Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Και συνεχίζουμε με το παιχνίδι της Αγάπης με τη φίλη Αριάδνη που μας εξηγεί μέσα από τα δικά της μάτια και αγαπημένα της αποσπάσματα τί είναι για κείνη η υπέρβαση της Αγάπης!

Εδώ:http://mononai.blogspot.gr/2014/06/blog-post_28.html μπορείτε να απολαύσετε την ανάρτησή της!

Να είστε καλά! <3

ΖΕΣΤΗΗΗΗΗΗΗ......

Λιώσαμε σήμερα εκφραστικοί φίλοι, λιώσαμε.
Τί σας έχω εγώ για να σας δροσίσω;
Όχι ένα, ούτε δύο, τρεία ολόκληρα αστεία βίντεο σας έχω που και το κέφι θα σας φτιάξουν και το νεράκι θα σας δείξουν μιας και που ανήκουν όλα σε διαφήμιση νερού. (Καλό είναι να ανοίξετε τα ηχεία!)

 Εδώ: 

 

 

Εδώ:

Kι εδώ: 

Χαχαχαχαχα!


Καλό υπόλοιπο μέρας φίλοι! Να περνάτε όμορφα εύχομαι!

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Και εκει που νόμιζα ότι το παιχνίδι της Αγάπης είχε πέσει σε "χειμερία νάρκη", εμφανίστηκε η Αλεξάνδρα και μου έδειξε πως η Αγάπη, μαζί και το παιχνίδι της καλά κραττεί! :)

Εδώ: http://womaninblogs2.blogspot.gr/2014/06/noyeslove.html? μπορείτε να δείτε το ποιητικό της παιχνίδισμα! 

ΕΝΑΣ ΣΟΦΟΣ, ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΛΑΤΙ! :)

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Διαβάζονται διάφορα άρθα στο αγαπημένο μου site http://antikleidi.com, έπεσα "πάνω" στην ακόλουθη διδακτική ιστορία:

Αλάτι, νερό και η λίμνη.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός γέροντας δάσκαλος. Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Πικρή» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Όχι» απάντησε ο νέος.

Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:

«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι.Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια.Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.

Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…

Πάψε να είσαι το ποτήρι.

Γίνε η λίμνη!»

 

Πηγή: http://antikleidi.com/2013/09/05/salt-glass-of-water-and-the-lake/

 
Και μου ήρθε ένα παραμύθι στο νου που μου έλεγαν οι δικοί μου όταν ήμουν μικρή. Δυστυχώς δε ξέρω ποιανού είναι το παραμύθι αλλά το θυμήθηκα με βάση το αλάτι που είναι βασικό "συστατικό" στο νόημα της επάνω ιστορίας.

Βέβαια άλλο νόημα έχει η ιστορία μιας και που μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο και άλλο νόημα είχε το παραμύθι που συσχέτισα εγώ αλλά με εξιτάρησε το οτι η μεν ιστορία μιλάει για πόνο και το δε παραμύθι που θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια μιλάει για την αγάπη.

Αυτή η συστολή αν θέλετε των δύο συναισθημάτων μου κέντρισε έντονα να το ενδιαφέρον και με έκανε να θέλω να κάνω αυτή την ανάρτηση.

Πριν κάτσω να σας γράψω με λίγα λόγια το παραμύθι που θυμόμουνα, είπα να σερφάρω στο ίντερνετ μήπως και το βρω και τελικά μαντέψτε! Το βρήκα!!! Ολοκληρωμένο!

Το διάβασα, φρεσκάρησα τη μνήμη μου και ομολογώ πως μου άρεσε πολύ!

Είναι το ακόλουθο:

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΑΤΙ.

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας βασιλιάς με τις τρεις όμορφες κόρες του. Τις αγαπούσε πολύ και τις τρεις, αλλά και αυτές τον λάτρευαν. Μια μέρα που καθόταν ο βασιλιάς μαζί τους, τις ρώτησε, όπως ρωτούν όλοι οι πατεράδες, αν τον αγαπούν. Και οι βασιλοπούλες είπαν και οι τρεις μαζί:

«Και το ρωτάs, πατέρα;»
«Πόσο μ’ αγαπάs εσύ;» ρώτησε τη μεγάλη.
«Σ’ αγαπώ, πατέρα μου, σαν το χρυσάφι», του αποκρίθηκε εκείνη.
«Μπράβο, κόρη μου, είπε ευχαριστημένος ο βασιλιάς. «Εσύ;» ρώτησε τη δεύτερη κόρη του.
«Εγώ σ’ αγαπώ σαν το ασήμι, πατέρα μου», είπε γλυκά n δεύτερη.
«Εύγε, καλό μου παιδί», είπε ο βασιλιάς και τη χάιδεψε τρυφερά. «Κι εσύ;» ρώτησε τη μικρότερη.
«Εγώ, πατέρα μου, σ’ αγαπώ σαν το αλάτι», είπε n μικρή.
«Σαν το αλάτι;» φώναξε θυμωμένος ο βασιλιάς. «Μα αυτή δεν είναι αγάπη, κόρη μου. Δεν το περίμενα αυτό από σένα. Δεν θέλω να σε βλέπω πια».

Στενοχωρημένη n βασιλόπουλα, κλείστηκε για μέρες στο δωμάτιό της, αφού δεν ήθελε ο πατέρα της να την ξαναδεί και σκεφτόταν πώς να του αποδείξει ότι τον αγαπά. Ένα πρωί, λοιπόν, κατέβηκε στις βασιλικές κουζίνες, παράγγειλε ένα μεγάλο γεύμα για τον πατέρα της και του μήνυσε μάλιστα ότι θα του έφτιαχνε n ίδια τα καλύτερα φαγητά. Στολίστηκε το βράδυ, στολίστηκαν και οι δυο άλλες αδελφές της και πέρασαν όλοι μαζί στην τραπεζαρία του παλατιού. Η μικρή κόρη είχε στολίσει το τραπέζι. Άστραφταν τα ολόχρυσα πιάτα και τα ποτήρια και έλαμπαν από το ασήμι τα μαχαίρια και τα πιρούνια. Σαν άρχισε, όμως, να τρωει ο βασιλιάς τα φαγητά που του είχε μαγειρέψει n κόρη του, έσπρωξε το ολόχρυσο πιάτο μακριά. Δοκίμασε το δεύτερο φαγητό. Ήταν πιο άνοστο από το πρώτο και ας ήταν κι αυτό μέσα σε ολόχρυσο πιάτο. Τίποτα δεν του άρεσε. Όλα ήταν άνοστα και καθόταν νηστικός και στεναχωρημένος.

Τότε έσκυψε η βασιλόπουλα και του είπε:
«Μήπως θέλεις να δοκιμάσεις από το δικό μου πιάτο, βασιλιά μου;»
O βασιλιάς δοκίμασε από το φαγητό της και το βρήκε θαυμάσιο.
«Αυτό είναι φαΐ!» είπε χαρούμενος. Πήρε μπροστά του το γυάλινο πιάτο της και έφαγε με μεγάλη όρεξη. «Τι του έχεις βάλει και είναι τόσο νόστιμο;» ρώτησε τη μικρή του κόρη.
Και εκείνη του απάντησε πονηρά: «Αλάτι, πατέρα. Αλάτι!»

Ο βασιλιάς κατάλαβε ότι άδικα είχε θυμώσει με τη μικρή του κόρη. Είδε πως δεν είναι μόνο το χρυσάφι και το ασήμι που αξίζουν. Και από τότε ένιωσε περήφανος για την αγάπη και την εξυπνάδα της μικρή του κόρης και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Πηγή: http://androniki.eu/?p=276

Όπως καταλάβατε ο τίτλος της ανάρτησης είχε λίγο απ όλα! :)

Στη μία ιστορία μιλάμε για πόνο και στην δεύτερη για αγάπη. Κύριο συστατικό ένα αλάτι. Οι "ιδιότητές" του πολλές. Σαν τις επιλογές και τις αποφάσεις της ζωής μας! :)

Δεν θέλω να πω κάτι άλλο για σήμερα!

Όμορφη μέρα σε όλους! <3

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ - ΓΑΒΡΙΗΛ ΨΑΛΤΑΚΗΣ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα. 

Σήμερα είπα να ασχοληθώ λίγο με τη στήλη των Βιντεοεκφράσεων που έχω παραμελήσει αρκετά τελευταία.

Για να σας θυμήσω όμως τί περιλαμβάνει η στήλη αυτή:

"Κατα τα δικά μου δεδομένα, η στήλη αυτή θέλω να ασχολείτε με βίντεο μικρής διάρκειας μα μεγάλης σημασίας. Τέτοια βίντεο μπορεί να είναι διαφημίσεις, προσωπικά βίντεο που έχουν κάτι σπουδαίο να πουν ή να αναλύσουν, βίντεο κοινωνικού περιεχομένου και προβληματισμού, ταινίες μικρού μήκους, βίντεο με χειροτεχνίες, βίντεο με εικαστικά δεδομένα και γενικά μικρά βίντεο που μέσα από την ολιγόλεπτη διάρκειά τους έχουν κάτι να μας δειξουν, να μας τονισουν και προφάνως να μας πουν".

Μιας και που έχουμε Καλοκαίρι, ΣΚ διανύουμε, χαλαρή και χαρούμενη διάθεση νομίζω πως έχουμε, η παρακάτω Ελληνική ταινία μικρού μήκους, νομίζω πως θα σας αρέσει και θα σας διασκεδάσει.

Την ανακάλυψα στο youtube πριν λίγο καιρό και μου άρεσε πάρα πολύ! Μου αρέσουν τα κινούμενα σχέδια, μου άρεσει και οτιδήποτε προκαλεί γέλιο και έτσι λοιπόν θέλησα να μοιραστώ μαζί σας το βίντεο που θα ακολΟυθήσει.


ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ -  ΓΑΒΡΙΗΛ ΨΑΛΤΑΚΗΣ. 
(THE GIRL ON THE WALL - GABRIEL PSALTAKIS)

Υπόθεση ταινίας:

Ένας νεαρός άντρας που δείχνει κάπως να βαρίεται την καθημερινή ρουτίνα της ζωής του αποκτά μία φιλική σχέση με ένα cartoon - graffiti, το οποίο όχι μόνο μιλά, ερωτεύεται κιόλας. Και κάπου εκεί αρχίζει η "μάχη" για την κατάκτηση της καρδιάς της κοπέλας που έχει ερωτευτεί.

Είναι πολύ αστείο. Θα σας παρότρυνα να το δείτε. Άλλωστε η διάρκεια είναι αρκετά μικρή.

Να αναφέρω λίγο και τους συντελεστές της ταινίας.

Έτος παραγωγής: 2010.
Σκηνοθεσία: Γαβριήλ Ψαλτάκης. https://www.youtube.com/user/adeiostomaxi
Μουσική: Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου. https://myspace.com/kostantispapak
Δημιουργία χαρακτήρων graffiti: Σταυρούλα Ανθηροπούλου, Χριστίνα Ανθηροπούλου.
Ηθοποιοί: Σωτήρης Μάλαμας, Έφη Τράσια, Δημήτρης Νότας, Τάσος Σμυρλόγλου.

Ελπίζω να το δείτε και να σας αρέσει!

Για περισσότερες Βιντεοεκφράσεις πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/search/label/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BA%CF%86%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82

Καλό ΣΚ σε όλους!  Να περνάτε όμορφα εύχομαι! <3

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ.

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα!

Και τί καλημέρα σήμερα!

Με όμορφο ποίημα, με ωραία στήλη, με καλή διάθεση επιτέλους και με έντονη ηλιοφάνεια.

Η στιγμή σου σε ένα ποίημα, είναι μία ενότητα που σκέφτηκε η Μαρία Νι και στόχο έχει να μας κάνει αισθανθούμε ελεύθεροι μέσα από τους στίχους. 

Αντιγράφω απο το μπλοκ της για να καταλάβετε πλήρως τη θεματολογία αυτής της ενότητας:

Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.
Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.

Πως;
Δίνω κάθε φορά εγώ την αρχή με μια ανάρτηση.
Ετοιμάζετε την δική σας ανάρτηση διαλέγοντας ένα ποίημα, δικό μας ή κάποιου αλλού.
Το συνδυάζουμε με μια φωτογραφία, δικιά μας ή κάποιου άλλου.
Το συνοδεύουμε με κάποιο τραγούδι που θεωρούμε ότι ταιριάζει.
Ή ότι άλλο θέλουμε σε σχέση με την ποίηση...

Η ιδέα αυτή δεν θα είναι για μια φορά, θα είναι μόνιμη στήλη μια φορά την εβδομάδα και θα κρατά 2-3 μέρες.

σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM


Για σήμερα επέλεξα ένα αγαπημένο μου ποίημα - ευρέως γνωστό θα πω - που εκτός του οτι το αγαπώ και μου αρέσει πολύ μου θυμίζει έντονα αλμύρα, θάλασσα και καλοκαίρι. Ε για όλα αυτά λοιπόν ειναι η δική μου συμμετοχή σήμερα.

Οδυσσέας Ελύτης «Η Μαρίνα των βράχων»

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες 
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας 
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους. 
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο 
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Xίμαιρας 
Ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση! 
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου 
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω 
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών 
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-σμαρίνια

- Μα πού γύριζες;
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας 
Σου ‘λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες 
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων 
Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους 
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη 
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα 
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού 
Και τ’ άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα 
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο 
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε 
Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του 
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών

Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

Άκουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση 
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος 
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας 
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα 
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη. 
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο

άλλο καλοκαίρι, 
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια 
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους, 
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές 
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο. 

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο, 
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας 
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Η φωτογραφία που το συνοδεύω και τη βρήκα στο google είναι η εξής:

Και το τραγούδι που θέλω να συνοδέψω τα επάνω είναι το εξής:

Αυτά απο μένα φίλοι!

Να έχετε  μία όμορφη μέρα!

Φιλάκια πολλά σε όλους!

25η ωρα. (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Τί σας έχω σήμερα;

Φρέσκο φρέσκο το δεύτερο και τελευταιο μέρος της 25ης ώρας.

Εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/06/25.html   μπορείτε να ενημερωθείτε για το τί ειναι το πρότζεκτ της 25ης ώρας αλλά και να διαβάσετε το πρώτο μέρος του διηγήματος.

Εύχομαι να σας αρέσει.

Να είστε όλοι καλά και να έχετε μία όμορφη μέρα! :)

25η ώρα. 

( πηγή φωτογραφίας) 

«Ναι! Εγώ!» Ακούστηκε μια λεπτή, γυναικεία, μυστηριώδες φωνή.

Ο άντρας δεν απάντησε. Το βλέμμα του όμως είπε πολλά.

«Με περίμενες, έτσι δεν είναι! Ήξερες πως θα ρθω! Όλοι ξέρετε πως καποια στιγμή θα έρθω!»

Ο άντρας σάστισε. Ήξερε αλλα δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να το πιστέψει. Δεν είναι και εύκολο να παραδεχτείς πως είσαι μια κινουμένη μαριονέτα στο προσωπικό σου θίασο…

Το δεξί του χέρι χάιδεψε νευρικά την αριστερή πλευρά του λαιμού του. Η δυσμορφία στο πρόσωπο και η συνοφρύωση των φρυδιών του μαρτυρούσαν αγωνία, φόβο και πίεση.

Παρατήρησε πως η πόρτα ηταν μισάνοιχτη. Την άνοιξε προσεκτικά προς τα πίσω και το περιεχόμενο που κρυβόταν ή φανερωνόταν πίσω από το κατώφλι της εισόδου ηταν όμορφο μα άκρως επιβλητικό και παράξενο.

Μια ψιλόλιγνη γυναικεία φιγούρα στεκόταν σαν ορόσημο μπροστά του.

Ήταν ψιλή, αρκετά ψιλή για γυναίκα. Υπερβολικά αδύνατη μα με ένα μακρύ εκρού φουστάνι που θύμιζε δαντελένια νυχτικιά.

Πρόσεξε τα κόκαλά της. Προεξείχαν σχεδόν από παντού.

Τα μάτια της ηταν μικρά, στρογγυλά και καφέ. Οι βλεφαρίδες μακριές και πυκνές. Τα χείλη της κοραλλί και λεπτά.

Τα γυμνά σημεία του σώματός της, τα χέρια, ο λαιμός και το πρόσωπό της φανέρωναν την χλωμή της επιδερμίδα.

Το φόρεμα κυριολεκτικά αγκάλιαζε το πάτωμα γύρω της. Ένοιωσε άβολα που είδε στην άκρη του φορέματος να αχνοφαίνονται καποια δάχτυλα από τα κάτω άκρα της. Μα πιο άβολα ένοιωσε όταν παρατήρησε κάτι καφέ «σχοινιά» να πλαισιώνουν σαν χορδές οργάνων το φόρεμά της.

Κοίταξε από κάτω προς τα πάνω και ακολούθησε κατά μήκος αυτά τα σκοινιά που όχι μονο «έγλυφαν» το πάτωμα αλλά έμοιαζαν να το εξουσιάζουν κιόλας.

Ανέβηκε σιγά σιγά με το βλέμμα και κατέληξε στην κορυφή της κεφαλής της.

Αυτά τα σχοινιά, αυτές οι χορδές δεν ηταν τίποτε άλλο από τα μαλλιά της. Περίεργα μαλλιά. Μαλλιά σαν ρίζες!

«Όμορφη μα και κάπως φοβιστική σκέφτηκε κοιτάζοντάς την εξονυχιστικά.

«Ξέρεις ποιά είμαι, έτσι δεν είναι; Με περίμενες άλλωστε» Ακούστηκε η λεπτή φωνή της.

«Ναι νομίζω πως ξερω ποια είσαι και ομολογώ πως άργησες!». Σχεδόν τη μάλωσε με το βλέμμα.

«Κι όμως έρχομαι πάντα τη κατάλληλη στιγμή» Συνέχισε.

«Και τί ήρθες να μου δώσεις;» Ρώτησε με φωνή και βλέμμα που μαρτυρούσαν λαγνεία.

«Να δώσω; Όχι δεν ήρθα να δώσω!» Τον αποστόμωσε.

«Αλλά;» Ρώτησε αποσβολωμένος.

«Είμαι η 25^η ώρα και ήρθα να πάρω!» Η φωνή της βούηξε και τράνταξε στο χώρο.

«Να πάρεις;» Αναρωτήθηκε με μάτια που μαρτυρούσαν φόβο.

«Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θεωρείτε πως πάντα η ζωη σας χρωστάει και εσείς δε της χρωστάτε τίποτα, τη στιγμή που σας χάρισε το μεγαλύτερο δώρο!» Η φωνή της πιο τρανταχτή από ποτέ αντήχησε στα αυτιά του.

Έκανε ένα βήμα πίσω! Όχι δε το περίμενε αυτό και δεν το ήθελε!

Το δεξί χέρι της γυναίκας τεντώθηκε προς τη μεριά του. Η παλάμη της τον προέτρεψε να την ακολουθήσει.

Το κάλεσμά της ηταν σαφές!

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Το χέρι της 25^ης ώρας έμεινε εκεί να τον κοιτά κατάματα. Το βλέμμα της πυρακτωμένο τον έκαψε.

Ο νεαρός άντρας γνωρίζοντας πως δε μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει το κάλεσμα της γυναίκας ανταποκρίθηκε διστακτικά και προσφέροντας το χέρι του έκλεισε τα μάτια.

Τικ…. 

Τακ…

Τικ…

Τακ…

Οι πατούσες μαρτυρούσαν το δρόμο…..

Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια και είδε μπροστά του μια φωτεινή ευθεία. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν πολλά ακαταβίστικα πράγματα και θόρυβος που μαρτυρούσε ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή. Ήταν θολά όμως και δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα εκτός από σκιές και θορύβους.

Μόνο μπροστά μπορούσε να διακρίνει φώτα. Φώτα που όσο πλησίαζε κοντά τους γινόντουσαν ολοένα και πιο εκτυφλωτικά.

Ξαφνικά το φως τον θάμπωσε. Πήρε το χέρι του από το χέρι της 25^ης ώρας και το έφερε στο πρόσωπό του για να το προφυλάξει από το έντονο φως.

Άκουσε κορναρίσματα. Φανέρωσε τα μάτια με δυσκολία και μέσα σε μια κατάσταση με πυκνό λευκό χρώμα είδε ένα αυτοκίνητο να κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα επάνω σε ένα μικρό παιδί.

Δίχως να σκεφτεί τίποτα και κανέναν έτρεξε προς τη μεριά του παιδιού, το έσπρωξε και παίρνοντας τη θέση του έκλεισε και πάλι τα μάτια του γιατί δεν άντεχε άλλο το έντονο φως που τον ζάλιζε ολοένα περισσοτερο.

Και ξαφνικά ανοίγει τα μάτια, ένας δυνατός κρότος βγαίνει από το λαιμό του και συνειδητοποιεί πως στέκει ολομόναχος μπροστά στον καθρέπτη του μπάνιου.

Πιάνει το λαιμό του και τρομαγμένος συνειδητοποιεί πως νοιώθει σα να ανασαίνει για πρώτη φορά.

Περνάνε λίγα λεπτά ώστε να ανακτήσει τον  έλεγχο και να ηρεμήσει. Έπειτα αποφασίζει να κατευθυνθεί στο σαλόνι.

Έκπληκτος συνειδητοποιεί πως η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή. Είχε όντως επισκέψεις….

Ατενίζει το βλέμμα στη μισάνοιχτη βεράντα! Θυμάται τη γλάστρα, τη γλάστρα με τα γεράνια! Στο νου του έρχεται η εικόνα της μητέρας του! Πόσο τα αγαπούσε!

Κατευθύνεται βιαστικά προς τη βεράντα! Βγαίνει έξω και με πια πνοή κοιτάει στο τέλος της. Είναι εκεί! Τη βλέπει!

Πλησιάζει τη γλάστρα και έκπληκτος συνειδητοποιεί πως δίπλα από το μαραμένο φυτό, εχει ανθίσει ένας νέος πράσινος βλαστός.

Σκύβει, τον μελετά προσεκτικά και χαμογελάει μουδιασμένα. Τον αγγίζει απαλά και λέει:

«Τώρα ξερω! Η 25^η ώρα είναι η ώρα που ξεπληρώνουμε στη Ζωή, τη Ζωή με μία νέα Ζωή!».

Ένα μικρό αεράκι σαν ανάσα ήχησε στο χώρο και σχεδόν απαλά του φίλησε το μάγουλο…..

_______________ ΤΕΛΟΣ______________

Θα ήθελα για το τέλος να πω πως αυτό το διήγημα είναι αφιερωμένο με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την καρδιά όμως, σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με τη Ζωή τους δίνουν Ζωή σε όλους μας.

Αιμοδότες, δότες μυελού των οστών, δότες αιμοπεταλίων, δότες ζωτικών οργάνων και γενικώς σε όλους τους ανθρώπους που προσφέρουν Ζωή με τη Ζωή τους.

Ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω για να τους ευχαριστήσω που υπάρχουν. Eυτυχώς που υπάρχουν και τετοιοι άνθρωποι στον κόσμο μας!

25η ωρα. (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)

Μη πείτε τίποτα για τις συνέχειες.
Σας προειδοποιώ εξ αρχής. ;)
Μόλις έγραψα το πρώτο μέρος και μένει ακόμη ένα.
Ε δε γινόταν (όπως θα διαπιστώσετε και εσείς) να γραψω και το δεύτερο μέρος σήμερα.
Εννοείται βέβαια πως το διήγημα θα σταλεί για την ιδέα της 25ης ώρας ολοκληρωμένο αλλά μεχρι τότε εσείς εδώ, η δική μου εκφραστική παρέα θα το διαβάσει σε δύο συνέχειες.

Πριν από αυτό όμως να σας πω μια μεγάλη Καλημέρα και να σας εξηγήσω τί ακριβώς είναι το project της 25ης ώρας.

Αντιγράφω από το μπλοκ της αγαπημένης Μαριλένας διότι και εγώ από εκείνη ενημερώθηκα:

Πρόσφατα έφτασε το παρακάτω λογοτεχνικό project στο mail μου από τον Γιώργο Ιατρίδη (http://updot.gr/) που το εμπνεύστηκε και με μεγάλη χαρά το μοιράζομαι καθώς ξέρω από πρώτο χέρι τι διαμάντια κυκλοφορούν στην γειτονιά!! Διαβάστε, εμπνευστείτε κι αν θέλετε διαδώστε!!!

Ηδη εχουν αναρτηθεί τα πρώτα κείμενα εδώ στο http://25thhourproject.tumblr.com/!! Για περισσότερες πληροφορίες περάστε κι από τον χώρο του Γιώργου!!

Ένα καινούριο λογοτεχνικό project μόλις άρχισε!

Τίτλος: 25^η ώρα / 25^th Hour

Θεματική: το θέμα είναι τελείως ελεύθερο, αλλά χρειάζεται να έχει κάποια σχέση με τον τίτλο. Έκταση: από 140 χαρακτήρες (όσο δηλαδή είναι ένα tweet) μέχρι ένα διήγημα (1500 λέξεις).

Είδος: Κανένας περιορισμός. Μονόλογος, στίχος, ποίημα, πεζό, διήγημα, tweet, άρθρο, οτιδήποτε!

Σημείωση: Για πιο ωραία απεικόνιση στο blog, καλό θα ήταν τα κείμενά σας να συνοδεύονται κι από μια φωτογραφία, ανάλογη της ιστορίας που έχετε γράψει. Επίσης, θα βοηθούσε το αναγνωστικό κοινό, αν στο τέλος γράφατε δυο λόγια για εσάς και κάποιο σύνδεσμο από τυχόν blog ή το facebook προφίλ ή απλά το e-mail. Και τα δύο αυτά, κι η φωτογραφία, αλλά και τα στοιχεία είναι προαιρετικά.

Συνοψίζοντας, η θεματική των ιστοριών είναι ελεύθερη, όμως υπάρχει ένα δεδομένο για όλους, ο τίτλος! Όλες οι ιστορίες πρέπει να έχουν τον εξής τίτλο: “25^η ώρα”. Η ολοκλήρωση αυτού του πρωτότυπου έργου θα διαρκέσει ανάλογα με τις συμμετοχές σας. Ονειρικός σκοπός είναι να ανεβαίνει κάθε μέρα κι από ένα κείμενο, από διαφορετικό συγγραφέα, για έναν ολόκληρο χρόνο!

Το παρόν εγχείρημα σκοπό έχει την ανάδειξη της ανοιχτής λογοτεχνίας και τη συλλογή κειμένων από ανθρώπους που αρέσκονται να εκφράζονται μέσα από τη γραφή. Το project είναι ανοιχτό προς όλους, είτε είστε καταξιωμένος συγγραφέας, είτε θέλετε να κάνετε την πρώτη σας ανάρτηση στο διαδίκτυο. Νιώστε ελεύθεροι να διαδώσετε το εν λόγω project σε φίλους και γνωστούς!

Όλα τα κείμενα θα αναρτηθούν εδώ: http://25thHourProject.tumblr.com
αλλά κι εδώ: www.facebook.com/updot.gr


Τις συμμετοχές σας μπορείτε να τις στέλνετε εδώ: giorgos.iatridis@gmail.com
hashtags: #25thHourProject #25thΗourGR #25thHourBook #updot – See more at: http://25thhourproject.tumblr.com/info#sthash.2p0XERUa.dpuf

  

Πηγή: http://marilenaspotofart.wordpress.com/2014/05/16/25i-wra-25th-hour-i-alliws-ena-kainourio-logotexniko-project/

Όσοι "πιστοί" λοιπόν, προσέλθετε! :)

Πριν διαβάσετε και τη δική μου συμμετοχή θα ήθελα να σας πω το τρόπο έμπνευσής της.

Τη Πέμπτη το βράδυ έβλεπα τηλεόραση, μία ψυχαγωγική εκπομπή και στις διαφημίσεις άλλαξα κανάλι και βαριόμουνα, ε εκεί κάπου ανάμεσα στη βαρεμάρα μου μου ήρθε στο νου η ιδέα που ακολουθεί. Συγκεκριμένα σκέφτηκα των ήρωα, το περιεχόμενο της πόρτας που θα μάθετε στη συνέχεια και τη γλάστρα. Όλα τα άλλα ήταν εύκολα, μπήκανε μόνα τους στη σειρά.

Δε ξέρω αν πέσετε μέσα στις προβλέψεις σας, γιατί δε μπορεί κάποια πρόβλεψη θα κάνετε αλλά εύχομαι να σας αρέσει.

Για πάμε τώρα και στο κυρίως μέρος της δημοσίευσης τούτης.

25η ώρα. 

( πηγή φωτογραφίας)

Εκείνο το πρωινό, δε θα ηταν ίδιο με όλα τα άλλα.

Το ήξερε!

Το ένοιωθε!

Το ζούσε!

Το μούδιασμα στα ακροδάχτυλα μαρτυρούσε πίεση, σκέψεις, αγωνία, φόβο!

Ήταν το όνειρο;

Ο εφιάλτης;

Η πραγματικότητα μας καλοστημένης σκηνής;

Ούτε κι ο ίδιος ήξερε, ούτε κι ο ίδιος ήθελε να μάθει.

Σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι και δίχως να σκεφτεί οδηγήθηκε στο μπάνιο.

Κοίταξε το είδωλό του στο καθρέπτη. Όπως θυμόταν τον εαυτό του πάντα!

Ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, καστανά μαλλιά, λίγα αξύριστα γένια και δυο μάτια μαύρα που θύμιζαν χρησιμοποιημένο σπίρτο.

Έριξε νερό με μανία στο πρόσωπό του και κοίταξε ξανά στον καθρέπτη με την ελπίδα να δει εκείνη την «λάμψη» στα μάτια του, που την είχε αφήσει κάπου «ποδοπατημένη» πίσω, στα παιδικά του χρόνια.

Τίποτα!

Καμία λάμψη, κανένα φως, ίσως μόνο ένας μισοχαλασμένος προβολέας που ξεχάστηκε αναμμένος από τη χθεσινοβραδινή του παράσταση.

Και τί παράσταση!

Ωραία παράσταση!

Φώτα!

Κόσμος!

Σαλτιμπάγκοι!

Θεατές!

Μαριονέτες!

Ζώα!

Θηριοδαμαστές!

Χορός!

Κλουβιά!

Γέλια!

Τραγούδια!

Φωνές!

Ρόλοι!

Στρας!

Κραδασμοί!

Ποτά!

Ουσίες!

Καμουφλαρισμένη ανθρωπιά!

Καμουφλαρισμένοι άνθρωποι!

Ψυχές υπενδεδυμένες στο τίποτα!

Κι ένα μαύρο πανί!

Ένα μαύρο πανί να καλύβει τα πάντα για να τα ξεσκεπάσει μετά και να λάμπουν!

Να λάμπουν τοσο πολύ, τόσο δυνατά, τόσο εκτυφλωτικά, με σκοπό να θαμπώσουν τους θεατές και τον ίδιο για άλλη μια «μοναδικά», υπέροχη βραδιά!

Και κάπου εκεί θυμάται!

Βλέπει τον εαυτό του να χορεύει ξέφρενα κάτω από το μαύρο πανί και εκείνο να τον σφίγγει, να τον σφίγγει ολοένα και περισσότερο, ώσπου λίγο πριν το τέλος της αναπνοής του, να τον ελευθερώνει και να του «φορά» ένα νέο χρυσαφί κοστούμι που μοιάζει να είναι φτιαγμένο από χρυσό!

Και όλα βαδίζουν καλώς!

Σύμφωνα με το σωστό σενάριο!

Τη σωστή καθοδήγηση!

Τη σωστή σκηνοθεσία

Κι εκείνον σε μια ερμηνεία που αξίζει επιβράβευση!

Και όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο!

Με τη ζωή!

Με τα παιχνίδια της, τη θεωρία της, τον «θεσμό» της ύπαρξής της!

Και νοιώθει τέλεια!

Φανταστικά!

Αδρεναλίνη κυλάει στις φλέβες του και χαμογελά!

Κοιτάζει τον εαυτό του στο καθρέπτη και επιτέλους το είδωλό του του χαμογελά!

Με λάμψη έντονη! Αστραφτερή!

Μα ψεύτικη, καλοσκηνοθετημένη!

Δεν τον νοιάζει! Του αρκεί που μπορεί να χαμογελά με το πετσί της μάσκας που ονομάτισε Εαυτό!

Και το κουδούνι κροά!

Όλα σκοτεινιάζουν, γίνονται απλώς το δωμάτιο του μπάνιου κι εκείνος αναρωτιέται! Πονά! Μια γροθιά στο στομάχι τον κάνει να πονά!

Το κουδούνι χτυπά ακόμη μια φορά και ο ήχος μοιάζει πιο επίμονος από ποτέ!

Τα χέρια του απλώνονται στο νιπτήρα, τα δάχτυλα ανοίγουν διάπλατα και μοιάζουν να τρέμουν!

Γέρνει το κεφάλι στα δεξιά, κοιτάξει εξονυχιστικά προς την έξοδο του μπάνιου και επιστρέφει το βλέμμα στο αντικατοπτριζόμενο εαυτό του!

Τον κοιτάζει εντονα, μα άγρια, μαχητικά.

Το κορμί του σφίγγετε, οι φλέβες ξεπηδούν και το γυμνό του στέρνο μαρτυρά συσσώρευση οργής.

Το κουδούνι ακούγεται ξανά και εκείνος θυμώνει περισσότερο.

Οργισμένος φεύγει από το μπάνιο και κατευθύνεται στο σαλόνι.

Μεγάλο σπίτι!

Ευρύχωρο!

Επιβλητικό!

Όμορφο μα υπερβολικά άδειο για το μέγεθός του!

Ακριβώς σαν τον εαυτό του!

«Οξύμωρο» σκέφτεται, κουνά το κεφάλι και κατευθύνεται στην πόρτα που τρίζει από το έντονο κουδούνισμα.

Στέκεται εμπρός της, ακουμπά το πόμολο μα δεν ανοίγει!

Σκέφτεται!

Το κουδούνι σταματά να χτυπά!

Σχεδόν μηχανικά κοιτάζει τον εαυτό του!

Ξυπόλητος, γυμνός από τη μέση και πάνω και ένα λευκό παντελόνι φόρμας να «σκουπίζει» το πεντακάθαρο, γυαλιστερό πάτωμα.

Ατενίζει το βλέμμα στην μισάνοιχτη, τεράστια μπαλκονόπορτα που δε θυμάται από πότε την είχε ξεχάσει ανοιχτή και θυμάται στο τέλος της, εκείνη την γλάστρα με τα γεράνια!

Η αγαπημένη της γλάστρα! Η αγαπημένη του γλάστρα!

Μια γλάστρα που άνθισε σε μια νύχτα και ξεράθηκε σε μια μόνο ώρα!

Είναι η γλάστρα με τα γεράνια!

Αχ αυτά τα γεράνια!

Το κουδούνι ίσα που ακούγεται! Σαν ένα αδύναμο δάχτυλο να προσπάθησε να το χτυπήσει!

Με απότομη κίνηση ανοίγει τη πόρτα!

Στέκει ακίνητος!

Μοιάζει χαμένος!

Μα ξέρει!

Το ήξερε!

Πάντα ήξερε πως θα έρθει αυτή η στιγμή, αυτή η ώρα!

«Εσύ;;;» Ρωτά υποδύοντας τον ανήξερο, έναν ακόμη καμουφλαρισμένο ρόλο!

____________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ________________

Αυτά μέχρι στιγμής απο μένα φίλοι!

Εύχομαι ένα όμορφο ΣΚ και απο εβδομάδα μόνο χαρμόσυνα νέα! 

Για όλους!

Να περάσετε όμορφα και να χαμογελάτε! <3

Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ.

Τί σας έχω εγώ σήμερα;
Όχι για να δείτε τί σας έχω!
Πριν λίγο το ανακάλυψα και μου άρεσε τόσο πολύ που δεν είχα παρά να το μοιραστώ μαζί σας.

Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ ΤΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ.

Ἦταν ἕνας βιολιστὴς μὲ παρδαλὰ ροῦχα καὶ μὲ ὑψηλὸ σκοῦφο. Στὸ λαιμό του κρατοῦσε σφιγμένο τὸ βιολί του καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο χέρι τὸ δοξάρι. Κουρδιζόταν κι ἔπαιζε σὰν ἀληθινὸς βιολιστής. Κι ὅμως δὲν ἦταν ἀληθινός. Ἦταν ἀπὸ ξύλο. Ἀπὸ ἕνα πολὺ σπάνιο ὅμως ξύλο: τὸ ξύλο τῆς Ἀγάπης. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ξύλο κι ἀπὸ τί δένδρο κόβεται δὲν ξέρω. Ξέρω μόνο πὼς κάθε τί τὸ καμωμένο ἀπὸ τέτοιο ξύλο μπορεῖ ν᾿ ἀγαπήση σὰν ζωντανὸς ἄνθρωπος.

 

Ὁ βιολιστὴς ἅμα ἦρθε στὸν κόσμο ἐτυλίχθηκε μέσα σὲ χαρτί, ἐκλείσθηκε σὲ χονδρὸ κουτὶ κι ἐστάλη σ᾿ ἕνα ἐμπορικὸ γιὰ νὰ πουληθῆ σὰν νὰ ἦταν σκλάβος ὁ κακόμοιρος. Ὁ ἔμπορος τὸν ἔβαλε στὴν βιτρίνα. Ἐκεῖ τὸν ἔβλεπαν οἱ διαβάτες καὶ ἔβλεπε κι αὐτός, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν ἐκεῖνοι ὅτι ἦταν κρυμμένη ζωὴ στὸ ἄψυχο ξύλο. Ὁ ἔμπορος κάποτε τὸν ἐκούρδιζε καὶ τότε πιὰ μαζευόταν κόσμος πολύς, πρὸ πάντων παιδιά, κι ἄκουαν μὲ θαυμασμὸ τὴ γλυκειὰ φωνὴ τοῦ βιολιοῦ του. Κι αὐτὴ ἡ φωνὴ εἶχε κάτι ξεχωριστό, κάτι ποὺ ἔφτανε ὡς τὴν καρδιά. Ὅλο ἐνόμιζαν πὼς ὁ τεχνίτης εἶχε ἐπιτύχει τὴν μηχανή του. Δὲν ἤξεραν πὼς μέσα στὸ ἄψυχο ξύλο ἦταν κρυμμένη ζωή. Δὲν φαντάζονταν πὼς μόλις κουρδιζόταν ἡ μηχανὴ ὁ βιολιστὴς ἔπαιζε τὸ βιολί του μόνος μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης ποὺ εἶχε μέσα του.

Ἀλλὰ δὲν ἔπαιζε γιὰ κείνους ποὺ μαζεύονταν κι ἔχασκαν ἔξω ἀπὸ τὴ βιτρίνα. Οὔτε τοὺς λογάριαζε οὔτε τὸν ἔμελλε. Ἔπαιζε μονάχα γιὰ τὴν ἀγάπη του. Κι ἡ ἀγάπη του ἦταν μία ὡραία κούκλα ὑψηλότερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, λυγερή, ξεχωριστὴ στὴ χάρη, μὲ κατακόκκινο φόρεμα στηλωμένη ἀντίκρυ του στὴν ἴδια βιτρίνα τοῦ ἐμπορικοῦ. Ὁ βιολιστὴς αὐτὴν ἀντίκρυσε πρώτη ἅμα βγῆκε στὸ φῶς τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὸ χονδρὸ κουτί του καὶ σ᾿ αὐτὴν ἐχάρισε ὅλη τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχε μέσα του. Ἄλλος κόσμος δὲν ὑπῆρχε ἐκτὸς τῆς κούκλας. Ἐζοῦσε πιὰ γι᾿ αὐτήν. Ἀλλὰ κι ἐκείνη βέβαια τὸν ἀγαποῦσε. Ἂν δὲν τὸν ἀγαποῦσε, τότε γιατί δὲν ξεκολλοῦσε τὰ μάτια της ἀπὸ πάνω του, τὰ φωτερά της ἐκεῖνα μάτια ποὺ τὸν ἔκαιαν; Ἂν δὲν τὸν ἀγαποῦσε γιατί δὲν ἐγύριζε κἂν νὰ ἰδῆ ἕναν ξανθὸ ἀξιωματικὸ ποὺ ἐπάνω στὸ ξύλινο ἄλογό του καθισμένος εἶχε γυρισμένο τὸ κεφάλι πρὸς τὸ μέρος της ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὸν ἔβαλε ἐκεῖ ὁ ἔμπορος; Ἂν δὲν τὸν ἀγαποῦσε, γιατί χαμογελοῦσε ἀπὸ εὐχαρίστηση ὅταν ἔπαιζε τὸ βιολί του, σὰν νὰ καταλάβαινε πὼς μόνο γι᾿ αὐτὴν ἔπαιζε; Τὸν ἀγαποῦσε, τὸν ἀγαποῦσε. Ὅλα αὐτὰ ἦσαν φανερὰ σημάδια.

Ὁ βιολιστὴς ἕνα φόβο εἶχε μέσα στὴν εὐτυχία τῆς ἀγάπης του: μήπως τοὺς χωρίσουν. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ζήση χωρὶς αὐτή; Καὶ τί τὴν ἤθελε τὴ ζωή; Μὰ ἡ τύχη ποὺ προστατεύει ὅλους τοὺς ἐρωτευμένους δὲν ἄφησε ἀπροστάτευτο καὶ τὸν ξύλινο βιολιστή.

Μιὰ μέρα, ἐνῶ ἔπαιζε μὲ ὄρεξη τὸ βιολί του, ἐπερνοῦσαν ἀπ᾿ ἔξω ἕνας ἡλικιωμένος κύριος καὶ μία μεσόκοπη κυρία. -Τί ὡραῖα ποὺ παίζει αὐτός!, εἶπε ὁ κύριος. Μοὔρχεται νὰ τὸν ἀγοράσω τοῦ ἀνεψιοῦ μου. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ κυρία ἐκύτταξε τὴν κούκλα.

- Καὶ τί ὡραία ποὺ εἶναι κι αὐτή! Θὰ τὴν πάρω κι ἐγὼ τῆς ἀνεψιᾶς μου.

Γιὰ μία στιγμή, ὁ βιολιστὴς ἐνόμισε πὼς θὰ χωριζόταν πιὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη του καὶ τουρχόταν νὰ σκάση ἀπὸ τὸ κακό του. Ἐνῶ ὅμως τὸν ἐτύλιγε ὁ ἔμπορος στὸ χαρτί, κατάλαβε ἀπὸ τὴν ὁμιλία τῆς κυρίας ὅτι ὁ ἀνεψιὸς καὶ ἡ ἀνεψιὰ ἦσαν ἀδέλφια καὶ ὅτι ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες θὰ βρισκόταν πάλι κοντὰ στὴν ἀγαπημένη του κούκλα. Ἔκαμε ὑπομονή, μὰ καὶ οἱ δυὸ μέρες, ποὺ ἔμεινε φυλακισμένος μέσα σ᾿ ἕνα σκοτεινὸ ντουλάπι, τοῦ φάνηκαν χρόνοι ἀτέλειωτοι. Συλλογιζόταν τί θὰ γινόταν μόνη ἡ ἀγαπημένη του, πὼς θὰ τὸν ἀναζητοῦσε, πὼς θὰ νόμιζε ὅτι δὲν θὰ τὸν ξανάβλεπε πιὰ καὶ θὰ σπαραζόταν ἀπὸ ἀπελπισία. Κι ὁ καϋμένος ὁ βιολιστὴς ἐδάκρυζε τόσο πολὺ καὶ τόσο συχνά, ὥστε ὅταν τὸν ἐξετύλιξαν ἀπὸ τὸ χαρτὶ τὴν Πρωτοχρονιὰ ἀπὸ τὰ δάκρυα εἶχαν ξεβάψει τὰ μάτια του. Βρέθηκε μέσα σὲ μιὰ σάλα φωτισμένη καὶ γεμάτη κόσμο.

Τί τὸν ἔμελλε γιὰ τὸν κόσμο; Αὐτὸς ἐκύτταζε μόνο νὰ ἰδῆ ποὺ εἶνε ἡ ἀγάπη του. Κι ὅταν τὸν ἐκούρδισαν, ἔπαιξε μ᾿ ὅλη του τὴ δύναμη γιὰ νὰ τὸν ἀκούσῃ αὐτὴ καὶ νὰ χαρῇ. Τοῦ κάκου ὅμως, τοῦ κάκου! Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἐκείνη δὲν φαινόταν πουθενά. Ἦσαν ἄλλες κοῦκλες ἐκεῖ καθισμένες γύρω στὶς μεγάλες πολυθρόνες, ἀλλὰ καμμιὰ δὲν εἶχε τὴ χάρι τῆς ἀγαπημένης του. Ὁ βιολιστὴς ἄρχισε ν᾿ ἀπελπίζεται, ὅταν ξαφνικὰ πέρα ἐκεῖ πίσω ἀπὸ μία πόρτα τοῦ φάνηκε πὼς εἶδε τὴν ἄκρη ἑνὸς φορέματος καὶ τὸ φόρεμα αὐτὸ ἔμοιαζε πολὺ μ᾿ ἐκεῖνο τὸ κόκκινο ποὺ φοροῦσε ἡ ἀγάπη του.

Πῶς, ἦταν λοιπὸν ἐκεῖ καὶ δὲν ἐγύριζε νὰ τὸν δῆ; Τί ἔκανε πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα; Μήπως τὸν ἐπερίμενε ἐπίτηδες ἐκεῖ, μακρυὰ ἀπὸ τὸν κόσμο; Ἐπλησίασε σιγὰ-σιγὰ μὲ λαχτάρα, μὲ καρδιοχτύπι. Καὶ τί εἶδε; Τὴν ἀγαπημένη του μαζὶ μὲ τὸν ξανθὸ ἐκεῖνον ἀξιωματικό, ποὺ δὲν ἐγύριζε ἡ ἄπιστη νὰ δῆ ὅταν ἦταν στὴ βιτρίνα τοῦ ἐμπορικοῦ. Καὶ τώρα θὰ κρυφομιλοῦσαν βέβαια οἱ δυὸ γλυκὰ-γλυκὰ ἐκεῖνος ἀπὸ τὸ ἄλογό του κι αὐτὴ στηλωμένη ὀρθὴ στὸν τοῖχο. Ὁ βιολιστὴς ἄναψε ἀπὸ τὸν θυμό. Χωρὶς νὰ συλλογισθῆ τί κάνει, ἅρπαξε τὸ ξύλινο σπαθὶ ἀπὸ τὴ μέση τοῦ ἀξιωματικοῦ κι ἐπέρασε τὰ ἄπιστα στήθη τῆς κούκλας. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνοιχτὴ πληγὴ ἐχύθηκε ξαφνικὰ κάτι ποὺ δὲν ἔμοιζε καθόλου μὲ αἷμα. Ὁ βιολιστὴς μὲ τ᾿ ἀγριεμένα μάτια του τὸ εἶδε καὶ τινάχθηκε πίσω...

- Τί! ἐφώναξε μὲ βραχνὴ φωνή.

 Τὸ πρωί, βρῆκαν πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα τὴν ὄμορφη κούκλα μὲ τρυπημένα τὰ στήθη καὶ χυμένα τὰ πίτουρα ἐπάνω στὸ κόκκινο φόρεμα καὶ τὸ σπαθὶ τοῦ ἀξιωματικοῦ πεσμένο κάτω στὸ πάτωμα. Κι ὅταν πῆραν νὰ κουρδίσουν τὸν βιολιστή, εἶδαν πὼς τὸ ξύλο του ἦταν σπασμένο σὲ δυὸ κομμάτια. Ἔρραψαν τὴν πληγὴ τῆς κούκλας, ἐκόλλησαν τὸ σπαθὶ τοῦ ἀξιωματικοῦ, κι ἐπέταξαν στὸ κάρρο τῶν σκουπιδιῶν τὸν ἄχρηστο βιολιστή...

Καὶ τὴν εἶχα ἀγαπήσει τόσο, κι ἐνόμιζα ὅτι μ᾿ ἀγαποῦσε κι αὐτὴ ἐνῶ δὲν εἶχε μέσα στὰ στήθη της τίποτε ἄλλο ἀπὸ πίτουρα... πίτουρα!

Τὸ διήγημα «Ὁ βιολιστής» δημοσιεύτηκε στὸ ἑβδομαδιαῖο περιοδικὸ «Τύπος» καὶ ἐντοπίστηκε στὸ ἀρχεῖο τοῦ δημοσιογράφου καὶ συγγραφέα Μιχ. Χανούση.

    Πηγές: antikleidi.com/2014/06/10/violistis/ 

testvicky.net16.net

Δεν ειχε τύχει να το διαβάσω στο παρελθόν και εντυπωσιάστηκα.

Αφήστε που θεωρώ οτι ταιριάζει γάντι και με το Παιχνίδι της Αγάπης! ;)

Καλό υπόλοιπο μέρας να έχετε φίλοι!

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΒΙΒΗ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Άλλο ένα υπέροχο και τρυφερό παιχνίδισμα αγάπης μπορείτε να απολαύσετε εδώ: http://confusedmindblog.blogspot.gr/2014/06/blog-post_11.html και με σιγουριά μπορώ να πω πως είναι μοναδικό σαν την οικοδέσποινά του! :)

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΑΧΤΙΔΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Σήμερα είδα ένα παιχνίδισμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα!

Μπορειτε να το απολαύσετε εδώ: http://aktida.blogspot.gr/2014/06/blog-post_11.html και με σιγουριά μπορώ να πω πως είναι λαμπερό και τρυφερό σαν την οικοδέσποινά του! :)

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΕΛΕΝΗ ΦΛΟΓΕΡΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Και επειδή ενα παιχνίδισμα δεν είναι αρκετό συνεχίζουμε με την αγαπημένη μου Ελένη εδώ: http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ MAΡΙΑ - ΕΛΕΝΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε!

Και συνεχίζουμε με το παιχνίδι της αγάπης με την φίλη Μαρία Έλενα που παίζει μαζί μας με τον εξής υπέροχο μελωδικό τρόπο: http://glykia-zoi.blogspot.gr/2014/06/blog-post_7.html

KAI KATI ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΟΥΜΕΝΑ.

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα!

Ετοιμάζεστε για το τριήμερο; Βασικά δεν είναι για όλους τριήμερο μιας και που πολλοί δουλεύουνε τη Δευτέρα αλλά τουλάχιστον είναι σκ και επιτέλους μοιάζει κάπως για καλοκαίρι.

Μιας και που το τελευταίο καιρό στη μπλοκογειτονιά μας έχει "χτυπήσει" η "μάστιγα των χρωστούμενων" και όλοι κανουν αναρτήσεις που "χρωστάνε" από παλιά, θυμήθηκα και εγώ κάτι δικά μου χρωστούμενα και είπα να σας τα δημοσιεύσω σημερα.

Ευκαιρεία είναι... μου το θύμησε και η κουμπάρα μου τις προάλλες με φώτο που μου έστειλε και λέω ήρθε η ώρα να δείξω στους φίλους μου κάτι από μια προσωπική ευτυχισμένη μου στιγμή.

'Αραγε καταλάβατε για τί μιλάω; Αν όχι εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/04/blog-post_29.html μπορείτε να φρεσκάρετε τη μνήμη σας.

Και πάμε για φωτογραφίες που δεν δημοσιεύσω συχνά αλλά σήμερα θα το παρακάνω! :)

Ο εξωτερικός στολισμός του γάμου από τη μία πλευρά γιατί είχε τον ίδιο ακριβώς διάδρομο και από την άλλη πλευρά.

Ο εσωτερικός στολισμός της εκκλησίας.

Ο δίσκος με τα στέφανα, ροδοπέταλα και κουφέτα.

Οι λαμπάδες με όλο το σετ του δίσκου.

Τα καλάθια με τις μπουμπουνιέρες.

Τα καλαθάκια με το ρύζι για μετά.

Να τα και δω μαζι τα περιεχόμενα των δύο καλαθιών.

Να και δω η κλασσική "τσαχπινιά" της νύφης. Ωραίο παπούτσι ε;

Στέφανα, βέρες, Ευαγγέλιο.

Το ωραίο πέπλο της νύφης.

Εδώ πάλι όλα μαζί.

Εδώ η νύφη με την ανθοδέσμη και μένα ασορτί στο πλάι.

Να τη και δω με το γαμπρό χέρι χέρι. ;)

Εδώ εγώ που κρατάω ένα κερί και ντρέπομαι. Όχι λόγω του κεριου αλλά λόγω άγχους που μου βγήκε μαζεμένο εκεινη τη στιγμή.

Εδώ ο Πάτερ με το κρασί που μας κρύβει το ωραίο σχέδιο του ποτηριού αλλά δε πειραζει.

Και εδω το ομορφο κεφαλάκι της νυφούλας μας.

 

Ε εντάξει τα λόγια είναι περιττά! Πάντα έτσι να είναι εύχομαι! 

* Extra bonus η γραβάτα του γαμπρού. Πολυ ωραία ε;

Εντάξει, νομίζω πήρατε μια γερή αντιπροσωπευτική ματιά του γάμου! :)

Αντε και στα δικά σας φίλοι και στων παιδιών, εγγονών σας και πάει λέγοντας!

Να  είστε καλά και να περνάτε σούπερ!

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ.

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα!

Και τί καλημέρα σήμερα!

Με όμορφο ποίημα, με ωραία στήλη, με καλή διάθεση επιτέλους και με έντονη ηλιοφάνεια.

Η στιγμή σου σε ένα ποίημα, είναι μία ενότητα που σκέφτηκε η Μαρία Νι και στόχο έχει να μας κάνει αισθανθούμε ελεύθεροι μέσα από τους στίχους. 

Αντιγράφω απο το μπλοκ της για να καταλάβετε πλήρως τη θεματολογία αυτής της ενότητας:

Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.
Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.

Πως;
Δίνω κάθε φορά εγώ την αρχή με μια ανάρτηση.
Ετοιμάζετε την δική σας ανάρτηση διαλέγοντας ένα ποίημα, δικό μας ή κάποιου αλλού.
Το συνδυάζουμε με μια φωτογραφία, δικιά μας ή κάποιου άλλου.
Το συνοδεύουμε με κάποιο τραγούδι που θεωρούμε ότι ταιριάζει.
Ή ότι άλλο θέλουμε σε σχέση με την ποίηση...

Η ιδέα αυτή δεν θα είναι για μια φορά, θα είναι μόνιμη στήλη μια φορά την εβδομάδα και θα κρατά 2-3 μέρες.

σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM

Τις προάλλες μίλησα μέσω της ανάρτησής μου για την φιλία, σήμερα λέω να εκφραστώ για τον Έρωτα.

Το υπέροχο ποίημα που ακολουθεί είναι της Κικής Δημουλά και είναι το εξής:

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kikh_dhmoyla/various.htm#%CE%9F_%CE%A0%CE%9B%CE%97%CE%98%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3_%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%98%CE%9C%CE%9F%CE%A3

 Η φωτογραφία που το συνοδεύω και τη βρήκα στο google είναι η εξής:

Και το τραγούδι που θέλω να συνοδέψω τα επάνω είναι το εξής:

Αυτά απο μένα φίλοι! 

Να έχετε  μία όμορφη μέρα!

Φιλάκια πολλά σε όλους!

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ FLORE G ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Και μια αναρτηση που μου είχε διαφύγει φίλοι. Γι αυτό να με ειδοποιείται με τα λινκ σας!

Μία υπέροχη ανάρτηση από τη γλυκιά μου φίλη μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://florewritesabout.blogspot.gr/2014/05/blog-post_28.html?

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ MΑΡΙΛΕΝΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Και συνεχίζουμε το παιχνίδι της αγάπης με την Μαριλένα και το χαριτωμένο ζωάκι της! Μια άλλη πτυχή της αγάπης μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://marilenaspotofart.wordpress.com/2014/06/05/to-paixnidi-tis-agapis/.

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Και συνεχίζουμε στο ρυθμό της αγάπης με την παραμυθένια Πεταλουδίτσα μας που μιλάει για την αγάπη με έργα και προσφορές ανθρώπων!

Εδώ: http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/2014/06/blog-post_5.html μπορείτε να απολαύσετε την ανάρτησή της.

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Και συνεχίζουμε στο ρυθμό της αγάπης με την αγαπησιάρα Βερόνικα που παίζει μαζί μας αφιερώνοντας στον σύζυγό της! Πολύ τρυφερή κίνηση ε; :)

Εδώ: http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4.html μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτησή της.

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ PALOMA ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΣΥ;

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα!

Το πόσο χαίρομαι που συμμετέχετε τόσοι πολλοί (μέρα με τή μέρα) μα και με τόσο ομορφους και ποικίλους τρόπους στο παιχνίδι της αγάπης δε λέγεται!

Σας καμαρώνω με το χέρι στη καρδιά! 

Πολυ χαρούμενη με κάνετε βρέ! ;)

Εδώ: http://palomita-in-stars.blogspot.gr/2014/06/by-e.html?utm μπορείτε να διαβάσετε το υπέροχο - αγγελικό παιχνίδισμα της παλομίτας μας!

ΈΝΑ ΔΩΡΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ.

Εκφραστικοί μου φίλοι κάνω αυτή την ανάρτηση για να ευχαριστήσω δύο ξεχωριστές φίλες για τους λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω.

Αρχικώς να ευχαριστήσω την Στέλλα από το μπλοκ Νεφέλη για το πανέμορφο δωρο που μου έστειλε πριν λίγες ημέρες το οποίο κέρδισα σε ένα giveaway που διοργάνωσε.

Είναι το εξής και οι φωτογραφίες είναι από το όμορφο μπλοκόσπιτό της.

Όπως βλέπετε είναι χειροποίητο και πανέμορφο!

Μου άρεσε πάρα πολύ απο την πρώτη στιγμή που το είδα και ομολογώ πως από κοντά είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό!

Φίλη μου ευχαριστώ πάρα πολύ και για τα δύο δωράκια (υπήρχε ακόμη ένα δωράκι με κεντημένες πεταλούδες και λουλουλούδια) και για την υπέροχη κάρτα και τα λόγια που διάβασα μέσα της!

Ευχαριστώ για όλα! <3

Και πάμε τώρα στην αγαπημένη μου Μarilise που μου χάρισε το πανέμορφο βραβείο της εβδομάδας, της πρώτης μάλιστα του καλοκαιριού και την ευχαριστώ επίσης θερμά για όλα!

Το βραβείο είναι το εξής:

Και είναι πανέμορφο! Έχει και την κίνηση κάτω που μου αρέσει πάρα πολύ!

Θέλω να πω σε αυτό το σημείο πως η φιλη που μου χαρισε αυτό το βραβείο έγραψε κάτι που με συγκίνησε πολύ! Συγκεκριμένα ανέφερε τα εξής:

  " το βραβείο της βδομάδας λοιπόν της πρώτης του καλοκαιριού αφιερώνεται στην εκφραστική μας Κική  που μας χάρισε την άδολη αγάπη της !!!!!!!! "

Εντάξει, δεν υπάρχουν λόγια για να ευχαριστήσω διότι ότι και να πω θα είναι λίγο! Εύχομαι μόνο όλοι να έχουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε ειλικρινά γύρω μας!

Και θα κλείσω με κάτι που σκέφτηκα κοιτάζοντας το βραβείο αυτό. Αν παρατηρήσετε στα "λιμνάζοντα  νερά" της βάρκας ο αντικατοπτρισμός της λέξης σ' αγαπώ είναι ίδιος σε φορά μα ανάποδος στα γράμματα.

Ίσως με έναν τετοιο όρο να μπορεί να χαρακτηριστεί λίγο και η αγάπη. Δεν αλλάζει ο ορισμός της,  μόνο η πλευρά της! Το πώς την αντιλαμβάνεται η κάθε πλευρά της. Ο καθένας απο μας δηλαδή. Διαφορετικές και όμοιες απόψεις μεταξύ τους που σε όλες όμως αναγράφεται η λέξη αγάπη! Σαν το παιχνίδι μας δηλαδή! ;)

 

Ακριβώς σαν το παιχνίδι μας όμως....