Αγέρωχη στο άδειο δωμάτιο στέκομαι χιλιάδες ατέρμονες σκέψεις με καταβάλλουν κοιτώ τα ρυτιδιασμένα χέρια μου που μου μαρτυρούν πως πια δεν υπερβάλλω. Κουρασμένη πάντοτε ένιωθα πως μεγάλωσα πολύ θεωρούσα μα τώρα που τα χρόνια πέρασαν κοιτώ γύρω μου και ψάχνω ότι αγαπούσα. Το είδωλό μου κοιτάζω στο καθρέπτη μια γκρίζα σοφία αντικατοπτρίζει ξαφνικά έντονη αγαλλίαση το χώρο και τη ψυχή γεμίζει. Συνειδητοποιώ πως είμαι όμορφη μου αρέσει αυτό που βλέπω κάποτε το φοβόμουνα μα τώρα αγαπώ να επιβλέπω. Κατευθύνομαι σε άλλο πια δωμάτιο τα έπιπλα μηχανικά αγγίζω χιλιάδες σκέψεις διάσπαρτες το χώρο τριγυρίζουν. Χαμογελώ νοσταλγικά πλησιάζω το παράθυρο με θέρμη η σκέψη τρέχει βιαστικά στο παρελθόν και μένει. Έψαχνα να σε βρω! Απεγνωσμένα σε έψαχνα, μα όλο μου έφευγες. Ακόμη κι όταν ερχόσουν ήταν για λίγο μόνο. Γαλήνη! Έψαχνα σε λόγγους, σε κοιλάδες, σε βουνά. σε κάμπους, σε πεδιάδες, σε λιβάδια μα μήτε εκεί σε έβρισκα, Γαλήνη! Έψαχνα σε θάλασσες, σε ωκεανούς, σε λίμνες, σε ποτάμια μακρινά Μ...
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!