Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ήμουν εγώ, ήταν αυτοί, ήταν οι άλλοι παραπέρα





Προχωρούσα...
και προχωρούσα….
και προχωρούσα….., χαμένη στον δρόμο που οδηγούσε στον Ανώτερο Εαυτό μου.

Ξάφνου βρέθηκα σε μια νωχελική ερημιά, μα ένα αεράκι με ξελόγιασε και ήθελα όσο μπορούσα να εμβαθύνω. Να εμβαθύνω σε ένα σημείο ουτοπικό, που το κρατώ μόνο για μένα, μόνο για μένα, μόνο. Είναι διαφορετικό για όλους μας, μα υπάρχει. Έχει λευκό, έχει θαλασσί, έχει κάτι από την εκάστοτε πατρίδα μας, την ιστορία που ενδόμυχα κουβαλάμε.

Είδα ένα αηδόνι μέσα σε ένα κλουβί, κρεμασμένο στα πλατιά φύλλα ενός δέντρου, που δεν αναγνώρισα τι είδους είναι.
Έτρεξα, έτρεξα αμέσως και το ελευθέρωσα, μα εκείνο έμεινε ασάλευτο εκεί. Έπαψε να κελαηδάει.
Θέλει να μείνει, σκέφτηκα, ας του κλείσω ξανά την πόρτα.
Την έκλεισα, μα πάλι δεν κελάηδησε, δεν κούνησε λίγο τα όμορφα φτερά του.

Στενοχωρήθηκα, στενοχωρήθηκα πολύ.
Μα πώς μπορεί σε ένα λεπτό να αλλάξουν τόσο εύκολα όλα;

Απομακρύνθηκα και αναρρίγησα όταν το άκουσα να κελαηδάει.
Εύηχα, δυνατά, περήφανα, με σθένος! Τενόρο το ονόμασα και θυμήθηκα πως τελικά στην πόρτα του ηθελημένα ξέχασα να τραβήξω το σύρτη.

Επιλογή του.
Επιλογή του για όταν θα είναι έτοιμο, όταν θα έρθει η στιγμή.
Εκείνη η ρημάδα η στιγμή.
Αχ αυτή η άτιμη, η ρημάδα, η υπέρτατη στιγμή!

Προχωρούσα...
και προχωρούσα….
και προχωρούσα….., χαμένη στον δρόμο που οδηγούσε σε ένα κομμάτι της ψυχής, που ανήκε πλέον στο παρελθόν μου.

Είδα στιγμές, είδα πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα.
Κάποια πράγματα τα αντιμετώπισα με νοσταλγία, άλλα με θυμό, άλλα με πλατιά χαμόγελα, άλλα με οργή και άλλα με ειρωνεία.
Ήμουν εγώ, ήταν αυτοί, ήταν οι άλλοι παραπέρα.
Κι ήταν και κάποια δειλά πρόσωπα, που σκέπαζαν το σώμα του κάτω από το αυλάκι με ψιλό, ψιλό χαλίκι.

Είδα πράσινο, είδα χρυσαφί, είδα μπλε αλμυρό της παραλίας.
Είδα σκύλους, γάτες, πρόβατα, μα χαμογέλασα σε ένα χρυσόψαρο, που είχα κάποτε ζωγραφίσει.

Άκουσα τραγούδια, άκουσα μουσική, άκουσα ήχους απο κλαρίνο και μπουζούκι.
Άκουσα φωνές, αστραπές, αντίλαλους, μα ήθελα να ακούσω λίγο ακόμα τις φωνές των δυο δικών μου απαρτιζόμενων προσώπων.

Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει και χάρηκα, γιατί η κάθε ζωή αξίζει.

Προχωρούσα...
και προχωρούσα….
και προχωρούσα…..,
χαμένη στον δρόμο που οδηγούσε σε ένα μονοπάτι της ζωής, που με οδήγησε στο παρόν μου.

Θυμήθηκα μαθήματα, αναπαράστησα παθήματα, χόρεψα επάνω σε ένα πέτρινο παγκάκι, διάβασα λίγα κίτρινα φύλλα μιας παλιάς φυλλάδας, που κάποιος ξέχασε σε μια γωνιά, βρήκα ένα ρολόι και το φόρεσα. Το έβαλα αριστερά να χτυπάνε οι δείχτες του κοντά στην καρδιά μου.

Το απόσπασμα, από το δεύτερο βιβλίο μου "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου" και η φωτογραφία, από την αγαπημένη μου Ioanna Constans Papangeli, κάπου στα Ζαγοροχώρια.

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να