Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ; - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


            Βράδυ Σαββάτου λοιπόν!
Θαρρώ ταιριάζει μια ιστορία. Ένα διήγημα δηλαδή που έγραψα εμπνεόμενη απο ανθρώπους που μας κάνουν  να χαμογελάμε. Εύχομαι να σας αρέσει και να το χαρείτε.
            Να έχετε ένα καλό ΣΚ και απο αύριο νέος μήνας έρχεται! Ας φέρει δώρα για όλους μας!!





ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ;
                                          

Ένας νεαρός άντρας, γύρω στα τριάντα, καθισμένος σε έναν απόμερο βράχο μιας ακρογιαλιάς μονάχος, χαζεύει το απέραντο γαλάζιο που απλώνεται περιχαρής μπροστά του.
- Πόσο μεγάλη είναι άραγε η θάλασσα; Αναρωτιέται.
Θυμάται τότε που ήταν μικρός, ακόμα και τα καλοκαίρια τα περνούσε στο νησί, παρέα με τον παππού και τη γιαγιά. Ποτέ δε του χάλασαν χατίρι. Πάντα ήταν εκεί γι' αυτόν! Κάθε φορά που τους ζητούσε να τον πάνε στη παραλία για να παίξει με τα κύματα της θάλασσας, άφηναν στη μέση ότι δουλειά και να ’χαν και τον πήγαιναν στη παραλία για να παίξει. Τους άρεσε που έβλεπαν τόσο χαρούμενο τον εγγονό τους. Ποτέ δε μπορούσαν να του χαλάσουν χατίρι, εξάλλου ποιος μπορεί να χαλάσει χατίρι σε ένα παιδί που είναι πάντα χαρούμενο και προσπαθεί να κάνει τους πάντες να χαμογελάνε μαζί του;
Αυτός ήταν ο Χάρης. Ανέκαθεν έτσι ήταν ο Χάρης, Από μικρό παιδί αγαπούσε να κάνει τους άλλους να χαμογελάνε. Έβλεπε ανθρώπους στεναχωρημένους και χωρίς να τους γνωρίζει τους έπιανε τη κουβέντα προσπαθώντας να τους κάνει να “σκάσουν” έστω ένα μικρό χαμογελάκι στο μέχρι στιγμής άχρωμο πρόσωπό τους.
- Όταν θα μεγαλώσω κι άλλο θα γίνω ηθοποιός. Βροντοφώναξε ένα βράδυ την ώρα του δείπνου αφήνοντας τη μαμά και τους παππούδες άφωνους.
- Εσύ ηθοποιός; Ρώτησε αμήχανα η καλόκαρδη γιαγιά Ευδοκία.
- Ναι γιαγιά! Θα γίνω ηθοποιός και θα κάνω όλο το κόσμο να χαμογελάει μαζί μου!
- Στο έλεγα εγώ μάνα πως το παιδί κληρονόμησε το ταλέντο μου. Έχει καλλιτεχνική φλέβα σαν εμένα, αποκρίθηκε καμαρώνοντας η Φοίβη η μητέρα του.
- Ναι αλλά εσύ είσαι ζωγράφος. Άλλο ζωγράφος και άλλο ηθοποιός. Εμάς δε μας αρέσει και πολύ αυτό το επάγγελμα, απάντησε με σκληρή φωνή ο παππούς του ο κυρ Αριστείδης.
- Γιατί παππού; Ρώτησε ο έφηβος τότε Χάρης.
- Θα πας εσύ στην Αθήνα γίνεις ηθοποιός; Ρώτησε κοιτάζοντας τον υποτιμητικά που θέλησε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα.
- Εσένα θα σε κάνουμε δικηγόρο! Υποστήριξε με φωνή γεμάτη περηφάνια.
- Μα εγώ θέλω να γίνω ηθοποιός. Διαμαρτυρήθηκε ο νεαρός.
- Και τι θα το κάνουμε εδώ; Σκορποχώρι; Η μάνα σου Θεσσαλονίκη, εμείς στο νησί και εσύ στην Αθήνα; Τώρα σε βλέπουμε μόνο τα καλοκαίρια, αν πας στην Αθήνα θα χαθείς και θα σε βλέπουμε αραιά και που, απάντησε σκληρά ο παππούς θέλοντας να κρύψει τη συγκίνησή του γιατί καταβάθος ήξερε πώς αυτό το παιδί είχε το χάρισμα να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Μπορούσε να τους κάνει να χαμογελάσουν μέσα σε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Αν δεν ήταν αυτό χάρισμα, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν;
- Πατέρα το τι θα κάνει το παιδί θα είναι καθαρά επιλογή του, απάντησε η μητέρα του η Φοίβη που ανέκαθεν καμάρωνε για το ταλέντο του γιου της.
- Έχει ο Θεός. Ας συνεχίσουμε το δείπνο μας, αποκρίθηκε η πάντοτε φιλήσυχη γλυκιά κυρία Ευδοκία, θέλοντας να δώσει τέλος στη συζήτηση, αν και όλοι κατάλαβαν πως ο Χάρης είχε ήδη αποφασίσει ότι θα γίνει ηθοποιός και πως όσο και να προσπαθούσαν να κρύψουν την αντίθεσή τους (οι παππούδες κυρίως), βαθιά μέσα τους ήξεραν πως αυτό το παιδί θα καταφέρει να πάει «ψηλά» και να τους κάνει να συνεχίσουν να καμαρώνουν  γι' αυτό!
Όταν ο Χάρης ενηλικιώθηκε αποφάσισε να κατεβεί στην Αθήνα και να γραφτεί σε μια δραματική σχολή κυνηγώντας και πραγματοποιώντας συνάμα το όνειρό του.
Ποτέ δε θα ξεχάσει εκείνο το καλοκαίρι που κατέβηκε στο νησί για να ενημερώσει τους αγαπημένους του παππούδες σχετικά με τις σπουδές του.
Όχι πως δε χάρηκαν, αντίθετα μάλιστα, απλά να.... φοβόντουσαν ότι εκεί που θα πάει θα βρει δυσκολίες και επειδή ήξεραν πόσο ευαίσθητος είναι καταβάθος, ήξεραν πως η ψυχούλα του θα πονούσε κάθε φορά που κάποιοι θα του έκλειναν πόρτες που πιθανώς να της άξιζε.
- Να προσέχεις παιδί μου εκεί που θα πας. Να μη στεναχωριέσαι για τίποτα και για κανέναν. Όποτε θέλεις λεφτά να μας παίρνεις τηλέφωνο και γενικά ότι θελήσεις ότι ώρα και να ναι να μας παίρνεις τηλέφωνο και να ’χεις πάντα το κινητό σου ανοιχτό για να σε βρίσκουμε όταν σε θέλουμε κάτι. Την ευχή μου να έχεις! Είπε φανερά συγκινημένη η γιαγιά του και τον αγκάλιασε σφιχτά.
- Εγώ Χάρη μου θέλω να σου δώσω αυτό το οικογενειακό κειμήλιο. Ήταν του πατερά μου και τώρα θέλω να στο δώσω ως φυλαχτό να το έχεις μαζί σου να σε προστατεύει απ' όλα τα κακά του κόσμου. Εξάλλου εσύ είσαι το κατάλληλο άτομο για να το πάρεις. Έτσι ήταν και ο πατεράκος μου, καλός, αστείος και έντιμος άνθρωπος σαν εσένα! Είμαι σίγουρος ότι από αυτόν κληρονόμησες το ταλέντο σου, αποκρίθηκε φανερά συγκινημένος ο κυρ Αριστείδης, ο οποίος είχε πια εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να δει κάποια μέρα τον εγγονό του δικηγόρο, αλλά η αλήθεια είναι πως παραδεχόμενος το χάρισμα και το ταλέντο του εγγονού του αποφάσισε αντί να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά του, να γίνει στήριγμα και ενθάρρυνση των επιλογών του, προσφέροντάς του τη συγκεκριμένη στιγμή το δαχτυλίδι του πατέρα του, που γι’ αυτόν σήμαινε κάτι περισσότερο από ένα απλό οικογενειακό κειμήλιο. Γι’ αυτόν σήμαινε δεσμούς αίματος και αγάπης μαζι.
- Σας ευχαριστώ και τους δυο πάρα πολύ! Όμως μη κλαίτε, δε θέλω! Δε θα πάω στο πόλεμο! Στην Αθήνα θα πάω! Είπε χαμογελώντας γλυκά ο Χάρης.
- Απλά εκεί που θα πας θα μας ξεχάσεις και θα κάνουμε χρόνια να σε ξαναδούμε, ψέλλισε στην αγκαλιά του η κυρία Ευδοκία.
- Είναι δυνατό να πιστεύετε κάτι τέτοιο για μένα; Είναι δυνατόν να σας αφήσω και να σας ξεχάσω; Εσάς; Που από τότε που έχασα το μπαμπά μου γίνατε τα πάντα εσείς για μένα και τη μητέρα μου; Ποτέ δε θα ξεχάσω! Ούτε εσάς, ούτε τα καλοκαίρια μου εδώ στο νησί! Θα καταφέρω να γίνω γνωστός, θα βγάλω λεφτά και σας υπόσχομαι πως θα σας πάρω μαζί μου στην Αθήνα, τόνωσε με μάτια που έλαμπαν από ονειροπωλησία.
Οι παππούδες του χάρηκαν που άκουσαν αυτά τα λόγια από το στόμα του εγγονού τους αλλά δε πίστεψαν πως θα κατάφερνε να τους πάρει μαζί του στην Αθήνα.
Κι όμως ο Χάρης τα κατάφερε! Σπούδασε και κατάφερε να κάνει τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν και να επικροτήσουν γρήγορα το ταλέντο του και φυσικά με τα πρώτα καλά χρήματα που έβγαλε έφερε τους παππούδες και τη μαμά του στην πρωτεύουσα και τους πρόσφερε τα πάντα. Όλα όσα τους άξιζαν! Και η οικογένεια του ήταν περήφανη γι' αυτόν (ανέκαθεν ήταν φυσικά, απλά τώρα τους το επιβεβαίωνε καθημερινά και ο κόσμος).
Όσο κυλούσε ο καιρός, όλο και πιο επιτυχημένος γινόταν ο Χάρης. Όλο και πιο πολλές θεατρικές κωμικές παραστάσεις αποζητούσαν το υποκριτικό του ταλέντο. Σίγουρα δεν ήταν ρόδινα και όλα στην επαγγελματική του πορεία αλλά πάντα με θετική ενέργεια και χαμόγελο κατάφερνε  και ξεπερνούσε όλα τα εμπόδια που τους παρουσιάζονταν.
            Πρέπει να είχαν περάσει 6 χρόνια από τότε που ξεκίνησε να εργάζεται ως κωμικός ηθοποιός, όταν η μοίρα του επιφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι. Δυστυχώς είχε έρθει η ώρα να αποχαιρετήσει για πάντα το παππού του. Η καρδιά του τον είχε προδώσει. Εντάξει, ήταν μεγάλος ηλικιακά αλλά τι σχέση έχει η ηλικία όταν πρόκειται για κάποιο μέλος της οικογένειας σου που αγαπάς πολύ; Και ο Χάρης την οικογένειά του την αγαπούσε πιο πολύ και από τον ίδιο του τον εαυτό.
            Πόνεσε πολύ, δε το έκρυψε, στην αρχή τουλάχιστον, όμως αργότερα όταν κατάλαβε πως έπρεπε να βρει τη δύναμη να ξαναβρεί τον εαυτό του για να στηρίξει τη μητέρα και τη γιαγιά του, άρχισε να εξωτερικεύει το πόνο του και να τον μετατρέπει σε δύναμη που θα παρείχε με τη σειρά του στην αγαπημένη μητέρα και γιαγιά του.
            Έδειχνε να έχει ξεπεράσει το χαμό του παππού του αλλά μέσα στη καρδιά του έκρυβε πόνο, πόνο και θλίψη. Πάντα βοηθούσε τους άλλους, τώρα όμως που χρειαζόταν τη βοήθεια κάποιων άλλων δε τη ζήτησε, αντίθετα προσπαθούσε να τη κρατήσει κρυφή με αποτέλεσμα να πέσει σε μελαγχολία.
            Άρχισε να φοβάται το θάνατο, όχι το δικό του, μόνο των αγαπημένων του προσώπων. Δεν άντεχε να ξέρει πως κάποια στιγμή θα χάσει και τη γιαγιά του. Είχε γεράσει αρκετά η κυρία Ευδοκία..
            Η Φοίβη αμέσως μόλις κατάλαβε πως ο ψυχισμός του παιδιού της βρισκόταν στα τάρταρα απευθύνθηκε σε μια πολύ καλή της φίλη ψυχολόγο οπού με τη βοήθειά της ο Χάρης κατάφερε να εξωτερικεύσει το πόνο του και να αποδεχθεί την απώλεια του παππού του. Έτσι λοιπόν έγινε καλά και συνέχισε να κάνει αυτό που ήξερε καλά να κάνει. Να χαρίζει απλόχερα χαμόγελα, μόνο που αυτή τη φορά ήταν λίγο πιο ώριμος και πιο συνειδητοποιημένος.
            Πρέπει να είχε περάσει ένας χρόνος από τότε και αυτή τη φορά μια επαγγελματική τρικλοποδιά από ένα άτομο (συνάδελφο) που είχε στηρίξει πολύ από τα πρώτα βήματα της καριέρας του, που όχι μόνο τον πρόδωσε αλλά αντέγραψε και μια ιδέα που ο ίδιος δεν είχε προλάβει να κατοχυρώσει, τον έκανε ράκος. Δεν ήταν η προδοσία που τον πλήγωσε, ήταν το πρόσωπο που την έκανε. Δεν ήταν η ευκαιρία που έχασε από την ιδέα του επειδή την είχε εμπιστευθεί σε λάθος άτομο ο λόγος που τον πλήγωσε βαθιά, ήταν πως άτομα που έπρεπε και περίμενε να τον στηρίξουν δε το έκαναν! Εκεί κατάλαβε πως τα χαμόγελα που προσπαθούσε πάντα να χαρίζει στους ανθρώπους ίσως και να μη τα άξιζαν τελικά.
            Εκείνο λοιπόν το μεσημέρι βρέθηκε λίγο έξω από την Αθήνα, σε μια συγκεκριμένη παραλία που αγαπούσε πολύ και κάθισε στον βράχο κοιτώντας τη παραλία και αναλογώντας τα όσα του είχαν συμβεί.
            Ξέρετε πως αισθανόταν; Σα να ήταν χωμένος μέσα σε ένα «λάκκο», άπλωνε το χέρι του για να τον βοηθήσει κάποιος περαστικός και κανένας δε τον βοηθούσε παρ' όλο που όλοι έβλεπαν το πόσο πολύ ήθελε να βγει από κει μέσα. Και το τραγικό πιό είναι; Πως ο Χάρης πάντοτε βοηθούσε όσους βρίσκονταν μέσα σε «λάκκο».
            Έκανε τους πάντες να χαμογελάνε όταν δεν ήταν καλά και τώρα που αυτός δεν ήταν καλά δε βρισκόταν κανένας εκεί για να του συμπαρασταθεί.
- Τόσα χρόνια ήμουν «παλιάτσος» για τις ανθρώπινες καρδιές. Για τη δική μου ποιός θα γίνει; Αναρωτήθηκε φωναχτά.
- Εγώ! Βροντοφώναξε με σιγουριά η Βασιλική. Όχι δεν ήταν συνάδελφος του Χάρη, ούτε υποτιθέμενη φίλη, ούτε συγγενής, ήταν μια κοπέλα που καθόταν λίγο παραπέρα στην άμμο και αναλογιζόταν τα δικά της προβλήματα..
Ο Χάρης δε την είχε προσέξει, η Βασιλική τον είχε δει και είχε νιώσει τη μελαγχολία του, την αδικία που ένοιωθε και πάνω απ' όλα το πόνο του μιας και που αυτή πονούσε για ένα δύσκολο χωρισμό από έναν άνθρωπο που αγαπούσε και εξακολουθούσε να αγαπά αλλά αυτή η σχέση τη πονούσε πολύ, οπότε έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε αυτή.
- Εσείς; Τη ρώτησε με ορθάνοιχτα μάτια και στόμα από την απορία και το ξάφνιασμα.
- Ναι εγώ! Τόνισε δυναμικά τη στιγμή που τον πλησίασε και κάθισε δίπλα του στο βράχο.
- Πώς; Θέλω να πω από πού κι ως πού; Συνέχισε να ρωτά μα δυσπιστία και ξάφνιασμα μαζί.
- Εσύ με βοήθησες αρκετές φορές σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνω και εγώ κάτι για σένα.
- Εγώ; Πώς σε βοήθησα; Ρώτησε με μάτια γεμάτα απορία και θλίψη συνάμα.
- Όταν έχασα τη καλύτερη μου φίλη σε τροχαίο ερχόμουν τακτικά στο θέατρο για να σε δω. Ήσουν ο μόνος που μπορούσες να με κάνεις να γελάσω και να ξεχαστώ. Όταν τσακώθηκα πρώτη φορά με το φίλο μου πάλι ήσουν ο μόνος που με έκανες να γελάω μέσα από τις ταινίες σου. Όταν τσακώθηκα δεύτερη φορά με το φίλο μου, πάλι ήσουν ο μόνος που μέσω της δουλειάς σου με έκανες να γελάω και να αισθάνομαι αισιόδοξη. Όταν χώρισα, τη πρώτη φορά δηλαδή γιατί μετά επέστρεψα σ' αυτόν, τρεις φορές ήρθα στο μαγαζί που παρουσίαζες το κόμεντι show για να γελάσω με τη ψυχή μου και σήμερα το πρωί έκλεισα εισιτήριο για τη Κυριακή στο θέατρο που εμφανίζεσαι για να σε δω και να αισθανθώ καλά μετά τον άδοξο χωρισμό μου. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να έρθω μετά το τέλος της παράστασης στο καμαρίνι να σου μιλήσω και τελικά σε συναντάω σήμερα εδώ.. Τυχαίο; Αναρωτήθηκε χαμογελώντας γοερά.
- Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω.. Πρόφερε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ότι το άτομο που τόση ώρα αποζητούσε με λαχτάρα και ανυπομονησία βρισκόταν πια καθισμένο δίπλα του και τον κοιτούσε χαμογελώντας του γλυκά.
- Τίποτα να μη πεις. Έλα, πρόσταξε δίνοντάς του το χέρι της.
- Να πάμε που;
- Βόλτα! Κερνάω καφέ! Αποφάνθηκε εκείνη χαμογελώντας τη στιγμή που έκανε να ανασηκωθεί από το βράχο στον οποίο ήταν καθισμένη.
Ο Χάρης χωρίς δεύτερη σκέψη, έδωσε το χέρι του και δέχτηκε εγκάρδια τη πρότασή της. Νομίζω πως στο χέρι της είδε το χέρι που προ ολίγου έψαχνε απεγνωσμένα και στο πρόσωπό της είδε τόσα πρόσωπα ανθρώπων που πραγματικά τον αγαπούσαν γιατί ήξεραν να εκτιμήσουν το πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας ένα τόσο δα μικρό χαμόγελο...!

Σχόλια

  1. τον αγάπησα τον Χάρη σου. το γλυκό, δοτικό σου Χαρη.
    η ζωή και το χαμόγελο ανεκτίμητα είναι!

    να είσαι καλά μικρό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαιρομαι ου τον αγαησες Βικουλα μου!
      οντως η ζωη και το χαμογελο ειναι ανεκτιμητες αξιες!

      και εσυ να εισαι καλα γλυκια μου φιλη!!! να εισαι καλα και ευτυχισμενη σου ευχομαι ολοψυχα!!!

      φιλακια ολλα!!! <3

      Διαγραφή
  2. Το χαμόγελο είναι ανεκτίμητο. Όταν είναι αληθινό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. συμφωνω σε αυτο! ολυ σωστη αρατηρηση!

      να εισαι καλα καλε μου φιλε! καλο βραδυ!

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα Κική!! Ήρθα να διαβάσω το"ΠΡΟΣΟΧΗ...ΕΥΘΡΑΣΤΟ" που δεν κατάφερα να διαβάσω ολόκληρο χθες το βράδυ και έπεσα πάνω στο ¨"χαμόγελο". :) Μου άρεσε πολύ το διήγημά σου!! Πάντα λέω πόσο σημαντικό είναι ένα χαμόγελο στην ζωή μας! Τους ανθρώπους που έχουν το χάρισμα να μεταδίδουν το χαμόγελο τους λατρεύω!!! Και είμαι πολύ τυχερή που ο πατέρας μου ανήκει σε αυτούς. Λυπάμαι μόνο που δεν το "κληρονόμησα"!! ΄Οχι τουλάχιστον όσο εκείνος!!
    Καλό ξημέρωμα! Φιλιά!!

    ΥΓ θα επιστρέψω για αυτό που άφησα μισό ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. νεα μου φιλη σ ευχαριστω για το χρονο ου διαθετεις να με διαβασεις και να μου αφηνεις και τοσο ομορφους σχολιασμους!

      χαιρομαο ου ο ατερουλης σου ειναι ανθρωος του χαμογελου! και μενα το ιδιο! ουτε εγω το κληρονομησα σε μεγαλο βαθμο αλλα κατι ηραμε κ εμεις. χιχιχιχ

      οταν μορεσεις ενα να διαβασεις και το ευθραυστο!

      καλο βραδυ γλυκια μου φιλη! να ερνας ομορφα! και αλι σε ευχαριστω! <3

      Διαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. γλυκια μου και αλια μου φιλεναδα χαιρομαι ου σε βλεω ξανα! <3

      να εισαι καλα! καλο φθινοωρο και σε σενα! φιλακια ολλα ολλα! <3

      Διαγραφή
  5. Πολύ όμορφο!!! Καλό μήνα να έχεις και καλό Φθινόπωρο!! Φιλιά την αγάπη μου!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω γλυκια μου Δημητρουλα! να εισαι καλα! καλο μηνα και καλο φθινοωρο και σε σενα!!! φιλια ολλα! <3

      Διαγραφή
  6. Ο καθενας κουβαλαει μαζι του την ιστορια του
    οπως κουβαλαει και την ταυτοτητα του...

    Καλο φθινοπωρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Αν μπορείς να κάνεις μια κοπέλα να γελάσει, μπορείς να την κάνεις να κάνει οτιδήποτε" είχε πει κάποτε κι η αξέχαστη Μαίριλιν Μονρόε και φαίνεται πως δεν είχε άδικο!Μόνο που στην υπέροχη ιστορία σου τα αισθήματα ήταν αμοιβαία!
    Να ΄σαι καλά και καλή συνέχεια στις όμορφες ιστορίες σου!Στο τέλος κατάφερες και να με συγκινήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αληθεια σε συγκινησα στο τελος; ολυ χαιρομαι γιατι σημαινει ως σε συνεηρε η ιστορια...

      σ ευχαριστω ολυ ου εισαι εδω για μενα και αντα εχεις ενα καλο λογο να εις!! με στηριζεις ολυ!!! να εισαι καλα!

      καλο σου βραδυ φιλε!

      Διαγραφή
  8. ΕΜΕΝΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΕ ΣΥΝΕΠΗΡΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ ΚΙΚΗ! ΦΙΛΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οοο Φενια μου! γλυκια μου Φενια! να εισαι καλα! χαρηκα ου σε συνεηρε!
      καλο βραδυ! φιλακια ολλα!

      Διαγραφή
  9. Όμορφη ιστορία και αυτή, το δίχως άλλο περιέχει πολλά διδάγματα, αναφέρεται σε τόσα πολλά και δύσκολα συμβάντα της ζωής και σε βάζει σε πολλές σκέψεις..
    Είναι γραμμένη με τόσο θετικό τρόπο.. που σου περνάει τα πάντα με αγάπη, ακόμα και τα δύσκολα.. ;)

    Νομίζω απόψε θα είχα ανάγκη από μία Βασιλική ή ένα Χάρη για να μιλήσω.. φαίνεται πως με έπιασαν οι παραπονιάρικες νύχτες μου.. :)

    Κική μου, χαίρομαι να σε διαβάζω! Καλό ξημέρωμα! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Palomaki γλυκο ευχαριστω τοσο πολυ για τα γλυκα και ενθαρρυντικα σου σχολι! να εισαι καλα γλυκια μου!
      και ειμαι σιγουρη πως στη ζωη σου εχεις αλλα θα βρεις πολλους ανθρωπους σα το Χαρη και τη Βασιλικη που θα σε κανουν χαρουμενη, πληρη και ευτυχισμενη! :)

      φιλακια πολλα καλη μου!

      * και εγω χαιρομαι να σε διαβαζω!!! <3

      Διαγραφή
  10. Απαντήσεις
    1. χαρηκα ου τη βρηκες ωραια! να εισαι καλα φιλη μου! φιλακια ολλα!!!

      Διαγραφή
  11. Θα μιλήσω όπως ακριβώς το ένιωσα διαβάζοντάς το. Η γραφή ναι μεν καλή, αλλά όχι συναρπαστική όπως άλλα διηγήματά σου. ΟΜΩΣ, η ιστορία, τα μηνύματα και τα συναισθήματα που εξέπεμπε κάθε σκηνή μοναδικά. Δεν θα μείνω στο χαμόγελο που όλοι ξέρουμε πόση αξία έχει. Θα μείνω στην ευαισθησία ορισμένων ταλαντούχων ανθρώπων, ανθρώπων στύλων της ζωής και στη μοναξιά τους..... Κική κατάφερες να περάσεις με το διήγημά σου τις αλήθειες που αν δεν τις βροντοφωνάξεις δεν τις ακούει κανείς! Πόσοι άνθρωποι δίπλα μας ΕΙΝΑΙ δίπλα μας στη χαρά και στη λύπη μας αλλά εμείς έχοντάς το ως δεδομένο δεν αναρωτηθήκαμε έστω, ποτέ "είναι καλά; νιώθουν μοναξιά; υπάρχει κάτι που τους στενοχωρεί;"
    Με έβαλες σε σκέψεις....
    Πάντα καλές εμπνεύσεις με τέτοιους είδους μηνύματα μήπως γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι...
    φιλάκια πολλά Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλη μου φιλη σ ευχαριστω για αλλη μια φορα για ολα!
      Εχεις δικιο! Αυτο το δηγημα το εγραψα περιπου το 2010 με 2011. ειχα αγουρη γραφη και φαινετε αυτο! με το καιρο ομως ανεπτυξα εναν αλλο τροπο γραφης και χαιρομαι που το διαπιστωσες μα και το διατυπωσες κι εσυ!
      εισαι τοσο καλη μαζι μου! ειλικρινα! ευχομαι να το αξιζω πραγματικα!
      φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να