Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΑΣ ΣΟΦΟΣ, ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΛΑΤΙ! :)

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Διαβάζονται διάφορα άρθα στο αγαπημένο μου site http://antikleidi.com, έπεσα "πάνω" στην ακόλουθη διδακτική ιστορία:

Αλάτι, νερό και η λίμνη.


Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός γέροντας δάσκαλος. Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.
Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.
«Πικρή» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.
«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.
«Όχι» απάντησε ο νέος.

Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:

«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι.Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια.Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.

Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…



Πάψε να είσαι το ποτήρι.
Γίνε η λίμνη!»


 


 
Και μου ήρθε ένα παραμύθι στο νου που μου έλεγαν οι δικοί μου όταν ήμουν μικρή. Δυστυχώς δε ξέρω ποιανού είναι το παραμύθι αλλά το θυμήθηκα με βάση το αλάτι που είναι βασικό "συστατικό" στο νόημα της επάνω ιστορίας.

Βέβαια άλλο νόημα έχει η ιστορία μιας και που μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο και άλλο νόημα είχε το παραμύθι που συσχέτισα εγώ αλλά με εξιτάρησε το οτι η μεν ιστορία μιλάει για πόνο και το δε παραμύθι που θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια μιλάει για την αγάπη.

Αυτή η συστολή αν θέλετε των δύο συναισθημάτων μου κέντρισε έντονα να το ενδιαφέρον και με έκανε να θέλω να κάνω αυτή την ανάρτηση.

Πριν κάτσω να σας γράψω με λίγα λόγια το παραμύθι που θυμόμουνα, είπα να σερφάρω στο ίντερνετ μήπως και το βρω και τελικά μαντέψτε! Το βρήκα!!! Ολοκληρωμένο!
Το διάβασα, φρεσκάρησα τη μνήμη μου και ομολογώ πως μου άρεσε πολύ!

Είναι το ακόλουθο:


Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΑΤΙ.


Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας βασιλιάς με τις τρεις όμορφες κόρες του. Τις αγαπούσε πολύ και τις τρεις, αλλά και αυτές τον λάτρευαν. Μια μέρα που καθόταν ο βασιλιάς μαζί τους, τις ρώτησε, όπως ρωτούν όλοι οι πατεράδες, αν τον αγαπούν. Και οι βασιλοπούλες είπαν και οι τρεις μαζί:

«Και το ρωτάs, πατέρα;»
«Πόσο μ’ αγαπάs εσύ;» ρώτησε τη μεγάλη.
«Σ’ αγαπώ, πατέρα μου, σαν το χρυσάφι», του αποκρίθηκε εκείνη.
«Μπράβο, κόρη μου, είπε ευχαριστημένος ο βασιλιάς. «Εσύ;» ρώτησε τη δεύτερη κόρη του.
«Εγώ σ’ αγαπώ σαν το ασήμι, πατέρα μου», είπε γλυκά n δεύτερη.
«Εύγε, καλό μου παιδί», είπε ο βασιλιάς και τη χάιδεψε τρυφερά. «Κι εσύ;» ρώτησε τη μικρότερη.
«Εγώ, πατέρα μου, σ’ αγαπώ σαν το αλάτι», είπε n μικρή.
«Σαν το αλάτι;» φώναξε θυμωμένος ο βασιλιάς. «Μα αυτή δεν είναι αγάπη, κόρη μου. Δεν το περίμενα αυτό από σένα. Δεν θέλω να σε βλέπω πια».

Στενοχωρημένη n βασιλόπουλα, κλείστηκε για μέρες στο δωμάτιό της, αφού δεν ήθελε ο πατέρα της να την ξαναδεί και σκεφτόταν πώς να του αποδείξει ότι τον αγαπά. Ένα πρωί, λοιπόν, κατέβηκε στις βασιλικές κουζίνες, παράγγειλε ένα μεγάλο γεύμα για τον πατέρα της και του μήνυσε μάλιστα ότι θα του έφτιαχνε n ίδια τα καλύτερα φαγητά. Στολίστηκε το βράδυ, στολίστηκαν και οι δυο άλλες αδελφές της και πέρασαν όλοι μαζί στην τραπεζαρία του παλατιού. Η μικρή κόρη είχε στολίσει το τραπέζι. Άστραφταν τα ολόχρυσα πιάτα και τα ποτήρια και έλαμπαν από το ασήμι τα μαχαίρια και τα πιρούνια. Σαν άρχισε, όμως, να τρωει ο βασιλιάς τα φαγητά που του είχε μαγειρέψει n κόρη του, έσπρωξε το ολόχρυσο πιάτο μακριά. Δοκίμασε το δεύτερο φαγητό. Ήταν πιο άνοστο από το πρώτο και ας ήταν κι αυτό μέσα σε ολόχρυσο πιάτο. Τίποτα δεν του άρεσε. Όλα ήταν άνοστα και καθόταν νηστικός και στεναχωρημένος.

Τότε έσκυψε η βασιλόπουλα και του είπε:
«Μήπως θέλεις να δοκιμάσεις από το δικό μου πιάτο, βασιλιά μου;»
O βασιλιάς δοκίμασε από το φαγητό της και το βρήκε θαυμάσιο.
«Αυτό είναι φαΐ!» είπε χαρούμενος. Πήρε μπροστά του το γυάλινο πιάτο της και έφαγε με μεγάλη όρεξη. «Τι του έχεις βάλει και είναι τόσο νόστιμο;» ρώτησε τη μικρή του κόρη.
Και εκείνη του απάντησε πονηρά: «Αλάτι, πατέρα. Αλάτι!»

Ο βασιλιάς κατάλαβε ότι άδικα είχε θυμώσει με τη μικρή του κόρη. Είδε πως δεν είναι μόνο το χρυσάφι και το ασήμι που αξίζουν. Και από τότε ένιωσε περήφανος για την αγάπη και την εξυπνάδα της μικρή του κόρης και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.





Όπως καταλάβατε ο τίτλος της ανάρτησης είχε λίγο απ όλα! :)

Στη μία ιστορία μιλάμε για πόνο και στην δεύτερη για αγάπη. Κύριο συστατικό ένα αλάτι. Οι "ιδιότητές" του πολλές. Σαν τις επιλογές και τις αποφάσεις της ζωής μας! :)

Δεν θέλω να πω κάτι άλλο για σήμερα!

Όμορφη μέρα σε όλους! <3

Σχόλια

  1. καλημέρα!
    δεν ήξερα τίποτα από αυτά που διάβασα και τα ευχαριστήθηκα πράγματι...
    φιλιά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχες, διδακτικές ιστορίες!!! τη δεύτερη την είχα ακούσει κι εγώ, την πρώτη τώρα την έμαθα και μου άρεσε πάρα πολύ!!!! και τις δυο πάντως τις ''πάντρεψες'' με τόση μαεστρία!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Κική μου, πολύ όμορφη η πρώτη ιστορία δεν την ήξερα...διδακτικό το μήνυμα της...!
    Την δεύτερη ιστορία, την ήξερα....μου άρεσε κι εμένα μικρή αυτό το παραμύθι...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μ΄αρέσει να διαβάζω παραμύθια κι εσύ Κική μου, συχνά, φροντίζεις γι΄αυτό :)) Πολύ όμορφα! Να είσαι καλά γλυκιά μου! Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είτε πρόκειται για πόνο ή για αγάπη δέθηκαν τόσο όμορφα μεταξύ τους με κοινό στοιχείο το αλάτι!
    Να σαι καλά Κική μου! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κική μου, ωραία η πρώτη σου ιστορία!!! Το παραμύθι το ήξερα και μου αρέσει πολύ!!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το δεύτερο το ήξερα, λίγο διαφορετικό, αλλά το ήξερα από παλιά και σημαντικό το μήνυμα που περνάει. Το πρώτο, αν και γενικά μου αρέσει να ψάχνω τέτοιου είδους "σοφές" ιστοριούλες, δεν το ήξερα. Η ερμηνεία που διάβασα στην πηγή όμως μου θύμισε μία παροιμία που ήξερα: Στεναχωριόμουν που δεν είχα παπούτσια να φορέσω, ώσπου είδα κάποιον δίχως πόδια!

    Μπράβο για την ανάρτηση και καλά να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σπουδαια η παροιμια που ανεφερες φιλε μου!
      να εισαι καλα! καλημερα!

      Διαγραφή
  8. Και οι δύο ιστορίες Κικούλα μου είναι πολύ διδακτικές!
    Πάντα έχεις έναν τρόπο να βάζεις την δική σου σφραγίδα αφήνοντας
    στον αναγνώστη σου μια ωραία "γεύση" σκέψης!
    Να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη και δροσερή βραδιά!
    Φιλάκια πολλά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αααα σ ευχαριστω τοσο πολυ για το σχολιο σου γλυκια μου Κατερινα!
      να εισαι καλα! φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  9. τούτες οι ιστορίες-παραμύθια πρέπει να διαβάζονται από μικρούς για να διδάσκονται κι από μεγάλους μήπως και "ξεστραβωθούν".
    σε φιλώ όμορφό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Στο ένα παραμύθι, το αλάτι είναι ο πόνος και στο άλλο η νοστιμιά! Με τη δεύτερη έννοια, παρομοιάζει ο Ιησούς τους μαθητές με το αλάτι (῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ματθ. 5,13)
    Καμιά φορά στις διδακτικές ιστορίες, η παρομοίωση δεν είναι τόσο εύστοχη. Όποιος πίνει από το νερό των λιμνών δυστυχώς φλερτάρει με δυσεντερίες ή και μολύνσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μου αρεσε η επισημανση και η τοποθετηση σου φιλε μου!
      να εισαι καλα! καλημερα!

      Διαγραφή
  11. Το παραμύθι το ήξερα, την ιστορία όχι και ενθουσιάστηκα! Σοφότατη!!! Άσε που τρελαίνομαι για τα αλμυρά!
    Κική, εκφράζεσαι πάντα με τρόπο που μ' αρέσει!!!! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να