ΈΝΑ ΜΠΛΕ ΦΕΓΓΑΡΙ Η ΖΩΗ ΤΗΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ένα μπλε φεγγάρι η ζωή της, ένας κύκλος παράταιρος.

Μια σημαία και μια ανάγκη.
Μια συλλαβή και μια δεκάρα.
Μια ερώτηση και ένας ακόμη εξευτελισμός.

Οι κύκλοι, γινόμενο έγιναν•
στεφάνι ενός πύργου και μιας αυταπάτης.
Μιας προβολής και μιας αιχμαλωσίας.
Ενός υπαινιγμού και μιας θεωρίας αβάσιμης.

Συμμετρικά τα όνειρα.
Αλλότρια τα βιβλία.
Φεγγίτης η αυταπάρνηση, και ρόδα ενός ψεύτικου κάρου, η Επιστήμη.

Μαζί της τα αστέρια ήταν ναυαγοί και τα ψάρια• σύννεφο, γεμάτο αλάτι.
Κανείς δεν βλέπει τα φύκια που στάζουν, λίγοι κατανοούν το φως του Ασημένιου Κάστρου.

Όλοι θαρρούν πως το μέλλον τους ανήκει.
Οι αστερίες έγιναν πρόσφυγες και το μπλε φουστάνι ντύνει πλέον τους χάρτες ενός νάυλον πλανήτη.

Πληθαίνει η ουρά του αγκιστρωμένου φορέματος και το φεγγάρι απομακρύνεται.
Θαρρείς και ένα παιχνίδι επικρατεί - που όρια κανείς - δεν φρόντισε να βάλει.

Οι κανόνες από καιρό μας εγκατέλειψαν.
Πηγάζει μια αλλιώτικη θεωρία.
Κάποιοι 'βαψαν κόκκινο το φεγγάρι, άλλοι το 'θέλαν μελαμψό.

Μέσα σε κάθε ξεθωριασμένο μωβ, κατοικεί μια ακόμη μπλε φαντασία. Κάτω τα χέρια από την πλάνη, άστα στην καρδιά, πάντα στην καρδιά.
Φλέγεται, να πετάξει...
Κανείς δεν θωρεί τα "πνιγμένα" νοήματα.

Δώσε μου μια κουβέρτα• μπλε
Ώρα να αποκοιμηθώ.

Ένα μπλε φεγγάρι η ζωή της, ένας κύκλος παράταιρος.

~~ Ένα μπλε φεγγάρι η ζωή της - Κική Κωνσταντίνου

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ. Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου