ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αιωρούμαι σε ένα αμυχές συναίσθημα και προκαταβάλλομαι, σαν την κυνηγημένη λύπη, που πρέπει και πάλι να αιχμαλωτίσω. Το γυμνό σώμα, γυρεύει μια ψυχή να το κατοικήσει μα κανείς δεν ανήκει πια εδώ. Πλήρης και αγωνιώδης, η εξαφάνισης. Έφυγα, σε παραβολές χώθηκα. Σε σωτήριους μανδύες, φύλαξα το πιο θαμπό όνειρο. Κανείς δεν καταλαβαίνει, ενώ όλων τα μάτια, σε παρακολουθούν και σε εγκαταλείπουν​. Όλα τα βλέμματα πάνω μου Φύγετε Φύγετε από εδώ Αποστροφή στο τίποτα, στο φευγαλέο μινόρε της αυγής. Η ιστορία του ελληνικού λαού είναι χαραγμένη στην ψυχή μου ως το στοιχείο εκείνο​ το πιο ανατρεπτικό. Μαζί μου κουβαλάω μια γυμνή και μια θλιμμένη Ελλάδα. Μαζί μου σέρνω το όνειρο, το βαθιά νωχελικό. Μα εγκαταλείπω• σαν αόρατος άνθρωπος, την δύναμη εγκαταλείπω και ευδοκιμώ στη μέση μιας πετρόχτιστης εκκλησίας. Γύρω μου να βάλλομαι και μέσα μου, να απελευθερώνω και να απελευθερώνομαι. Τυφλώθηκα, βλέποντας την αιχμηρή αλήθεια και βρήκα το φως μου, πάνω και μέσα σε &qu

Και λόγω των ημερών γίνονται σπουδαία πράγματα στην πόλη μας, μου είναι αδύνατον να μην προσκαλέσω όσους μένουν εδώ και μπορεί να τους ενδιαφέρει: Το Αεικίνητο Θέατρο Ευρίπου γιορτάζει τα 25α του γενέθλια και τις 120 παραστάσεις, ανεβάζοντας την «Εκάβη» του Ευριπίδη στις 7, 8, 9 Δεκεμβρίου 2018, ώρα 9:15 μ.μ. στο Θέατρο Παπαδημητρίου.  Το Αεικίνητο Θέατρο Ευρίπου παρουσιάζει την «Εκάβη» Περίληψη έργου: Λίγο πριν την άλωση και ολοσχερή καταστροφή της Τροίας από τον ελληνικό στρατό, ο Πρίαμος κατάφερε να φυγαδεύσει στη Θράκη το νεαρό του γιο Πολύδωρο, στο φίλο του και βασιλιά Πολυμήστορα, για να προστατεύσει τον ίδιο και το χρυσάφι της οικογένειάς του.  Ο Θρακιώτης βασιλιάς, ορμώμενος από απληστία, προδίδει τους ηττημένους φίλους, καρπώνεται την περιουσία τους, ενώ δε διστάζει να σκοτώσει τον Πολύδωρο και να πετάξει το κορμί του στη θάλασσα. Το είδωλο του άθαφτου νέου περιπλανιέται στο ακρο

Με 32€ κοντά σου σε όλη την Ελλάδα και δωράκι - λόγω εορτών - έκπληξη... Μη χάνεις χρόνο. Ζήτησέ τα, ενυπόγραφα και με αφιέρωση. Περισσότερες πληροφορίες εδώ: kikh_k@hotmail.com ή εδώ με μήνυμα στην σελίδα μου:  https://www.facebook.com/kikhkon/ Νομίζω δεν υπάρχει ομορφότερο δώρο για τον εαυτό, τους φίλους και την οικογένειά μας, αναφερόμενη σε κάθε βιβλίο φυσικά και όχι αποκλειστικά στα εικονιζόμενα. Απλώς λόγω των γιορτινών ημερών - όποιος θέλει μπορεί να αποκτήσει τα πνευματικά μου παιδιά - χωρίς περαιτέρω έξοδα αποστολής και αντικαταβολής μιας και τα κάνω δώρο εγώ συν ακόμη ένα μικρό δωράκι έκπληξη. Σας ευχαριστώ πολύ! Καλές γιορτές να έχουμε, φίλοι!

Δεν υπήρξα άνθρωπος• υπήρξα ένα δίχτυ και μια ομπρέλα, μια οπτασία και ένα όνειρο. Σε μια κόκκινη κοιλάδα, αγάπησα μια πεταλούδα. Κάποτε, κάποτε ήτανε θαρρώ. Μου το απαγόρευσαν! Το κόκκινο κραγιόν, το πέταξα. Τα μαλλιά λιτά και άγρια, να θυμίζουν μπερδεμένο κουβάρι. Μου την πήραν μέσα από την παλάμη, την δική μου παλάμη. Αιμορραγούσε ενώ δενόμουνα. Νοητά και πάνω από φωτιές, έκλαιγα. Κάρβουνο, λάσπη και θυμός. Πετρέλαιο, αναπτήρας και αέρας. Ο καπνός ασφυκτικά με πνίγει διαλύει όλες τις αισθήσεις μου. Αφιλοκερδώς, πάλλομαι• Τη στιγμή της ανύψωσης περιμένω. Απόψε, γίνομαι διαμάντι άφθαρτο. - Διαμάντι Άφθαρτο - Κική Κωνσταντίνου

Κι οι άνθρωποι είναι λίγοι, πάντα θα είναι λίγοι, στο λέει αυτό μια κοπέλα που νόμιζε ήτανε (πολύ). Άντε καληνύχτα μας! Μήπως για όλα φταίει αυτό το ξεχασμένο Δοξάρι; #αναρωτόμεθα

#εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

Να μάθεις να τιμάς τους ανθρώπους πριν γίνουν σκέψεις, και να εκτιμάς τις στιγμές, πριν γίνουν αναμνήσεις. Απόψε, πήρα το σπίτι​ μου αγκαλιά και σύρθηκα, σε ένα λαγούμι να κατοικήσω. Αυτοεξόριστος και απροσδιόριστα εριστικός. Αινιγματικές κινήσεις, προς τέρψην και αποφυγήν. Κράτησα σφιχτά το παράθυρο... και την πόρτα... και το κλειδί... και τους σοφάδες, αχ αυτοί οι σοφάδες... Ελαττωματικό προϊόν ανυπολόγιστης αξίας Αμύνομαι δίχως λογική, και υπερασπίζομαι, επικαλώντας το "έλεος". Το σπίτι μου, αχ, το σπίτι μου. Με κανένα έπιπλο δεν πρόλαβα να το προικήσω. Ούτε χρώμα, ούτε φυτό, δεν πρόλαβα να του προσφέρω Μόνο Έρημο Βουβό Σαν πρωταγωνιστής, ασπρόμαυρης ταινίας. Καμμένης​ ταινίας, εφιαλτικής, σαν εκείνης που είδα... και ξέχασα στο λεπτό. Το σπίτι μου, το σπίτι μου όλο, κέλυφος σελιγκαριού που χάθηκε, σε μια ασβεστωμένη αλάνα. Πως να το σύρω μου λες;; Πονάνε τα γόνατα και οι ώμοι μου, έχουν αντέξει τόσο αγώνα. Ποια θεμέλια και πο

Μέσα στο πλήθος, αντίκρυσα την φαντασία. Αποδυναμωμένη, απελπιστικά μόνη και έτοιμη - να υποκύψει - σε κάθε ευκαιριακή, στιγμή. Αλλιώς την θυμόμουν Διαφορετική, την είχα πλάσει στο μυαλό μου. Μυστήριο ο κόσμος της. Κανείς δεν ξέρει που κατοικεί. Από πότε ζει στο πλήθος; Αναρωτήθηκα. Σαν σε καθρέπτη πρέπει να μιλήσω, να νιώσω, να αποκοιμηθώ. Το νεκρό είδωλο μειδίαμα• με κοιτάζει και ξέρω, πως κάτι θέλει να μου πει. Πως να πλάσω τις αλληγορίες μου; Που να τρέξει ο λογισμός μου; Που να απευθυνθεί ο λυρισμός του θεάματος; Να ξέρεις, πως καθώς με κοιτάς- Απομακρύνομαι. Μόνη, πορεύομαι στη Γη Και δεν με κοιτάς Σε Ελέγχω Είσαι, το όραμα! - Το Όραμα - Κική Κωνσταντίνου

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι όλο και πιο έντονα πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν έγραφα... Αδιαμφισβήτητα, θα ήμουν δυστυχής και πιθανόν, να ένιωθα υποταγμένη. Πόσο σημαντικό είναι φίλοι μου, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας τροφοδοτεί με ζωή. Να μην μας το στερούν και σίγουρα, να μην μας το στερούμε, εμείς! Κυρίως εμείς, αυτό είναι το κυρίαρχο εμπόδιο. Όλοι τους οι στίχοι, όλοι τους, ξέ ρετε• εκείνων των "παλαιών", αποκτούν συναισθηματικό νόημα στη ψυχή μου! Ακούστε φίλοι, τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ευνοϊκά και σίγουρα οι συνθήκες δεν θα είναι ποτέ οι ιδανικές, όσο για το τέλειο, δεν υπάρχει. Κυνηγήστε τα όνειρά σας και ποτέ μα ποτέ, μην πάτε να "κλέψετε" ή ακόμη χειρότερα να "τσαλακώσετε", τα όνειρα άλλων. Το μαζί ενώνει και το εγώ αφανίζει, είναι γνωστό. Κάνε ευχές τα όνειρά σου και πράξη, τα έργα σου. Ανέτειλε σαν άλλος ένας - ολότελα - δικός σου Ήλιος. Όταν έχεις γεμίσει με αγάπη θα καταλάβεις πλήρως τι θέλω να σου πω.

"Σου άρεσε να βοηθάς ουσιαστικά τον κόσμο, μου χάρισες την ιατρική σου ρόμπα. Σου άρεσε να προσφέρεις, μου χάρισες ένα αμάξι, που μετακινούσες φάρμακα σε σπίτια ανθρώπων, που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν Σου άρεσε να χαμογελάς, μου χάρισες μια μαριονέτα – κλόουν, που νιώθω πως είχα αντικρίσει σε θέατρο σκιών, όταν ήμουνα παιδί. Σου άρεσε να μου κρατάς το χέρι, μου χάρισες ένα στηθοσκόπιο για να το νιώθω πλάι στην καρδιά μου. Σου άρεσε να αγαπάς, μου χάρισες ένα μπουκέτο με λουλούδια! Ξεράθηκαν! Ξεράθηκαν τα λουλούδια μα κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που τα πλησιάζω νιώθω ότι μοσχοβολάνε ακόμα. Σου άρεσε! Ναι, θυμάμαι καλά πως σου άρεσε να σου λέω «Σ’ αγαπώ» και μου χάρισες μια κάρτα. Μια κάρτα που έγραφε: Ακόμη κι αν φύγω θα είμαι κοντά σου, σαν Άγγελος, σαν φυλαχτό, σα φύλλο, που πέταξε στον ουρανό και ψάχνει τον κορμό του δέντρου, που κάποτε το φιλοξενούσε." #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

    "Πόσες φορές φιλοξένησα μέσα μου ανθρώπους, που κάποιοι τους εντάσσουν στο περιθώριο; Αμέτρητες! Και ποτέ δεν τους ξεχώρισα από άλλους. Πόσες φορές τους επέτρεψα να τσακωθούνε εντός μου και άλλες πάλι να αγκαλιάσουν και να μιλήσουν για όσα εκείνη την στιγμή τους ένοιαζε; Αμέτρητες! Πόσες φορές άφησα τους ανθρώπους να ξεσπάσουν τη μανία και τα νεύρα τους επάνω μου; Αμέτρητες! Και όσο κι αν πόνεσα, δεν παραπονέθηκα ποτέ για το παραμικρό. Πόσες φορές με βρόμισαν εγκαταλείποντας μέσα μου τα σκουπίδια τους; Αμέτρητες! Και έμαθα να αντέχω τη δυσωδία για χάρη τους. Πόσες φορές τους άφησα να κουβαλήσουν μέσα μου οτιδήποτε βαρύ προκαλώντας μου φθορές; Αμέτρητες! Και δεν παραπονέθηκα καμία. Πόσες φορές τους άκουσα να τραγουδούν και να παίζουν μουσική μέσα μου και παρασύρθηκα και εγώ σε αυτήν τη μελωδία; Αμέτρητες! Κι αυτό μου έδινε τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίζω να τους φιλοξενώ και να τους προσφέρω όσα πράγματι επιθυμούσαν. Πόσες φορές τους είπα «Αντίο» στη

Κοιμήσου... Σε νανουρίζουν τα εμπόλεμα σύννεφα #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου   #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

               Χαρούμενη για αυτήν την παρουσίαση - φιλοξενία που μοιράζομαι μαζί σας σήμερα! Φιλοξενούμενή μου  - το κορίτσι με την γλυκιά φωνή -  που μπορώ να πω, πως αναβλύζει καλοσύνη, και μόνο με το "καλημέρα" που θα σου πει. Σήμερα θα μιλήσουμε για την δεύτερή της ποιητική συλλογή αλλά σίγουρα θα κάνουμε και μία αναφορά στο πρώτο της έργο. Για αρχή, πάμε να απολαύσουμε την ζεστή της συνέντευξη: Χριστίνα μου, καλώς ήρθες στην εκφραστική μου γωνιά.             Αν και οι περισσότεροι εκφραστικοί φίλοι, σε γνωρίζουν εδώ και χρόνια - μιας και είσαι άκρως ενεργή blogger - σε περίπτωση που κάποιοι φίλοι δεν είναι bloggers ή τυχαίνει να μη σε γνωρίζουν - θα ήθελα να μάθουν καποια πράγματα για εσένα, όποτε ως ξεκίνημα, θα ήθελα να μας συστηθείς με δυο λόγια. Να μας παρουσιάσεις τον εαυτό και τα έργα σου.             1)Τι σ ημαίνει για ’σένα ποίηση; Πως την χρησιμοποιείς στην καθημερινή σου ζωή και πως πρόεκυψαν οι ποιητικές σου συλλογές; Κι

Στις φτερούγες της σιωπής, επικρατεί η νηνεμία της αντίληψης. Μέσα στον καταιγισμό των πραγμάτων, η αγκαλιά της σκέψης αρκεί, για να ηρεμήσει του κόσμου την κακοήθεια. Καλημέρα και καλή εβδομάαδα, φίλοι μου. #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

Λευτεριά στους λιποτάκτες των φθαρμένων ονείρων μας.... #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

Υποψιάζομαι πως σπαρταρά με λαχτάρα - η κάθε νέα ευκαιρία - που απαρνηθήκαμε, χθες... #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

Το σόλο, αχ το σόλο, των παραγκωνισμένων Ονείρων. Έγχορδη η αναπνοή μου, στηριζόμενη σε αποθεματικά πλάνα. Τέσσερις οι χορδές, να μου θυμίζουν πόλους• μιας ανακριβής πυξίδας. Στο ώμο στηρίζω την αυτάρκεια και στο χέρι, κρατώ το νόημα του ημιτελούς. Καθώς το δοξάρι παράγει μουσική εμφιαλωμένου τοπίου, οι σαράντα τέσσερις χρωματικοί του φθόγγοι - αποχωρούν - ως ένδειξη, σιωπηλής διαμαρτυρίας. Αναζητώντας μνήμες, συναντώ την ταστιέρια χωρίς τάστα και ανασύρω, τα κλειδιά του κάθε ραγισμένου χορδοστάτη. Οι ταλαντώσεις, ήταν το πιο ευάλωτό μου σημείο μέχρι που ένα κρύο σκαλί, μου δίδαξε την ισορροπία. Στις πρόβες, συνάντησα την ταπείνωση και έκτοτε, την ακολουθώ. Πετώντας με τις νότες μου μετρώ το παγωμένο έδαφος και απομονώνομαι στον κόσμο εκείνο που οι άνθρωποι είναι μονίμως πιο καλοί. Κι υπάρχει αυτός ο κόσμος Αυτό το μέρος Υπόσχεση - Το Σόλο - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

" Σου άρεσε να αγαπάς, μου χάρισες ένα μπουκέτο με λουλούδια! Ξεράθηκαν! Ξεράθηκαν τα λουλούδια μα κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που τα πλησιάζω νιώθω ότι μοσχοβολάνε ακόμα. Σου άρεσε! Ναι, θυμάμαι καλά πως σου άρεσε να σου λέω «Σ’ αγαπώ» και μου χάρισες μια κάρτα. Μια κάρτα που έγραφε: Ακόμη κι αν φύγω θα είμαι κοντά σου, σαν Άγγελος, σαν φυλαχτό, σα φύλλο, που πέταξε στον ουρανό και ψάχνει τον κορμό του δέντρου, που κάποτε το φιλοξενούσε." #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

"Φοβάμαι! Τρέμω στην ιδέα πως θα μου φύγεις, πως θα σε χάσω! Πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και το σεντόνι θα έχει πάνω του χαραγμένο και τσαλακωμένο το γκρίζο της σκιάς σου. Νιώθω σαν ένα σκληρό όνειρο με χαμένες αυταπάτες που φεγγοβολάει ανελέητα πίσω από ένα πυρακτωμένο και συνάμα θαμπό χθες. Μια κλειδαρότρυπα ο φόβος μου, μια κλειδωνιά με ένα χιλιοσπασμένο αύριο, που επίμονα αποζητούσες μα ο κουτός, δεν κατάλαβες ότι στο είχα ήδη δώσει! Ακόμη το θυμάμαι! Σαν ένα απατηλό όνειρο που διήρκησε μόλις χθες!" #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

" Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει! Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας. Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου. Μα, αν τα είχα κάνει όλα αυτά θα ήσουνα άραγε ’κει πάνω για να με φωτίζεις τώρα; Θα ήσουνα ’κει πάνω να με λούζεις με μια διάφανη, χρυσή οπτασία που δεν μπορώ να περιγράψω μα νοιώθω τόσο ευγνώμων που αγγίζει και αγγαλιάζει το σώμα μου; Ίσως να ήσουνα εδώ να μου χάιδευες την πλάτη μα τώρα ξέρω πως κανένα ανθρώπινο σημείο του σώματος δεν μας ανήκει και μάλιστα για πάντα. Ίσως τα αγνά και άδολα συναισθήματα να πρέπει να εξιλεώνονται στον ουρανό πριν τα μολύνει και τα μετατρέψει σε κάτι αδιάφορο και κακό η κοινωνία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων. Ίσως αν έμενες εδώ να διαρκού

  " Και θυμάμαι! Κι όταν θυμάμαι θέλω να κλάψω, να κρυφτώ πίσω από έναν τεράστιο θάμνο που φύτεψα πριν ένα μήνα στη βεράντα μου. Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ! Το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσω τον πόνο μου και να αναγεννηθώ! Ξέρω, θα χαθώ για ακόμη μία φορά σε έναν άσπλαχνο κόσμο προσπαθώντας να βρω παρηγοριά για τη φυγή σου μα όταν θα ξυπνήσω θα είμαι και πάλι στο κρεβάτι μου αγκαλιά με ένα λευκό, πουπουλένιο μαξιλάρι που μυρίζει ακόμη το άρωμα σου! Που για σχέδιο έχει επάνω του ψηφίδα όλα τα όνειρά μας! Και δε θέλω να το αγγίξει κανείς, γιατί έτσι νιώθω πως θα τσαλακώσει ή ακόμη χειρότερα θα σβήσει τα όνειρά μας. Και επιλέγω να το κρατώ μόνη στην αγκαλιά μου! Και το σφίγγω και το σφίγγω δυνατά! Και πιο δυνατά! Και πιο δυνατά! Και ένα λευκό πούπουλο πετάει στον αέρα! Και σταματώ! Ήδη ένα

μετακινούμαι κρατώντας στο λαιμί την πάλευκη μπέρτα του οίκου, σημείο καλύψεως. Σήμα του οίκου. Πρόσωπα ιδιαιτέρως χλωμά με αβέβαιο περίγραμμα τοποθετημένα σε επάλληλους κύκλους, παραμένουν ώρες ακίνητα, ατενίζουν την γραμμή των κατόπρων. Το δέρμα των προσώπων αβρό, τεντωμένο προσεκτικά στις γωνίες, κρύβει πονηρά και καλαίσθητα τους τρέμοντες γηρασμένους ιστούς του. τα πρόσωπα που δεν τα γνωρίζω αποπνέουν μυρωδιά από φράουλα και ξυνισμένο αγγούρι. Χαμογελώ στα διπλά περιθώρια των επαναλαμβανόμενων κατόπρων και στα ολόσωμα πορταίτα των γυμνών καλλονών που καθορίζουν τα όρια του χώρου. Τα πρόσωπα παραμένουν ακίνητα με προτεταμένην την γραμμή του λαιμού τους. Τα χέρια των Χερουβίμ μαλακά και ευαίσθητα μετακινούνται με γρηγοράδα πουλιών, πολλαπλασιάζονται στις γραμμές των κατόπρων. Στην παραμικρή μετακίνηση η άψογη γραμμή του λαιμού αναδιπλώνει τους τρέμοντες γηρασμένους ιστούς του. τα δάκτυλα επανέρχονται φυλακίζουν την γραμμή του λαιμού, ελαφρύνουν την πίεσι, κατεβα