ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

Καλημέρα, εκφραστικοί μου.
Καλή εβδομάδα να έχουμε, με χαμόγελα, με εκπλήξεις, με ωραίες στιγμές, με ό,τι καλό ονειρεύεται ο καθένας σας, στην τελική.

Για σήμερα, σας έχω πολλά και διάφορα.
Θα κάνουμε μία εφ όλης της ύλης, ανάρτηση. 


Θέλω όμως πρώτα απ' όλα να σας ξεκινήσω με αυτό:

 

Δεν είμαι γεράκι. Είμαι περιστέρι, βαριά οπλισμένο περιστέρι.
Jack Kemp, 1935-2009, Αμερικανός πολιτικός

Το συνάντησα το πρωί, κάπου στο διαδίκτυο και μόλις το είδα, λέω αυτό είμαι εγώ, μου ταιριάζει, τουλάχιστον μπορώ να πω με είδα κάπου εκεί μέσα, στις λέξεις, στον χαρακτηρισμό, στη δύναμη που κρύβει. Αμέσως το μοιράστηκα με τους δεκτικούς μου φίλους, αυτό όμως που με εντυπωσίασε πιο πολύ απ' όλα, ήταν που μετά απο λίγη ώρα μου έστειλε μήνυμα η Ιφιγένεια κάτι που μόλις διάβασε και προφανώς είχε κερδίσει την προσοχή της. Μου κάνει τρομερή εντύπωση ο συγχρονισμός που έχω με αυτό το κορίτσι!!

 

Ο ΔIXAΣΜΟΣ

Διχάστηκα στα δύο αλλά θα νικήσω τον εαυτό μου Θα ξεθάψω την περηφάνεια. Θα πάρω ψαλίδι Και θα πετσοκόψω Τη ζητιάνα μέσα μου. Θα πάρω έναν λοστό και θα αναστηλώσω μέσα μου τα χαλάσματα του Θεού. Θα τον συναρμολογήσω πάλι Σαν ένα παζλ. Με την υπομονή σκακιστή. Πόσα κομμάτια άραγε; Νοιώθω σαν να είναι χιλιάδες, Ο Θεός φτιασιδωμένος σαν πόρνη μέσα σε μια γλίτσα φύκια. Ο Θεός ντυμένος γεροντικά να αγκομαχά μες τα υποδήματα Του Ο Θεός ντυμένος παιδικά, Θεόγυμνος Και χωρίς δέρμα ακόμη, απαλό σαν ξεφλουδισμένο αβοκάντο. Και οι άλλοι, οι άλλοι, οι άλλοι. Θα τους νικήσω όμως όλους μέσα μου ένα ολάκερο έθνος του Θεού- αλλά ενωμένο, θα κτίσω μια νέα ψυχή, θα την ντύσω με δέρμα, και μετά θα βάλω το πουκάμισό μου και θα ψάλω έναν ύμνο, τον ύμνο του εαυτού μου. 

Αnne Sexton

Και τώρα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας δυο λόγια για την Ιφιγένεια Βήττα, την γνωστή σε πολλούς απο εμάς Ι.Β με τα χαρτάκια εκείνα που έχουν ως κεντρικό σύμβολο τη γραφομηχανή και τα αποφθέγματά της. Προσωπικά, ξέρω την ιστορία της γραφομηχανής αλλά δεν θα τη μαρτυρήσω, όταν έρθει η ώρα και έαν θέλει, θα το κάνει εκείνη, σίγουρα μέσω των δημιουργημάτων της!

Πρέπει να έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που την ανακάλυψα στο διαδίκτυο, συγκεκριμένα ανακάλυψα τα λευκά χαρτάκια με λέξεις γραμμένες σε γραφομηχανή και την υπογραφή Ι.Β. Για να είμαι ειλικρινής δεν σκέφτηκα πως τα αρχικά αυτά ανήκουν  στα αρχικά του ονοματός της και άργησα να αποκρυπτογραφήσω το νόημά τους. Όταν όμως τα κατάφερα, την βρήκα στο φεισμπουκ και την έκανα φίλη, ώστε να μπορώ άμεσα να ενημερώνομαι για τα αποφθέγματα και τους στίχους της και φυσικά έκανα και τις απαραίτητες κοινοποιήσεις μου γιατί ό,τι ξεχωρίζω μου αρέσει να το μοιράζομαι με συνανθρώπους μου.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ, σχεδόν δύο χρόνια μετά, είναι πως θα καταφέρω να την έχω ομιλήτρια μου στην παρουσίαση της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο ομιλήτρια, σύμμαχο θα μπορούσα να πω γιατί το κορίτσι αυτό με το υπέροχο όνομα, όχι μόνο δέχτηκε με χαρά να είναι κοντά μου αλλά ουσιαστικά ρίχτηκε στη μάχη για να με βοηθήσει να γίνει πράξη και αυτό το όνειρό μου. Το επισημαίνω αυτό γιατί πολλοί άνθρωποι λένε θα σε βοηθήσω αλλά ελάχιστοι το εννοούν, οι περισσότεροι μένουν στα "θα, θα, θα" που θυμίζουν λόγια πολιτικών, που οι ίδιοι, υποτίθεται, πως δεν υποστηρίζουν.

Πέρα από την Ίφι όμως (νομίζω μου αρέσει αυτό το προσωνύμιο), με βοήθησαν πολλοί ακόμη συνάνθρωποί μου και θα ήθελα, για ακόμη μία φορά να τους αναφέρω: Πετρούλα Μητακίδου, Μένη Σειρίδου, Ελένη Μελετίδου, Αλεξάνδρα Μουριοπούλου, Νίκος Μουσαβερές και τα Ιδρυτικά Μέλη του Συλλόγου: Το Ράφι της Αγάπης. 

Επειδή δεν είμαι μόνη, θέλω σε κάθε ευκαιρία να το λέω.

Οπότε για να μην ξεχνιόμαστε: 

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Social Art Θεσσαλονίκης και  εγώ,  σας προσκαλούμε την Κυριακή, στις 29 Οκτωβρίου 2017 και ώρα 19:00, στην αίθουσα του συλλόγου, στην οδό Τσιμισκή 117 - 1ος όροφος, για την παρουσίαση των ποιητικών συλλογών "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" και "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου".

Ακόμη, θέλω να σας προτείνω μία ταινία που είδα τυχαία ξημερώματα Κυριακή στην τηλεόραση και μου άρεσε πολύ: Boys don't cry λέγεται και πατώντας στο όνομά της θα ενημερωθείτε για όλα τα σχετικά.

Και θα κλείσω με ένα βίντεο που ανακάλυψα στο youtube και μου άρεσε πάρα πολύ η εκτέλεση του τραγουδιού και ειδικά στα σημεία που γελάει ο ερμηνευτής, καταενθουσιάστηκα! Επίσης, μου άρεσε η αγάπη που έβλεπα στους φίλους του; Οικογένειά του; Δεν ξέρω ποια είναι τα άτομα που είναι δίπλα στον Αλιάγα αλλά τον αγαπάνε και τον καμαρώνουνε και εμένα αυτά, με συγκινούνε πολύ. Επίσης αυτό που μου άρεσε στον καλλιτέχνη, είναι πως δεν κρατιέται, έτοιμος να απογειωθεί είναι, λες και τον κρατάνε τα πλήκτρα του πιάνου νιώθω. Ε κάπως έτσι είμαι και εγώ όταν είμαι στα πολύ πολύ καλά μου.

 

Α.. εκφραστικοί, κάτι ακόμη. 

Ο τίτλος της δημοσίευσης, δεν μας αντιπροσωπεύει όλους. 

Με την ευχή προς κάθε βελτίωση λοιπόν.