ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

      Κι είναι το πράσινο! Είναι η ελπίδα, η χλωροφύλλη των ανθρώπινων ιστών μας. Είναι η κάθαρση, το οξυγόνο του "σάπιου" μονοξειδίου μας. Κι είναι το πράσινο! Το ηλιόλουστο γρασίδι της λασπωμένης ψυχής μας. Το φύκι που ξέρασε στην αμμουδιά η αιματοβαμμένη θάλασσα. Κι είναι το πράσινο! Μια κάμπια που έσκασε και θα γίνει πεταλούδα. Ένα λουλούδι που φύτρωσε στη γη και σύντομα θα ανθίσει. Κι είναι το πράσινο! Μια εύηχη λέξη, μια κομπανία έγχορδων οργάνων που στόχο έχει να μάθει να παίζει μουσική σαν τσοπανόπαιδο από τα φύλλα ενός δέντρου! Κι είναι το πράσινο! Ένα χρώμα, ένας συμβολισμός, ένα συσπειρωμένο θέλω τόσων ανθρώπων! Μια αλυσίδα ανθρώπινων αντιδράσεων που στόχο έχει να ανακάμψει έναν βρώμικο αέρα που χρόνια τώρα αναπνέουμε. Κι είναι το πράσινο! Μια βροχή από συντονισμένες συνιστώσες ανθρώπων που προσπαθούν , δεν επαναπαύονται. Δεν ειναι οικολόγοι επειδή κάποιοι τους έμαθαν να αγαπάνε τη φύση μόνο όταν ειναι εντός της. Αγαπούν τη φύση γιατί ξέρουν να κάνουν χώρο στην

      Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω; Αλαζονεία! Κρύα, ανέκφραστα μάτια που προσπαθούν να δηλώσουν την πορεία τους μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από άδεια και κενά συναισθήματα. Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω; Αλαζονεία! Μια παγερή, κέρινη έκφραση προσώπου που προσπαθεί να πείσει ότι είναι σημαντική στην κοινωνία μας. Άραγε πόσα ουσιαστικά πράγματα μπορεί να προσφέρει μια ψυχρή φυσιογνωμία που δεν κρύβει, μα και δε φανερώνει τίποτε το ουσιαστικό και το υποτυπώδες; Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω; Αλαζονεία! Μια κενότητα που μου δείχνει πόσο βάθος έχεις μέσα στην ψυχή σου. Και δυστυχώς αυτό το βάθος δεν ορίζει γέμισμα, ορίζει κενό! Και ως γνωστόν, ότι προσπαθεί να γεμίσει κάτι κενό καταλήγει το ίδιο να αδειάσει. Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω; Αλαζονεία! Ένα άκαμπτο σκληρό κορμί που νομίζει πως είναι άγαλμα μα στην ουσία είναι κέρινο ομοίωμα, στη θερμοκρασία λιώνει! Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω; Αλαζονεία! Ένα ακριβό περιτύλιγμα που προωθεί και τυλίγει τον άσχημο Εαυτό σου. Σε κοιτάζω κ

    Καλημέρα εκφραστικοί μου,  ελπίζω να σας βρίσκω καλά.     Για τα πρώτα μέρη του παραμυθιού, εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2021/02/blog-post_49.html            Και πριν το καταλάβει, βρέθηκε πανέμορφος   αλλά τόσο λυπημένος και δυστυχής, μέσα σε ένα νέο κίτρινο κλουβί, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είχε τόσα χρόνια και αυτή τη φορά, ήταν όλο δικό του, δεν θα χρειαζόταν να το μοιραστεί, με κανέναν άλλο παπαγάλο.           Υπό άλλες συνθήκες, ο Λάκης, θα έπρεπε να είναι ο πιο ευτυχισμένος παπαγάλος αυτή τη στιγμή. Πάντα ονειρευόταν ένα σπίτι, μια οικογένεια. Το όνειρό του ήταν, να πουληθεί σε μια ευκατάστατη οικογένεια, με ωραίο σπίτι και ατμόσφαιρα, να έχει ένα πιο μεγάλο και όμορφο κλουβί από αυτό που είχε, να έχει αστείρευτο φαγητό, νερό και μια κούνια για να παίζει. Τώρα, όλα αυτά τα είχε.           Το σπίτι που μεταφέρθηκε ήταν μια αρχοντική έπαυλη, είχε ένα τεράστιο κήπο, με απίστευτη θέα. Μπορούσε να καμαρώνει και να αντικρίζει την φύση. Τη φύση... που τόσο αγαπούσε

Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Πριν πολλά χρόνια, εν έτη 2013, ξεκίνησε ένα παραμύθι το οποίο παρόλο που το αγάπησα πολύ, δεν κατάφερα να ολοκληρώσω. Το σκέφτομαι χρόνια, αποφάσισα φέτος, να του δώσω το τέλος που μου ζητά και του αξίζει. Ωστόσο, για να το θυμηθείτε κι εσείς και φυσικά να το διαβάσετε οι νέοι φίλοι που ήρθατε μετά το 2013 στο μπλοκ μου, σας παραθέτω τα τέσσερα πρώτα μέρη του (το έγραψα και το ανέβαζα ως συνέχειες όπως έκανα εκείνα τα χρόνια) και εύχομαι να το αγαπήσετε και να σας αρέσει..   Λάκης, ο παπαγαλάκης         Ο κυρ Θανάσης ξεκλείδωσε βιαστικά το pet shop που διατηρούσε εδώ και χρόνια στην Eρμού και πλησίασε με γοργά βήματα ένα όμορφο διώροφο μπρονζέ κλουβί, μέσα στο οποίο κατοικούσε εδώ και ένα χρόνο ένα όμορφο πρασινωπό με κίτρινες μικρές πιτσιλιές παπαγαλάκι. «Καλημέρα αφεντικό, του είπε με αγορίστικη νεανική φωνή. «Τι κάνεις Λάκη;» το ρώτησε χαμογελώντας. «Βαριέμαι ως συνήθως» απάντησε κρύβοντας την έντονη δυσαρέσκεια που είχε στο πρόσωπο του κ