ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

#εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου Mια ιστορία ένα τραγούδι: Aς ερχόσουν για λίγο Το περίφημο και χιλιοτραγουδισμένο «Ας ερχόσουν για λίγο» γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’40, με αφορμή το μεγάλο έρωτα του Μίμη Τραϊφόρου και της Σοφίας Βέμπο. Η τραγουδίστρια «της νίκης» αρραβωνιάστηκε με τον σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή στην Αίγυπτο το 1942, όπου είχαν διαφύγει στα χρόνια της Κατοχής, για να επιστρέψουν στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση. ‘Ενα χρόνο μετά την επιστροφή τους, αρχές 1946, παρουσίασαν την πρώτη τους δουλειά στη μεταπολεμική μεν, αλλά μπλεγμένη στον αδελφοκτόνο Εμφύλιο Αθήνα. ‘Ηταν η επιθεώρηση Ελλάδα μου κουράγιο , που έγραψαν ο Μίμης Τραϊφόρος και ο Μήτσος Βασιλειάδης, με πρωταγωνιστές τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής: Σοφία και Αλίκη Βέμπο, Αυλωνίτης, Μαυρέας, Φιλιππίδης, Κοκκίνης, Βασιλειάδου και άλλοι. Η επιθεώρηση αυτή παίχτηκε για έναν ολόκληρο χρόνο και η επιτυχία της ήταν τεράστια, τόσο απ

..διότι πρέπει να έχει ο στρατιώτης το τσιγάρο του το μικρό παιδί την κούνια του κι ο ποιητής τα μανιτάρια του. Νίκος Εγγονόπουλος, 1910-1985, Έλληνας ποιητής ______ Νίκος Μουσαβερές σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για όλα! Τοποθεσία: Λίμνη Πλαστήρια! Περισσότερες πληροφορίες για τα blogs του αγαπητού μου φίλου μπορείτε να βρείτε εδώ: Αντίθετοι κόσμοι και εδώ: Παράθυρο στη σκέψη !               Θα ήθελα να ήμουν εντελώς ελεύθερος, ελεύθερος σαν εγκαταλειμμένο παιδί. Emile M. Cioran, 1911-1995, Γαλλορουμάνος φιλόσοφος ______ Νίκος Μουσαβερές σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για όλα! Τοποθεσία: Λίμνη Πλαστήρια! Περισσότερες πληροφορίες για τα blogs του αγαπητού μου φίλου μπορείτε να βρείτε εδώ: Αντίθετοι κόσμοι και εδώ: Παράθυρο στη σκέψη

Πως να κρυφτείς; Είναι που αυτές τις μέρες σε ψάχνω απελπισμένα. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Υπάρχεις παντού μα δε σε βλέπω, σε νιώθω μα παρανόμως σε ζητάω κι άλλο. Νομίζω πως θα είσαι εκεί. Θα γυρίσω το βλέμμα πίσω, στην γωνία, στο ξύλο και θα είσαι εκεί. Θα είσαι εκεί! Θα με κοιτάς, μέσα στα μάτια θα με κοιτάς και τα δικά σου, θα στάζουνε αγάπη. Βάλσαμο γίνανε. Θα μου χαμογελάσεις και όλα θα έχουν νόημα και αξία. Τι να το κάνω αν δεν είσαι εκεί; Τι σημασία έχει η φωταγωγία; Γλυκά θαμπώνουνε τα τόσα φώτα. Μια μέρα και μια νύχτα γεμάτη εσύ! Μια μπάλα από χρυσό, γεμάτη αναμνήσεις. Μαζί μου σε κουβαλάω, σε ζητάω, σε ψάχνω, σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ σαν το πολυπόθητο άστρο! Εκείνο το άστρο, που το βάφτισα Δύναμη! ~~ Η Δύναμή σου (#2) - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Συναισθήματα #Για_τον_δικό_μου_άγγελο

# εκφράσου # Κική_Κωνσταντίνου

#εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

Θαλασσογραφίες τα μάτια της, μια σταγόνα: νερό κι αλάτι. Νερό κι αλάτι, σαν ένας πόνος αβάσταχτος. Πάλι καλούμαι να γράψω για το Αιγαίο. Με συγχωρείς, το "μπλε" πάλι παιδεύεται και μας παιδεύει. Είναι εκείνη η ζωγραφιά. Πάντα εκείνη η ζωγραφιά. Ίδια, ίδια, νοσηρή και απρόσιτη. Οι κουκκίδες, η σκάλα, η ποδιά και το νερό με το αλάτι. Πάντα το νερό με το αλάτι, σαν ένα σακουλάκι ξεχασμένα πασατέμπο. Κρύβεσαι σου λέει, μα όλα είναι αληθινά. Το καπέλο, ο θυμός, η φούσκα και το νερό με το αλάτι. Πάντα το νερό με το αλάτι, σαν ένα ωμέγα αλάνθαστο. Έχεις δει την ερειπωμένη θέα; Εχθές βράδυ με ανέκριναν τρεις σταυροφόροι. Κανείς δεν βλέπει το ντεφιλέ που σχεδίασαν. Υψώθηκαν τα πανιά σαν λάβαρο κι έμεινε πάνω μας η μνήμη. Η μνήμη και η λήθη, σαν ένα δίχτυ αβάσιμο. Καταμεσής πλανάται η Αγάπη. Θυμάμαι από μικρή αυτόν τον δύσβατο συσχετισμό. Ο υπαινιγμός ήταν μια στάμνα γεμάτη νερό κι αλάτι. Νερό κι αλάτι, σαν ένα χώμα που εξιλεώθηκε, ευκαιρία βλάστησης αναζητάε

Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο για έναν πραγματικά δημιουργικό ζωγράφο από το να ζωγραφίσει ένα τριαντάφυλλο, γιατί πρέπει πρώτα να ξεχάσει όλα τα τριαντάφυλλα που έχουν ποτέ ζωγραφιστεί. Henri Matisse, 1869-1954, Γάλλος ζωγράφος   Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες; τίποτα —μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς. Νίκος Καρούζος, 1926-1990, Ποιητής (Τα Ποιήματα Β’) Πού έχουν πάει όλα εκείνα τα λουλούδια; Μάρλεν Ντήτριχ, 1901-1992, Γερμανίδα ηθοποιός _________ Νίκος Μουσαβερές Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!! Λίμνη Πλαστήρα η τοποθεσία!

H δραματική ποίηση συνθέτει στοιχεία και από τα δύο είδη που προηγούνται χρονικά, το έπος και τη λυρική ποίηση, αλλά ξεχωρίζει από αυτά γιατί προορίζεται για παράσταση· αναπαριστάνει, δηλαδή, και ζωντανεύει ένα γεγονός που εξελίσσεται μπροστά στους θεατές, όπως δηλώνει και το όνομά της (δράμα < δράω –ῶ = πράττω). Γένεση Το δράμα προήλθε από τις θρησκευτικές τελετές, τὰ δρώμενα (= ιερές συμβολικές πράξεις) και συνδέθηκε από την αρχή με τις τελετουργικές γιορτές για τη γονιμότητα και τη βλάστηση που γίνονταν στην αρχαιότητα προς τιμήν του θεού Διονύσου. O Διόνυσος κατείχε κεντρική θέση στο αθηναϊκό εορτολόγιο. H λατρεία του ήταν εξαιρετικά δημοφιλής, ιδιαίτερα στις λαϊκές τάξεις και τους αγρότες, και υποστηρίχθηκε πολύ από τους τοπικούς άρχοντες που αναζητούσαν λαϊκά ερείσματα. Χαρακτηριστικά της λατρείας του Διονύσου ήταν: η ιερή μανία, που προκαλεί την έκστασιν (εξίσταμαι = βγαίνω από τον εαυτό μου και επικοινωνώ με το θείο)· η θεοληψία (θεός + λαμβά

Έτσι έζησα. Ανάμεσα σε καράβια που έφευγαν κι επέστρεφαν κουβαλώντας μνήμες, φωτεινές και πολύχρωμες και εικόνες, ξεφτισμένες κι ασπρόμαυρες. Ανάμεσα τους ξεχωρίζω κάποιες στιγμές: λίγο θαμπές από τον χρόνο και την απόσταση. Η πρώτη με τον πατέρα στο κατάστρωμα του υπερωκεανίου «Βασίλισσα Φρειδερίκη». Το μεγάλο πλοίο δεμένο στην προκυμαία του παλιού τελωνείου στον Πειραιά. Ήμουν τεσσάρων χρονών. Η δεύτερη, στο λίμπερτι «Γρηγόριος Κ. ΙΙΙ». Το πλοίο είχε δέσει στην προκυμαία του Αγίου Διονύσιου. Ήμουν οκτώ χρονών. Η τρίτη, στο «Β. Ελλάς» στη ράδα του Πειραιά. Τον περίμενα να τελειώσει τη βάρδια στη μηχανή. Ήμουν έντεκα χρονών. Όσο ζούσε ο πατέρας τα πλοία στο λιμάνι είχαν μια αίσθηση περιπλάνησης, νοσταλγίας κι αποχαιρετισμού. Κάτι ανάμεσα στη λαχτάρα της αναχώρησης και την οικειότητα της επιστροφής. Από την μέρα που πέθανε απόκτησαν την αίσθηση μιας μάταιης αναμονής, αλλά και μιας αέναης αναζήτησης… ***** Έτσι έζησα. Ταξιδεύοντας σε λιμάνια που έφτασε πριν α

Το κοράλλι είναι ο σκελετός πολλών μικρών θαλάσσιων ζώων, που ζούσαν μαζί, έχοντας σχηματίσει αποικία. Τα ζώα αυτά είναι πολύποδες της κλάσης των ανθόζωων, μεγέθους λίγων χιλιοστών το καθένα, που ζουν το ένα δίπλα στο άλλο σχηματίζοντας τεράστιες αποικίες. Κάθε πολύποδας που γεννιέται κολλάει το σκελετό του στην αποικία και την επεκτείνει. Οι αποικίες αυτές κατά τη διάρκεια των αιώνων φτάνουν σε μήκος χιλιομέτρων σχηματίζοντας τους κοραλλιογενείς υφάλους που λέγονται και ατόλες. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι αποτελούνται από ανθρακικό ασβέστιο, CaCO3, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο σκελετός του καθενός μικροσκοπικού πολύποδα. Στις αποικίες των κοραλλιών, μαζί με τους πολύποδες συμβιώνουν και κάποιες μονοκύτταρες άλγες που λέγονται ζωοξανθέλλες. Αυτές οι άλγες φωτοσυνθέτουν, και προμηθεύουν τροφή στους πολύποδες, αλλά συγχρόνως εκκρίνουν χρωστικές, που χρωματίζουν τις αποικίες, δηλαδή τα κοράλλια.

Νιώθω υπερήφανη για την φίλη μου Μαρία Παρασκευοπούλου ή αλλιώς "Συλλεκτικό κορίτσι" που έχει διεισδύσει τόσο έντονα στην τέχνη της φωτογραφίας και πραγματικά, μπορώ να πω με αστείρευτη σιγουριά, πως δεν έχει να "ζηλέψει" τίποτα από τον πιο διάσημο και καλοπληρωμένο φωτογράφο του κόσμου!! Η Μαρία και εγώ έχουμε πολλά κοινά, μερικά εκ των οποίων είναι αγάπη για το blogging, τη συγγραφή, τον κινημα τογράφο και την μουσική. Πιστεύω όμως πως το πιο έντονο κοινό χαρακτηριστικό μας είναι η αγάπη, το πάθος και η ψυχή που δίνουμε στην τέχνη μας. Βλέπω στην Μαρία μια τεράστια τεράστια βελτίωση στις φωτογραφικές της λήψεις και πραγματικά αυτήν την άνοδο μπορώ να την ταυτίσω με αυτή που νιώθω μέσα μου πως έκανα και εγώ στα δικά μου λογοτεχνικά μονοπάτια. Πιστεύω βαθιά και το εύχομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου πως στο μέλλον η Μαρία θα μας καταπλήξει με την διαδρομή που θα χαράξει στον φωτογραφικό της περίπατο! Τυχερή ως άνθρωπος αλλά και ως δημιουρ

#Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου   Το αύριο είναι μία "πιθανότητα" που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Το σήμερα είναι μία "πιθανότητα" που μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Το χθες ήταν μία "πιθανότητα" που δε θα ξαναέρθει ποτέ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.... Μάντεψε λοιπόν πόσες "πιθανότητες" έχεις καθημερινά στη ζωή σου να γίνεις και να κάνεις αυτό που πραγματικά σε κάνει χαρούμενο. Έχει σημασία το πόσο καιρό θα κρατήσει ή έχει σημασία το πόσο "έντονο" θα είναι και το τί θα αποκομίσεις από αυτό; Μη ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με τη γνωστή θεωρία πιθανοτήτων! Ζήσε τη σαν η "πιθανότητα" να μη είναι το αποτέλεσμα μιας απόφασης αλλά σαν να είναι το αποτέλεσμα μας ανάσας από τη ζωή!!!! #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

    Ήταν ευχαρίστηση να καις. Ray Bradbury, 1920-2012, Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας (η πρώτη φράση από το «Fahrenheit 451» που είχε βασικό θέμα την καύση βιβλίων σε ένα δυστοπικό μέλλον) ~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου Νίκος Μουσαβερές Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!! #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου           Ήταν ευχαρίστηση να καις. Ray Bradbury, 1920-2012, Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας (η πρώτη φράση από το «Fahrenheit 451» που είχε βασικό θέμα την καύση βιβλίων σε ένα δυστοπικό μέλλον) ~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου Νίκος Μουσαβερές Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!! #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου     Τοποθεσία: Λίμνη Πλαστήρα!

H συνέντευξή μου στην εφημερίδα "Λογοτεχνικό Βήμα" Λογοτεχνικό Βήμα - Η Εφημερίδα των Λογοτεχνών και την λογοτέχνιδα Smaragdi Mitropoulou για το τεύχος του Ιουλίου. Ιδιαιτέρως χαρούμενη και γεμάτη ευγνωμοσύνη! Σας ευχαριστώ θερμά! Εύχομαι σε όλους, καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

 Θάλασσα... Έρωτας... Μοναξιά... Ξενιτιά... Νοσταλγία... Ελπίδα Ένας ατέλειωτος χορός κάτω από τη βροχή. "Βαριά νέφη είχαν καλύψει το νυχτερινό ουρανό προμηνύοντας μπόρα δυνατή. Φεύγει αλύπητα ο καιρός και δε θέλω να θαμπώσει μέσα μου η εικόνα σου... είσαι εδώ... κι ας μη με πιστεύει κανείς... δεν πειράζει. Μια σταγόνα βροχής έπεσε στο πρόσωπό του... Το κόκκινο μαντήλι σου ακόμα κρατά το χρώμα του, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το έχω στο λαιμό δεμένο, το αγγίζω, καίγομαι ολόκληρος... μα θυμάμαι." BARSAAT Σε περιμένω κι αντηχούν τα πολύχρωμα βραχιόλια στα χέρια μου σαν χορεύω για σένα κάτω απ' του ουρανού τα νέφη. Θα 'ρθεις το νιώθω... Μια λέξη μόνο... Barsaat... την ώρα της βροχής... Barsaat... κι ο χορός δεν σταματά... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Την Παρασκευή παρέλαβα το νιοτάξιδο βιβλίο της αγαπημένης μας Smaragdi Mitropoulou και νιώθω κυριολεκτικά μαγεμένη. Πανέμορφο τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Με μαγνήτι

"Δυο χέρια, η αγκαλιά δυο εφαπτόμενοι κύκλοι, να σχηματίζουν το άπειρο Κράτα με, σ΄ αγαπώ μέσα από τα πιο ειλικρινή μου όνειρα κι αν τύχει και μ΄ αφήσεις, πάλι θα σ΄ αγαπώ βλέπεις η Αγάπη, είναι θυσία και αφοσίωση" ________ ~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου Νίκος Μουσαβερές Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!! "Η αγκαλιά μας συντροφεύει από τη στιγμή που γεννιόμαστε και υπάρχει εκεί, δίπλα μας για να μοιραστεί μαζί μας και καλές αλλά και κακές στιγμές! Είναι εκεί και στις επιτυχίες μας αλλά και στις αποτυχίες μας! Είναι εκεί και στο κλάμα αλλά και στο γέλιο μας! Είναι εκεί και για τη χαρά αλλά και για το πόνο μας! Είναι εκεί και θα συνεχίσει να είναι μέχρι να καταλάβουμε την αξία της αλλά και την αξία τ ων ανθρώπων που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας! Γιατί κακά τα ψέματα… χωρίς τους ανθρώπους δεν θα υπήρχε και η αγκαλιά στον κόσμο μας!" ________ ~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου Νίκος Μουσαβερές Ευχαριστώ πάρα π

Ένα μπλε φεγγάρι η ζωή της, ένας κύκλος παράταιρος. Μια σημαία και μια ανάγκη. Μια συλλαβή και μια δεκάρα. Μια ερώτηση και ένας ακόμη εξευτελισμός. Οι κύκλοι, γινόμενο έγιναν• στεφάνι ενός πύργου και μιας αυταπάτης. Μιας προβολής και μιας αιχμαλωσίας​. Ενός υπαινιγμού και μιας θεωρίας αβάσιμης. Συμμετρικά τα όνειρα. Αλλότρια τα βιβλία. Φεγγίτης η αυταπάρνηση, και ρόδα ενός ψεύτικου κάρου, η Επιστήμη. Μαζί της τα αστέρια ήταν ναυαγοί και τα ψάρια• σύννεφο, γεμάτο αλάτι. Κανείς δεν βλέπει τα φύκια που στάζουν, λίγοι κατανοούν το φως του Ασημένιου Κάστρου. Όλοι θαρρούν πως το μέλλον τους ανήκει. Οι αστερίες έγιναν πρόσφυγες και το μπλε φουστάνι ντύνει πλέον τους χάρτες ενός νάυλον πλανήτη. Πληθαίνει η ουρά του αγκιστρωμένου φορέματος και το φεγγάρι απομακρύνεται. Θαρρείς και ένα παιχνίδι επικρατεί - που όρια κανείς - δεν φρόντισε να βάλει. Οι κανόνες από καιρό μας εγκατέλειψαν. Πηγάζει μια αλλιώτικη θεωρία. Κάποιοι 'βαψαν κόκκινο το φεγγάρι, άλλοι το 

Καθώς ερχόσουν, έφευγες… Πάντα έφευγες. Ντυμένη καλοκαίρι, ερχόσουν και έφευγες, κρυμμένη πίσω από τις πιο λευκές παιώνιες. Μαζί σου, όλα μια ανταμοιβή. Μια δίκαιη ανταμοιβή. Μια καθημερινότητα, γεμάτη στιγμές και απολαύσεις. Άυλες απολαύσεις – ορατές - σαν ένα κύμα ευάλωτο. Έλα, ακολούθησέ με. Άσε με να σε βρω στον πιο κρυφό εαυτό μου. Δώσε μια λύρα και κάνε τον ουρανό να γνέφει νότες, μιας άλλοτε σκηνής. Μαζί σου, στην επίγεια συνεδρία. Στο ξόρκι, της κάθε στιγμής. Σαν ένα αναγεννημένο μονοπάτι υπεκφυγών και δράσης. Ένα καπέλο, γεμάτο πληγές και μνήμες. Μια φυλακή και μια ανάγκη. Όλα στο σήμερα και όλα στο χθες. Πάντα στο χθες. Μα όλα στο σήμερα. Το αύριο, είναι δώρο! Είναι υπόσχεση! Είναι η «ψάθινη ανταμοιβή» Έλα μαζί μου. Οι κάβοι ξεθώριασαν, μας αποζητούν, πάντα μας αποζητούν. Ο άνεμος, φωνάζει. Αναζητεί την αγάπη. Προστάζει, άκου! Ζήσε! Τόλμησε! Αφέσου στην στιγμή! Στην εκάστοτε στιγμή! Μέρος μου, γίνε! Αλλότριο και αποκαρδιωμένο! Σαν ένα