ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Φοβάμαι! Τρέμω στην ιδέα πως θα μου φύγεις, πως θα σε χάσω! Πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και το σεντόνι θα έχει πάνω του χαραγμένο και τσαλακωμένο το γκρίζο της σκιάς σου. Νιώθω σαν ένα σκληρό όνειρο με χαμένες αυταπάτες που φεγγοβολάει ανελέητα πίσω από ένα πυρακτωμένο και συνάμα θαμπό χθες. Μια κλειδαρότρυπα ο φόβος μου, μια κλειδωνιά με ένα χιλιοσπασμένο αύριο, που επίμονα αποζητούσες μα ο κουτός, δεν κατάλαβες ότι στο είχα ήδη δώσει! Ακόμη το   θυμάμαι! Σαν ένα απατηλό όνειρο που διήρκησε μόλις χθες! Έκλεισα σφιχτά στις χούφτες μου ένα λευκό σπίτι με μια πόρτα θαλασσιά, τόπος κατοικίας μόνο για τους δυο μας και όταν στο προσέφερα προσεκτικά, άνοιξες διάπλατα τη χούφτα σου και εκείνο δίχως να καλοσκεφτεί, «πήρε» τη μορφή λευκού περιστεριού και πέταξε ψηλά! Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει…. Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει. Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας; Ευφο

  Θέλω να φωνάξω μα δε βγαίνει φωνή. Θέλω να κλάψω μα δεν κυλάει δάκρυ. Θέλω να μιλήσω μα δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Θέλω να πω όσα δε τόλμησα ποτέ μου μα τα κλειδώνω στο μαύρο σεντούκι της ψυχής μου!   Προσπαθώ να περπατήσω μα μένω κολλημένη, στάσιμη στον συνήθη Εαυτό μου. Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα μα σαν αντικείμενα κέρινου ομοιώματος μένουν εκεί άπραγα να στολίζουν την επιφανειακή μου βιτρίνα.   Νιώθω τη βαριά ανάσα μου μα δεν ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου. Ακούω ήχους από γύρω μου μα δεν αισθάνομαι τον κόσμο που δραστηριοποιούμαι. Είναι σα να είμαι άνθρωπος αλλά και σα να μην είναι κιόλας! Σα να έχω σάρκα με οστά μα σα να μην έχω εγκέφαλο και νεύρα για να κινήσω το σώμα μου.   Δεν είναι πως νιώθω ρομπότ! Είναι που οι άλλοι με ανάγκασαν να γίνω! Κι εγώ απλώς υπάκουσα!   Κι όχι πως τους χρεώνω τα λάθη μου! Τους πιστώνω όμως την ώθησή μου σε αυτά!   Είμαι άνθρωπος; Δεν είμαι;   Είμαι μια φιγούρα; Μια μαριονέτα; Ένα ριγμένο κουτάλι