ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καθώς την αγκάλιαζε η νύχτα, εκείνη  "ντυνόταν" περισσότερο στη μοναξιά της. Φορούσε ένα πλαστικό χαμόγελο και  κάθε  της λέξη,  μύριζε αμέθυστο και μανώλια. Τα όνειρα, της ταίριαξαν. Σαν μελανό σημείο μιας αδυσώπητης εποχής, την έκαναν αόρατη. Λυτρώθηκε η ανασφάλεια των εσφαλμένων θυγατέρων. Η πρωτότοκη, θέλησε να μεταναστεύσει σε κόσμους υπερφυσικούς. Η Ναυσικά, έμεινε μόνη. Έπειτα, συνάντησε το πληθος. Η καταδίκη, έμοιαζε με λύση.  Θανάσιμη λύση.  Όλοι υπέβαλαν ένα τεκμηριωμένο τέλος.  Το μπουκέτο με λουλούδια,  το έστειλε  ο εχθρός.  Όλα πάνω και μέσα της,  αφύσικα όμορφα. Εφιαλτικά καρνάγια, τα όνειρά της. Λυτρωμένοι καημοί, οι πεποιθήσεις της. Δώρα ένοχα, τα βράδια κάτω από τα γεμάτα πόνο,  σκεπάσματα. Η αφέλειά της,  έχει κάτι  να μου πει. Πάντα  θα έχει κάτι να μου πει. Τα μετέωρα μυστικά,  αναβιώνουν στο σκοτάδι.  Η μαγεία δεν μας ακολουθεί,  αντιθέτως,  μας απέλασε στο δόλιο...

Εκφραστικοί μου, καλησπέρα και καλή εβδομάδα. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Γράφω σήμερα, επειδή θέλω να μοιραστώ μαζί σας, κάτι σημαντικό για εμένα. Μετά από κόπο, επιμονή, αναβολές και αναθεωρήσεις, κατάφερα επιτέλους να βάλω την πολυπόθητη τελική τελεία στο επόμενο βιβλίο μου. Αυτό το βιβλίο, το τρίτο μέρος της "Τριλογίας Αγάπης" που φέρει τον τίτλο "Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω" ομολογώ πως πολύ με κούρασε αλλά θεωρώ πως το αποτέλεσμα, θα μας δικαιώσει! Είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως ένα βιβλίο που δημιουργώ με κούρασε τόσο και μέσα σε αυτό, σε μία σελίδα, εξομολογούμαι και το γιατί. Είμαι χαρούμενη αλλά πραγματικά, νιώθω αρκετά κουρασμένη.   Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε από πρώτο χέρι πως πρώτα οπτικοποιώ στο μυαλό μου όλα όσα θέλω να κάνω και  μετά τα δημιουργώ. Αυτή η διαδικασία όπως καταλαβαίνεται, δεν είναι κουραστική και ειδικά όταν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις και πως να προχωρήσεις κάπου που έχεις σκεφτεί, πάλι δεν δυσκολεύεσαι. ...

  " Με ευθυγραμμίζουν οι αβάσταχτες, εσωτερικές μου, επιθυμίες. Με κάνουν να νοσταλγώ, οι ανείπωτες παρενθέσεις των-   εκ βαθέων – αναστεναγμών μου. Τρέφομαι με σάρκα βασανισμένη και μπήγω τα κρύα δάχτυλά μου, σε μία γη, γεμάτη πίσσα. Το σκοτάδι είναι κυνηγημένο από το φως, μα αυτό, μας ξεγέλασε.   Τα υγρά μάτια κοιμούνται φοβισμένα στο σκοτάδι. Στο φως όμως, γίνονται δύναμη. Κακή δύναμη, ανταριασμένη, μια δύναμη που ζητάει να καταπιεί την αλήθεια. Τούτο το φως, δεν μας αγαπά, δεν μας προσέχει. Μας ξεγελά και θέλει να μας παρασύρει στο δικό του σπήλαιο, της ψεύτικης ευτυχίας.   Τούτο το φως, μας παιδεύει. Κι αυτό μας αξίζει.   Πατάξαμε την ελευθερία. Νομίζαμε πως ήταν κι αυτή μια μπόρα, αμέθυστη. Κανείς δεν σκέφτηκε να προσευχηθεί για λίγο νερό στην εσωτερική μας, έρημο.   Όλοι αναζητούσαν μια απαίδευτη θάλασσα, μα κανείς δεν είδε πως τα ψάρια, ήσαν νεκρά. "   Τραγούδι ...

# εκφράσου # Κική_Κωνσταντίνου

Όλα ρημάζονται γύρω μας όλα · υποσχέσεις υπεκφυγές άνθρωποι ψίθυροι όλα μένουν αμετάβλητα   - μπροστά στους δείκτες   - που φθείρουν και παγιώνουν τον χρόνο. Ποιος ανακάλυψε αυτή τη σπουδαία βλακεία; ποιος μας οδηγεί; ποιος μας αποφεύγει; ποιος εκπληρώνει την αιωνιότητα; το ένοχο μυστικό μας ανήκει, η συνείδηση, είναι πλέον θεμιτή. Μην μου μιλάς, δεν θέλω να σε ακούσω δεν θέλω να θυμάμαι μα θυμάμαι · έχω πλήρη επίγνωση και αγωνιώ η μνήμη η λήθη το μυστικό η φθορά όλα είναι, η φθορά η αποκάλυψη είναι · μια σκούρα γραμμή που φωτίζει, που σχηματίζει μια γωνιά, στο δέντρο της αναγέννησης. Τα μυρμήγκια τρελάθηκαν εκείνα, καθοδηγούν και εμπνέουν · Στην έρημο βαλτώνω, βαλτώνω και βαλτώνω για την έννοια της αποκάλυψης, αναχωρώ και βουλιάζω, στην ικανότητα του φανταστικού γεγραμμένου. Δρώμενο...

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια...

Την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020 και ώρα 20:00 θα πραγματοποιηθεί η πρεμιέρα της παράστασης «Ανθρώπινες φωνές» στην Οδό Ονείρων. Αποσπάσματα από 4 μονολόγους Ελλήνων και ξένων συγγραφέων σε μία παράσταση. Έργα των Μ. Μρεχτ, Ζ. Κοκτώ, Γ. Μανιώτη, Α. Τενέζη. Μέσα από το πέρασμα των χρόνων, τα βιώματα, την κοινωνική θέση και ψυχοσύνθεσή τους, μας βάζουν στη διαδικασία να αφουγκραστούμε πάθη, αγωνίες, προβληματισμούς και λάθη προσωπικά και ιστορικά. Οι «Ανθρώπινες φωνές» δεν μας ξαφνιάζουν, δεν μας φοβίζουν, ζητάνε μόνο να τις ακούσουμε και ίσως ανακαλύψουμε μέσα από αυτές τον εαυτό μας. Μ. Μπρεχτ: «Η Εβραία» Ελένη Αλεξανδρή Ζ. Κοκτώ: «Η ανθρώπινη φωνή» Άννα Οταπασίδου Α. Τενέζη: «Φλερτ» Μαρία Καράκωστα Γ. Μανιώτη: «Η γριά» Ευρώπη Ευαγγελοπούλου Καθοδήγηση ηθοποιών: Ζωή Λιβανίου Επιλογή μουσικής: Μαίρη Χουλιέρη Επιμέλεια σκηνικών: Μαίρη Μουρσελλά Κοστούμια: βεστιάριο Θεάτρου Χαλκίδας Φροντιστήριο: Βασιλική Κοτσανταμπάνη. Φώτα : Κώστας Ντεγιάννης, Οδός Ονείρω...

Και θέλω να τοποθετήσω αστέρια, σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό. Οι ευχές, μας παίδεψαν. Μικρό παιδί Όνειρα στοιβαγμένα σε ένα τσουβάλι χάρτινο Μήνυμα, να περιμένεις οδηγίες ενός αβάσταχτου θησαυρού, σε κάποια αλησμόνητη παραλία. Οι γλάροι, μας ξεγέλασαν. Μικρή νεράιδα, τι προσμένεις στα σκοτεινά; Η νύχτα μας ατίμασε. Δεν λαμπυρίζουν τα άστρα, γλυκιά μου Ούτε φλέγονται. Μας παρακολουθούν και σαν εκπαιδευμένοι κλέφτες, μας ξεφεύγουνε. Μικρό μου μουράγιο, τους καιρούς πλάνεψες. Οι καπεταναίοι, θυμήθηκαν. Κι εγώ, λησμονώ! ~~ Νυχτερινό Μουράγιο - Κική Κωνσταντίνου

Στα απονέρια γνωρίστηκαν. Κάτω από ένα φεγγάρι - σκλάβο, αντάλλαξαν όρκους γαμήλιας πίστης. Μαράθηκε ο άνεμος Μαράθηκαν οι γλάροι Μαράθηκε και το παιδί Το παιδί με το φαράσι καθάρισε, όλες τις αντίξοες συνθήκες. Έστρωσε πέτρες και βουνά Έστρωσε χαλιά και "λαβοθήκες"  Μόνο ένα σκουπιδάκι έμεινε, κι αυτό μας ατίμασε, μόνο. Η θαλπωρή ήρθε από μακριά, ως άλλη, Λερναία Ύδρα. Το Σύμπαν και η Σφαίρα, μας καθόρισε. Ο Πλανήτης, τα παιδιά των λουλουδιών ζητάει. Τίποτα δεν έμεινε. Τα πουλιά πήραν μαζί τους τις αναμνήσεις. Στις θάλασσες οι ευχές πετάχτηκαν, σαν κέρματα σε πλαστικές, σακούλες. Τα ψάρια μας καλούν, ως ενισχύσεις Χαράχτηκε μέσα μας αγέλαστη, η συνήθεια. ~~ Η Συνήθεια - Κική Κωνσταντίνου

Αγάπη, δεν έχω πολλά να σου πω, Aγάπη. Δεν διακυβεύονται εδώ τα κύματα. Θέλω να σου μιλήσω, να σε αγγίξω, να σου πλέξω ένα καφέ μαξιλάρι και μετά να χαθώ στο μετέωρο σύμπαν και να γίνω ο εφιάλτης σου! Θέλω να ακούσω όσα έχεις να μου πεις και μετά, εξερευνώντας ένα παιχνίδι από το παρελθόν, να σου ζητήσω να στρώσεις την ζωή σου σε 360 μοίρες. Θέλω να μπορείς να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι.. Θέλω να γίνεις διάτορος. Στα σκουπίδια απόψε, οι ζωές των ερωτευμένων, γίναν όλες ένα τσίγκινο φυλαχτό. Το λυχνάρι επέζησε. Το φως, απρόθυμα μας ακολουθεί και μας καταδιώκει. Αγάπη, έχω πολλά να σου πω, Αγάπη. Διακυβεύονται εδώ, της ζωής τα τιμήματα. ~~ Τσίγκινο Φυλαχτό - Κική Κωνσταντίνου

Μικρή μου συνήθεια, ρίζωσες μέσα μου, σαν μια παράνομη απολαβή. Αδιόρατα τείχη Απροσπέλαστοι ανθρώποι Αγέλαστοι υπαινιγμοί Όλα εδώ Όλα στα τίποτα Όλα στο χθές Το μέλλον μας, έραναν οι κηφήνες. Μικρή προσμονή, αβάσιμη. Να τρέχω, να γελώ, να πέφτω, να πονώ, να νιώθω σαν μια νεκρή πεταλούδα, που ζήτησε νερό. Απόψε, θα σε πάω βόλτα, στην ερημιά. Μαζί μου, λησμόνησε. Τα Νεκρά Φθινοπώρια, μας ομιλούν. Και μας προσμένουν. ~~ Νεκρά Φθινοπώρια - Κική Κωνσταντίνου

    Αγέλαστο Φθινόπωρο, μια αιχμαλωσία γεμάτη, άνθη νεκρά. Οι μνήμες, ροές έγιναν. Στο ανατριχιαστικό χθες, αφήσαμε τα όνειρά μας. Οι ελπίδες, γίνανε στάχυα. Καμμένα στάχυα. Ο καιρός, μας απέλασε. Παρατηρώντας το ποτάμι, οδηγήθηκα σε ένα ορμητήριο. Το δικό μας ορμητήριο. Εκεί που άνθισε η αγάπη και σκοτώθηκε μια καρδιά. Ανήμερα της εορτής, ταπεινώθηκε η σφαίρα. Γεννήθηκε μια τουλίπα, ολιγαρκής. Πάντα ολιγαρκής. Μας έδωσαν τα ηνία χωρίς απόφαση, χωρίς θέληση, χωρίς υπαινιγμό. Μας παρέδωσαν την δάδα και εμείς διεκδικήσαμε ένα φύλλο, αμέτοχο. Εις το επανιδείν μνήμη μου. Σήμερα, ολοκαύτωμα σε κάνω. Ξερά φρούτα, ξερά ρόδα, ξερή και εγώ. Φύτρωσε μέσα μας η ξέρα, την θρέψαμε και επινοήσαμε μια χερσόνησο. Ανομολόγητο μυστικό θα 'ναι. Μετέωρη η σιωπή, σαν σε χαλασμένο σκηνικό, νεκρός ρόλος απέμεινε. Το έργο, βασίστηκε στην Πλειάδα της Χερσονήσου. ~~ Η Χερσόνησος - Κική Κωνσταντίνου

Δεν μας φώναξε κανείς «αδέρφια», δεν μας έδεσε κανείς την κόκκινη κλωστή του Μάη, στους άλλοτε λευκούς αγκωνές, που είχαν χρώμα, βυσσινί. Η μορφή σου με ταλαιπωρεί τα βράδια. Με δένει νοερά σε μια παλάμη, μεταίχμια. Μου εξιστορεί παραμύθια που δεν έζησα πλάι σου, δράκους, κόσμους αφύσικους μα γοητευτικούς. Δεν μπορείς να δεις την μορφή σου, δεν έχει αλλάξει οπτική η σκιά, δεν λέει να φύγει από πάνω μας, το δέρμα των απωτέρων σκοπών. Δεν μπορεί αυτή η πληγή, να πάει τη ζωή στο «κρεβάτι» της νηνεμίας. Δεν μας εγκατέλειψε η Γαλήνη, εμείς της παραχωρήσαμε ένα μερτικό, που δεν νοήσαμε πότε μας. Απόψε, θα σου πω μια ιστορία: «Χάσαμε, αιχμαλωτίζοντας το φως.»   Τραγούδι Okay, Donc... L'histoire C'est Καλλιτέχνης Tyufyakin Konstantin Με άδεια για το YouTube από Audiam (Label); BMI - Broadcast Music Inc., Audiam (Publishing)

Δεν μας άφησε η μοναξιά να παιδευτούμε. Δεν έγινε ο ήλιος ένα κάδρο που παρίστανε τους δύσμοιρους εργάτες. Δεν ήρθε η δίδυμη αδελφή να μας κρατήσει το χέρι, σε τούτον τον αλησμόνητο, κόσμο. Τα μαύρα μάτια της κοπέλας, είχαν ακόμη λίγη ζεστασιά. Είχαν έναν Χειμώνα και ένα Παράδεισο - φυλαγμένα σε μια μυστική νότα του Βαρδάρη - που για καμία βαρκάδα, δεν θυσίασε τον άνεμο της παρακμής. Η σιωπή είχε μεταμορφωθεί σε κλαδιά που ήθελαν να αγκαλιάσουν το ορφανοτροφείο. Εκείνο το ορφανοτροφείο - που ήταν γεμάτο - με γκρίζες σκιές. Σε εκείνους τους τοίχους, οι λευκοί κρόταφοι, γίνονταν παράθυρο και οι πόρτες δέσμιες, ενός φύλακα που δεν είχε χέρια. Δεν είχε πρόσωπο. Δεν είχε ψύχη. Είχε μόνο, δυό μάτια, κενά. Τις πιο σιωπηλές, ενοχικές νύχτες, έβλεπα σε αυτά τα μάτια, έναν κίτρινο βράχο. Ένας αετός μεσουρανούσε στην πόλη των τρελών και ο κυνηγός των πεφωτισμένων οντοτήτων, γινόταν ήρωας της Πόλης, που δεν μας άνηκε ποτέ. Δεν κατακτήσαμε την μάχη, την γευτήκαμε μόνο...