Είναι φθαρμένα από αγάπη και είναι τα ομορφότερα που έχω δει! Ναι σας λέω, τα έφθειρε με την αγάπη της και αυτό, θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας ιστορίας... Ανήκουν στην Alexandra Mouriopoulou και υπενθυμίζω πως είναι φθαρμένα από αγάπη. Και κάπως έτσι έρχεται μία άλλη έννοια, αποκατάσταση αν θέλετε, της φθοράς! Σε ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, για όλα! Πολύτιμή μου, εσύ! «Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.» (Χρίστος Λάσκαρης – Ποιήματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2004) Αν μας έβλεπε κανείς, θα νόμιζε πως γνωριζόμαστε χρόνια. Και γνωριζόμαστε, κατά μία πιο βαθιά, εσωτερική έννοια. Τη κοιτούσα στα μάτια και με κοιτούσε για πρώτη φορά και ένιωθα πως μόλις χθες, πάλι μαζί, κάπου καθόμαστε. Η Αλεξάνδρα ήταν ίσως, ο πρώτος προσωπικός μου λίθος, συνέχισε να είναι με ιδιαίτερα
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!