ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Εντάξει, στην αρχή το κράτησα εγώ, το παραδέχομαι: Μετά από λίγες όμως μέρες, το κράτησε εκείνη.... και πραγματικά, δεν είναι η ωραιότερη φωτογραφία που θα μπορούσα να έχω; Ειλικρινά απαντήστε μου...  Προσέξτε τα μάτια και τα χείλη της... Η Γιαγιούλα μου... Κι όπως έχω ξαναπεί, "Την τόση αγάπη στα μάτια σου μόνο έχω" Μα δεν είναι υπέροχη; :D :D     Το ποίημά σου, τα χέρια σου. . 💗 Είναι το ποίημα που έγραψα για εκείνη, με όλη την αγάπη και τον θαυμασμό μου! Της το διάβασα, όταν πήγα στο χωριό μιας και η γιαγιά δεν ξέρει γράμματα και ένιωσα, μάλλον όχι, δε μπορώ να σας πω πως ένιωσα, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως κάθε φορά που διαβάζω έστω ένα μικρό απόσπασμα, κλαίω.... Η Δύναμή Σου, Οι Φεγγίτες της Ζωής μου Έμαθες στη ζωη σου να είσαι σιωπηλή, να σκύβεις το κεφάλι από αξιοπρέπεια, μα   ακόμη και τότε η αξιοπρέπεια   της δύναμης σου να είναι του σώματός σου ο ακρογωνιαίος λίθος. Δε μίλησες, δεν πρόβαλες ποτέ τη γεννα

Εκφραστικοί μου, καλημέρα και καλή εβδομάδα. Χρόνια πολλά και Φώτιση για όλο το κόσμο. Υποθέτω πως κι εσείς ζεστένεστε πολύ, οπότε λέω να σας δροσίσω λίγο, με τα δικά μου ευχάριστα νέα. Eίναι πλέον γεγονός, η δεύτερη ποιητική συλλογή "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου" κυκλοφορούν και ήδη βρίσκονται σε πολλές ανθρώπινες αγκαλιές, τόσες πολλές και τόσο σύντομα, που ειλικρινά δεν έχω λόγια για να σας ευχαριστήσω. Για ελάτε όμως να γνωριστούμε: Και να θυμάσαι, πως οι φεγγίτες μπορούν να φωτίσουν ακόμη και το πιο σκοτεινό και άραχνο κομμάτι της ψυχής σου…. Aρκεί πρώτα, να τους το επιτρέψεις εσύ! Για αρχή, να σας πω πως είμαστε ανανεωμένοι. Εμπλουτίσαμε το βιογραφικό μας σημείωμα και αλλάξαμε την φωτογραφία μας. Σας έχω μιλήσει στο παρελθόν για την επιλογή τίτλου και εξωφύλλου αλλά όσοι θέλετε να θυμηθείτε, μπορείτε να δείτε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2016/04/blog-post_19.html και επειδή θυμάμαι καλά πως είχα μοιραστεί μαζί σας κι ένα απόσπασμα, μπορείτε

Κρατώ λουλούδι μάλλον. Παράξενο. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε κήπος κάποτε. Στο άλλο χέρι κρατώ πέτρα. Με χάρη και έπαρση.Υπόνοια καμιά ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις, προγεύομαι άμυνες. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε άγνοια κάποτε. Χαμογελώ. Η καμπύλη του χαμόγελου, το κοίλο αυτής της διαθέσεως, μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο, έτοιμο. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε στόχος κάποτε. Και προδιάθεση νίκης. Το βλέμμα βυθισμένο στο προπατορικό αμάρτημα: τον απαγορευμένο καρπό της προσδοκίας γεύεται. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε πίστη κάποτε. Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο. Φοράει στολή δισταγμού. Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι σύντροφός μου ή καταδότης. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασ' επάρκεια κάποτε. Συ δε φαίνεσαι. Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο, για να 'χω σταθεί στην άκρη του κρατώντας λουλούδι και χαμογελώντας, θα πει πως όπου να 'ναι έρχεσαι. Φαίνετ' απ' τη ζωή

Εκφραστικοί μου , μη θορυβηθείτε από το τίτλο, προσπάθησα να ενώσω την αρχή με το τέλος των Φωτοεκφράσεων που θα ακολουθήσουν, αυτό είναι όλο. Αν αγαπάτε φύση και ζώα, ακολουθήστε: Σαν να είχα κατέβει σε βαθύ κρύο πηγάδι. Και σαν να είχα περάσει από κει στη ζοφερή χώρα της νύχτας. Εκεί που ούτε λουλούδι ανθίζει ούτε λαλεί ποτέ πουλί. Παρά μόνο ένας αέρας, φτασμένος κάπου απο τα βάθη, σφυρίζοντας. Τότε είδα τον λυπημένο πάλι μπροστά μου. Λέξη δεν είπε, όπως τότε, μόνο πάλι μου έγνεψε. «Τι θέλεις» του είπα «και γιατί με παιδεύεις. Και γιατί φανερώνεσαι έτσι πάντα μπροστά μου;» Δεν μου αποκρίθηκε αμέσως. Ώσπου βρήκα το κουράγιο και γύρισα. «Μη φεύγεις» μου είπε τότε, σχεδόν με ικέτεψε. «Μα μείνε λίγο ακόμα κοντά μου. Να μου θυμίζεις όλα εκείνα που έζησα. Για λίγο, μείναμε πετρωμένοι κι αμίλητοι. «Ώ, να μπορούσα» πρόσθεσε ύστερα. «να μπορούσα ν’ ανέβαινα μια ψίχα μαζί σου. Να ξαναντίκριζα το φως του ήλιου. και τις αμέτρητες χάρες του πάνω κόσμου να ξαναζο

Χτύπησα την πόρτα Εκείνου που αγκαλιάζει την αγάπη. Άνοιξε, με είδε να στέκω εκεί Κι άρχισε να γελάει. Με τράβηξε μέσα.- Έλιωσα όπως η ζάχαρη, στην αγκαλιά εκείνου του Εραστή Εκείνου του Μάγου του Κόσμου . (Τζελαλαντίν Ρουμί, απόσπασμα, Στον κήπο του Αγαπημένου, εκδ. Αρμός)

Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο – το χαμόγελό της. Όλοι αγαπήσαν το χαμόγελό της. Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν. Έμεινε μόνη με τον άφαντο άνεμό της χάνοντας και το μόνο εκείνο φύλλο. «Το άπειρο, είπε, είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη. » Έμεινε ανύπαντρη, γέρασε, δεν έγινε ούτε άγαλμα. Σχολαστική στην καθαριότητα, απ’ το χαράματα, χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ως πέρα το πεζοδρόμιο. Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή η φωτογραφία της απόμεινε όλο όλο από κείνον τον άνεμο και το χαμόγελό της. Γιάννης Ρίτσος, «Μια γυναίκα από άνεμο» 

Αυτό το καλοκαίρι ποιος θα το πάρει; Ποιοι μας αγαπάνε; Κλειστό μαγαζί κλειστό μαγαζί της αγάπης. Κι αυτό το καλοκαίρι φέρνει για μένα μπάνια σ’ αχρησιμοποίητες ακρογιαλιές θαλασσινά ναπολιτάνικα φαγιά μπύρες ουίσκια άγρια εκμετάλλευση εχθρών και φίλων αποκρουστικά ξενύχτια σε ντεκόρ ποιητικά κι ευχάριστα. Είμαι κουρασμένος πολύ κουρασμένος μέσα πως θέλετε να το δείτε ανοίξτε με να το δείτε έχω όμως κουράγιο αδυνατώ να επιχειρήσω με πνεύμα επιχειρησιακό την ηλικία μου αδυνατώ να πιστέψω πως αγάπησε έστω κι ένας έως τώρα αδυνατώ να βρω μια σκοπιμότητα στην τέχνη εκτός της σκοπιμότητος πως πρέπει να ζήσει κι αυτή όπως τόσα άλλα ωραία ή χαμερπή αδιάφορο… Σου λέω: Θέλω να γείρω… να ξεκουραστώ… να γείρω… να μάθω πάλι να μετράω τ’ άστρα χωρίς να χάνω και τον ουρανό να ξαναγίνω θαυμαστής του ηλιοβασιλέματος να λαχταράω το τσιγάρο ενώ δεν το έχω μάθει ακόμα. Σου λέω: Εγώ που αγάπησα τα πάντα πριν να τα γνωρίσω θέλω ν’ αγαπήσω κάτι επιτέλους που το ξέρω!…