ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΑΕΡΑΣ, ΕΝΑ ΑΕΡΑΣ ΠΗΧΤΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.

Εκφραστικοί μου, μη θορυβηθείτε από το τίτλο, προσπάθησα να ενώσω την αρχή με το τέλος των Φωτοεκφράσεων που θα ακολουθήσουν, αυτό είναι όλο.

Αν αγαπάτε φύση και ζώα, ακολουθήστε:

Σαν να είχα κατέβει σε βαθύ κρύο πηγάδι.
Και σαν να είχα περάσει από κει στη ζοφερή χώρα της νύχτας.
Εκεί που ούτε λουλούδι ανθίζει
ούτε λαλεί ποτέ πουλί.

Παρά μόνο ένας αέρας, φτασμένος κάπου απο τα βάθη, σφυρίζοντας.

Τότε είδα τον λυπημένο πάλι μπροστά μου.

Λέξη δεν είπε, όπως τότε, μόνο πάλι μου έγνεψε.
«Τι θέλεις» του είπα «και γιατί με παιδεύεις.
Και γιατί φανερώνεσαι έτσι πάντα μπροστά μου;»

Δεν μου αποκρίθηκε αμέσως.
Ώσπου βρήκα το κουράγιο και γύρισα.

«Μη φεύγεις» μου είπε τότε, σχεδόν με ικέτεψε.
«Μα μείνε λίγο ακόμα κοντά μου.
Να μου θυμίζεις όλα εκείνα που έζησα.

Για λίγο, μείναμε πετρωμένοι κι αμίλητοι.

«Ώ, να μπορούσα» πρόσθεσε ύστερα.
«να μπορούσα ν’ ανέβαινα μια ψίχα μαζί σου.
Να ξαναντίκριζα το φως του ήλιου.
και τις αμέτρητες χάρες του πάνω κόσμου να ξαναζούσα».

«Έστω ας ήταν μόνο» κατέληξε και με κοίταξε με απόγνωση
«ας ήταν μόνο μέσα από των θνητών τα εφήμερα όνειρα
σαν φευγαλέος άσαρκος άνεμος να περνούσα».

Έτσι είπε, μα εγώ κινούσα να φύγω.
καθώς εκείνος χανόταν λίγο λίγο σε μια κίτρινη πάχνη.

Κι ούτε φωνή πια ακουγόταν
ούτε ίσκιος φαινόταν την ώρα που ανέβαινα.

Παρά μόνο ένας αέρας, ένας πηχτός κρύος αέρας
χτυπώντας με δύναμη πάνω στο φως.

Βγαίνοντας σκοτεινιασμένος
μέσα από το μαύρο πηγάδι του ύπνου
σφυρίζοντας.

Tοπίο γυμνό με ομίχλη, Θανάσης Κωσταβάρας
Από τη συλλογή: Στο βάθος του χρώματος, 1993

Τρέχει μέσ’ στα χαράματα το ελάφι
που είναι η χαρά μου τόσος αντίλαλος
εδώ που κατοικώ
ένα πουλί από καπνό ανέρχεται στο ξημέρωμα.
Ιδού ο Τρέχων
έχει σφάξει το αρνί στις πηγές των υδάτων.
Θριαμβική νεφέλη όχημα παλαιό ιδού ο Τρέχων
και το σύρουν
άλογα τρυπημένα στα λάμποντα πλευρά.
Μέσα στο όχημα βρίσκομαι και πηγαίνω
προς τον άγνωστο προορισμό μου.

Η συντομία του ονείρου, Νίκος Καρούζος

Ομολογώ πως για αυτή τη φωτογραφία δυσκολεύτηκα να βρω κάποιο ποίημα που να ένιωθα πως μπορώ να τη συνοδέψω αλλά θεωρώ πως το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό.

Σας βρήκα μάλιστα, μία ανέκδοτη ηχογράφηση του ποιήματος, από τον ίδιο τον ποιητή. Μπορείτε να την ακούσετε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=pB9DVs7xREY

 

 

Φτάνει μέσα από την ομιχλώδη μέρα κάτι απ’ τη λησμονιά.
Έρχεται απαλά με το σούρουπο η ευκαιρία της απώλειας.
Κοιμάμαι δίχως να κοιμάμαι, στο ύπαιθρο της ζωής.

Είναι ανώφελο να ομολογήσω πως οι πράξεις έχουν
συνέπειες.
Είναι ανώφελο να ξέρω πως οι πράξεις χρησιμοποιούν
συνέπειες.
Είναι ανώφελα όλα, είναι ανώφελα όλα, είναι ανώφελα όλα.

Μέσα από την ομιχλώδη μέρα δεν φτάνει τίποτα.

Τώρα θα ήθελα
να πάω να περιμένω στο τρένο της Ευρώπης τον ταξιδιώτη
που ‘χουν αναγγείλει,
να πάω στην αποβάθρα να δω να μπαίνει το πλοίο και να
λυπάμαι για όλα.

Δεν έρχεται με το σούρουπο καμιά ευκαιρία.

Ομιχλώδης μέρα, Φερνάντο Πεσόα
Αλβάρο ντε Κάμπος, Η θαλασσινή ωδή και άλλα ποιήματα, ΕΞΑΝΤΑΣ

Ομολογώ πως αυτή η φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου!
Με το που την είδα, την ερωτεύτηκα.

Θες ο σκύλος, η πόζα του σκύλου, το ομιχλώδες τοπίo, τα γαλήνια νερά της λίμνης, ακόμη και οι πέτρες που βλέπω, αναδύουν από μέσα μου πάμπολα και ποικίλα συναισθήματα.

Νιώθω πως όλα όσα συμπεριλαμβάνονται σε αυτή τη φωτογραφία, έχουν λάβει τόσο καταλυτικά τη θέση τους, που είναι σα να θέλουν να μείνουν ή μάλλον να χτίσουν τη δική τους ιστορία.

Ο όμορφος αυτός σκύλος ήταν ένας περαστικός διαβάτης.
Πιθανολογώ πως αυτό είναι που με κέρδισε πιο πολύ απ' όλα.

Θα μπορούσα κάλλιστα να δώσω και τίτλο: "Ο διαβάτης που κάτι αναζητά" και τον αποδίδω χωρίς να σκεφτώ γιατί αν σκεφτώ θα περάσουν χιλιάδες τίτλοι απο το νου μου και εγώ θέλω να μείνω στην στάση του σκύλου που κοιτάζει... το άπειρο;;; Παρόλο που δεν μπορώ να αντικρίσω το πρόσωπό του, ξέρω πως ξεχειλίζει από υπερηφάνεια.
Νιώθω πως καμαρώνει μα καρτερά.... τι μπορεί να καρτερά... ο ίδιος ξέρει...

 

 

 

 

 

Θὰ καλλιεργήσω τὸ ὡραιότερο ἄνθος. Στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων θὰ φυτέψω τὴν Ἀχαριστία. Εὐνοϊκοὶ εἶναι οἱ καιροί, κατάλληλος ὁ τόπος. Ὁ ἄνεμος τσακίζει τὰ δέντρα. Στὴ νοσηρὴ ἀτμόσφαιρα ὀρθώνονται φίδια. Οἱ ἐγκέφαλοι, ἐργαστήρια κιβδηλοποιῶν. Τερατώδη νήπια τὰ ἔργα, ὑπάρχουν στὶς γυάλες. Καὶ μέσα σὲ δάσος ἀπὸ μάσκες, ζήτησε νὰ ζήσεις. Ἐγὼ θὰ καλλιεργήσω τὴν Ἀχαριστία.

Ὅταν ἔρθει ἡ τελευταία ἄνοιξις, ὁ κῆπος μου θά ῾ναι γεμάτος ἀπὸ θεσπέσια δείγματα τοῦ εἴδους. Τὰ σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θὰ περπατῶ στοὺς καμπυλωτοὺς δρόμους, μετρώντας αὐτὰ τὰ λουλούδια. Πλησιάζοντας μὲ κλειστὰ μάτια τὴ βελούδινη, σκοτεινὴ στεφάνη τους, θὰ νιώθω στὸ ἀπρόσωπο τοὺς αἰχμηρούς των στημόνες καὶ θ᾿ ἀναπνέω τ᾿ ἄρωμά τους.

Οἱ ὧρες θὰ περνοῦν, θὰ γυρίζουν τ᾿ ἄστρα, καὶ οἱ αὖρες θὰ πνέουν, ἀλλὰ ἐγώ, γέρνοντας ὁλοένα περσότερο, θὰ θυμᾶμαι.

Θὰ θυμᾶμαι τὶς σφιγμένες γροθιές, τὰ παραπλανητικὰ χαμόγελα καὶ τὴν προδοτικὴ ἀδιαφορία.

Θὰ μένω ἀκίνητος ἡμέρες καὶ χρόνια, χωρὶς νὰ σκέπτομαι, χωρὶς νὰ βλέπω, χωρὶς νὰ ἐκφράζω τίποτε ἄλλο. Θὰ εἶμαι ὁλόκληρος μία πικρὴ ἀνάμνησις, ἕνα ἄγαλμα ποὺ γύρω του θὰ μεγαλώνουν τροπικὰ φυτά, θὰ πυκνώνουν, θὰ μπερδεύονται μεταξύ τους, θὰ κερδίζουν τὴ γῆ καὶ τὸν ἀέρα. Σιγὰ σιγὰ οἱ κλῶνοι τους θὰ περισφίγγουν τὸ λαιμό μου, θὰ πλέκονται στὰ μαλλιά μου, θὰ μὲ τυλίγουν μὲ ἀνθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου ἀπὸ τὴ σταθερή τους ὤθηση, θὰ βυθίζομαι στὸ χῶμα.

Καὶ ὁ κῆπος μου θὰ εἶναι ὁ κῆπος τῆς Ἀχαριστίας.

Κώστας Καρυωτάκης, Ο Κήπος της Αχαριστίας

Το διάβασα εδώ: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwstas_karywtakhs/06_index.htm και το αγάπησα αμέσως!

 

Όλες οι επάνω φωτογραφίες ανήκουν στον καλό μου και χρόνιο φίλο, Αντώνη Καλογιάννη και μας έρχονται απο τις Σέρρες, συγκεκριμένα τον Προχαχώνα Σερρών και τη Λίμνη Κερκίνης.

 

Αγαπώ ιδιαίτερα τη φωτογραφία με τον σκύλο! Έτσι απο το πουθενά, εμφανίστηκε και απαίτησε φωτογραφία! ;)

 

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε εκφραστικοί μου! Περάστε όμορφα! <3