Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανήκω και δεν ανήκω

 

 

Ανήκω και δεν ανήκω

Ποιός μίλησε για ελευθερία του νου;
Μέσα μου, ανυπότακτες λέξεις, να κρύβουν και να γεννούν μια παράλογη αλήθεια.

Ποιος είμαι;
Τι γυρεύω;
Τι θέλω να δώσω, να πω, να προσφέρω;

Ανήκω και δεν ανήκω

Ποιος μίλησε για τυφλωμένα πάθη;
Γύρω μου, λάθη και ελπίδες αναίτιες, να προσπαθούν να αποδώσουν ένα νόημα που δεν έχει τέλος, ούτε ευκαιρία, ούτε στιγμή, μόνο μια ειρωνική, ενοχλητική, αυταπάτη που ρουφά το μέσα μας σαν να υπήρξε κάποτε, ένα σφαγείο.
Ένα σφαγείο, που έθρεφε ζώα και σκότωνε ανθρώπους.

Ποιοι είστε;
Τι γυρεύετε;
Τι θέλετε να κλέψετε από μένα;

Ανήκω και δεν ανήκω...

~~ Ανήκω και δεν ανήκω - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Από τις καλύτερες εμπνεύσεις σου Κική μου. Ερωτήματα που πονάνε και συγκλονίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχη η γραφή σου κούκλα μου!! υπέροχη και οι εμπνεύσεις σου!!! Σε θαυμάζω!! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχες και οι εμπνεύσεις σου!! Συγνώμη ..λάθος ταχύτητας..στο παραπάνω σχόλιό μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όμορφοι στίχοι με ερωτήματα τόσο ανθρώπινα. Μπράβο ομορφούλα, μία ακόμη ποιητική σου νίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με συγκλόνισες!! Υπέροχοι στίχοι μεστοί που γεννούν ερωτήματα βαθιά της ψυχής γραμμένα
    Φιλάκια πολλά αστέρι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ένα σφαγείο, που έθρεφε ζώα και σκότωνε ανθρώπους...

    Κική μου, όχι ακριβώς¨ Ένα τεράστιο σφαγείο, για ψάρια και ζώα, όπου το αίμα δεν στέγνωνε... για να μεταφερθεί το δηλητήριό του σε όλη την Γη που πλεονάζει το ανθρώπινο είδος... Δεν επισημοποιείται διότι έχει ξεκινήσει προ πολλλλλλού και είναι υπεύθυνοι... μα αυτοί ΔΕΝ νοιάζονται. Μονο η κυριαρχία!!!! Ξέρω ότι θέλεις να τα πεις...κι ότι φοβάσαι... κι αυτά τα λίγα, ΠΟΛΛΑ είναι. Μα ποιος ακούει. Είσαι νέα. απλώς, να προσέχεις, σε όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...