TO SOCIAL ART ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Διότι εκτός από τις πύλες και τα φύλλα της καρδιάς του, μας ανοίγει και τις δημιουργικές του αίθουσες. Τις αίθουσες εκείνες που φιλοξενούν ανθρώπους, που θέλουν να μάθουν, να δημιουργήσουν, να διδάξουν, να διδαχθούν και το κυριότερο, να μοιραστούν όλα εκείνα που τόσο, αγαπούν. Διότι είναι - μαγευτικά πανέμορφο - το να μοιράζεσαι στιγμές δημιουργίας, μαζί με τους συνανθρώπους σου.

Όπως σας ενημέρωσα από την περασμένη ανάρτηση, κοντά μας έχουμε, δύο αγαπημένες μου κυρίες, την Αντιπρόεδρο του Συλλόγου, κα Ελένη Μελετίδου και την Γραμματέα και δασκάλα Ντεκουπάζ και Πηλού, κα Πετρούλα Μητακίδου, για να μας μιλήσουν, σφαιρικά, για τον Σύλλογο Πολιτιστικής Ανάπτυξης, που η καρδιά του χτυπάει δυνατά στη Λεωφόρο Τσιμισκή 117, στον 1ο όροφο και μέσω ενός ιδιαιτέρως καλαίσθητου χώρου φιλοδοξεί να προάγει τις τέχνες και τον πολιτισμό, δίνοντας το βήμα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι δεκτικοί να μάθουν και να μοιραστούν τις γνώσεις τους και όσα αγαπούν με πολλούς συνανθρώπους τους.

Την Παρασκευή, μιλήσαμε με την Αντιπρόεδρο του συλλόγου, κα Ελένη Μελετίδου για να γνωρίσουμε τι ακριβώς είναι το  SOCIAL ART και με τι είδους δραστηριότητες ασχολείται και σήμερα, συνεχίζουμε με την γλυκυτάτη και αγαπημένη μου για πολλούς λόγους, κα Πετρούλα Μητακίδου, για να ενημερωθούμε περισσότερο για το κομμάτι της διδασκαλίας και της ομαδικής συνοχής:

1. Πώς μπήκε στη ζωή σου η τεχνική του ντεκουπάζ και ο πηλός; Πως αποφάσισες να το διδάξεις σε άλλους ανθρώπους; Τι μπορεί να εισπράξει κάποιος, μαθαίνοντας, αυτές τις τεχνικές;

Πάντα είχα κλίση με τα καλλιτεχνικά, ζωγραφική, σχέδιο και όλα τα συναφή. Θαύμαζα όλους όσους αποτύπωναν με πινέλα και χρώματα, επάνω σε καμβά, όλα τα συναισθήματα τους, τις εικόνες που βλέπανε ή φαντάζονταν! Από μεγάλους καλλιτέχνες μέχρι ανώνυμους! Ψάχνοντας και με το πέρασμα των χρόνων, ανακάλυψα και την τέχνη του ντεκουπάζ που έγινε κατά κάποιον τρόπο «της μόδας»,  ενώ στην ουσία είναι μία τεχνική που ξεκίνησε απο την Γαλλία γύρω στο 1800 !! Την χρησιμοποιούσαν άνθρωποι κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων για να ανανεώσουν τα έπιπλα τους ή οτιδήποτε άλλο. Ίσως για αυτό να ονομάζετε και τεχνική της χαρτοπετσέτας!!! Ασχολούμενη, είδα πόσες προοπτικές έχει...  Το να αλλάζεις ένα αντικείμενο παλιό σε κάτι διαφορετικό και καινούργιο είναι μαγεία!!! Αυτό θέλω να διαδώσω... τίποτα δεν πάει χαμένο.

2. Ξέρω πως συνεισφέρεις και σε άλλους Πολιτιστικούς Συλλόγους, όπως σε αυτόν με τις ρευματοειδή παθήσεις. Θα ήθελα να μάθω ποια είναι η κινητήρια δύναμή σου για να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε όλες αυτές τις δραστηριότητες και θα ήθελα ακόμη να μοιραστείς μαζί μας εάν υπήρξαν στιγμές που πιέστηκες και θέλησες να τα παρατήσεις.

Αρχικά, το κομμάτι αυτό μπήκε στην ζωή μου, μετά απο ένα γεγονός που με ταρακούνησε τόσο πολύ, που έταξα στον εαυτό μου να μην αρνηθώ ποτέ να δώσω ένα χέρι βοηθείας σε συνάνθρωπο μου και  είδα σαν 1η  μου ευκαιρία  το κοινωνικό ιατρείο της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Φεύγοντας από την βάρδια μου ένιωθα πλήρης και συνειδησιακά ήρεμη. Εν συνεχεία, επειδή πάσχω απο το νόσημα ΣΕΛ, θεώρησα υποχρέωσή μου να μπω στην διαδικασία να ενημερώνω τον κόσμο, να μαθαίνουμε οι νοσούντες και οι μη, ότι είναι στο χέρι μας να διαχειριζόμαστε αυτές τις ασθένειες και όχι εκείνες εμάς. Δεν θα έλεγα ότι ένιωσα ποτέ έντονη απογοήτευση για να τα παρατήσω, μια δυό φορές ίσως λόγω κόπωσης, αλλα και αυτό την άλλη μέρα εξατμιζόταν.

3. Πόσο εύκολο, δύσκολο ή δημιουργικό είναι να μοιράζεσαι με ανθρώπους τις γνώσεις, για τις τεχνικές που αγαπάς; Πως νιώθεις όταν τους βλέπεις να υλοποιούν τα πρώτα τους έργα; Πως μπορεί να νιώθουν εκείνοι στο πρώτο τους δημιούργημα και πως εξελίσσονται αυτά τα συναισθήματα στο πέρασμα των μαθημάτων σας;

Είναι ένα πραγματικά υπέροχο συναίσθημα και μία άκρως δημιουργική διαδικασία. Νομίζω πως νιώθω την ίδια χαρά με εκείνους, ίσως και μεγαλύτερη, γιατί έβαλα ένα λιθαράκι στο δικό τους χτίσιμο. Η ικανοποίηση και η χαρά που νιώθουν και το καμάρι στο βλέμμα τους, είναι η μεγαλύτερη «πληρωμή» μου. Αυτό το "εγώ το εκανα όλο αυτό", απλώς δεν υπάρχει.

4. Υποθέτω πως όταν είσαι ενεργό μέλος ενός συλλόγου, οφείλεις να του αφιερώνεις χρόνο από τη προσωπική σου ζωή. Σε έχει φέρει αυτό αντιμέτωπη με την οικογένεια και τους φίλους σου; Σου έχουν κάνει ποτέ παράπονα για το χρόνο που αφιερώνεις στις δραστηριότητες του Συλλόγου;

Η αλήθεια είναι ότι είχα όλη την στήριξή τους. Τα παιδιά με ενθάρρυναν, αλλά πιο πολύ ο σύζυγος μου και δείχνουν μεγάλη κατανόηση γιατί βλέπουν ότι κάνω κάτι που με κάνει χαρούμενη, οπότε κάνουν και λίγο τα «στραβά μάτια»,  αν δεν προλάβω να κάνω κάτι στο σπίτι (χαχαχα). Τους ευχαριστώ μες απ’ την καρδιά μου!

5. Θεωρώ πως τα μέλη του Συλλόγου είστε μια οικογένεια, τουλάχιστον εγώ, αυτό εισπράττω από εσάς. Σε κάθε οικογένεια υπάρχουν τόσο οι διαμάχες, όσο και οι βαθιά εσωτερικές συγκινήσεις. Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας, κάποιες στιγμές και από τις δύο αυτές «δονήσεις».

Έχεις απόλυτο δίκιο για την λέξη οικογένεια .Τι εννοώ με αυτό.. Με την Ελένη, υπήρξε απο την αρχή της γνωριμίας μας, μια ιδιαίτερη χημεία. Μοιάζουν αρκετά οι χαρακτήρες μας, στην κοινωνικότητα, στο χιούμορ και πάνω απ’ όλα στο ό,τι βλέπουμε τα πράγματα από την θετική τους πλευρά. Η Ελένη πιο πολύ, εγώ απογοητεύομαι λίγο πιο εύκολα και εκεί έρχεται εκείνη να με ταρακουνήσει και ως δια μαγείας, επανέρχομαι! Αν αυτό θεωρείτε διαμάχη, τότε αυτή είναι. Συγκινήσεις, έχουμε πολλές και χαρές επίσης. Μπορώ να πω πως χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά. Νιώθω πολύ τυχερή που μπήκε στην ζωή μου, τόσο η Ελένη, όσο και όλα τα μέλη του Social Art και ό,τι άλλο μπορεί να πρεσβεύει ο πολιτιστικός μας σύλλογος, που όλοι αγαπάμε και φροντίζουμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!!!

Να ευχαριστήθω θερμά την κ. Πετρούλα Μητακίδου για την πολύτιμη συνέντευξη που μου παραχώρησε, να ευχηθώ ολόψυχα όλα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του Συλλόγου να γίνουν πράξη άμεσα και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και οι ευχές μου περνούν σε πιο προσωπικό επίπεδο για υγεία, ευτυχία και οικογενειακή γαλήνη.
Πριν μοιραστώ μαζί σας κάποιες φωτογραφίες του συλλόγου από τις ώρες των μαθημάτων τους, ένα σύντομο βιογραφικό για την γλυκυτάτη, εκφραστική μας φίλη.

Έχω γεννηθεί στην Δυτική Γερμανία. Κολωνία, Απρίλιο του 1967 και το ’78 επιστρέψαμε στην Ελλάδα . Έχω τελειώσει το 21ο Γυμνάσιο - Λύκειο Θεσσαλονίκης, είμαι Απόφοιτος του  Ι Ε Κ Μηχανογραφημένης Λογιστικής αλλά δεν άσκησα το επάγγελμα. Υπήρξα ιδιοκτήτρια περιπτέρου για 9 χρόνια και για 2 χρόνια διατηρούσα πρατήριο Άρτου. Έχω 2 παιδιά.  Μία κόρη, 29 ετών που ζει κ εργάζεται στο Λονδίνο και έναν γιο 26 ετών, που είναι σεφ. Είναι παιδιά ανεξάρτητα και είμαι πολύ περήφανη κ για τους δυό τους.

Για το τέλος, να μοιραστώ μαζί μας, μερικές φωτογραφίες των μαθημάτων του Συλλόγου που ομολογουμένως αποπνέουν φιλικότητα, ζεστασιά και καθαρά, ανθρώπινο περιβάλλον.

Διότι το πιο σημαντικό - αν όχι το πλέον πολύτιμο - σε κάθε ομάδα, είναι τα μέλη της και πως αυτά επιλέγουν, καθημερινώς, να επικοινωνήσουν, να πράξουν, να μοιραστούν και να δημιουργήσουν.

Και θα κλείσω την ανάρτηση τούτη με το μότο του συλλόγου: 

"Γιατί κάθε στιγμή, αξίζει να την ζεις"

Και μην ξεχνάτε πως αυτήν την Κυριακή, θα είμαστε εκεί: http://ekfrastite.blogspot.gr/2017/10/blog-post_6.html

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου.