Δείπνο

 

 

 

Η ώρα δέκα ακριβώς.

 

Στρωμένο τραπέζι για δυο.

Μια λευκή σύνθεση λουλουδιών καλύπτει την «παλαιότητα» των σερβίτσιων.

Απλώνω απαλά τα χρυσά μαχαιροπίρουνα, προσέχοντας να μη φανούν οι «τσαλακωμένες» μεριές του κεντητού τραπεζομάντιλου.

 

Όμορφο τραπέζι!

Ρομαντικό και αθώο, όπως μας αξίζει!

 

Μια τελευταία πινελιά, το δίπλωμα σε σχήμα φιόγκου στις χαρτοπετσέτες και το ξύλινο τραπέζι είναι έτοιμο να υποδεχθεί το δείπνο, που με τόσο κόπο και χαρά ετοίμασα.

 

Τρέχω στην κουζίνα και καταφθάνω νιώθοντας υπερήφανη που κρατώ χρυσές πιατέλες στα λευκά μου δάχτυλα. Πολύχρωμα και ποικίλα εδέσματα απλώνω με χάρη στο τραπέζι και μελετώ το λίγο χώρο που αφήνω για να τοποθετήσω το κρασί που υποσχέθηκες πως θα φέρεις.

 

Τα ποτήρια του νερού και του κρασιού λαβαίνουν τη θέση τους περίτρανα και στο τέλος τοποθετώ τα χρυσά πιάτα στα οποία θα σερβιριστούμε για να μας θυμίσουν πόσο ευγνώμονες είμαστε που μπορούμε να τρώμε ακόμη.

 

Ντριν ντριν!

Το κουδούνι χτυπά.

 

Ταράζομαι! Όμορφη ταραχή!

Η ματιά μου φευγαλέα τρέχει στο χώρο που θα σε υποδεχτώ και αγχώνομαι όταν συνειδητοποιώ πως έχω ξεχάσει να ανάψω ένα μικρό κηροπήγιο που αγόρασα αποκλειστικά για εμάς με σκοπό να στολίσω περαιτέρω το ρομαντικό, χαμηλό φωτισμό μας.

 

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κηροπήγιο των ονείρων μου στέκει καμαρωτό στη μέση του τραπεζιού που θα φιλοξενήσει το δείπνο μας και εγω σαν πεταλούδα που μόλις άνοιξε φτερά για να πετάξει, θέλω να εξερευνήσω τον πράσινο κάμπο που βλέπω από μακριά.

 

Ντριν Ντριν!

Το κουδούνι ξαναχτυπά!

 

Τρέχω να ανοίξω κάνοντας μια μικρή στάση στον καθρέφτη του διαδρόμου. Με κοιτάζω και δείχνω όμορφη κάτω από το φως των αγγελικών κεριών μου.

 

Στέκομαι στο κατώφλι.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Τη νιώθω!

 

Ανασαίνω βαθιά και σαν μωρό που πίνει το γάλα του με λαχτάρα για να μεγαλώσει ανοίγω την πόρτα!

 

Με κοιτάζεις, δε λες λέξη και εισβάλλεις μεγαλοπρεπής, όπως πάντα, στο δωμάτιο που επεξεργάζεσαι εξονυχιστικά.

 

Με κοιτάς! Σε κοιτάω!

Μου χαμογελάς! Σου χαμογελώ!

Σε καλωσορίζω! Δεν απαντάς!

 

Ένα φευγαλέο χαμόγελο, μια ειρωνική ματιά και οδηγείσαι από μόνος στην τραπεζαρία. Εγώ κάνω αυτό που ξέρω καλά! Απλώς σε ακολουθώ! Μην παραλείποντας βέβαια να θαυμάσω το πόσο υπερήφανος, σπουδαίος και μεγαλειώδης δείχνεις!

 

Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω πως εκτός από το λευκό κρασί, που ευτυχώς, αυτή τη φορά δεν ξέχασες να φέρεις, κρατάς ένα μπουκέτο με κόκκινα τριαντάφυλλα.

 

Τα κοιτάζω και χαμογελώ αυθόρμητα!

Το βλέπεις! Δε μιλάς!

Απλώς μου την προσφέρεις!

Ψάχνω για κάρτα! Δεν έχει!

Απογοητεύομαι; Όχι, δεν ξέρω!

Χαίρομαι! Μου αρκεί που φρόντισες να στολίσεις το μπουκέτο με μια χρυσή κορδέλα.

Να θυμίζει τη λάμψη που έχασα! Τη λάμψη που μου πήρες!

 

Κάθεσαι στο αρχοντικό μας τραπέζι και η έντονη, διαπεραστική ματιά σου με κάνει να κοκκινίσω. Όχι από χαρά, όχι από ντροπή. Ίσως μόνο από τη συνήθη ύποπτη ματιά σου.

 

Σε σερβίρω με κατανυκτικό τρόπο και έπειτα σερβίρω εμένα.

Το κρασί το αφήνω σε σένα. Είναι άλλωστε δική σου «δουλειά».

 

Τρως σιωπηλά. Τρώω με χιλιάδες σκέψεις να με πολεμούν.

 

Σταματάς. Αφήνεις κάτω τα μαχαιροπίρουνα. Από σεβασμό θαρρώ, σε μιμούμαι.

Τα μακριά σου δάχτυλα σηκώνονται επάνω και με ένα φευγαλέο τους χτύπημα ανάβουν διάσπαρτα κεριά που βρίσκονται παντού στο χώρο.

 

Άλλη μια δική σου ουτοπική παράσταση σκέφτομαι. Άλλο ένα φαντασμαγορικό σόου που πρέπει να υπομείνω.

 

Χαμογελώ από συνήθεια και κάνω πως εκπλήσσομαι από το δήθεν ερωτισμό σου.

 

Κουνάς τον δείκτη του δαχτύλου σου επιτακτικά και στο τέλος αφήνεις έναν έντονο ήχο να θυμίζει διαταγή! Ξαφνικά, η διαταγή εξετελέσθη!

 

Ένας αργός ρυθμός ταγκό ακούγεται από ένα γραμμόφωνο που θυμάμαι καλά πως εδώ και ένα χρόνο έχει χαλάσει.

 

Οι νότες με παρασέρνουν. Η μουσική με ζαλίζει. Ξέρω πως είναι άλλη μια θεατρική σου πλάνη μα αυτή τη φορά θα την απολαύσω εις γνώσιν μου.

 

Οι φλόγες των κεριών διαγράφονται σαν πύρινη λαίλαπα στα μάτια σου.

Το παραμύθι μου έχει για άλλη μια φορά αρχίσει.

 

Είμαι πριγκίπισσα και δε με νοιάζει τίποτε άλλο.

 

Με κοιτάς!

Σε κοιτώ!

 

Μου χαμογελάς!

Σου χαμογελώ!

 

Σηκώνεσαι!

Περιμένω!

 

Με ένα άκρως ιπποτικό χειροφίλημα μου ζητάς να σε συνοδέψω στο χώρο.

Υπακούω!

 

Κι όλα αλλάζουν!

 

Ξαφνικά, εγώ ντυμένη πριγκίπισσα.

Εσύ ιππότης.

Και το δωμάτιο μεταλλάσσεται σε ένα κάστρο.

 

Όλα τόσο φωτεινά! Όλα τόσο όμορφα.

Παραμυθένια!

 

Χορεύουμε! Χορεύουμε ευτυχισμένοι και ο κόσμος που ξάφνου βρέθηκε τριγύρω μας χειροκροτεί.

 

Τι όμορφη στιγμή!

Δε θέλω να τελειώσει!

 

Κι όμως!

Με κοιτάς!

Κι όταν με κοιτάς έτσι, ξέρω πως εχει ήδη τελειώσει!

 

Κι όλα αλλάζουν!

 

Να ’μαστε πάλι καθισμένοι, σιωπηλοί, δίχως τη μουσική ευλογία.

 

Ξέρω! Είναι η ώρα του γλυκού!

Μια τούρτα που η ίδια επιμελήθηκα!

Μοιάζει γενεθλίων! Σίγουρα είναι έναυσμα, ελιξήριο ζωής!

 

Τη βρίσκεις νόστιμη! Τη γεύεσαι! Το βλέπω!

Σε ρωτάω αν θέλεις κι άλλο κομμάτι και το αρνητικό σου νεύμα με κάνει να τρέξω στην κουζίνα και να σου φέρω αφέψημα.

Χρειάζεται να χαλαρώσεις για το επόμενο χτύπημα. Την επόμενή μας αναμέτρηση.

 

Σηκώνεσαι από το τραπέζι και κατευθύνεσαι στο σαλόνι. Σωριάζεσαι επάνω στον ακριβό καναπέ!

Σε μιμούμαι! Δεν μπορώ άλλωστε να κάνω αλλιώς! Σε μιμούμαι!

 

Περνάει λίγη ώρα και όταν είσαι έτοιμος το βλέπω στα μάτια σου! Γυαλίζουν! Προκαλούν!

 

Με το γνωστό πλέον χτύπημα των δακτύλων σου χαρίζεις στο χώρο μια γαλήνια μουσική που προέρχεται από πέτρες του σύμπαντος!

 

Γαλήνη «πλημμυρίζει»! Η γνωστή ησυχία πριν το μεγάλο θόρυβο!

 

Με ένα δυνατό χτύπο του ποδιού σου στο πάτωμα, μια μεγάλη τρύπα ανοίγει και ξεφυτρώνει από μέσα της ένα μικρό, σκαλιστό τραπέζι, που το κοσμεί μια παρτίδα σκάκι!

 

Ασπρόμαυρες φιγούρες απλωμένες σε ασπρόμαυρα μικρά τετράγωνα!

Όπως ακριβώς το μυαλό μου στις καθημερινές, δολοπλόκες, συνήθειες άλλων!

 

Με κοιτάζεις έντονα!

Το ξέρω αυτό το βλέμμα!

Δε με κοιτάς!

Με προστάζεις!

 

Δε θέλω να σου κάνω τη χάρη!

Δε θέλω να κινήσω πρώτη εγώ!

 

Σε κοιτάζω για να καταλάβεις πως παραχωρώ τη θέση μου!

Νομίζω πως έτσι θα σε ντροπιάσω!

Μαστίγιο η ματιά σου! Ράβδος το βλέμμα σου!

Πληγή η πρώτη κίνησή μου!

 

Ο στρατιώτης ξεκίνησε!

Ο αξιωματικός ειδοποίησε!

Ο πύργος προστάτεψε!

Το άλογο έτρεξε!

Ο βασιλιάς εξολόθρευσε!

Η βασίλισσα αιχμαλωτίστηκε!

 

Άμοιρη βασίλισσα!

Τι κρίμα….

 

Το παιχνίδι έληξε!

Η βασίλισσα για άλλη μια φορά εκτός!

Εκεί που ανήκει!

 

Με κοιτάς με καμάρι! Θέλεις την επιβράβευσή μου! Τα  συνήθη συχαρίκια μου!

 

Σηκώνομαι όρθια χωρίς να σου ζητήσω την άδεια! Χωρίς να με προτρέψεις!

Σε κοιτάζω στα μάτια και τείνω το χέρι να συγχαρώ!

Δεν ανταποκρίνεσαι! Φοβάσαι μην προκύψει ανακωχή!

 

Σε κοιτάζω και γελάω! Γελάω τόσο δυνατά που τρίζει ο τόπος!

Φοβάσαι! Αυτή τη φορά φοβάσαι!

Το ξέρω! Το βλέπω! Το οσμίζομαι! Το αποζητάω!

 

Σήμερα έπαιξα σκάκι με τον εαυτό μου και έχασα!

Δεν ήταν η πρώτη φορά!

Δε θα είναι η πρώτη φορά!

Πάντα όμως η κάθε του αρνητική εξάλειψη θα πονάει το ίδιο!

 

Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να χάσεις!

Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να κερδίσεις!

Θέλει μαγκιά να μιλάς για τον εαυτό σου κάθε μέρα που χιλιάδες ψεύτικοι εαυτοί σε περιτριγυρίζουν και θέλουν να κλέψουν τη ζωντανή ψυχή σου!

 

Ανασυγκροτείσαι!

Το βλέπω!

Το ξέρω!

 

Σηκώνεσαι όρθιος και θεριεύεις με όλα τα δεινά μπροστά μου!

Μοιάζεις τεράστιος! Άγριος! Κακός!

Ωρύεσαι! Θέλεις και πάλι να με τρομάξεις!

 

Όχι δε θα σου κάνω το χατίρι!

Εκτός από τους εφιάλτες μου, εσύ ο ίδιος ήσουν, είσαι και θα είσαι τα φωτεινά όνειρά μου! Οι επιθυμίες μου! Οι στόχοι! Το αρχέγονο φινάλε μου!

 

Σε κοιτάζω κατάματα με μάτια που καίνε από ελπίδα και όνειρα!

Αρχίζεις να υποχωρείς! Γλυκαίνεις!

 

Και ξάφνου είμαστε παιδιά!

Εγώ σε μια πάπια και εσύ σε έναν αετό!

Εγώ στη λίμνη και εσύ στον αέρα!

 

Σου φωνάζω! Σου χαμογελώ!

Με χαιρετάς! Μου «πετάς» ένα σύννεφο κάτω!

 

Το πιάνω! Κι είναι αστείο!

Σαν το «βαμβάκι» που έβλεπα στον ουρανό παλιά και του άλλαζα σχήμα και χρώμα!

 

Και ξάφνου μια φωνή ακούγεται από μακριά!

Βλέπω το γνωστό τραπέζι να περιμένει πρωινό για δυο!

 

Ξέρω…

Άλλο ένα «δείπνο» έχει μόλις αρχίσει….!

 

~~ Δείπνο - Κική Κωνσταντίνου

(Τα λάφυρα της ψυχής μου)