Μιλώ ψιθυριστά… Κρατάτε μυστικό; Τα όνειρα του καθενός μας «κοιμούνται» τριγύρω μας. Μοιάζουν σαν εκείνες τις μικρές φουσκάλες που φυσούσαμε παλιά από ένα παιδικό παιχνίδι και σκορπούσαν τριγύρω μας ως κάτι μαγικό κ ονειροπόλο. Είχατε τέτοιο παιχνίδι; Θυμάστε με τι μανία και χαρά κυνηγούσατε τις φουσκάλες που πριν λίγο είχατε οι ίδιοι σκορπίσει; Άλλες πιο μεγάλες, άλλες πιο μικρές, μα όλες όμορφες, μοναδικές! Σα μαγική μοιάζει η εικόνα ενός παιδιού στη μέση να φυσά το παιχνίδι και φούσκες πολλές τριγύρω του να «αρμενίζουν» ψηλά περήφανες στον ουρανό. Άλλες θα σπάσουν, άλλες θα πέσουν κι άλλες θα ανυψωθούν στον ουρανό και θα χαθούν από το ανθρώπινο μάτι. Κάπως έτσι μοιάζουν και τα όνειρα που κάνει κάθε ανθρώπινο μυαλό. Το μυαλό γεννά φουσκάλες, πλαισιώνουν τη καρδιά του ανθρώπου και η καρδιά ευφραίνετε κλείνοντας τα ανθρώπινα μάτια για μια βουτιά στο όνειρο. Κάθε όνειρο, κοινώς βαθιά επιθυμία «κλειδωμένη» σε κάθε φουσκάλα να «αναπαύεται». Ναι τα όνειρα «κοιμούνται»! Ταξιδεύουν τριγύρω...
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!