Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΡΩΤΟΝ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΓΙΑΤΙ Η ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ...


Εκφραστικοί μουυυυυυυ...
Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.

Υποθέτω πως σας έχει επηρεάσει και εσάς το σκηνικό του καιρού, που μετά τη χθεσινή ηλιοφάνεια, τουλάχιστον στη Χαλκίδα, τσουπ, εμφανίστηκε και πάλι αυτή η περίεργη, χλωμή μουντάδα.

Ομολογώ πως κουράστηκα και θέλω να αλλάξει ο καιρός, να έρθει πίσω η Άνοιξη. Με ακούει κανείς; (και κάπου εδώ χαζεύω τον ουρανό αλλά δεν πέρνω απάντηση).

Όπως καταλαβαίνεται, αν και ενοχλημένη από το καιρό, έχω διάθεση για πειράγματα και αστειισμούς.

Για σήμερα, σας έχω λουλουδάτες και όχι μόνο, φωτογραφίες, που έρχονται από την Βόρεια Εύβοια και τις έχω βγαλει εγώ, όχι όλες, αλλά ήμουν παρούσα τουλάχιστον. χεχεχε

Εμ, λέω τόσες φώτο των Λαφύρων έχω από τόσο αγαπημένο κόσμο, να μη του βγάλω και εγώ μερικές;

Κι επειδή και καιρός με πάει κόντρα, θα τον πάω κι εγώ σήμερα, έτσι πείσμα για αλλαγή.
Αφού κύριε δε μου αφήνεις να απολαύσω την Άνοιξη, θα σε κάνω εγώ να την απολαύσεις! 

Καλά δε λέω, φίλοι;  (όχι, θα κάτσω να σκάσω) :P


Ίσως να είχαν δίκιο που έβαλαν την αγάπη στα βιβλία. Ίσως επειδή δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού.

William Faulkner, 1897-1962 , Αμερικανός συγγραφέας, Νόμπελ 1949

 
Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.

Όταν Ήρθες – Κώστας Καρυωτάκης
Δημοσιεύτηκε στον «Νουμά» (650), 21 Σεπτεμβρίου 1919
 
 
 
 Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν
από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.

Νίκος Εγγονόπουλος, 1910-1985, Έλληνας ποιητής
 
 
 
 Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια
ρυτίδα
βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιός θά ’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει; Ποιός θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα.
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες.
ητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

Μανώλης Αναγνωστάκης, Η αγάπη είναι Ο φόβος.
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδόσεις ΣΤΙΓΜΗ.
 
 
 
 
Μεσ’ από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
— πόσος καιρός! — τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά,

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν — ήλιοι χλωμοί —
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…

Νοσταλγία, Κ. Γ. Καριωτάκης, Ποιήματα και πεζά, εκδ. Γράμματα
 
  
Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;

Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.

Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.

Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.

Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!

Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.

Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.

Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!

Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο.

Αχ! Αχ και να μπορούσα να σε φέρω πίσω!
Αχ και να ήμουνα σαν όλη τη συνήθη μάζα!
Να είχα απαιτήσεις από ’σένα μα υποχρέωση καμία!
Ίσως μόνο όσες είχα τολμήσει να δημιουργήσω και να διεκπεραιώσω εγώ!

Να το πάλι το Εγώ!

Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει!
Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας.

Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου.

Μα, αν τα είχα κάνει όλα αυτά θα ήσουνα άραγε ’κει πάνω για να με φωτίζεις τώρα; Θα ήσουνα ’κει πάνω να με λούζεις με μια διάφανη, χρυσή οπτασία που δεν μπορώ να περιγράψω μα νοιώθω τόσο ευγνώμων που αγγίζει και αγγαλιάζει το σώμα μου;

Ίσως να ήσουνα εδώ να μου χάιδευες την πλάτη μα τώρα ξέρω πως κανένα ανθρώπινο σημείο του σώματος δεν μας ανήκει και μάλιστα για πάντα.

Ίσως τα αγνά και άδολα συναισθήματα να πρέπει να εξιλεώνονται στον ουρανό πριν τα μολύνει και τα μετατρέψει σε κάτι αδιάφορο και κακό η κοινωνία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων.

Ίσως αν έμενες εδώ να διαρκούσες λίγο. Όσο θα ζούσα, όσο θα ζούσες! Κι αν αυτό είναι πολύ για κάποιους ξέρω πως η Αγάπη οφείλει να ζει και να τιθασεύει ανά αιώνες! Με τη βοήθειά μας! Την διάδοσή της σε έναν πιο φιλεύσπλαχνο, ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο!

Το μόνο που με παρηγορεί ειναι που ξέρω πως εκεί που πας δε θα ξεφτίσεις! Αυτό είναι το φάρμακο στον πόνο της ψυχής μου! Εκεί ψηλά που πήγες, που πας, ξέρω πως θα μείνεις για πάντα! Το νιώθω κάπου αριστερά στο στήθος μου, που σπαρταρά σα να παίρνει για πρώτη φορά ανάσα!

Κι επειδή σήμερα βρίσκομαι. εκτός όλων των άλλων, σε τρυφερή διάθεση, είπα να "κλείσω" αυτόν τον κύκλο γνωμικών - στίχων - ποιημάτων, με ένα δικό μου απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Η Φυγή", της πρώτης μου ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Να είστε όλοι καλά και να αγαπάτε με όλη σας τη ψυχή.
 
 
Το ότι τις φωτογραφίες, τις συνοδεύω, όσο μπορώ, ανάλογα, το βλέπετε υποθέτω, δε χρειάζεται να σας το αναλύσω, πάντως νιώθω ιδιαίτερα όμορφα γι΄αυτό. Εύχομαι να το απολαμβάνεται κι εσείς..
 
Καλή συνέχεια στη μέρα σας εκφραστικοί μου.
Να είστε όλοι καλά. 

Σχόλια

  1. Υπέροχη ανάρτηση !!
    Μοναδικά τα λάφυρα της ψυχής σου, προσφέροντάς τα σε μας τόσο απλόχερα !!
    Καλή συνέχεια ευγενική μας φίλη!!
    Την καλημέρα μου !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μέσα στα κείμενα κατατίθενται τα σχέδια για το πώς θ' ανθίσουν και θα εξελιχθούν οι Ψυχές, αναρριχώμενες..
    Μετά την ολοκλήρωση του σχεδίου, ξεκινά η μεγάλη πρόκληση της ΥλοΠοίησης...
    Εκεί χτίζεται η Άνοιξη που ψάχνουμε, όχι στον περιβάλλοντα χώρο!!...

    ;))
    (Υπέροχες οι φωτογραφίες!..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα πω για πολλοστή φορά ότι η Βόρεια Εύβοια είναι ακαταμάχητη, αν και λόγω ανωτέρας βίας επισκέπτομαι τα τελευταία χρόνια μόνο τη Νότια που έχει κι εκεί πολλές ομορφιές.
    Τα Λάφυρα της Ψυχής σου αξίζουν σίγουρα τη θέση ανάμεσα στα λουλούδια κι οι υπέροχες ανθισμένες εικόνες ταίριαξαν θαυμάσια με τα ποιήματα!

    Να είσαι κι εσύ πάντα καλά!
    Σε φιλώ εκφραστικό μου κορίτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το απολαμβανω! Οι στιχοι που επιλεγεις καθε φορα ειναι μοναδικοι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λουλούδι μέσα στα λουλούδια το βιβλίο σου καλή μου και αγαπητή μου φίλη.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ όμορφα το τίμησες το βιβλιο σου. Του αξίζει! Τριαντάφυλλο μέσα στα τριαντάφυλλα αν και χωρίς αγκάθια.
    Μας έφτιαξες τη διάθεση Κικίτσα μου
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λατρεύω βόρεια Εύβοια! Φιλάκια φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πανέμορφες φωτο και τα τραινταφυλλα υπέροχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να