ΚΟΚΚΙΝΟΝ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Σε μια κόκκινη κολώνα, στήριξα τις προσδοκίες μου και σε ένα κόκκινο δοκάρι, τοποθέτησα τις αναστολές μου.

Ούτε που κατάλαβα, μέσα από φουρτουνιασμένους χειμώνες, έχτισα ένα σπίτι.

Είχε κόκκινα παντζούρια και κόκκινη πόρτα. Ανήκουστο, μου θύμιζε σταφύλι.
Κάθε εσωτερικός πυλώνας και μια ρώγα, ολιγαρκής.

Η τέφρα ήρθε από μακριά, ορμώμενη από λευκά χελιδόνια και ένα τεθλασμένο καλοκαίρι, να αδημονεί.

Μέσα σε λευκό περιτύλιγμα, υπήρχε και ένα κουτί λιβάνι. Το ανακάλυψα όταν έπρεπε, το μαντήλι της τέφρας, να αερίσω.

Κι ας μην ήταν τέφρα.
Κι ας μην ήταν λιβάνι.
Κι ας μην ήταν μαντήλι.
Κι ας μην ήμουν εγώ.

Ήταν ένα παντζούρι.
Και μια πόρτα.
Κι ένα φόρεμα, λευκό.
Κι ένα περβάζι.
Και μια εσωτερική πληγή.
Και μια "τηλεόραση" ανοιχτή, που αιμορραγούσε.

Κι οι σοφάδες έπεσαν και στύλωσαν ξανά, την ίδια ανήκουστη ιστορία.

Κι από δίπλα, μακριά
ήρθε από μόνο του ένα τσεκούρι.
Σαν ήχος κεραυνού, γέμισε όλο το κόκκινο, με σκόνη.

Πω πω βήχας... κι ένας εκτυφλωτικός καπνός...
Χιλιάδες, ματωμένα μπάζα.

Εναποθέσατε κρίνων λευκών.
Αφομοιώσατε κόκκινων τουλιπών.
Κερδίσατε το Μαύρον.
Σας αναλογεί το Κόκκινον.

Πάλι Κόκκινον...

Σε μία κόκκινη κολώνα, στήριξα τις προσδοκίες μου και σε ένα κόκκινο δοκάρι, τοποθέτησα τις αναστολές μου.

- Κόκκινον - Κική Κωνσταντίνου

#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Ποιήματα
#Ονειρεύομαι
#Δημιουργώ