ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Το δέντρο της ζωής, πλάθηκε από πλαστελίνες και βάφηκε, από μεμονωμένες τέμπερες. Χωρίστηκε σε τέσσερα, ίσα μέρη. Βορράς και Νότος Ανατολή και Δύση Σταυρός! Τα τέσσερα σημεία μου, φλέγονται κάτω από επικάρπιες ελπίδες και εγώ, μονολογώ τον λόγο που ακόμα σε προσμένω. Τα καρφιά μου ήταν δεκαέξι, επιτρεπόμενα πολλαπλασιασμένα. Η λογική μου, καρτερούσε μάχη και η Γαλήνη, κάτω από ένα νούφαρο, αιμορραγούσε. Και ήρθαν οι χαρταετοί. Αμαχητί έπεσαν οι αετοί. Στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα, κοιμάται ένας κοινωνός. Καρτέρησέ τον. Ο Κοινωνός - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Ποιήματα #Δημιουργώ

  Χάραξε η ψυχή, νέα μονοπάτια. Σιγά σιγά, ταπεινά, ρούχα αφόρετα, έγιναν τα συναισθήματα πολύχρωμες κορδέλες και χάθηκαν στον ουρανό. Ένα χαμόγελο υψώθηκε και μάτωσε υπερήφανα το σκοτεινό Περιγιάλι. Μια φευγαλέα σκιά, έγινε η βάση της γυναικείας ταπεινότητας. Και στάζει η αγάπη από ψηλά, ραντίστηκε ο κόσμος μύρο. Τα σύννεφα εσωκλείουν την ευλάβεια των Ευσεβών πολιτών έναντι σε κάθε καίρια, κοινωνική ευθύνη. Χάραξε η απόκοσμη φύση, την φασματική αλήθεια. - Απόκοσμη φύση - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Ποιήματα #Δημιουργώ

    Μεταβαλλόμενες οι συνθήκες, να οδηγούν πάντα στο ίδιο αδιέξοδο. Ένας λαβύρινθος, ένα νήμα, ένα σκουλήκι να οδηγεί, στην αδημονία της τεθλασμένης ομίχλης. Και στην αντίπερα όχθη, υπάρχουν μεταλλεύματα. Και στην αντίπερα όχθη, καραδοκεί η αμηχανία. Και ψάχνω να βρω όσα έχασα. Και βρίσκω όσα κατάφερα να δώσω. Η διαδρομή, είναι σαν χαλινάρι ενός αλόγου και το πέταλο, μαρτυρά την πιο σκληρή διαδικασία. Το κεντρί το ξέχασαν οι σφήγκες, πάνω στο δοχείο με το μέλι και το μέλι, ήταν πάντα στη κορυφή. Κι η κορυφή, ήταν πάντα στην άκρη και η άκρη ήταν πάντα, πάνω σε γκρεμό. Και αναδύομαι, αναδεικνύοντας την πολυπόθητη δολοπλοκία. Η Δολοπλοκία - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Ποιήματα #Δημιουργώ

Στον πλασματικό κόσμο των χρωμάτων, σε ερωτεύομαι. Σε πολύχρωμα σύννεφα, σε ακολουθώ. Στο χαμένο διάστημα, σε αντιλαμβάνομαι και σε παράλληλο σύμπαν, σε αναζητώ. Οι μορφές μας, απροσδιόριστες χάρτινες φιγούρες σε έναν άνισο ωκεανό. Οι εσωτερικές μας δονήσεις πάλλονται, σε έναν ακαταλαβίστικο ρυθμό. Κι η αγκαλιά σου, το Αιώνιο Πέλαγος σε ένα ταξίδι - πέρασμα, μυστικό.. Και το φιλί σου λήθαργος, σε ένα τοπίο - ορόσημο, μαγικό. Στον πλασματικό κόσμο των χρωμάτων, σε ερωτεύομαι. Σε πολύχρωμα σύννεφα, σε ακολουθώ. Στο χαμένο διάστημα, σε αντιλαμβάνομαι και σε παράλληλο σύμπαν, σε αναζητώ. Και τα αστρικά μας σώματα θα πετάξουν ψηλά, μα οι ψυχές μας θα κατοικήσουν στο χώμα. Μονάχα έτσι, μπορεί να συνεχίσει με άνθη, η Αγάπη μας. ~~Η Αγάπη μας - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Ποιήματα #Δημιουργώ

Έγινε η σιωπή μου, Αγιόκλημα. Αναρρίχησε, και σαν ήχος από σάλπιγγες, σκόρπισε στην ψυχή, θεία Ευφορία. Δεν ανθοφόρησε ακόμη, μα ο Μάϊος, σε ένα στενό, καρτερεί. Τα κιτρινόασπρα άνθη του, δεν αγκάλιασαν τη σκέπη μου, μα οι πέργκολες, ερωτοτροπούν. Θέλω επειγόντως κασκαντέρ, χρειάζεται καταβολάδες και παραφυάδες. Γίνε, γίνε εσύ. Προσέκρουσε! Το Αγιόκλημα, έγινε το βότανο και φυγάδευσε, μια ιστορία ενοχής. Καλλωπιστικό φυτό, η συνενοχή. Σώπασα, από φόβο μη χαθείς. Μα άνθισε στα χείλη, ο χαμένος Παράδεισος. - Το Αγιόκλημα - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποιήματα #Δημιουργώ

"Καλπάζεις! Είσαι πάνω στο δρόμο του γυρισμού και καλπάζεις! Το ξέρω φίλε μου! Καλπάζεις! Το βλέπω! Το νιώθω! Καλπάζεις! Στέκεις εκεί, στο γνώριμο σημείο του λιβαδιού και καλπάζεις! Είσαι εκεί με τον Κεραυνό και κάνεις τη στερνή σου βόλτα! Συνειδητοποιημένος με τη ζωή! Έτοιμος για το μεγάλο φινάλε! Κι είσαι τόσο νωχελικός! Ήρεμος! Αγγελικά πλασμένος! Αναπολείς, σκέφτεσαι και χαμογελάς στη θύμηση αγαπημένων στιγμών και προσώπων! Καλπάζεις φίλε μου! Το ξέρω καλπάζεις! Ήρθες να μου πεις το Αντίο μα φοβάμαι να στο πω! Θα σε ανταμώσω! Ένα λευκό, πυκνό σύννεφο έρχεται αυτή τη φορά από μακριά. Έρχεται και κάθεται   πάνω από το προσκέφαλό σου! Δείχνει σαν να κρύβει ολόκληρο Παράδεισο μέσα του και σιγά σιγά σκύβει να σε αγκαλιάσει! Σε βλέπω! Μπορώ ακόμη να σε βλέπω! Με δυσκολία! Μα σε βλέπω! Βλέπω εσένα στην πλήρη συμφιλίωση! Δείχνεις να φοβάσαι λίγο μα είναι απόλυτα φυσιολογικό! Βλέπω τον Κεραυνό να χλιμιντρίζει αρν

"Αυτό το παγκάκι είναι Reserve . Όχι, όχι μην κάτσεις! Είναι Reserve . Θα λερωθείς! Θες να λερωθείς; Είναι κρίμα! Τα ρούχα σου! Ο καθωσπρεπισμός σου! Θα τσαλακωθεί! Μαζί και το τεράστιο Εγώ σου! Είναι δικό μου άλλωστε! Γιατί να στο παραχωρήσω; Το δηλώνει άλλωστε το σάλιο, το αίμα, το δάκρυ, το γενετικό υλικό, ο ιδρώτας και ο πόνος της ψυχής μου! Τί είναι αυτό; Νεύμα μου κάνεις; Μου κάνεις νεύμα για να σηκωθώ; Μα πού να πάω; Δε με βολεύει άλλο παγκάκι! Αν θέλεις κι εσύ δικό σου, εξαγόρασε ένα! Κοιτά τριγύρω σου! Έχει τόσα πολλά! Γιατί το δικό μου; Πάλι το δικό μου; Αγόρασε ένα από αυτά που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά σου! Έχει διάφορους χρωματισμούς και ποικίλα μεγέθη! Μόνο πρόσεξε! Μην πληρώσεις με χρήματα! Το κόστος είναι ψυχική παράδοση, σάρκα, αίμα και οστά! Τί είναι άραγε αυτά για σένα;! Αυτό το παγκάκι είναι Reserve . Όχι, όχι μην κάτσεις! Είναι Reserve . Είναι δικό μου και είναι Reserve

Θα σε προκαλούσα σε πνευματική μονομαχία, αλλά βλέπω ότι είσαι άοπλος. Γουίλιαμ Σαίξπηρ, 1564-1616, Άγγλος δραματουργός Το μεγαλύτερο όπλο εναντίον του στρες είναι η ικανότητά μας να διαλέγουμε μια σκέψη αντί για μια άλλη. William James, 1842-1910, Αμερικανός φιλόσοφος Οι σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό κι απ’ το τραγούδι: τη σιωπή τους. Φραντς Κάφκα, 1883-1924, Τσέχος συγγραφέας Ρίξε το όπλο σου και σωριάσου πρηνής όταν ακούσεις ανθρώπους. Κώστας Καρυωτάκης, 1896-1928, Έλληνας ποιητής Το πιο ισχυρό όπλο στον κόσμο είναι η φλεγόμενη ανθρώπινη ψυχή. Φερντινάν Φος, 1851-1929, Γάλλος στρατάρχης Το μυαλό ενός έξυπνου ανθρώπου είναι σαν μυδραλιοβόλο: Είναι ένα καλό όπλο, αλλά είναι άχρηστο χωρίς πυρομαχικά, δηλαδή γνώσεις και παιδεία. Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός, Νόμπελ 1953 Στα Ζαγοροχώρια,  Ioanna Constans Papangeli <3

Μην αναπολείς, οι στοές έχουν γεμίσει από αμέτρητα, μαύρα λουλούδια. Μην αισθάνεσαι, το λευκό σεντόνι έγινε ροζ και λαβώθηκε. Μην ελπίζεις, τα δέντρα χάσανε τα φύλλα. Μην αναπνέεις, το οξυγόνο δεν επαρκεί, το κλέβουνε κοράκια. Μην ονειρεύεσαι, τα επαναστατημένα όνειρα γίνανε εφιάλτες. Μην κοιτάς, σου πήρανε την όαση. Μην ακούς, σου στερούν την ακοή. Μην αγγίζεις, η αφή σε εγκατέλειψε από καιρό. Μην οσμίζεις, οι μυρωδιές παίζουν κρυφτό σε μια κρυφή παραλία. Μην γεύεσαι, η γεύση, σαν ουράνιο τόξο, εξασθενεί. Μη σταματάς να προχωρείς, η γη υποχωρεί. Το μόνο που σε συμβουλεύω να κάνεις... Συνέχισε.... Συνέχισε.... Συνέχισε - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Ποιήματα #Δημιουργώ

Ήμουν ο παραστάτης σου. Εκείνος που δίχως όρια, δίχως βλέψεις, δίχως σκοπούς και άκαρδες φιλοδοξίες, σε Αγάπησα. Ήμουν εκείνος που σου έδειξα, όλες τις πτυχές σε κάθε χρώμα που άδειασε, από την παλέτα που δώρο, σου είχα προσφέρει. Ήμουν εκείνος που μετέτρεψε την φιλία σε ανομολόγητο Έρωτα και το βλέμμα της Χαράς, το βάφτισα απελπισμένο Δάκρυ. Ήμουν εκείνος που στα πρόσφερα όλα, δίχως φραγμούς, δίχως απαιτήσεις και υπενδεδυμένα όνειρα και φύλαξα σαν θησαυρό, το νόμισμα που μια φορά μου είχες δώσει. Δεν κοίταξα ποτέ την αξία του, ήταν για μένα λίθος. Ακόμη κι όταν μου το έκλεψες, υποστήριξα πως μόνος το είχα χάσει. Κι ούτε ξέρω γιατί μου το στέρησες Κι ούτε ξερω που το έδωσες, ίσως κάπου πάνω σου, να το κρατάς ακόμη. Μόνο που… Δεν ήμουν νομισματοπώλης, μα του έδωσα την πιο βαθιά, ανυπολόγιστη αξία. Έκλεψες. ~~ O Παραστάτης - Κική Κωνσταντίνου Η συμμετοχή μου "Στο παιχνίδι τω

Καιρό είχα να κάνω μια τέτοιου είδους ανάρτηση. Καιρό είχα να δω "βραβειοπαιχνίδια" στη γειτονιά, χαίρομαι όμως που έχω αυτή τη δυνατότητα και θυμάμαι παλιές εποχές και ξεφεύγω λίγο από την καθημερινότητα στα μπλοκς. Κι αυτή η ανάρτηση, χάρη στον αγαπημένο μου φίλο θα έλεγα, Γιάννη από το μπλοκ "Σινεφίλ" Το βραβείο μας είναι το εξής: και οι όροι του, είναι οι ακόλουθοι:   Η Ευγένεια προηγείται και ορθά. Ένα ζεστό Ευχαριστώ στους φίλους που μας τίμησαν με το Βραβείο. Βάζουμε ένα σύνδεσμο που οδηγεί στο blog τους (τα όμορφα μονοπάτια της γνωριμίας) Επιλέγουμε έως15 blogs που είτε πρόσφατα ανακαλύψαμε ή ακολουθούμε σταθερά (Ο Σκοπός της διεύρυνσης των γνωριμιών). Βάζουμε φυσικά τον αντίστοιχο σύνδεσμο δίπλα για να γίνουν γνωστά. Παρουσιάζουμε επτά πράγματα ή δέσμη πραγμάτων για μας (να συστηθούμε περαιτέρω βρε αδελφέ) Ειδοποιούμε αντίστοιχα τους φίλους bloggers που τιμήσαμε με βραβείο. Επίσης βάλτε και την εικόνα του Βραβείου στο blog  σα

Σε όλη την απαίσια ζωή μου σερνόμουνα στη λάσπη, και μου μιλάς εμένα για το ωραίο τοπίο… Σάμουελ Μπέκετ, 1906-1989, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1969 Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα. Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας Η φωτογραφία αυτή καθαυτή δεν μ’ ενδιαφέρει. Αυτό που θέλω είναι να συλλάβω ένα μικροσκοπικό τμήμα της πραγματικότητας. Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν, 1908-2004, Γάλλος φωτογράφος Ά λλες χώρες σου προσφέρουν την ανακάλυψη των εθίμων, της λαϊκής δοξασίας ή του τοπίου, αλλά η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο δύσκολο: την ανακάλυψη του εαυτού σου. Λώρενς Ντάρελ, 1912-1990, Βρετανός συγγραφέας Είναι κρίμα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς αυτό που δεν μπορεί να το συγκρίνει με τίποτα. Μεγαλοφυΐα είναι ένας Αφρικανός που ονειρεύεται το χιόνι. Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, 1899-1977, Ρωσοαμερικανός συγγραφέας  Ισχυρίζομα

Το φεγγάρι, μας κατονόμασε συνένοχους. Σε υψηλόβαθμα στελέχη, μιας αγκυροβολημένης εποχής, αναβαθμιστήκαμε. Κι ήταν η Αγάπη μας, θυμίαμα. Και έγινε το όνειρο, στάχτη. Πραξικόπημα των ημερών, οι αδιόρατες συνθήκες. Αλυσοδεμένη κι απόψε, η ματαιότης των σχέσεων. Κι έτρεξε σε άλλον πλανήτη, η ουτοπία. Και νίκησε κι απόψε η Χαραυγή. Εναπόθεσαν τον ασπασμό του φεγγαριού, ως ένα άλλοτε, συνήθη φαινόμενο. Κι έσταξε μέλι ο ουρανός Και ράντισαν τα σύννεφα, μια μπλουζ ιστορία. - Μπλουζ Ιστορία - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Δημιουργώ #Ποιήματα

Το βαλς των χαμένων Ερώτων, δε δημιουργήθηκε ακόμα. Οι ήχοι της Αγάπης, δεν ταξίδεψαν στο χωροχρόνο. Τα πάνινα παπούτσια σηματοδοτούν μια νέα εποχή και η μαύρη γάτα, είναι ο λυράρης που χάθηκε. Τυφλοπόντικες σε αυτή τη ζωή, οι νότες που σώθηκαν από ήχους κυμάτων μπλε. Μπλε, των ωκεανών που αμαυρώθηκαν, των θαλασσών που άδειασαν, της σημαίας που ποδοπατήθηκε. Ο μαέστρος δεν καθοδηγεί και η ατομική ορχήστρα δεν υπακούει. Σχίζουν τα αφανή στενά τα Μέγαρα, που δεν στυλώθηκαν. Το κονσέρτο αναβάλλεται, επιστρέφει σε άλλη εποχή. Στην εποχή της συρρίκνωσης που όλα, ήταν στην άνθισή τους. - Το Κονσέρτο - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποιήματα #Δημιουργώ

Απόψε η Χαρά, κατοικεί σε ένα καλάθι γεμάτο ανεμώνες. Απόψε η Ευτυχία, συνοδεύει την Πίστη, μέσω μιας λευκής πεταλούδας. Απόψε, η Πίστη, η Ευλαβεία και η Ευγενία, κατοικούν σε ένα ανθρώπινο σώμα. Αγάπη τη λένε και γεννήθηκε πριν πέντε χρόνια. Το πρώτο της κλάμα, πρόσφερε συγκίνηση για ένα θαύμα. Το πρώτο της βήμα, θύμησε σταδιοδρομία μιας ανείπωτης χαράς που από βάλτο σώθηκε. Η πρώτη της αγκαλιά, θύμησε νανούρισμα αγγέλων και η πρώτη της λέξη, σταυροφόρους μεταρσίωσης. Το πρώτο της γδάρσιμο, μπογιά που κάλυψε κάθε μαύρο κύκλο. Το πρώτο της δάκρυ, άγονη πηγή που αιμορραγεί νεκρά διαμάντια. Το πρώτο της τραύμα, σβήσιμο φωτός στον πιο αποπνικτικό λαβύρινθο. Η πρώτη της Απώλεια, το σώμα που κλέψανε οι Έκπτωτοι από τον Παράδεισο. Χόρευε πίσω από τους μύθους Τραγουδούσε στο φως των Ευσεβών Κι ύστερα, θυσιάστηκε στις πλάτες των Αμάχων. Έκτοτε, τον δρόμο βρίσκει ώστε και πάλι, στο Γαλάζιο να εκτραφεί. Ρίζωσε μέσα μας η Απώλεια και σε κυνήγι θησαυρού, την έχουμε εξ

Με τη δύναμη της θέλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης αλλάζει τον κόσμο. Ταγκόρ, 1861-1941, Ινδός λογοτέχνης, Νόμπελ 1913 ___________ Από την συλλεκτική μου φίλη, Μαρία Παρασκευοπούλου και το αγαπημένο της μπλοκ https://www.syllegw-stigmes.gr/ Ευχαριστώ πολύ!!! <3 # Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών # Εκφράσου # Συλλέγω_Στιγμές

Δεν φταις εσύ, όταν όλοι και όλα, σου ταράζουν την ψυχική σου ηρεμία, δεν φταις εσύ. Φταίει ο άνεμος, που αλλάζει φορά. Φταίει το κύμα, που επιστρέφει στη μέση του ωκεανού. Φταίνε τα πουλιά, που πετάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχαν συνηθίσει. Φταίνε τα βουνά, που γίνανε πεδιάδες. Φταίνε οι ελιές, που μύρισαν θυμάρι. Φταίει η μέρα, που έγινε νύχτα και η νύχτα, που έβαψε γαλάζιο, το μονάκριβο φεγγάρι της. Φταίει η βάρκα, που συνέχισε χωρίς κουπί και ο βαρκάρης, που πέταξε στα βαθιά, την ακριβή πυξίδα. Φταίει το δελφίνι, που δεν έσωσε τους ναυαγούς και το νησί, δεν είχε φρούτα τροπικά, μα μόνο δηλητηριώδη. Δεν φταις εσύ, όταν όλα καταρρέουν, δεν φταις εσύ. Προσπαθείς, δεν είσαι άτρωτος, δεν φταις εσύ. Το μόνο λάθος ήταν οι κυκλικές κινήσεις. Δεν ταράζεις τα νερά αν δε κρατάς σωσίβιο κι αν τα ταράξεις, είσαι ελεύθερος να κολυμπήσεις. Ο Κολυμβητής - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Ποιήματα #Δημιουργώ

  Απαγορεύεται η ξηρασία. Στην καρδιά κατοικεί ένα σπουργίτι. Ένα μικρό, πληγωμένο, φοβισμένο σπουργίτι. Ήταν απόγευμα Χειμώνα, όταν βρέθηκε στο περβάζι μου. Έτρεμε, λες και εξορία το είχαν στείλει. Πέρασε καιρός για να το πλησιάσω. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επέλεξε να μείνει. Κι ούτε το ρώτησα, τι σημασία είχε άλλωστε αφού η πρόθεσή του ήταν να βοηθήσει. Σε μια στιγμή, οι χτύποι της καρδιάς μου έμοιαζαν σαν ξύλινο ρολόι που μαρτυρούσε ήχο πένθους. Μου κελάηδησε εκείνη την στιγμή με έναν απαρηγόρητο τρόπο. Στη χούφτα μου κατοικεί ένα σπουργίτι Και στην καρδιά μου είναι το σπίτι του. Το Σπουργίτι - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Θα 'ρθει η μέρα που θα σου πω ένα τραγούδι αλλιώτικο από τ' άλλα. Δίχως στίχους, δίχως ρεφρέν και κουπλέ, δίχως εύηχη ομοιοκαταληξία. Θα 'ρθει η μέρα που η μουσική θα ανατείλει στον κόσμο και θα ξορκίσει το κακό μέσα από την πιο δοξασμένη μελωδία. Μια κιθάρα, ένα βιολί, ένα πιάνο και ένα βιολοντσέλο να κάνουν την αρχή. Μια σκηνή άσχημη που θα ομορφύνει από την πιο ειρηνική ορχήστρα. Θα 'ρθει η μέρα που θα σου τραγουδώ με ψίθυρο και η μουσική θα προέρχεται από μία γυάλα. Μια γυάλα που φιλοξενεί τον πιο καθάριο μονομάχο. Θα 'ρθει η μέρα που το κονσέρτο μου θα φωτίσει το κενό που έσπειρες και τότε τα στάχυα θα καλύψουν τα όποια αγκάθια. Θα 'ρθει εκείνη η μέρα, θα 'ρθει αλλά εσύ δεν θα είσαι εκεί... Θα 'ρθει η μέρα - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποιήματα #Δημιουργώ