Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ.


              Καλημέρα και καλή εβδομάδα στην όμορφη μπλοκογειτονιά μου.
            Πώς περάσατε το σκ σας; Το δικό μου ηταν λίγο άχαρο και βαρετό αλλα δε πειράζει όλα στο πρόγραμμα είναι άλλωστε.
            Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με πιάνει μια νοσταλγία για τα μαθητικά μου χρόνια τα οποία τότε δε τα εκτιμούσα και πολύ, τώρα όμως μου λείπουν αφάνταστα.
            Μου άρεσε αυτή η εποχή όχι επειδη ξεκινούσαν τα σχολεία αλλα γιατί θα ψώνιζα καινούργια ρούχα και είδη για τη νέα σχολική χρονιά. Στη περιοχή μου βέβαια δεν είχαμε και ιδιαίτερη ποικιλία προϊόντων όμως μου αρκούσε ότι θα ηταν σχεδόν όλα καινούργια και μη χρησιμοποιημένα. Και έπειτα ηταν και εκείνη η μυρωδιά από τα βιβλία που μου άρεσε τόσο πολύ πριν ξεκινήσω φυσικά να τα διαβάζω.
            Στο δημοτικό που λέτε ήμουν πολύ κακή μαθήτρια αλλα συνεχιζω να πιστεύω πως δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό αλλα οι δασκάλες μου και είναι κριμα να πιστεύω ακόμη κάτι τέτοιο γιατί αυτό σημαίνει πως δεν έκαναν εκείνες σωστά τη δουλειά τους (κατά τη γνώμη μου πάντα).
            Στο γυμνάσιο πάλι άρχισα να διαβάζω περισσότερο αλλα και πάλι δε με έλεγες καλή μαθήτρια, βασικά δε με έλεγες ούτε καν διαβαστερή. Το μόνο μάθημα που μου άρεσε ηταν αυτό της έκθεσης ή μαλλον επειδη δεν ηταν μεμονωμένο μάθημα μου άρεσε μόνο όταν γράφαμε έκθεση. Στη συνέχεια βέβαια άρχισαν να μου αρέσουν και κάποια άλλα, την έκθεση όμως ποτέ δεν την έβγαλα από τη καρδιά μου.
            Αν θυμάμαι καλά γιατί εχουν περάσει και χρόνια από τότε ξεκίνησα κάπως έτσι με τις βαθμολογίες μου. Πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο 13, δεύτερη χρονιά 14, τρίτη χρονιά 15 και μετά ακολουθούσε το λύκειο.
            Εκεί υπήρχε ένα μεγάλο δίλημμα να ακολουθούσα το ενιαίο λύκειο ή να πήγαινα στο τεχνικό;
            Οι περισσότεροι μου έλεγαν να ακολουθήσω το ενιαίο αλλα εμένα κάτι μου έλεγε να πάω τεχνικό. Κάποιοι καθηγητές μου μάλιστα με είχαν συμβουλέψει να πάω ενιαίο γιατί το 15 που είχα στη τρίτη γυμνασίου ηταν για εκείνη τη κατεύθυνση αλλα εγώ τελικά αποφάσισα να πάω τεχνικό μιας και κάτι με τραβούσε σα μαγνήτης εκεί πέρα.
            Και τελικά βρέθηκα στο τεχνικό λύκειο με νέες παρέες, νέους καθηγητές, νέους φίλιους και νέα μαθήματα, μαθήματα που τότε με δυσκόλεψαν αλλα με βοηθήσαν πολύ στις μετέπειτα σπουδές μου.
            Η κατεύθυνση που ακολούθησα ηταν αυτή της Διοίκησης Επιχειρήσεων και δε το μετάνιωσα στιγμή αυτό. Βέβαια τότε δε πίστευα πως έχει τόσα μαθηματικά μέσα του αυτός ο κλάδος μιας και που τα μαθηματικά τα απεχθάνομαι αλλα με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως όχι μονό έχει πολλά μαθηματικά αλλα είναι και αρκετά δύσκολα. Τέλος πάντων κουτσά στραβά τα κατάφερα. Στα αλλα μαθήματα όμως κυριολεκτικά έσκισα και μάλιστα με ελάχιστο διάβασμα μιας και που παρακολουθούσα τους καθηγητές και σχεδόν πάντα τα θυμόμουν δίχως να χρειαστεί να τα διαβάσω ξανά και ξανά.
            Είχα όμως καθηγητές διαμάντια, δε το αρνούμε αυτό και νομίζω πως η μεγάλη μου άνοδος οφείλετε σε αυτούς και στο τρόπο διδασκαλίας τους. Ξεκίνησα με δασκάλους που δε μου έδωσαν την απαραίτητη προσοχή και τελείωσα με δασκάλους που πίστεψαν πιο πολύ σε μένα απ ότι είχα τολμήσει ποτέ να φανταστώ.
            Για να καταλάβετε ξεκίνησα το γυμνάσιο με 13 και τελείωσα το λύκειο με 18 κ 9/12. Ήμουν και σημαιοφόρος (υπήρξα και αυτό) :Ρ
            Τώρα μπορεί κάποιος να πει πως το τεχνικό ηταν πολύ πιο εύκολο αλλα θα διαφωνήσω κάθετα γιατί ενώ το ίδιο πίστευα κι εγώ μετα λύπης μου διαπίστωσα πως ηταν αρκετά δύσκολο και κάπως άδικο μπορώ να πω μιας και που στο τέλος, όταν δώσαμε πανελλήνιες για να περάσει κάποιος σε ΤΕΙ χρειαζόταν να γράψει πάνω από τη βάση ενώ από το ενιαίο περνούσανε και με πέντε δε κάποιες σχολές. Και ναι ηταν πολύ άδικο αυτό!
            Έπειτα ακολούθησε η εισαγωγή μου σε ΤΕΙ και εκεί πέρασα καποια από τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου. Γνώρισα ανθρώπους που μοιράστηκα μαζί τους πράγματα που νόμιζα πως δε θα μπορέσω ποτέ να μοιραστώ. Έχω τόσο όμορφες αναμνήσεις και από το ΤΕΙ γενικότερα (εντάξει εκεί έχω και κάποιες άσχημες ειδικά με δύσκολα μαθήματα και εξεταστικές) αλλα επειδή οι όμορφες στιγμές είναι άπειρες κατά κάποιο τρόπο έχουν σβήσει τις όποιες άσχημες και αν υπήρξαν.
            Αυτό πάντως που με έχει χαροποιήσει ιδιαίτερα είναι πως οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί υπάρχουν ακόμη στη ζωή μου, ίσως όχι όλοι αλλα οι βασικοί υπάρχουν κι αυτό έχει σημασία.
            Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή κάπου εκεί στη τρίτη γυμνασίου με πρώτη λυκείου ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο γρήγορα για να μεγαλώσω να κάνω ότι θέλω και κυρίως να πάω πενταήμερη. Βασικά αυτά ηταν τα  «θέλω» σχεδόν όλης της τάξης μου αλλα τότε δε μπορούσα να καταλάβω πως αργότερα όλα αυτά θα μου έλειπαν.
            Και ναι μου λείπουν και μάλιστα πολύ! Άκουγα τότε τους μεγάλους ανθρώπους να λένε «αχ να μπορούσα να είμαι ξανά στην ηλικία σου» και δε καταλάβαινα, απορούσα μάλιστα που ενώ είχαν το προνόμιο να είναι μεγάλοι ήθελαν να γίνουν ξανά μικροί. Τότε όλοι μου έλεγαν όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις και τώρα που μεγάλωσα καταλαβαίνω καλά τη σημαίνει εκείνη η έκφραση.
            Αλλά έτσι είναι όταν ζεις μια περίοδο στη ζωή σου βιάζεσαι να ανακαλύψεις το επόμενο στάδιο κι όταν το ανακαλύπτεις ενθουσιάζεσαι, το ζεις μα κάποτε κουράζεσαι και θέλεις να γυρίσεις στα παλιά. Μετά σου περνάει βέβαια και θέλεις να πας παρακάτω αλλα και εκεί κουράζεσαι, γυρνάς στο παρελθόν, δυναμώνεις και πας ένα ακόμη στάδιο πιο κάτω. Αν και τα πισωγυρίσματα δεν είναι ωραία σε αυτό τουλάχιστον το τομές δεν είναι κακό να κάνουμε ένα πισωγύρισμα έστω με τη σκέψη του μυαλού μας…..
            Πριν τελειώσω αυτό το «ταξίδι» στα παλιά θέλω να τονίσω κάτι. Οι περισσότεροι πιστεύουμε πως ότι βάσεις πάρουμε από μικροί μπορούμε να στηριχτούμε κατά κάποιο τρόπο πάνω τους και προχωρήσουμε ανοδικά στη ζωή μας.
            Εγώ λοιπόν από το δημοτικό σχολείο αισθάνομαι πως πήρα μηδαμινές βάσεις αν όχι καμία αλλα μετέπειτα και κυρίως στο λύκειο κατάφερα όχι μόνο να χτίσω νέες αλλα κατάφερα και να καλύψω τις παλιές, χάρη στους καθηγητές μου βέβαια που με βοηθήσαν πάρα πολύ.
Όσο εύκολο είναι να πιστέψεις κάποιον άλλο τόσο εύκολο είναι και να μη τον πιστέψεις ποτέ, όταν όμως η δουλειά σου είναι να διδάξεις και να πιστέψεις στα παιδιά που περιμένουν να μάθουν από σένα μη ξεχωρίζεις κάντα όλα ίσα και μάθε τους αυτά που πρέπει. Γιατί σε μένα τότε αυτό έκαναν. Έβλεπαν πως δε μου αρέσουν και αντί να μου δείξουν τρόπους για να τα αγαπήσω με άφηναν να επαναπαύομαι και να μην ενδιαφέρομαι γενικώς. Ευτυχώς είχα και τους γονείς μου που έστω και με το ζόρι με έβαζαν να διαβάζω (στο δημοτικό μόνο γιατί μετά πήρα φόρα από μόνη μου) και μου έδειξαν πως αν το θελήσω πραγματικά μπορώ να λύσω και μόνη μου τις ασκήσεις.
            Τελικά στη ζωή μας γενικότερα δε πρέπει να ακούμε τίποτα και κανέναν γιατί αυτό που πραγματικά ισχύει είναι αυτό που θέλουμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε και θα το κάνουμε μόνο όταν έρθει εκείνο το χρονικό διάστημα που αισθανθούμε έτοιμοι
. Οι σωστοί δάσκαλοι και καθηγητές θα μας δώσουν ερεθίσματα και αν θέλουμε πραγματικά να τα λάβουμε θα τα λάβουμε αλλα αν πάλι δε θέλουμε δε θα τα λάβουμε ποτέ.
            Το ίδιο δε συμβαίνει και στη ζωή μας; Πόσοι άνθρωποι δε πίστεψαν ποτέ σε μας και πόσοι άλλοι πίστεψαν και υποστήριξαν τις επιλογές μας μέχρι τέλους;
            Το παν στη ζωή μας είναι οι σωστοί άνθρωποι. Αυτοί που θα θελήσουν να μας προσφέρουν όσα χρειαζόμαστε και εκείνοι που θα δεχτούν να λάβουν ότι μπορούμε να τους δώσουμε δίχως να ζητάνε με άκομψο τρόπο περαιτέρω. Κάθε φορά που λαβαίνεις κάτι από κάποιον άλλο αν δε σου είναι αρκετό μπορείς με χιλίους δυο όμορφους τρόπους να τους δείξεις πως θέλεις περισσότερα, τώρα το αν θα στα δώσει είναι άλλο θέμα το παν όμως είναι κι εσύ να προσπαθήσεις.
            Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι αμφίδρομες και όταν λέμε σχέσεις εννοούμε όλες τις σχέσεις πέραν από των δασκαλών-μαθητών. Δίνεις και λαβαίνεις έτσι πορεύονται αυτού του είδους οι επικοινωνίες. Αν δε δώσεις δε θα λάβεις κι αν δε λάβεις δε θα δώσεις ποτέ.
           

Σχόλια

  1. καλη σου μερα μικρουλα!!!ολη η ζωη ειναι ενα σχολειο ψυχη μου!!!ποτε δεν σταματας να μαθαινεις...
    καλο φθινοπωρο....με πολλα καινουργια πραγματα στη ζωη σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. συμφωνω μαζι σου γλυκια μου ιριδουλα! φιλακια πολλα και καλο φθινοπωρο να εχεις!

      Διαγραφή
  2. Δυστυχώς ,η ελληνική κοινωνία πολιτεία δεν εκπαιδεύει εκπαιδευτικούς...απλώς διορίζει στα σχολεία πτυχιούχους.Μεγάλη συζήτηση....
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δε θα διαφωνησω μαζι σου νασια μου, πιστευω ομως οτι σε ολα τα επαγγελματα το ιδιο ακριβως συμβαινει, απο κει και περα ειναι στη προσωπικη αντιληψη του καθενος για το πως θα γινει καλυτερος, παραγωγικος και μεταδοτικος συναμα.

      Διαγραφή
  3. καλήμερα
    πολύ συγκινητική και όμορφη αυτή η ανάρτηση σου
    πόσες όμορφες αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό ,
    τέτοιες μέρες ετοιμάζομασταν για τη νέα σχολική χρονιά
    όμορφα ξέγνοιαστα μαθητικά χρόνια
    τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ αλλάζω με τίποτα όπως λέει και η Αννα Βίσση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σωστα δελφινακι μου! πολυ ξενοιαστα χρονια καμια σχεση με τα σημερινα! :)

      Διαγραφή
  4. εποχές που πάντα με περισσή νοσταλγία θα θυμόμαστε και εσύ γλυκό μου τόσο όμορφα τις περιέγραψες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το θεμα ειναι να ξερεις τι θελεις, να ξερεις τι σε κανει χαρουμενο-η, να ξερεις τι σου αρεσει...μετά, προσπαθεις να το πετυχεις, προσπαθεις να το καταφερεις..
    και αν στην πορεια, εμφανιστουν και καταλληλοι ανθρωποι, που θα βοηθησουν, ακομα καλυτερα :)

    καλη βδομαδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πω πω! Τι μου θύμισες τώρα! Το πόσο βαριόμουνα το σχολείο! Ίσως γι αυτό και δεν πήγα Πανεπιστήμιο, αλλά προτίμησα να βγω αμέσως μετά το Λύκειο στην αγορά εργασίας!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. βαρεμαρα ε? χιχιχιχιχι. κατευθειαν αγορα εργασιας ε? και καλο και κακο συναμα. απο τη μια χανεις τα φοιτητικα χρονια κ απο την αλλη ωριμαζεις πιο γρηγορα. φιλακια και σε σενα καλη μου φιλη!

      Διαγραφή
  7. Τα μαθητικά και κυρίως τα φοιτητικά χρόνια πάντα θα παραμένουν αξέχαστα. Όσο για τις γνώσεις... όποιος θέλει να μάθει, θα μάθει. Το κατά δύναμιν. Όπως έλεγε κι ένας καθηγητής μου στο μεταπτυχιακό, «τη γνώση μονίμως θα την κυνηγάς». Και δεν είχε άδικο...
    Καλές οι αναμνήσεις, μόνο που δεν ξαναγυρίζουν εκείνες οι εποχές. Η αναπόληση τους μένει μόνο...
    Και μιας και ο λόγος για τις πάλαι ποτέ σπουδές, δες εδώ, είναι ενδιαφέρον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν ξαναγυρισουν σωστα αλλα το καλο ειναι να τις θυμομαστε με χαμογελο και νοσταλγια οχι μονο αυτες τις εποχες δηλαδη ολες οσες περνανε ετσι πρεπει να της σκεφτομαστε.

      παω να δω την αναρτηση που μου ειπες.

      καλημεραααααα

      Διαγραφή
  8. ουφ λοιπόν επειδή έθιξες πολλά θέματα εγώ θα σταθώ στο θέμα των εκπαιδευτικών (σαν μελλοντικός φιλόλογος, τρομάρα μου :ρ)
    το να εμπνεύσεις ένα παιδί με τα μαθήματά του σημαίνει ότι και εσύ ο ίδιος έχεις κάποιο κίνητρο/κάποιο πάθος στη ζωή σου που να σε εμπνέει με τρόπο που να βγαίνει και στη δουλειά σου. Μονοκόμματοι και μονολιθικοί άνθρωποι το μόνο που μπορούν να εξασφαλίσουν σα δάσκαλοι είναι ότι τα περισσότερα παιδιά δε θα διαβάσουν (ή και να το διαβάσουν δε θα τους μείνει) το μάθημά τους. Το ελπιδοφόρο όμως της όλης υπόθεσης είναι ότι αρκεί ΕΝΑΣ σωστός δάσκαλος για να αρχίσουν να φαίνονται τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του παιδιού(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ένας θα δουλεύει και θα καλύπτει την τεμπελιά των άλλων)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τι ωραια που εθεσες το θεμα Περσεα μου, συμφωνω απολυτα μαζι σου! εξαλλου οποιο επαγγελμα κι αν κανει καποιος αν το αγαπαει και δουλευει με παθος τοτε θα το κανει σωστα και επιτυχημενα, αν παλι κανει ενα επαγγελμα ως αγγαρεια απλα για να εχει δουλεια τοτε την εχασε τη μπαλια κ αυτος αλλα κ οσοι εμπλεκονται με τη δουλεια του.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να