Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΒΡΟΧΗ ΠΑΝΤΑ ΦΕΡΝΕΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ...

Με μελαγχολεί η βροχή, μου δίνει έτσι… μια εσωτερική ώθηση - περι βαθέως – εξομολόγηση.
Με διακατέχει μια ανάγκη να κάνω μια άλλου είδους ανάρτηση,  μια ανάρτηση σαν αυτές που είχα πρωτοξεκινήσει στο μπλοκ μου, πιο προσωπική αν θέλετε. Σκέφτομαι βέβαια πως με αυτές με αγαπήσατε, αλλά σκέφτομαι εξίσου, πως δεν άλλαξα. Μπορεί να εστιάζουν οι τωρινές μου αναρτήσεις σε άλλα σημεία - αυτά που τόσο λαχταρώ και αγαπώ - αλλά σίγουρα, προέρχονται όλες από το ίδιο άτομο, με την ίδια χαρά και αγάπη.
Ο ενθουσιασμός και η τρέλα της υπερβολής δεν άλλαξαν και δεν θα αλλάξουν. Η δέχεσαι τον άλλον όπως είναι ή δεν τον δέχτηκες ποτέ. Και καλύτερα, να μην σε δέχονται οι άνθρωποι που θέλουν σε αλλάξουν, ενώ δεν κοιτάνε τα «χάλια» τους. Γιατί, για τέτοιου είδους χαρακτηριστικά, πρόκειται.
Που λέτε εκφραστικοί, επειδή σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι προσπαθούν να πείσουν ότι είναι ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι και μακριά από τη μάζα, εγώ επιλέγω να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να δίνω καμία μα καμία σημασία στις όποιες παραπλανητικές «σειρήνες».
Ένα απλό παράδειγμα.
Τους ενοχλούσαν οι φωτογραφίες που ανέβαζα με τα βιβλία μου και τώρα έχετε δει το φεισμπουκ πως έχει πλημμυρίσει; Είναι αστείο, είναι αστείο κυρίως, όταν το κάνουν αυτοί που το κατηγορούσαν.
Μπορεί ο άλλος να ανεβάζει τις δημιουργίες του, μπορεί να ανεβάζει τον πισινό του, μπορεί να ανεβάζει την μουσική του, μπορεί να ανεβάζει τα φαγητά του, μπορεί να ανεβάζει τις φιλανθρωπίες του αλλά εσύ όχι, δεν μπορείς να ανεβάσεις αυτό που θες. Γιατί; Και απάντηση που να σε καλύπτει, δεν θα πάρεις. Και δεν θα πάρεις γιατί δεν μπορεί κανείς να σου πει τι θα κάνεις στο δικό σου χώρο. Και ξέρετε, έτσι; Όλοι αυτοί – υποτίθεται – πως είναι οι μάχιμοι, οι αγωνιστές της ελευθερίας ενώ στην ουσία προσπαθούν να στην στερήσουν επειδή προφανώς αυτοί δεν πολέμησαν ή δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αυτά που εσύ απέκτησες, είτε ασήμαντα είτε και πιο σημαντικά.
Σε εμένα βασικά ποτέ δεν πέρασε  γιατί είχα την τύχη να φέρω μέσα μου έντονα στοιχεία της παιδικότητας (όχι να  συμπεριφέρομαι σαν μωρό, ούτε να προσπαθώ να το παίξω παιδούλα) οπότε, δεν μου κάηκε ποτέ καρφάκι. Θα κάνω ότι θέλω να κάνω και σε όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους, δεν νοιαστήκαμε και ποτέ μας. Στο καλό.
Αυτό ήταν μια μικρή παράγραφος, γιατί όλα μαθαίνονται γλυκοί μου άνθρωποι! :)
Και επειδή τυγχάνει να είμαι όντως καλός και ακομπλεξάριστος άνθρωπος (ή να προσπαθώ έστω), σας εύχομαι ολόψυχα κάποια στιγμή να νιώσετε την πληρότητα που νιώθω εγώ ή μάλλον, να την αποκτήσετε, γιατί αυτό είναι το δίκαιο.
Είναι πολύ δύσκολο για μερικούς ανθρώπους να δεχτούν πως κάνουν λάθος, είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούν πως έπεσαν έξω. Είναι πολύ δύσκολο να δουν την ματαιότητά τους αλλά σίγουρα ποτέ δεν ειν’ αργά να δουν τον κόσμο με ζεστό μάτι και τρυφερή καρδιά. Αν μπορούσαμε να είμαστε έστω θετικοί, θα είχαμε γαλήνη.
«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος
Αλμπέρ Καμύ

Και συνεχίζω εκφραστικοί μου…
          Από τότε που έχασα την γιαγιά μου μου, ενώ έμπνευση είχα, αστείρευτη μάλιστα, δεν είχα θέληση να ασχοληθώ με τίποτα άλλο πέρα από την ποίηση. Με θεράπευε; Δεν ξέρω. Πονούσα τουλάχιστον με έναν  πιο υποφερτό τρόπο, με κάτι γνώριμο, οικείο. Υπήρχε και υπάρχει παντού (η γιαγιά μου). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, είχα αφήσει στην άκρη την ποίηση, ασχολούμουν έντονα με το επόμενο βιβλίο, με τη συγγραφή σεναρίου, με χίλια δυό άλλα πρότζεκτ που ήθελα να ετοιμάσω, έκτος από την ποίηση φυσικά και όταν έχασα την γιαγιά μου «τσακ…» χάθηκαν όλα… ως δια μαγείας και ήρθαν οι στίχοι, το συναίσθημα, το όραμα, μια εσωτερική δημιουργία. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να γράφω στίχους, μικρούς στίχους, μεγάλους στίχους, ολόκληρα ποιήματα, δεν ξέρω, έγινε καταφύγιο, έγινε κάτι άλλο, πάντως όχι όσα ήδη ήταν. Ίσως τώρα να έγινε πραγματική αγάπη. Άδολη ίσως.  Θυμάμαι έντονα, να νιώθω πως είμαι χωμένη ανάμεσα σε στίχους, κυρίως τις πρώτες μέρες. Το σκέφτομαι τώρα και συγκινούμαι. Ξεχώρισα και ένα ποίημα που ονόμασα τα «Τα μαλλιά σου», ήταν για τα μαλλιά της, αυτά τα λίγα που είχε. Πραγματικά, όταν το ολοκλήρωσα, ένιωθα την μυρωδιά της, ξέρετε… όταν λουζόταν. Είναι περίεργο.
          Ξεκίνησα τούτη την ανάρτηση για να σας πάω στο πως δημιουργήθηκε η «Αύρα Γυναικών» αλλά δεν θα το κάνω φίλοι. Θα μείνω εδώ, δεν μου βγαίνει να συνεχίσω, συγκινήθηκα, δεν ξέρω, νιώθω πως αυτή η εξομολόγηση ήταν κάτι ιερό και δεν θέλω να πω κάτι άλλο, να οδηγηθώ αλλού, θέλω να μείνω και να κλείσω εδώ. Δεν γίνεται, θα ακούσω τον εαυτό μου, ο οποίος μου λέει «μέχρι εδώ».
          Θέλω να μοιραστώ μαζί σας το πώς προέκυψε η «Αύρα», η εκδήλωση με τους ποιητές από την  Βόρεια Ελλάδα, κάποια άλλα πρότζεκτ που εν καιρώ ετοιμάζω, αλλά όχι τώρα και όχι έτσι. Οπότε εκφραστικοί μου, επιτρέψτε μου να βάλω την τελεία μου εδώ.
          Να είστε όλοι καλά!

Σχόλια

  1. Ομολογώ και θεωρώ Κική μου ότι κάθε ανοιχτή εξομολόγηση στο κοινό σου δείχνει τόλμη αλλά και ειλικρίνεια. Ανοίγεις την καρδιά σου και εκφράζεις τις σκέψεις και τις ανησυχίες σου.
    Και εγώ, στο έχω ξαναπεί άλλωστε, βλέπω ότι τελευταία ο οίστρος της προσωπικής σου έμπνευσης έχει απογειωθεί. Αυτό είναι θετικό. Απλά οφείλεις να το διαχειριστείς σε ιεραρχήσεις για να μην σε πνίξει. Γιατί συμβαίνει και αυτό. Όσο για τα ...άλλα που αναφέρεις, άφησε τον καθέναν να ζει στο δικό του κόσμο.
    Σε φιλώ κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Κική μου !! Μου αρέσει που σήμερα καταθέτεις τις σκέψεις σου πρώτον για εκείνο που σε ενόχλησε !!Και θα σου πω μόνο τούτο !!Να κάνεις ότι αγαπάς , πάντα θα υπάρχουν οι ξερόλες και τα κακόβουλα σχόλια !!
    Κική μου την αγάπη σου για την γιαγιά την γνώριζα , είχα δει το πρόσωπό της μα δεν έμαθα ΄'οτι έφυγε !! ΚΟριτσάκι μου θα είναι κοντά σου , είσαι τυχερή που θα έχεις μνήμες και εκείνη θα έχει το βλέμμα της επάνω σου !!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κική μου ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος, το ξέρεις αυτό, και στο διαδίκτυο είναι ξεκάθαρη η εικόνα της κοινωνίας μας, η μικροψυχία κυριαρχεί...μην πτοείσαι, μείνε ο εαυτός σου και μείνε σταθερή στα πιστεύω σου....δεν είναι όλα γιά όλους....να το θυμάσαι αυτό... Η αγαπημένη σου γιαγιάκα είναι κομμάτι του εαυτού και της ψυχής σου, θα πάρει χρόνο να συμφιλιωθείς με την πραγματικότητα της απώλειάς της, αλλά πάντα θα κουβαλάς μέσα σου μνήμες, κουβέντες, μυρωδιές, κινήσεις....Είναι η πολύτιμη κληρονομιά σου μαζί με την αύρα της αγάπης που σας έδενε και παραμένει ακατάλυτη....Αφέσου στη διάθεσή σου, θα σε καθοδηγήσει σοφά, γράψε στίχους και ποιήματα και κάνε ότι πραγματικά αισθάνεσαι ότι θέλεις...δεν έχεις ανάγκη την επιδοκιμασία κανενός γιά να προχωρήσεις...Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διάβασα: Οι άνθρωποι είναι σαν τα ρούχα, έχουν την καλή και την ανάποδη. Καλό είναι να βλέπουμε την ανάποδη γιατί εκεί κρύβεται η ετικέτα τους
    Πάντα Κική μου θα υπάρχουν κακόβουλοι, κακότροποι άνθρωποι με αίσθημα μειονεξίας που θα προσπαθούν να σε πληγώσουν. Αγνόησέ τους. Η σιωπή είναι η καλύτερη άμυνα.
    Γιατί η δική σου ψυχή είναι από άλλη στόφα φτιαγμένη.
    Και χαμογέλα, μέσα από καλοσύνη, απλότητα και αξίες που σου δίδαξε η γιαγιά αυτό θα ήθελε. Να χαμογελάς.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να