Καλπάζεις (μέρος δεύτερο)

 

Καλπάζεις!

Δεν το περίμενα! Μα μπορείς ακόμη να καλπάζεις!

Το βλέπω φίλε μου, καλπάζεις!

 

Πάνε μήνες που έχω να σε δω μα χαίρομαι που μπορείς ακόμη να καλπάζεις!

Καταβεβλημένος μα τα καταφέρνεις με τον ίδιο ζήλο!

Πάλι σε ακολουθεί ένα σύννεφο! Μαύρο θαρρώ, όπως εκείνα της νιότης και της μάχης!

Κουβαλά όμως μέσα του άλλα είδους όνειρα και φιλοδοξίες!

 

Περίεργο! Σε ακολουθεί όπου πας!

Σταματάς στη μέση του λιβαδιού, το ίδιο κάνει κι εκείνο!

Δεν του αντιμιλάς όπως παλιά!

Απλώς το κοιτάς και μοιάζεις να παραδίνεσαι!

Ακόμη και ο Κεραυνός, δεν έχει την ίδια σπιρτάδα με παλιά!

 

Μα γιατί;

Τί να συμβαίνει;

Ορισμένες σκέψεις με θλίβουν…

 

Αστραπές και βροντές εμφανίζονται από το ξαφνικά στον ουρανό!

Ένας δυνατός αέρας αγκαλιάζει τη φύση και ορθώνει μέσα σε αυτή την αγκαλιά πολλών λογιών στόχους, όνειρα, αναμνήσεις, φιλοδοξίες, Στιγμές!

Κι όλα αυτά σχηματίζουν μορφή επάνω στα ξερά φύλλα που σε εχουν περικυκλώσει! Και στροβιλίζονται! Αργά, σταθερά και έπειτα πιο γρήγορα, πιο γρήγορα και πάντα με ανοδική πορεία!

Κάθε φύλλο χαραγμένο με μια εικόνα! Με μία και μόνη εικόνα!

 

Περνοδιαβαίνουν πάνω από το κεφάλι σου και «εξατμίζονται» στον σκούρο ουρανό!

Εσύ ατάραχος και σιωπηλός παρατηρητής υψώνεις τα μάτια και τα κοιτάς με δέος!

Η ματιά σου τα παρακολουθεί με θέρμη και δείχνεις να μη θέλεις να χάσεις λεπτό από την ανοδική τους πορεία.

Δε μιλάς. Δεν αντιδράς με στάσεις σώματος μόνο με κάποια συναισθήματα που τους επιτρέπεις να πάρουν σχήμα στο πρόσωπό σου.

Κάποιες στιγμές χαμογελάς. Κάποιες δείχνεις να συγκινείσαι.

Άλλες δείχνεις να αναπολείς και άλλες πάλι, δακρύζεις!

 

Στάσου!

Τα χείλη σου συσπάστηκαν!

Βλέπω θυμό! Θυμό και οργή!

Άσχημος ο συνδυασμός αυτών των δύο!

Με φοβίζεις…

 

Σε κάποια φυλλαράκια που δεν μπορώ να διακρίνω την εικόνα που καθρεπτίζουνε δείχνεις θυμωμένος, εκνευρισμένος, κάποιον αρνητισμό εκπέμπεις θα τολμήσω να πω καθώς τα κοιτάς.

Προέρχεται από αγανάκτηση ή από στεναχώρια δεν ξέρω μα ομολογώ πως δεν μου αρέσει να σε βλέπω έτσι! Δε σου πάει άλλωστε! Το χαμόγελο είναι αυτό που ταιριάζει σε σένα και στον Κεραυνό, έστω κι αν εκείνος μπορεί να μου το δείξει με ένα δυνατό του χλιμίντρισμα.

 

Τείνεις με απύθμενη δύναμη το δεξί σου χέρι στον ουρανό και προσπαθείς να πιάσεις κάποια ξερόφυλλα από αυτά που σου προκαλούν εκνευρισμό ή στεναχώρια, δε ξέρω, δεν έχω κατασταλάξει ακόμα…

 

Ο ήχος του αέρα δυναμώνει και κουνάει τα κλαδιά μου τοσο δυνατά που νομίζω πως θα λυγίσω.

Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω πως ο αέρας δε θέλει να λυγίσει εμένα, θέλει να προφυλάξει όμως τα ξερόφυλλα από εσένα. Από το άγγιγμά σου. Μάλλον ξέρει πως αν τα πιάσεις θα τα λιώσεις στη χούφτα σου!

 

Δεν πρέπει! Όχι δεν πρέπει!

Μπορείς να αγγίξεις τα φύλλα που ξέρω πως θέλεις να κλείσεις ευλαβικά στα δυό σου χέρια αλλά όχι εκείνα που θέλεις σώνει και καλά να τσαλακώσεις.

 

Σε βλέπω να απογοητεύεσαι! Δεν αξίζει! Να είσαι ολιγαρκής! Είναι μια αρετή που κάνει τον άνθρωπο να αρκείται με όσα έχει και να μπορεί να τα θαυμάζει δίχως υπερβολές και δίχως να προκαλεί τη ζήλια άλλων.

 

Και κάτι ακόμη!

Να θυμάσαι πως όσα δεν κατάφερες να αγγίξεις δε σημαίνει ότι δεν τα άξιζες,  σημαίνει απλώς πως ανήκαν και πιθανό να ανήκουν ακόμη σε άλλους ανθρώπους. Και πρέπει να μάθεις να χαίρεσαι γι αυτό! Να σέβεσαι την ψυχή του άλλου! Μόνο έτσι βρίσκει πλήρη γαλήνη και η δική σου ψυχή. Ο σκοπός της έχει ουσία!

 

Οι βροντές και οι κεραυνοί σταματούν!

Ο αέρας εντελώς ξαφνικά κόπασε.

Τα ξερόφυλλα χαθηκαν κάπου στον ουρανό.

Το μαύρο σύννεφο όμως είναι εκεί!

Το βλέπω!

Στέκει πάνω σας και από το βαθύ του χρώμα καταλαβαίνω πως όπου να ’ναι θα βρέξει!

Είναι ξεκάθαρο! Θα βρέξει και μάλιστα πολύ!

Κι ο αποδέκτης της θα είσαι εσύ! Αποκλειστικά εσύ και ο Κεραυνός!

 

Αυτή τη φορά σε παρατηρώ προσεκτικά και ομολογώ πως εκπλήσσομαι που δείχνεις να μη θέλεις να βραχείς μιας και με είχες συνηθίσει να προκαλείς την καταιγίδα, μα ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο!

Θα το υποστείς!

Λυπάμαι!

 

Θέλω να τρέξω και να σου φορέσω ένα κίτρινο αδιάβροχο που κρατώ στα χέρια μου. Να σου βγάλω τις καουμπόικες μπότες και να σου φορέσω γαλότσες για τη βροχή που στέκουν αχρησιμοποίητες δίπλα μου.

Μα δεν μπορώ!

Το ξέρεις!

Δε μπορώ!

Μόνος έχεις θωρακίσει το ατομικό σου πεδίο!

 

Κι η βροχή αρχινάει!

Μάστιγα, μέγαιρα, ανελέητη!

Όλη επάνω σου ξεσπάει!

Δεν είναι άδικο αυτό;

Γιατί να μην τη μοιραστείς με κάποιον άλλο;

 

Κι ο καημένος ο Κεραυνός!

Βρέχεται μαζί σου!

 

Κοίτα τον!

Δεν παραπονιέται!

Δεν κουνιέται καν!

Απλώς κάθεται και βρέχεται μαζί σου!

 

Κρίνεται!

Συμπάσχει!

Συμπονά!

Καταλαβαίνει!

Μοιράζεται!

 

Κλαίω μαζί σας!

Κλαίω!

 

Ακούτε άραγε τα αναφιλητά μου;

Ίσως να μπλέχτηκαν με τα δικά σας!

 

Κουράγιο! Θα περάσει!

Κι αυτό! Θα περάσει!

Λίγο έμεινε ακόμη μα άντεξε, θα περάσει!

 

Καλπάζεις!

Είσαι πάνω στη «σοφία» σου και θέλεις να καλπάζεις.

Το βλέπω. Καλπάζεις!

 

Αυτή τη φορά σε βλέπω να τρέχεις περήφανος επάνω στο λευκό σου άλογο και να το διασκεδάζεις όσο άλλοτε!

Έχεις την ίδια χαρά όπως τότε που ήσουνα παιδί και δεν έβλεπα ότι καλπάζεις, το ένιωθα όμως, το ήξερα! Όπως εσύ!

Το λευκό των μαλλιών σου συναγωνίζεται το λευκό τρίχωμα του αλόγου σου και χαίρομαι που δείχνετε και οι δυο τόσο συμφιλιωμένοι με τον εαυτό σας και το περιβάλλον γύρω σας.

Χαίρομαι γιατί το χαμόγελο σου μαρτυράει επιτέλους ουσιαστική Γαλήνη!

 

Σε βλέπω να πλησιάζεις από μακριά και η φιγούρα σου μου είναι τόσο οικεία! Νιώθω αγαλλίαση να πλημμυρίζει και τη δική μου ψυχή!

Χαίρομαι που το σύννεφο που ακολουθεί συναγωνίζεται με τη σειρά του το βαμβακένιο λευκό των μαλλιών σου!

Πάνε οι καταιγίδες και οι βροντές!

Ένας ήλιος ζεστός είναι πλέον ο οδηγός σου!

 

Στέκεσαι στη μέση του λιβαδιού με το ηλιοκαμένο σύννεφο να φωτίζει το πρόσωπό σου που με κλειστά τα μάτια δείχνει να αναπολεί μια πορεία με πολλά σκαμπανεβάσματα και ποικίλες διαθέσεις!

Κι αυτά μαρτυράνε ζωή!

 

Το πρόσωπό σου έχει μια λάμψη μαγική!

Οι ρυτίδες των χειλιών σου μαρτυρούν συμφιλίωση!

 

Σε κοιτάζω και μου είσαι τόσο οικείος με κάποιον μικρό καουμπόι που είχα αντικρίσει σε αυτό εδώ το σημείο χρόνια πλέον μακριά!

Είσαι η γνώριμή μου παιδική φυσιογνωμία!

 

Το φαρδύ, σκούρο, καφέ παντελόνι ίδιο.

Το καρό κοκκινόμαυρο πουκάμισο ίδιο.

Η φαρδιά σκούρα ζώνη στη μέση ίδια.

Το δερμάτινο, μαύρο επίπεδο καπέλο ίδιο.

Το κόκκινο μαντίλι να στολίζει τον ανοιχτόχρωμο ρυτιδιασμένο λαιμό σου ίδιο.

Οι δερμάτινες, καφέ σου μπότες που ήταν όντως ανθεκτικές στη λάσπη και τη βροχή ίδιες!

Εκπέμπουν ακόμη έναν έντονο ήχο, δυναμισμό!

Μπορώ ακόμη να ακούω κάτι από τον σιδερένιο κρότο τους!

Δεν με τρομάζουν πλέον τα σπιρούνια τους.

Δε ξέρω γιατί! Αλλά συγκινούμαι!

Είσαι ίδιος μα και τόσο αλλιώτικος πια!

 

Καλπάζεις!

Είσαι πάνω στο δρόμο του γυρισμού και καλπάζεις!

Το ξέρω φίλε μου! Καλπάζεις!

Το βλέπω! Το νιώθω! Καλπάζεις!

 

Στέκεις εκεί, στο γνώριμο σημείο του λιβαδιού και καλπάζεις!

Είσαι εκεί με τον Κεραυνό και κάνεις τη στερνή σου βόλτα!

 

Συνειδητοποιημένος με τη ζωή! Έτοιμος για το μεγάλο φινάλε!

 

Κι είσαι τόσο νωχελικός!

Ήρεμος! Αγγελικά πλασμένος!

Αναπολείς, σκέφτεσαι και χαμογελάς στη θύμηση αγαπημένων στιγμών και προσώπων!

 

Καλπάζεις φίλε μου!

Το ξέρω καλπάζεις!

 

Ήρθες να μου πεις το Αντίο μα φοβάμαι να στο πω!

Θα σε ανταμώσω!

 

Ένα λευκό, πυκνό σύννεφο έρχεται αυτή τη φορά από μακριά.

Έρχεται και κάθεται  πάνω από το προσκέφαλό σου!

Δείχνει σαν να κρύβει ολόκληρο Παράδεισο μέσα του και σιγά σιγά σκύβει να σε αγκαλιάσει!

 

Σε βλέπω!

Μπορώ ακόμη να σε βλέπω!

Με δυσκολία!

Μα σε βλέπω!

 

Βλέπω εσένα στην πλήρη συμφιλίωση! Δείχνεις να φοβάσαι λίγο μα είναι απόλυτα φυσιολογικό!

 

Βλέπω τον Κεραυνό να χλιμιντρίζει αρνούμενος να σε δώσει, να σε αποχωριστεί και θέλω να έρθω να αρπάξω τα ηνία!

Δεν πρέπει να είναι μόνος αυτή τη στιγμή!

 

Το σύννεφο γίνεται ένα με εσένα και τον Κεραυνό!

Περνάνε λίγα λεπτά και το σύννεφο αρχίζει  να ανεβαίνει!

 

Προσπαθώ να δω τι γίνεται μα δεν τα καταφέρνω!

Όλα είναι θολά και έπεργα.

 

Σηκώνεται ψηλά και το τοπίο αρχίζει να καθαρίζει.

Στο σημείο που ήσασταν πριν δεν υπάρχει τίποτα πια!

 

Τρέχω να βρω το Κεραυνό πιστεύοντας πως είναι κάπου τριγύρω μα η ψυχή μου σφίγγεται όταν βλέπω κάτω τα πέταλα και το χαλινάρι του.

 

Κεραυνέ μου εσύ!

Ψυχή μου!

 

Ατενίζω το βλέμμα στον ουρανό!

Το σύννεφο ξεμακραίνει!

 

Ξάφνου ακούω έντονο ποδοβολητό!

Και ακούγεται ένας ήχος σα να σφυρίζουν σιδερένιες μπότες!

 

Συγκινούμαι!

Δακρύζω!

Αναπολώ!

Χαμογελώ!

Ξέρω!

 

Καλπάζεις φίλε μου, καλπάζεις!

Ακόμη κι εκεί που πας, καλπάζεις!

Όσο μπορείς, να καλπάζεις!