ΜΥΡΙΖΕΙ ΖΩΗ!

Καλοί μου φίλοι καλησπέρα!

Κι επειδή μετα το θάνατο ακολουθεί η ζωή ή μαλλον για να είμαι πιο σωστή η επίγεια τουλάχιστον ζωή προπορεύεται του θανάτου, αποφάσισα να σας καλησπερίσω σήμερα με ένα πιο χαλαρό και διασκεδαστικό θέμα που αφορά τί άλλο;

Μα τη ζωή φυσικά!

Και επειδη δεν υπάρχει καλύτερο για τη ζωή από τα παιδιά της, αποφάσισα να σας διηγηθώ ένα πραγματικό συμβάν που έγινε πριν λίγο καιρό και με έκανε να γελάσω με τη ψυχή μου!

Ο μικρός πρωταγωνιστής αυτής της προσωπικής ιστορίας δεν είναι πάνω από 4 ετών και για άλλη μια φορά μου επιβεβαίωσε τρανταχτά πως τα σημερινά παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα από παλιά η μαλλον εκφράζονται πιο έξυπνα από παλιά αλλα με την ιδια πάντα αθωότητα, γλυκύτητα και καλοσύνη!

Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Πριν λίγο καιρό εκεί που εργάζομαι (βασικά εκεί που εργάζομαι ανά τακτά χρονικά διαστήματα συναναστρέφομαι ενίοτε και με μικρά παιδιά οπότε έχω την ευκαιρία να συνομιλώ μαζί τους) είχε έρθει ένα μικρό αγοράκι με τους γονείς του.

Εκεί περίπου 3 με 4 χρονών (δε τα πάω καλα με τις ηλικίες), όμορφο με σγουρό μαλλάκι, με τις ωραίες φορμούλες και τα σπορτεξακια του και έδειχνε πολύ ζωηρό παιδί μα και πολύ φιλομαθείς. Ρωτούσε τους γονείς για τα πάντα, εξερευνούσε τα πάντα, έτρεχε πέρα δώθε έκανε και σπινιαρίσματα (πολύ γέλιο) αλλα πολύ χαριτωμένα όλα αυτά.

Ε σε καποια φάση ηρθε και προς τη μεριά μου και όταν το ρώτησα πως το λένε γύρισε από την άλλη και έφυγε. Χαχαχα. Συνήθως δε με αντιμετωπίζουνε έτσι….

Μετά από λίγα λεπτά ξανάρθε προς τα κει και κάτι επεξεργαζόταν με πολύ αστείο τρόπο. Εγώ γέλαγα μόνη μου εντωμεταξύ.

Μετά από λίγο μου λέει:

«Τι κανεις;»

«Καλά» του λέω εσύ;

Μετά κάτι μου ειπε αλλα μεταξύ μας δε το "πιασα"!

Μετά μιλήσαμε λίγο, μου λέγε τα δικά του συμφωνούσα εγω αλλα η ώρα είχε περάσει και είχα ήδη σχολάσει οπότε βάζω το μπουφάν για να φύγω.

«Γιατί βάζεις το μπουφάν»  μου λέει;

«Γιατί θα φύγω» του λέω.

«Και πού θα πας» ξαναρωταει.

«Σπίτι μου» του απαντώ.

«Ααα» μου κάνει.

Περνάνε λίγα λεπτά μέχρι να μαζέψω όλα τα πράγματά μου και μου λέει το μικρό.

«Ακόμα να φύγεις;»

«Ε τωρα φεύγω» απαντώ.

«Άντε, όλο φεύγεις φεύγεις και όλο εδώ είσαι» Μου λέει και μένω κάγκελο! Λέω μπράβο το μικρό. Το τι γέλιο έριξα το υποθέτετε!

Ε με τα πολλά πάω στην έξοδο και το μικρό ακολουθεί.

«Πού είναι το αμάξι σου;» μου λέει.

«Δεν έχω, με τα πόδια πάω σπίτι μου», απαντώ.

«Αααα» λέει.

«Άντε καληνύχτα», του λέω.

«Καληνύχτα» μου απαντά ακουμπισμένο στο κάσωμα της πόρτα της εξόδου.

Δε προλαβαίνω να φτάσω στο παραπάνω τετράγωνο και ακούω το μικρό μπόμπιρα να φωνάζει πολύ δυνατά.

«Γυρνααα πισωωωωω» χαχαχαχα

Το τί γέλιο έριξα δε μπορειτε να φανταστείτε και εγω και κάποιοι άλλοι που περνούσαν δίπλα μου εκείνη τη στιγμή!

Ουφ! Και τωρα που σας το γράφω πάλι γελάω! Να ναι καλα τα μικρά να μας χαρίζουν τέτοια χαμόγελα!

Ελπίζω να σας εκανα και εσάς να χαμογελάσετε!

Προσωπικά ευχαριστήθηκα αυτή την ανάρτηση, εύχομαι το ίδιο και εσείς!

Να είστε καλα! Καλό βράδυ σε όλους! Με παιδική αφέλεια μα και παιδική χαρά συνάμα! <3