Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ).

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.
Σήμερα είχα διάθεση να κάτσω να γράψω το τρίτο και προτελευταίο μέρος του διηγήματος 1… 2… 3… Παύση και σας το παρουσιάζω αμέσως.

Να πω μονο πως όσοι δεν το έχετε διαβάσει ή το έχετε διαβάσει και θέλετε να το ξαναθυμηθείτε θα πρέπει να κάνετε την ακόλουθη διαδρομή:

Για το πρώτο μέρος πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3.html
Και για το δεύτερο πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3_28.html

Καλή σας ανάγνωση. :)



1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)


Κουλουριασμένη για ώρα στην κουνιστή πολυθρόνα ένοιωσε το κορμί της να μουδιάζει επικίνδυνα.
Ελευθέρωσε τα πόδια της και έπειτα όλοι οι μυς του σώματός της χαλάρωσαν.

Η δεξιά, γυμνή πατούσα ακουμπά το πάτωμα και το ελαφρύ της τρεμούλιασμα αποδεικνύει πως η κυκλοφορία του αίματος δεν την αυτή που θα έπρεπε.
Η αριστερή, γυμνή πατούσα ακολουθεί την πρώτη και τρεμοπαίζει στον ίδιο ακριβώς τόνο και ρυθμό.

Χρειάστηκαν λίγα λεπτά ώστε να επανέλθει το σώμα της στο τέμπο των χτύπων της καρδιάς της.

Έκανε να σηκωθεί από την «κρυψώνα» της μα τα ίδια της τα δάχτυλα την κρατούσαν δέσμιο του εαυτού της.

Κοίταξε τα δάχτυλα των χεριών της που σαν νύχια αρπαχτικού είχαν μπηχτεί στα μπράτσα της πολυθρόνας και το λευκό της πρόσωπο χλόμιασε.

Η δυναμική που είχαν τα δάχτυλα των ποδιών της ηταν ίδια ακριβώς με αυτή που είχαν τα δάχτυλα των χεριών της, με τη μόνη και κύρια όμως διαφορά πως τα πρώτα κινούνταν προς την ελευθερία και τα δεύτερα κρατούσαν την θλίψη, την αφάνεια και το παρελθόν στο προσκήνιο.

Προσπαθούσε να αποκολληθεί από τις αλυσίδες τις, το ήθελε πολύ, φαινόταν αυτό στις εκφράσεις του προσώπου της που μαρτυρούσαν πόνο και μάχη μαζί αλλά όσο πολύ ήθελε να σηκωθεί από εκεί άλλο τόσο ήθελε να κρυφτεί και πάλι στο εσωτερικό της ώστε να νοιώσει ασφαλής και  πλήρης γιατί η αλήθεια είναι πως μόνο εκεί μέσα ένοιωθε πως μπορεί πλέον να έχει κάποτε όλα όσα είχε τολμήσει τότε να ονειρευτεί...

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη πάλη του εαυτού με τις αναμνήσεις και τα όνειρα, κυματιστοί, αέρινοι, βηματισμοί έρχονται από κάπου μακριά.

1… 2… 3…
1… 2… 3…

«Τί κάνει η διάνοιά μου;» Μια αντρική, πετρώδες φωνή εισβάλλει στο νου και την αιφνιδιάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια ταχύτητα που το κατάφερνε πάντα.

«Διάβασες για σήμερα; Φέρε μου το τετράδιο των μαθηματικών σου!» Η ίδια φωνή επιμένει να της κάνει ανόητες ερωτήσεις και να την προστάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποιος χάρακας μετρά αριθμούς, αποστάσεις, μεγέθη, παλάμες και σώματα ανθρώπων!

Η ανάσα της βαραίνει, βαραίνει ολοένα και περισσοτερο και τα γαντζωμένα της δάχτυλα τρέμουν τοσο δυνατά που χώνονται κυριολεκτικά μέσα στα μπράτσα της πολυθρόνας και σκίζουν το βρώμικο ύφασμά της.

Ο ήχος του σκισίματος τη κάνει να κοιτάξει έντονα τον απέναντι τοίχο και επάνω του να «οραματιστεί» μια γνώριμη για εκείνη σκηνή.

Καθισμένη σε ένα γραφείο που μόνο παιδικό δε μοιάζει, να πρέπει να διαβάσει δεκάδες βιβλία που δεν είναι της ηλικίας της, που δεν κατανοεί, που δε θέλει και κυρίως που δεν της αρέσουν!

Το μόνο που ήθελε ηταν να βγει στην αυλή να παίξει με το σκύλο της και το μόνο που κατάφερε επειδή δε διάβαζε και ήθελε μόνο να παίζει μαζί του ηταν να τον αποχωριστεί βιαίως και μάλιστα για πάντα.

Τιμωρία! Η τιμωρία ηταν η αγαπημένη του πράξη! Διαπαιδαγώγηση την ονόμαζε και της είχε απεριόριστη λατρεία.

Τιμωρία επειδη δε διαβάζει. Τιμωρία επειδη δεν καταλαβαίνει. Τιμωρία επειδη η προσπάθειά της δεν ηταν ποτέ αρκετή για εκείνον! Τιμωρία επειδη δυσχερούσε στην διαπαιδαγώγησή του. Τιμωρία επειδή είχε από μικρή το σθένος να πει όχι! Τιμωρία επειδή δεν ηταν σαν εκείνον. Τιμωρία επειδή δεν μπορούσε να καταλάβει τα γιατί και τα θέλω του και κυρίως Τιμωρία γιατί δεν ηταν η διάνοια που εκείνος είχε επιλέξει να γίνει!

Η μήπως ήταν αλλα ποτέ δε βρήκε το σωστό τρόπο για να της το δείξει;;;

Να!
Η πόρτα του σπιτιού τους!
Η ακριβή, λευκή τους πόρτα!
Πόσο όμορφη είναι, στ’ αλήθεια;

Αυτήν ακριβώς τη πόρτα είχε ανοίξει η μητέρα της για να πάει στο φούρνο και δεν επέστρεψε ποτέ…

Η κοπέλα ελευθερώνει το δεξί μπράτσο της πολυθρόνας και τέμνει την παλάμη της ευθεία στον τοίχο. Δείχνει να προσπαθεί να πιάσει κάτι και το πρόσωπό της μαρτυρά μια πικρή συγκίνηση.

«Μαμά»! Προλαβαίνει να πει και η πόρτα κλείνει.

Ο τοίχος σκοτεινιάζει, εκείνη μένει μετέωρη με το ένα χέρι στην πολυθρόνα, το άλλο στον αέρα και τις γυμνές πατούσες κολλημένες σε ένα πάτωμα από τσιμέντο!

Κάτι σαν κεραυνός ακούγεται και στρέφει το βλέμμα στο ταβάνι. Βίαιες στάλες κρύου νερού πέφτουν επάνω της και τη κάνουν να φοβάται.

Το βλέμμα της μαρτυρά πως ξέρει ότι δε μπορεί να συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα μα το τρέμουλο του σώματός της φανερώνει πως ο φόβος την εχει κυριέψει ολοκληρωτικά.

Ξάφνου, ο τοίχος φωτίζεται ξανά και η σκηνή της λευκής πόρτας είναι πάλι εκεί με τη μόνη διαφορά πως στέκονται στο κατώφλι της τέσσερα αντρικά πόδια.

Δυο πόδια μέσα από την πόρτα και δυο πόδια έξω από αυτή.
Αντικριστά πόδια έτοιμα για μάχη!

Δεν βλέπει πρόσωπα, βλέπει μόνο παπούτσια και η αλήθεια είναι πως της είναι γνώριμα όπως ακριβώς και οι φωνές που ακούει.

«Πρέπει να καταλάβεται πως το παιδί σας πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο. Δεν είναι σωστό να την απομακρύνεται τόσο ξαφνικά από το σχολικό της περιβάλλον». Δυο ζευγάρια καφέ παπούτσια που δείχνουν φτηνιάρικα κουνιούνται ελαφρώς και μαρτυράνε μια άβολη στάση σώματος.

«Σας είπα πως θα αναλάβω προσωπικός την διαπαιδαγώγηση της κόρης μου και δε καταλαβαίνω κύριε το λογο της επίσκεψής σας!» Η θυμωμένη πετρώδες φωνή τη κάνει να τρομάξει και τα καλογυαλισμένα λευκά ατάραχα παπούτσια τη κάνουν να θέλει να κάνει εμετό.

«Η Μαρίζα πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο. Εχει ανάγκη να είναι με τους συμμαθητές της. Να κάνει σκανδαλιές, να παίζει στα διαλλείματα, να διαβάζει με τους συμμαθητές της, εχει ανάγκη να ζήσει σαν ένα φυσιολογικό παιδί της ηλικίας της. Δε καταλαβαίνω για ποιό λογο την αποκόπτεται από το περιβάλλον στο οποίο πρέπει να βρίσκεται μα και που της αρέσει να βρίσκεται.» Η φωνή του δασκάλου της στο δημοτικό είναι το ίδιο γλυκιά και γαλήνια όπως την ώρα της διδασκαλίας του.

«Η κόρη μου κύριε είναι διάνοια και η μόνη μόρφωση που μπορείτε να της μεταλαμπαδεύσετε εσείς και το περιβάλλον εργασίας σας είναι το πρώτο που θα γίνει συνάμα και το τελευταίο σκαλοπάτι από αυτά που μπορώ να της προσφέρω εγω!» Η σκληρή και εγωιστική φωνή του πατέρα της μαρτυρά μεγαλεπήβολα σχέδια και στόχους που εχουν παρθεί από καιρό για εκείνη.

«Μα κύριε» προλαβαίνει να πει ο δύσμοιρος δάσκαλος πριν τον διακόψει η αλαζονική φωνή του πατέρα της.

«Εάν δε φροντίσω Εγώ για την μόρφωση της κόρης μου, το μόνο που θα καταφέρει μαζί σας είναι ένα, δύο, το πολύ τρία επίπεδα πάνω από εσάς, από τις γνώσεις ενός τυχάρπαστου δασκάλου και Εγώ για την κόρη μου δε στοχεύω σε κάτι λιγότερο από την κορυφή! Διότι το παιδί το δικό Μου είναι διάνοια και οφείλω να το τοποθετήσω πρώτο και πάνω απ’ όλους». Ο τόνος της φωνής του μοιάζει με τον ήχο ενός μαστίγιου.

Η λευκή πόρτα κλείνει βιαίως και το μικρό κοριτσάκι που παρακολουθούσε τη συζήτηση κρυμμένο πίσω από μαρμάρινα κάγκελα δακρύζει.

Κεραυνός αντηχεί στο δωμάτιο ξανά!
Κεραυνός αντηχεί και πάλι!
Στάλες αγγίζουν και πάλι το πρόσωπό της!
Στάλες ξανά!
Ακόμη περισσότερες αυτή τη φορά!
Κι ακόμη περισσότερες!
Και ξάφνου καταιγίδα!

Η κοπέλα κραυγάζει και ελευθερώνοντας το μπράτσο της πολυθρόνας που σαν αγκίστρι ηταν καρφωμένο το χέρι της επάνω του, σωριάζεται στο έδαφος!

Θέλει να μετρήσει!
Εχει ανάγκη να μετρήσει!

Καλεί τους αριθμούς της, μα τίποτα!
Κανείς δεν την επισκέπτεται!

Κραυγάζει και είναι μούσκεμα!
Φοβάται την καταιγίδα και βρίσκεται πλέον στο έλεός της.

Η βροχή την χτυπά αλύπητα και ουρλιάζει. Ουρλιάζει όσο πιο δυνατά μπορεί.

Κλειδιά ακούγονται στην πόρτα της.
Κάποιος ξεκλειδώνει και μόνο τότε η κοπέλα κοιτάζει τα δάχτυλά της που γρατζουνάνε το πάτωμα.

Με τρόμο κοιτάζει το πάτωμα και βλέπει πως δεν είναι ξαπλωμένη επάνω σε τσιμέντο, είναι παγιδευμένη μέσα στο τσιμέντο και πονάει, πονάει πολύ!

Το τσιμέντο μοιάζει να την καταπίνει, η βροχή ραπίζει με μανία το πρόσωπό της και εκείνη συνεχίζει να ουρλιάζει με μανία.

Τα κλειδιά της πόρτας βροντάνε δυνατά. Πανικό! Μαρτυράνε πανικό!

Τα μαύρα της μάτια κοιτάνε το πόμολο της πόρτας και εκείνο γυρίζει!

Η πόρτα ανοίγει και……



______________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ______________



Νομίζω πως σας εκανα «τσαχπινιά» φίλοι. Έκοψα τη ροή της ιστορίας σε καίριο σημείο.
Χιχιχιχι (πονηρή φάτσα – πονηρό γέλιο) :P

Όμως δε νομίζω να έχετε παράπονο, έγραψα μπόλικο σήμερα. 

Τα καλα νέα είναι πως το επόμενο μέρος θα είναι και το τέλος της ιστορίας!

Εύχομαι να σας άρεσε η συνέχεια! Φιλάκια πολλά σε όλους και να θυμίσω πως αυτό το διήγημα είναι αφιερωμένο στο Συριανό Κορίτσι που την «έπιασα» σε άλλο μπλοκ να εκφράζεται τοσο όμορφα για εμένα! <3

Να έχετε μια όμορφη μέρα! <3

Σχόλια

  1. Ε, όχι ρε κοπελιά...
    Τί το 'θελες αυτό το διάλειμμα για διαφημίσεις?!
    Ωχουουου... Πάνω στην κορύφωση...
    Δεν χρειάζεται να σου πω πως ανυπομονώ για το τέλος... Να δω πώς το έχεις πλέξει στο μυαλό σου... Μάλλον το έχεις καταλάβει πως με ξετρέλανες για μία ακόμη φορά!!!
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, Κική μου!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχα
      ειπαμε εκανα τσαχπινια!
      χαχαχαχα

      ελπιζω να μη σε ταλαιπωρησα στην αναγνωση σου αλλά ειχα κάνει τονικά λάθη και το απέσυρα στα πρόχειρα να το διορθώσω.
      ελπίζω να το διάβασες χωρίς λάθη! χαχαχ

      σ ευχαριστώ για όλα Γιάννα μου!
      χαιρομαι παρα πολυ που σου αρεσει!
      φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή
  2. Και γω εχω ανάγκη να μετρήσω!!
    Γραψε ενα βιβλιο Κικη μου!
    Καλημερα :) :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :)
      Kαλή μου Αριάδνη έχω γράψει τόσα πολλά στον υπολογιστή μου που μπορούμε να μιλάμε για βιβλία και όχι για βιβλίο...
      Τι κρίμα όμως που δεν έχω καταφέρει να εκδώσω τίποτα! Και όχι γιατί δεν αξίζουν να εκδωθούν αλλά γιατί όλοι θέλουν λεφτά για να τα εκδώσουν!
      Δε πειράζει, είμαι θετική για το μέλλον!
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  3. Πολυ ομορφο! αλλα συγχιστηκα με το βλακα πατερα!Good morning!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλημέρα πεταλουδίτσα μου!
      Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Λογικό να συγχιστεις με τον βλακα πατερα.
      Και υπαρχουν τοσοι πολλοι βλακες γονεις εκει εξω που πιεζουν ασυστολλα τα παιδια τους δηθεν για το καλο τους ενω στην πραγματικοτητα θελουν να κανουν εκεινα οτι δεν καταφεραν οι ιδιοι!
      Φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
    2. Τωρα που το σκεφτομαι, πιο πολυ συγχιστηκα με τη μανα! Τι σοι μανα ειναι αυτη που ενω ξερει τι πανιβλακας ειναι ο πατερας αφηνει ενα μικρο παιδακι μονο του, ερμαιο στα χερια του χωρις καν την υποστηριξη και τη στοργη της;;;

      Διαγραφή
    3. Πεταλουδιτσα μου καλημερα!
      Εχεις δικιο που σκεφτηκες ετσι και συγχυστηκες με τη μανα, δεν ημουνα πληρως κατατοπιστικη αλλα υποτιθεται πως εφυγε να παει στο φουρνο και δεν ξαναγυρισε ποτε επειδη πεθανε λόγω κάποιου ατυχήματος.
      Εχεις δικιο παντως ετσι οπως το αφησα ειναι σα να την παρατησε αλλα επειδη δεν ανεφερα καποια βαλιτσα θεωρεισα πως θα το καταλαβαιτε. Ισως και να μην ηθελα να ριξω τοση βαρυτητα εκει. Δε ξερω γιατι αλλα δεν το ανελυσα περισσοτερο.
      Γι αυτο ομως ηρθε ο κεραυνος εκεινη τη στιγμη. Το πρωτο σοκ απ ολα της ηρωιδας. Γι αυτο και καλα απλωσε το χερι για να τη φερει πισω στη γη.
      Ομως δεν ημουν πληρως κατατοπιστικη. Με συγχωρεις!
      Φιλακια πολλα και ευχαριστω που με στηριζεις παντα! <3

      Διαγραφή
  4. Εμένα αυτός ο πατέρας με εμπνέει πολύ σαν χαρακτήρας. Πολύ ωραία γραμμένο, αν και με μπερδεύει αρκετά. Καλώς σε βρήκα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα Σαντρα μου!
      καλως ηρθες στο μπλοκ μου και καλως σε βρηκα και εγω!
      δε ξερω αν διαβασες τα δυο πρωτα μερη της ιστοριας, αν δε τα διαβασες διαβασε τα και νομιζω πως θα ξεμπερδευτεις.
      ευχομαι να τα λεμε συχνα!
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  5. Περιμένουμε να εκδόσεις καλά λέει η Αριάδνη!
    Πολλά φιλιά!
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα
      ευχαριστω πολυ για τη στηριξη!
      να ειστε καλα!
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  6. Πωπω πω πω συνέχεια!!!!!!!!!!! Και να δω πώς θα το γράψεις το τέλος!!! Ώστε εξαιτίας του πατέρα της ....τι πατέρας και αυτός;;;;; Με σύγχυσε τελικά.....Πολύ με προβλημάτισες Κικίτσα.......θα καταφέρει να συνέλθει ή θα κλειστεί σε κανένα άσυλο;;;;;;;;;; Πολύ όμορφο κοπέλα μου...........Μπράβο σου.
    Για να δω πότε θα είναι αυτό το τέλος γιατί έχεις και τον καφενέ.............πολυάσχολη είσαι το ξέρεις;;;;!!!!!!!!!!!!!
    Καλησπέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αγαπημενη μου Αννουλα καλημερα!
      ευχαριστω παρα πολυ που εισαι κοντα μου σε καθε ιστορια, ειναι τοσο σημαντικο και πολυτιμο αυτο για εμενα!
      η ιστορια του καφενε ειναι ετοιμη στο μυαλο μου! απο εβδομαδα θα κατσω να τη γραψω. επισης και το τελος του 1 2 3 ειναι τοιμο στο μυαλο μου και απο εβδομαθα θα κατσω να το γραψω.
      δεν κουραζομαι καθολου, το να γραφω ειναι χαρα για μενα.
      φιλακια πολλα!
      να εχεις ενα ομορφο σκ!

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα Κικίτσα
    Πολύ όμορφο και ξεχωριστό
    Γράφει η πένα σου!!!

    φιλάκι γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σ ευχαριστω πολυ καλη μου Ελενη!
      με τιμας αφανταστα!
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  8. Πολύ όμορφο! Μπράβο! όντως "γράφει η πένα σου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. γεννήτορας-δήμιος. γεννήτορας-φονιάς ψυχής.
    δεν θέλω τίποτε άλλο να πω. δεν το αντέχω... πονάει πολύ η κόλασή της, μικρό μου. πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχ δε θελω να πονας Βικυ μου!
      θελω να εισαι χαρουμενη και γελαστη!
      ναι;
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  10. Πολύ μου άρεσε, αλλά ναι, μας έκοψες σε καίριο σημείο πάλι!!!
    Περιμένω τη συνέχεια...
    Μπράβο για τη γραφή σου!
    Φιλάκια πολλά!
    (καλό μήνα, είπα; Αν όχι, ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!) :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλο μηνα Ελλη μου γλυκια!
      σ ευχαριστω πολυ για ολα!
      να εισαι παντα καλα!
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  11. Φοβερές οι περιγραφές σου, πολύ μου άρεσε και αυτή η συνέχεια!

    Καλά να περνάς Κική και όπως σου είπα, αν χρειαστείς ποτέ κάτι, πάντα στη διάθεσή σου!

    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να εισαι καλα καλε μου φιλε.
      χαιρομαι πολυ που σου αρεσε.
      να εχεις ενα ομορφο σκ!

      Διαγραφή
  12. Κική, γράψε ένα βιβλίο, να διαβάζω μια σελίδα το πρωί, μία το μεσημέρι κλπ, γιατί κλείνουν τα ματάκια μου.... Μάκια πολλά και καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πα-τέρας.........
      Το διάβασα και περιμένω το -λυτρωτικό θέλω να πιστεύω- τέλος...
      Φιλιά πολλά και καλή σου μέρα!

      Α! Το κράτος πάντως μπορεί να παρέμβει σε τέτοιες περιπτώσεις.

      Διαγραφή
    2. χαχαχα μα και εσυ βρε αδυναμια ερχεσαι νυσταγμενη σε μενα; χχαχαχαχα

      Διαγραφή
    3. μμμ δε ξερω αν θα ειναι πολυ λυτρωτικο το τελος. εσυ θα μου πεις.. :)
      φιλακια πολλα! <3

      Διαγραφή
  13. Πονηρό κορίτσι....πάλι με αγωνία μας άφησες.....θέλω πολύ να δω το τέλος!!
    Καλά να περνάς :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα
      ειδες;
      ξερω εγω τι κανω!
      απο βδομαδα θα το ανεβασω γλυκια μου!
      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  14. Απαράδεκτος ! Πατέρας -τέρας!
    Σαν να παρακολουθώ θρίλερ Κικίτσα μου!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλημέρα Αριστέα μου!
      Ευχαριστώ πολύ που ήρθες και διάβασες το τρίτο μερός.
      Να είσαι καλά!
      Φιλακια πολλα κοπελα μου!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να