Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΧΑΜΟΣ!

         Ο τίτλος της δημοσίευσης ταιριάζει απόλυτα σε όσα έζησα σήμερα! Περιγράφει άκρως τα συναισθήματά μα και τη κούραση μου (κυρίως τη ψυχική).
         Είχα ξεχάσει πώς είναι να ταλαιπωρήσε περιμένοντας να εξυπηρετηθείς από μια δημόσια υπηρεσία αλλά σήμερα το θυμήθηκα για τα καλά! Τώρα λοιπόν καταλαβαίνω γιατί πάντα ακούς ένα βαριεστημένο Ώχ από τα χείλη του κάθε ανθρώπου κάθε φορά που θυμάτε πως πρέπει να επισκεφτεί μια δημόσια υπηρεσία.
          Όχι πως δε τα ξέρετε αλλά ας σας τα θυμήσω λίγο, έτσι μπας και σας έλειψαν.
         Συνωστισμός, υπερβολική ζέστη, άνθρωποι κάθε καρυδιάς καρύδι, τεράστια ουρά, σπρωξιές, φωνές, βριξίδια, τσακωμοί υπαλλήλων με πολίτες, τσακωμοί πολιτών με συμπολίτες τους. Φυσικαά ένα ταμείο μονάχα ανοιχτό έτσι για να μη τους ματιάσουμε δηλαδή. Άνθρωποι που έκοβαν από το μηχάνημα με τον αριθμό προτεραιότητας 5  χαρτάκια και το μοίραζαν σε δικούς τους που έρχονταν αρκετά αργότερα από εμάς που είμασταν αρκετή ώρα εκεί. Ηλικιωμένοι που όντως είχαν πρόβλημα και έπρεπε να εξυπηρετηθούν πριν από όλους εμάς αλλά και κάποιοι άνθρωποι που μάλλον έλεγαν ψέμα πως ειναι άρρωστοι για να περάσουν πριν από εμάς. Εξαγριωμένοι πολίτες που δεν άφηναν μετά από κάποιο διάστημα κανέναν να περάσει στο ταμείο για να κάνει έστω και μία απλή ερώτηση εκτός από τις εγκύους φυσικά που εκεί επιβάλλεται να εξυπηρετηθούν αμέσως. Μητέρες που κυριολεκτικά έσερναν μαζί τους από 2 ή 3 πιτσιρίκια, τους έδιναν κ απο ένα χαστούκι (απαίσια πράξη) όταν αυτά έκλαιγαν και αναγκαστικά τους έδιναν τη θέση τους άλλοι άνθρωποι για να περάσουν πρώτες και να φύγουν μιας και τα μικρά ωρύονταν. Και δε μιλάμε για μία μαμά ή δύο ή τρείς, μιλάμε για 5 όση ώρα ήμουν εγώ εκεί κ όλο και ερχόντουσαν μετά κι αλλες αλλά βαρέθηκα να μετράω. 
        Κι απ' την άλλη το γνωστό πρόβλημα της γραφειοκρατίας. Μαζεύουμε ένα σωρό χαρτιά και πάλι δε τους φτάνουν. Θέλουν ολοένα και περισσότερα. 
        - Γιατί δε μου αναφέρατε το συγκεκριμένο χαρτί το πρωί που τηλεφώνησα, ρωτάω την υπάλληλο η οποία για να λέμε και την αλήθεια τα είχε φτύσει κυριολεκτικά στη δουλειά μιας και που ήταν ολομόναχη. 
       - Θα το ξέχασα μου λέει. Εξάλλου παίρνουν τόσοι πολλοί τηλέφωνα. Δε ξέρω καν αν μιλήσατε μαζί μου. Τα γράφει και δίπλα μου λέει τα δικαιολογητικά.
           Κοιτάω να τα δω, πού να τα δω ειμαι και κοντη αλλα δεν έφταιγε αυτό, έφταιγε το ότι περίμεναν τόσοι πολλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι όρθιοι και μπροστά στο τζάμι με τα δικαιολογητικά ήταν 2 άντρες που παρεμπιπτόντως ήταν και ψηλοί, πού να τα έβλεπα εγώ λοιπόν; Τους παραμέρησα για να διαβάσω. 
            Κι απ την άλλη γι αυτό πήρα τηλέφωνο το πρωί για να ενημερωθώ, εγώ φταίω που δε μου το είπαν;
           Το προσπερνάω αυτό και της λέω εγώ δε ξέρω που είναι για να πάρω αυτό το χαρτί και μου λέει θα στο γράψω πάνω στη φωτοτυπία. Παίρνω εγώ τη φωτοτυπία χαρά χαρά, βγαίνω με τα χίλια ζόρια από το πλήθος μιας και κανένας δε παραμερούσε να περάσουμε όσοι φεύγαμε και όταν ανοίογω τη φωτοτυπία βλέπω πως μου είχε γράψει μόνο το όνομα της άλλης υπηρεσίας στην οποία έπρεπε να απευθυνθώ. 
             Έλα όμως που εγώ δεν ήξερα τη διεύθυνσή της γιατί όταν εγώ πριν της είπα δε ξέρωπ ου ειναι για να πάρω αυτό το χαρτί εννοούσα δε ξέρω τη διεύθυνση και όχι το όνομά της. Είναι αυτό που λένε άλλα ακούν τα αυτιά μου κι άλλα λέει η θειά μου. Μηδέν συννενόηση.
           Κατεβαίνω κάτω ρωτάω κάποιους περαστικούς και μου παν πως είναι μακριά, μόνο με αμάξι ή ταξί μπορούσα να πάω. Είπα να το διακινδυνεύσω αλλά τελικά το άφησα για την επόμενη εβδομάδα. Πόσο πια να αντέξω η ελεύθερη πολίτης σε μια μέρα; Και δεν ζω και τέτοιες στιγμές συχνά μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Εξάλλου δε με έπαιρνε και η ώρα. Απο στιγμή σε στιγμή θα έκλειναν οι υπηρεσίες και δεν ήξερα και τι ουρά θα συναντούσα στην άλλη υπηρεσία.
          Οπότε πήρα τα ποδαράκια μου και επιστροφή στη βάση μου! Ξεκούραση, ηρεμία, καθόλου κόσμος, αεράκι! Τέλεια!
          Ααααα και μη ξεχάσω να σας πω και το highlight της υπόθεσης! Σε κάποια φάση είχε ξεχάσει αυτή να πατάει τα κουμπιά που εμφάνιζαν στην οθόνη τον αριθμό προτεραιότητας και της φώναζαν απέξω να πατήσει το κουμπί και γυρνάει αυτή και λέει μάλλον ασυναίσθητα μίσο λεπτό το πατάει ο προιστάμενος. Και κοιτάω μέσα στο παραθυράκι όσο μπορούσα δηλαδή να δω και βλέπω έναν να κάθεται δίπλα της και να πατάει το κουμπί και λέω στη διπλανή μου καλά αντί να έχουν άτομο σε άλλο ταμείο έχουν βάλει το προιστάμενο να πατάει το κουμπί; Ονειρεύομαι; Εκεί λύθηκα στο γέλιο! Μου φάνηκε τόσο αστείο μα και τόσο γελοίο συνάμα αυτό! 
           Κι ας κλείσουμε με το γέλιο! Καλό μεσημέρι να έχετε φίλοι μου!
   

Σχόλια

  1. ποσα να αντεξει το νευρικο μας συστημα;;;θα χαπακωνομαστε ολοι στο τελος!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα θα σου πω, οαεδ: 3 ώρες αναμονή όρθια κάθε μήνα περιμενωντας την εγκριση του επιδοματος ανεργίας! Εχω σκεφτει πολλές φορές να πάρω μαζί μου κανενα καμβα να κεντάω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ox εσυ το ζεις τακτικα και με περισσοτερο χαμο απο το δικο μου! καλη αντοχη φιλη μου! και το καμβα το βρισκο εξαιρετη ιδεα!! :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να