Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ "ΣΚΟΤΕΙΝΟ" ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΔΩ "ΦΩΣ".

Τί τίτλος κ αυτός ε; :)
Θα καταλάβετε σε λίγο το γιατί!

Λοιπόν πάμε απο την αρχή!

Καλημέρα εκφραστικοί μου φίλοι; Τί μου κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά! Σε λίγο θε ξεκινήσω το "σεργιάνι" στα σπιτάκια σας για να το διαπιστώσω και μόνη μου! :)

Για σήμερα σας έχω ένα θέμα, μία αναδημοσίευση αν θέλετε για τη στήλη των "Εκφράσεων άλλων" που το διάβασα πρόσφατα στο σπίτι της καλής μου φίλης και γειτόνισσας Selcouth και αμέσως με έκανε να αισθανθώ αυτό που διαβάσατε μόλις, στο τίτλο της ανάρτησης.

Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι που εκπέμπει φως πρώτον γιατί θεωρώ πως σε όλους κάτι θα θυμίζει και δεύτερον γιατί στο τέλος βλέπουμε με το καλύτερο τρόπο πως υπάρχει ελπίδα, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Όμως ας μη κάνω άλλο πρόλογο και σας κουράσω, άλλωστε το κείμενο παρακάτω λέει εύστοχα όσα θα ήθελα να εκφράσω κι εγώ για αυτη την ανάρτηση. Με το χέρι στη καρδιά αγαπησα πολύ αυτή τη δημοσίευση και νοιώθω πως το ίδιο θα γινει και με εσάς.

Πάμε λοιπόν! ;)

Α, σε αυτό το σημείο να σας πω πως κάπου παρακάτω θα χρειαστεί να πατήσετε επάνω στο Διαβάστε περισσότερα για να δείτε ολοκληρωμένη την ανάρτηση, διότι ήταν αρκετά μεγάλη και σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιήσω την εισαγωγή μεταπήδησης. (άκου λέξη χαχαχα). Εάν είστε ήδη μεσα στην ανάρτηση δε θα χρειαστεί να πατήσετε κάτι, απλώς συνεχίζετε να τη διαβάζετε κανονικά.

Ένα σκοτεινό παραμύθι... 

 

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι. Το όνομά του Αθηνά. Οι γονείς του είχαν φύγει πολύ καιρό πριν, για ένα όμορφο μέρος που ο μπαμπάς του κοριτσιού ονόμαζε παράδεισο.
Το κοριτσάκι έμενε μόνο του σε ένα μικρό σπίτι σχεδόν πάνω στη θάλασσα. Άρεσε πολύ στην Αθηνά η θάλασσα. Κάθε μέρα κατέβαινε βόλτα στην παραλία και κολυμπούσε ώρες ατελείωτες.

Κολυμπούσε τα καλοκαίρια που η θάλασσα ήταν ήρεμη και γαλήνια, αλλά και τους χειμώνες... Ο πατέρας της της είχε πει ότι έπρεπε να μάθει να κολυμπάει ακόμα κι όταν η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη, άγρια κι αφιλόξενη. "Θα σε δυναμώσει, θα σε κάνει πιο θαρραλέα, πιο γρήγορη, πιο ανθεκτική". Και η Αθηνά σπάνια δεν ακολουθούσε τις συμβουλές του πατέρα της.

Μια μέρα αποφάσισε να πάει λίγο πιο μακριά από τη συνηθισμένη της βόλτα. Πέρασε ένα μικρό λόφο, σκαρφάλωσε σε βράχια και βγήκε σε μια άλλη παραλία. Κοντοστάθηκε σαστισμένη από το θέαμα... Η παραλία αυτή δεν έμοιαζε ούτε με  τη δική της, ούτε με των φίλων της που κατοικούσαν σε άλλες παραλίες. Ήταν πολύ διαφορετική... Σκοτεινή από τις πίσσες, γεμάτη σκουπίδια και νεκρά ψάρια. Τα νερά ταραγμένα και θολά. Ο ήλιος δεν κατάφερνε να γεμίσει φως την τόση μαυρίλα του θλιβερού τοπίου.

Δεν της άρεσε καθόλου, αποφάσισε όμως να την εξερευνήσει. Πάτησε με τα γυμνά της πόδια στα βρώμικα βότσαλα κι άρχισε να βαδίζει κατά μήκος της ακτής. Ένιωθε μια ρυπαρή γλίτσα σε κάθε της βήμα κι όσο προχωρούσε ο αέρας γινόταν όλο και πιο αποπνιχτικός.

Δεν είχε φτάσει μέχρι τη μέση της διαδρομής όταν άκουσε μια αγορίστικη φωνή. "Κοριτσάκι, εεεε κοριτσάκιιιι" Γύρισε κοίταξε γύρω της, αλλά δεν είδε κανέναν... Η φωνή έγινε πιο επίμονη... "Κοριτσάκιιιι, εδώ, εδώ. Κοίταξε λίγο κάτω" Και η Αθηνά εριξε το βλέμμα της στα βότσαλα... Κάπου λίγο πιο μακριά είδε ένα αγόρι να της γνέφει... Το αγοράκι αυτό όμως ήταν σχεδόν θαμμένο σε μια βρωμερή τρύπα. Μόνο από το στήθος του κι απάνω φαινόταν.

Απόρησε αλλά προχώρησε προς το μέρος του. Όταν πλησίασε το αγόρι της χαμογέλασε αφήνοντας να φανούν τα κιτρινισμένα δόντια του. "Κοριτσάκι θα κάτσεις λίγο μαζί μου, να μου κάνεις παρέα; Πώς σε λένε;" Η Αθηνά το κοίταξε σκεφτική... Πλησίασε κοντά του, αλλά διαπίστωσε ότι όσο πλησίαζε το έδαφος γινόταν μαλακό, σαθρό, σαν την κινούμενη άμμο... Έτσι προτίμησε να κάτσει λίγο πιο μακριά, σε μια μικρή απόσταση που την έκανε να νιώθει ασφαλής.  Αθηνά με λένε... Εσένα;"Είμαι ο Θωμάς. Είσαι πολύ όμορφη το ξέρεις; " Η Αθηνά κολακεύτηκε και του χαμογέλασε, αλλά παρέμεινε στη θέση της.
Γιατί είσαι μέσα σ' αυτήν την  τρύπα; ρώτησε η Αθηνά... "Έτσι ζω" της απάντησε θλιμμένα το αγόρι... "Η μοίρα μου αποφάσισε ότι πρέπει να μένω μέσα σ' αυτήν την άθλια τρύπα" συνέχισε... Και γιατί δεν δοκιμάζεις να βγεις; ξαναρώτησε η Αθηνά. "Γιατί δεν μπορώ!" απάντησε πεισμωμένα και λίγο θυμωμένα ο Θωμάς. Το κορίτσι αποφάσισε να μην συνεχίσει αυτή τη συζήτηση. Μίλησαν για λίγο και ήρθε η ώρα της Αθηνάς να φύγει. "Θα ξανάρθεις αύριο;" ρώτησε με αγωνία ο Θωμάς. Θα ξανάρθω, απάντησε η μικρή.
Την επόμενη μέρα η Αθηνά ξεκίνησε για τον Θωμά, μόνο που αυτή τη φορά είχε βάλει παπούτσια. Όχι, δεν φοβόταν να λερώσει τα πόδια της στην παραλία του αγοριού, αλλά δεν μπορούσε ούτε και η ίδια να καταλάβει, γιατί τα έβαλε κι έδεσε σφιχτά και τα κορδόνια τους. Μαζί της αυτή τη φορά πήρε και μια μπάλα. Όταν έφτασε ο Θωμάς την υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Αφού τα είπαν για λίγο, η Αθηνά σηκώθηκε και του ζήτησε να παίξουν. Ο Θωμάς χάρηκε ακόμα περισσότερο! Εκείνη του πέταγε προσεκτικά τη μπάλα για να μπορεί να την πιάνει κι εκείνος ανταπέδιδε προσπαθώντας να την πετάξει όσο πιο μακριά μπορούσε. Έπαιξαν, γέλασαν και όταν ήρθε η ώρα, η Αθηνά χαιρέτησε το αγόρι και γύρισε στην αμμουδιά της.

Κάθε μέρα η Αθηνά επισκεπτόταν το αγόρι. Είτε μιλούσαν, είτε έπαιζαν, είτε αστειεύονταν οι μέρες περνούσαν και ο μικρός γινόταν όλο και πιο εύθυμος. Μια μέρα την ώρα που το αποχαιρετούσε η Αθηνά του είπε... Αύριο δεν θα έρθω, θα πάω να δω τους άλλους φίλους μου, τους έχω παραμελήσει λιγάκι. 
Το χαμόγελο του Θωμά χάθηκε από το πρόσωπό του, στένεψε τα μάτια του και της είπε επιτακτικά... "Όχι, δεν μπορείς να μην έρθεις! Θα έρθεις!" 

Η αντίδραση δεν άρεσε στην Αθηνά, αλλά έμεινε σταθερή στην απόφασή της και εκείνη τη μέρα χωρίστηκαν με το μικρό Θωμά θυμωμένο. Την μεθεπόμενη μέρα η μικρή ξαναπήγε και βρήκε το αγόρι μουτρωμένο. Έκανε ότι δεν καταλάβαινε το ύφος του και λίγο με το παιχνίδι, λίγο με τη κουβέντα το κέφι και το χαμόγελο επανήλθαν.
Πώς περνάς τις ώρες που δεν είμαστε μαζί; τον ρώτησε κάποια στιγμή... Ο Θωμάς την κοίταξε ντροπαλά και της είπε... "Φτιάχνω τραγούδια... Έχω φτιάξει και για 'σένα ένα". Αλήθεια; αποκρίθηκε χαρούμενα η μικρή. Μπορώ να το ακούσω; ρώτησε με λαχτάρα. "Όχι ακόμα, δεν είναι έτοιμο. Αλλά σου υπόσχομαι ότι όταν θα έρθει η ώρα θα στο τραγουδήσω" της απάντησε το αγόρι.

Οι μήνες περνούσαν και μια μέρα η Αθηνά αποφάσισε να μιλήσει στο Θωμά για το μαρτύριό του. Σκεφτόταν πόσο άδικο ήταν, πόσα πράγματα έχανε, χωμένος εκεί μέσα. Είχε μάλιστα αποφασίσει όχι μόνο να τον βοηθήσει να βγει, αλλά και να καθαρίσει την παραλία του.

Εκεί λοιπόν που μιλούσαν η Αθηνά του είπε... Να σε ρωτήσω... Γιατί δεν προσπαθείς να βγεις από αυτήν την τρύπα; Το χαμόγελο του Θωμά πάγωσε στα χείλη του, την κοίταξε βλοσυρά και της απάντησε "Τα είπαμε από την αρχή αυτά. Είναι η μοίρα μου τέτοια. Κι εσύ σαν όλους τους άλλους είσαι, όλο εξυπνάδες" Το κορίτσι επέμεινε...Τα μοιραία γεγονότα στη ζωή μας είναι ελάχιστα. Αλλά ακόμα κι έτσι, κάθε μοιραίο μπορούμε να το διαχειριστούμε όσο γίνεται καλύτερα παρεμβαίνοντας. Όλοι στη ζωή μας έχουμε περάσει άσχημα, δεν είσαι ο μοναδικός... Έχεις προσπαθήσει κάποια φορά να βγεις; 
Έβλεπε το Θωμά να προσπαθεί να συγκρατήσει το θυμό του, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία... "Γιατί να προσπαθήσω; Το αποτέλεσμα το ξέρω. Εσύ δεν θέλεις να το καταλάβεις" 

Η Αθηνά συνέχισε... Αφού δεν έχεις κάτι άλλο καλύτερο να κάνεις, προσπάθησε λίγο... Κάνε σαν να κολυμπάς, φτάσε μέχρι εκεί που το έδαφος γίνεται σταθερό κι εγώ θα σου δώσω ένα κλαδί και θα σε τραβήξω έξω. Έλα να δεις που θα τα καταφέρεις, ούτε ένα μέτρο δεν είναι, του είπε χαμογελώντας.

Ο Θωμάς πραγματικά είχε θυμώσει. Είχε κλειστεί σε μια περίεργη σιωπή και δεν γύριζε καν να κοιτάξει το κορίτσι. Λες να το σκέφτεται; αναρωτιόταν η Αθηνά που παρακολουθούσε την αντίδρασή του.

Λίγη ώρα μετά ο Θωμάς της χαμογέλασε γλυκά και της είπε... "Εντάξει λοιπόν θα κάνω μια προσπάθεια, αλλά θα με βοηθήσεις κι εσύ".  Η μικρή χάρηκε πάρα πολύ. Μα φυσικά! Στο είπα άλλωστε! 
"Ναι, μόνο που δεν θέλω να μου δώσεις κλαδί να πιαστώ, φοβάμαι να μην σπάσει και χωθώ ακόμα πιο μέσα. Θέλω να μου δώσεις το χέρι σου, θα πιαστούμε από τους καρπούς μας και θα με τραβήξεις. Εντάξει; " 
Γιατί όχι; Κι έτσι γίνεται! φώναξε όλο χαρά η Αθηνά.

" Έλα λίγο πιο κοντά γιατί δεν σε φτάνω" της είπε το αγόρι. Η Αθηνά πατώντας προσεκτικά στο έδαφος, έφτασε μέχρι εκεί που παράμενε πραγματικά σταθερό. Έκατσε κάτω και άπλωσε το χέρι της... Δεν μπορώ να πλησιάσω άλλο, δώσε μου το χέρι σου.

Ο Θωμάς έπιασε τον καρπό του κοριτσιού κι εκείνη το δικό του. Έλα πάμε, θα σε τραβήξω δυνατά τώρα. Προσπάθησε κι εσύ! του φώναξε γεμάτη ενθουσιασμό η Αθηνά.

Όμως όταν το βλέμμα της συνάντησε το πρόσωπο του Θωμά τρόμαξε... Τα χαρακτηριστικά του αγοριού είχαν αλλοιωθεί... Το γλυκό χαμόγελο είχε εξαφανιστεί και είχε γίνει μια ανατριχιαστική γκριμάτσα. Τα κιτρινόμαυρα δόντια του τώρα προέβαλλαν μυτερά, σαν ενός θηρίου που ήθελε να την κατασπαράξει. Τα μάτια του είχαν γίνει δύο μαύρες τρύπες σαν κι αυτή που ήταν χωμένος μέσα. Το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί, τα μάγουλά του είχαν εξαφανιστεί και τα ζυγωματικά είχαν πεταχτεί αφύσικα προς τα έξω. Η λαβή στο χέρι της είχε πάψει να είναι ένα απεγνωσμένο πιάσιμο κι έγινε αφόρητα σφικτή.
Ξαφνικά ένιωσε ένα δυνατό τράνταγμα. Ο Θωμάς την τραβούσε δυνατά στην τρύπα του, φωνάζοντάς της με μια απόκοσμη, τσιριχτή φωνή "Όχι, δεν θα βγω εγώ έξω. Εσύ θα έρθεις εδώ μέσα μαζί μου. Θα μου κάνεις παρέα κάθε μέρα και δεν θα μπορέσεις να φύγεις ποτέ. Κι αν είναι να πεθάνουμε, θα πεθάνουμε μαζί, τ' ακούς; Μαζί" 

Η Αθηνά ένιωσε πανικό, αλλά συνήλθε γρήγορα. Άρχισε να τραβάει με δύναμη προς την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά όχι για να σώσει το Θωμά πια... Για να σωθεί η ίδια. Είχε αφήσει τον καρπό του και για το μόνο που προσπαθούσε ήταν να απελευθερωθεί από τράβηγμα του αγοριού. Έβαλε τα πόδια της κόντρα στο έδαφος -τί καλά που φόραγε τα παπούτσια της- και τραβούσε με όλη της τη δύναμη. Όσο τραβούσε, τόσο πιο πολύ έσφιγγε το χέρι της ο Θωμάς... Τα νύχια του είχαν χωθεί στη σάρκα του χεριού της και ήδη το αίμα έτρεχε ποτίζοντας τα μαύρα βότσαλα.
Εξακολουθούσε να της φωνάζει... "Μην προσπαθείς άλλο, εδώ θα μείνεις. Είναι της μοίρας σου γραμμένο" κι άρχισε να της τραγουδάει το τραγούδι που της είχε φτιάξει. Ένα τραγούδι που ελάχιστους στίχους μπορούσε να ακούσει εκείνη την ώρα η Αθηνά. Όλη της η προσπάθεια είχε επικεντρωθεί στο να ξεφύγει. Ένα τραγούδι πού όσο καταλάβαινε, της τρυπούσε το μυαλό από τους αρρωστημένους στίχους του.

Και ξαφνικά μάζεψε όλη της τη δύναμη, όλο της το κουράγιο και -ίσως- όλη της την έπαρση (θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα της... θα σε δυναμώσει, θα σε κάνει πιο θαρραλέα, πιο γρήγορη, πιο ανθεκτική) και σκέφτηκε... Είμαι πιο δυνατή, είμαι πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, έχω κολυμπήσει σε μεγάλες φουρτούνες και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό... και με ένα απότομο τράβηγμα κατάφερε να ελευθερωθεί από το δυνατό σφίξιμο του Θωμά.
Η Αθηνά έπεσε με δύναμη πίσω, αλλά δεν την ένοιαζε που χτύπησε την πλάτη της. Εκείνο που είχε σημασία ήταν ότι πλέον είχε ελευθερωθεί.

Είχε λαχανιάσει από την προσπάθεια, αλλά βιάστηκε να σηκωθεί. Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει από αυτήν τη σκοτεινή παραλία και να μην επιστρέψει ποτέ. Έριξε μια ματιά στην τρύπα και είδε το Θωμά να χτυπάει με λύσσα τα χέρια του απάνω στη λάσπη και να φωνάζει... "Δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Είσαι παλιοκόριτσο. Εγώ σου έδωσα την καρδιά μου κι εσύ την πέταξες στις λάσπες".

Η ψυχραιμία και η γαλήνη είχαν επιστρέψει στη ψυχή της Αθηνάς και του απάντησε ήρεμα... Την καρδιά σου και τη ψυχή σου, τις έχεις πετάξει μόνος σου στις λάσπες. Το μόνο που θέλεις είναι να κλείσεις κι άλλους στη φυλακή που έχτισες για τον εαυτό σου. Σου αξίζει να είσαι εκεί μέσα. Σου αξίζει γιατί ήταν, είναι και θα είναι επιλογή σου. Τη μοίρα σου, την καθόρισες μόνος σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και η μοίρα των άλλων. 
Αν θελήσεις κάποτε να με βρεις,  θα πρέπει να βγεις μόνος σου από αυτήν την τρύπα. Θα πρέπει να καθαριστείς και να καθαρίσεις την παραλία σου. Θα πρέπει να μάθεις να προσπαθείς. Αλλιώς αντίο... Αντίο για πάντα.

Γύρισε την πλάτη της και άρχισε να βαδίζει προς τα βράχια... Άκουγε πίσω της το Θωμά να κλαψουρίζει με παράπονο... "Γύρισε πίσω, δεν μπορείς να με αφήσεις εδώ. Πρέπει να έρχεσαι να μου κάνεις παρέα. Θα πεθάνω και θα φταις εσύ" 

Η Αθηνά δεν κοντοστάθηκε στιγμή. Πέρασε τα βράχια, ανέβηκε το λόφο και βγήκε στη δική της παραλία. Μια παραλία καθαρή, φωτεινή που ναι μεν είχε και φουρτούνες, αλλά είχε και νηνεμία. Όλα τα είχε η δική της παραλία, όπως και των περισσότερων φίλων της άλλωστε.
Ήδη την περίμεναν όλοι εκεί για να παίξουν, να γελάσουν, να μιλήσουν, να καταστρώσουν σχέδια για το μέλλον.
Έγινε μια όμορφη γιορτή εκείνη τη μέρα, με γέλια και χαρές.
Κι έζησαν αυτοί καλά...!!!

Κι όσο για το Θωμά... Κανείς δεν ξέρει. Και μέχρι σήμερα κανείς δεν έμαθε...  Ίσως κάποτε εμφανιστεί λαμπερός, όμορφος και γαλήνιος. Ίσως μάθει κι αυτός το γνωστό "συν Αθηνά και χείρα κίνει" αλλά με τη σωστή του έννοια πια. Ποιος ξέρει... Το μέλλον θα δείξει.


Το τραγούδι θα μπορούσε να είναι αυτό που έγραψε ο Θωμάς για την Αθηνά...



____________________ ΤΕΛΟΣ_________________________

Δε θα σταθώ στους λόγους για τους οποίους μπορεί να γράφτηκε αυτό το παραμύθι (δεν έχει να κάνει με ουσίες αν πήγε εκεί ο νους σας), δεν είμαι ειδική άλλωστε για να το κάνω, ούτε επίσης στους λόγους στους οποίους μπορεί να αναφέρεται ένα σκοτεινό παραμύθι, θα πω όμως πως νοιώθω τυχερή που το διάβασα και που μου επιτράπηκε να το μοιραστώ μαζί σας για τρείς κυρίως λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι για τα έντονα συναισθήματα που εισέπραξα διαβάζοντάς το και κυρίως απο ένα σημείο και μετά που το διάβαζα μανιωδώς!
Ο δεύτερος λόγος είναι για τη συνδεσιμότητα που μου έβγαζε ανάμεσα σε παραμύθι και αληθινά συμβάντα που ζούμε και βλέπουμε παντού γύρω μας να συμβαίνουν τακτικά  και 
Ο τρίτος λόγος και ο κυριότερος είναι γιατί μου αρέσουν ιδιαίτερα τα παραμύθια, τα διηγήματα, οι ιστορίες, τα ποιήματα, τα κείμενα γενικώς αν θέλετε που πηγάζουν από τις καρδιές των ανθρώπων και όχι απο το μυαλό τους, γιατί η φαντασία μπορεί να ταξιδεύει αλλά η καρδιά μπορει να ζεσταίνει και μέσα στο χειμώνα η ζέστη είναι πάντα ευπρόσδεκτη και "θεραπευτική"! :)

Ευχαριστώ Sel μου για την αναδημοσίευση και ευχαριστώ και εσάς για το χρόνο σας!

Να είστε όλοι καλά!

Σας αφήνω χαρούμενη! 
Είδατε;
Πρωτη φορά αισθάνομαι τόση χαρά μέτα απο ένα "σκοτεινό" ποστ!

Είναι γιατί νοιώθω τη ζέστη που ανέφερα προηγουμένως! :)

Να είστε όλοι καλα! :)

Σχόλια

  1. Είδα και εγώ το φως μαζί σου Κική και ήταν ένα φως δυνατό,λαμπερό και λυτρωτικό.Η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι πολύ μεγάλη αρκεί να το πιστέψουμε.
    Πανέμορφο μου φάνηκε το παραμύθι για μεγάλους και μου δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα.Αυτό είναι όμως το ζητούμενο στα παραμύθια.
    Μπράβο στην Πηνελόπη και σε σένα που το μοιραστήκατε.
    Σου στέλνω γλυκό φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλημερα Μιραντουλα μου!
      Ευχαριστω τοσο μα τοσο πολυ για το ποδαρικο σου!
      Εισαι και η πρωτη που σχολιασες! χιχιχ
      Χαιρομαι που αισθανηθηκες κ εσυ οπωςεγω!
      Αυτο αλλωστε ηταν το ζητουμενο της αναδημοσιευσης!
      Να εισαι καλα!
      Φιλακια πολλα κουκλα μου! <3

      Διαγραφή
  2. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και τι να πω πρώτο ,αρχικά ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι μαζί μας .
    Λυτρωτικό ,αληθινό από εκείνα τα παραμύθια που γράφει η ζωή
    Κάθε λέξη του χαρακτηριστική μιας κατάστασης ,σίγουρα πολλοί θα ταυτιστούν με τους ρόλους του Θωμά και της Αθήνας ,έτσι και εγώ για λίγο έγινα ο Θωμάς και τώρα από το μηδέν παλεύω να γίνω η Αθήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκια μου Κατερινα καλησπερα και ευχαριστω ιδιαιτερα γι αυτο σου το σχολιο!
      Εχεις απολυτο δικιο, ολοι μας αμφιταλαντευομαστε αναμεσα σε οσα εκφραζουν οι δυο αυτοι ρολοι αλλα το θεμα ειναι στο τελος να ανακαλυπτουμε τη δυναμη του εαυτου μας και να ξεπερναμε ολα τα εμποδια και οσα μας κρατανε πισω και μας κανουν να μην ειμαστε οι πραγματικοι εαυτοι μας!
      Ευχομαι ολοψυχα να εισαι νικητρια σε αυτη σου τη μαχη και να ξερεις πως εχεις πολλους συμμαχους σε αυτη τη μαχη!
      Προσωπικα οπως μπορω να βοηθησω θα το κανω!
      Να εισαι καλα κοπελαρα μου, να σκεφτεσαι θετικα, να μοιραζεσε τις στιγμες σου με ανθρωπους που σου δινουν χαρα και ολα θα φτιαξουν!
      Φιλακια πολλα καρδια μου! <3

      Διαγραφή
  3. ιστορία σκοτεινή και φωτεινή συγχρόνως. όμορφη ιστορία για να συνειδητοποιούν οι μεγάλοι και να διδάσκονται οι μικροί...

    καλό μεσημέρι καμάρι μου, για τούτο το παραμύθι ζωής σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. γλυκια μου Βικυ ποσο ομορφο το σχολιο σου! θα χαροποιησει και τη δημιουργο του παραμυθιου πιστευω!

      εγω σ ευχαριστω για ολα!! εισαι εξαιρετικος ανθρωπος και παντα ξερεις να αναδυκνυεις τα μυνημα του καθε ποστ με θετικα λογια! φιλακια πολλα φιλη! να εισαι καλα!

      Διαγραφή
  4. Καταπληκτικό το παραμύθι Κική μου!
    Πολύ αληθινό.
    Τόσα συναισθήματα με έπιασα να διαβάζω συνεπαρμένη.
    Χωρίς τους Θωμάδες θα ήταν η ζωή μας καλύτερη, αλλά θα ξέραμε αν εμείς είμαστε καλύτεροι;;
    Τα φιλιά μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενάκι μου γλυκό τι να πω;; Το ερώτημά σου τα είπε όλα!!! Πόσο δίκιο εξέφρασες φίλη μου! Με βρίσκεις απολυτως συμφωνη σε οσα ειπες! Ευχαριστω παρα μα παρα πολυ!

      Φιλακια πολλα και απο εμενα καλη μου! Να εισαι καλα!

      Διαγραφή
  5. τι να πω κουκλα μου!!! τις απαντησεις τις δωσανε ολα τα κοριτσια ποιο πανω!!! με συνεπηρε!!! με συγκινησε!!! θα συμφωνησω ποιο πολυ με την φραση της ελενας <....εμεις ειμαστε καλυτεροι?.....> να εισαι καλα και παντα να γραφης με νοημα και ουσια!!!! με κατασυγκινησες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλησπερα Σοφακι μου!
      ευχαριστω πολυ για την επισκεψη και το σχολιο!
      να εισαι καλα!
      το παραμυθι αυτο δεν ειναι δικο μου, ειναι μιας μπλοκοφιλης που αναφερω στο κειμενο, εγω το αναδημοσιευσα γιατι εισεπραξα πολλα διαβαζοντας το.

      να εισαι καλα κοπελιτσα μου!
      φιλακια πολλα!
      καλο βραδυ να εχεις!

      Διαγραφή
  6. μεταδίδεις πολύ ωραία συναισθήματα.
    μπράβοοο :)
    καλό σκ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. στη συγκεκριμενη περιπτωση το αναμεταδωσα χιχιχ

      ευχαριστω πολυ φιλη μου!
      να εισαι καλα!
      μακιααα

      Διαγραφή
  7. Μπορώ να καταλάβω τους λόγους που σε συνεπήρε το παραμύθι..
    Αρκετοί κι εγώ πιστεύω είναι εκείνοι που θα ταυτιστούν.
    Πολύ έντονη δημοσίευση και μου άρεσε και ο τρόπος που εσύ την πλαισίωσες,την σχολίασες.
    καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα και ευχαριστω πολυ για την επισκεψη και το σχολιο σου!
      να εισαι παντα καλα ευχομαι!
      φιλακια πολλα! <3

      Διαγραφή
  8. Και εμένα μου γέννησε αρκετά συναισθήματα αυτό το κείμενο. Στη φάση της κορύφωσης αναρωτιόμουν με αγωνία, τελικά θα πέσει μέσα στην τρύπα η Αθηνά, θα καταφέρει να τραβήξει τον Θωμά; Τελικά τουλάχιστον σώθηκε αυτή. Θλιβερό το να είναι στην τρύπα κάποιος, ακόμα πιο θλιβερό όμως όταν προσπαθεί να ρίξει και άλλους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα και καλη εβδομαδα να εχεις φιλε μου.
      χαιρομαι ιδιαιτερα που σου αρεσε το κειμενο
      να εισαι καλα! :)

      Διαγραφή
  9. Γειά σου Κικίτσα μου γλυκιά!!με συνεπήρε κι εμένα το παραμύθι-σίγουρα βγήκε απ'τη ζωή-αλήθεια πόσο αληθινό είναι!!γινόμαστε δυνατοί μετά τις εμπειρίες μας και αφού περάσουμε από αρκετά τούνελ με σκοτάδια!!κάπου υπάρχει το φως..κι αυτό πάντα έρχται μετά απο συνειδητοποίηση!η Αθηνά το βίωσε και αποφάσισε ότι έπρεπε να δράσει..να αποτραβηχτεί..κάνοντας πολλά βήματα μπροστά...ευχαριστούμε και σένα και την Πηνελόπη!φιλάκια άπειρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα και καλη εβδομαδα να εχεις φιλη μου!
      ευχαριστω πολυ για την επισκεψη και το σχολιο.
      να εισαι καλα!
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  10. Καταρχήν να ευχαριστήσω πολύ πολύ για την αναδημοσίευση και κατά δεύτερον να ζητήσω συγνώμη που άργησα τόσο να το κάνω...
    Ο σχολιασμός σου ήταν πραγματικά αξιόλογος και έδωσε όμορφες και αισιόδοξες διαστάσεις στο σκοτεινό μου αυτό παραμύθι.
    Αυτό που ήθελα να εκφράσω, αγαπημένη μου Εκφράσου :)) (δικαιώνεται ο τίτλος του blog σου!) ήταν ότι πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν και βρισκόμαστε σε καταστάσεις που αλλιώς παρουσιάζονταν στην αρχή κι αλλιώς είναι ουσιαστικά. Πάντα είμαι λίγο επιφυλακτική σ' αυτά που μου λένε, μέχρι να διαπιστώσω η ίδια τί πραγματικά παίζει. Το δε παιχνίδι των ενοχών που δημιουργούν κάποιοι άνθρωποι, το θεωρώ απλά απαράδεκτο.
    Και για την ιστορία... Ο Θωμάς είναι ακόμα στην φοβερή αυτή τρύπα...
    Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι Κικίτσα μου. Να είσαι πάντα καλά! Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πηνελοπη μου καλησπερα!
      Ειχες χαθει μετα οποτε λογικο να μην το ειχες δει.
      Εντωμεταξυ εγω βαζω τακτικα αναρτησεις οποτε λογικο να μη το ειχες δει. Ετσι λοιπον και στο εστειλα.

      Η ευχαριστηση ειναι ολη δικη!
      Περασες πολλα μυνηματα και με εκανες να το διαβασω με μια ανασα!

      Λυπαμαι που ο Θωμας ειναι ακομη μεσα σε αυτη τη τρυπα... ευχομουν να ειχε βγει... Συνεχιζω να ευχομαι ομως να το καταφερει στι μελλον!

      Να εισαι καλα φιλη μου!
      Καλο βραδυ!
      Φιλακια πολλα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να