ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Με μανία, με μανία τους καταδίωκε, λες και εξόριστοι ήταν στη γη. Φεύγοντας έπαιρνε μαζί του και κάτι. Αναμνήσεις Σκέψεις Στόχους Όνειρα Κοινή ζωή Η προσομοίωση ήρθε ένα πρωινό, ενα πρωινό με αέρα Σκουπίδια έμπαιναν στα μάτια χιλιάδες μυγάκια ενοχλούσαν το καπνό Και μια ζάλη μια αδιόρατη ζάλη, μεθυστική Να τέμνει και να τέμνεται Να στρώνει δρόμο παράλληλο και να λοξοδρομεί Η λύση ήρθε από μακριά Βαθιά, βαθιά στη ψυχή χαμένη Αναδύομαι ~~ Αναδύομαι - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

" Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε ντύνουν με μαύρα πέπλα και μαύρους μανδύες. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί μοιάζεις τοσο γαλήνια και αέρινη, μέσα στον τόσο έντονο δυναμισμό που κρύβεις και γεννάς. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε παρουσιάζουν σαν μια μυστηριώδη, μαυροφορεμένη γυναίκα που συνοδεύετε πάντα από κάποιον τυχάρπαστο τυχοδιώκτη. Για μένα σήμερα φόρεσες σακάκι μαύρο και πουλόβερ βαρύ! Έπιασες κότσο ψηλό τα καστανά μαλλιά σου και τα σκέπασες με ένα μεγάλο, μαύρο, δαντελένιο καπέλο. Με ένα   σκουρόχρωμο παντελόνι φαρδύ φρόντισες να καλύψεις τα λευκά ακροδάχτυλα των ξυπόλητων ποδιών σου. Βαριά και κουρασμένη δείχνεις καθώς περπατάς και βαδίζεις μέσα και πάνω απο ξένα περβάζια. Δε μπορώ να μη διακρίνω το κόκκινο που στάζουν τα ματωμένα σου δάχτυλα. Οι τρυπημένες πατούσες σου! Μια κόκκινη γραμμή που λάμπει μέσα στο σκοτάδι σέρνεται ξοπίσω σου και νοιώθω τον πόνο βλέποντας το σώμα σου να τρέμει, να σπαράζει. Σε κοιτάζω σα θολή εικόνα να ξεμακραίνεις μπροστά μου κ

Η σκληρότητα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αδύναμος άνθρωπος μιμείται τη δύναμη. Eric Hoffer, 1902-1983, Αμερικανός συγγραφέας & φιλόσοφος _______ Κι η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Ioanna Constans Papangeli Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! — στην τοποθεσία Ζαγοροχώρια (Zagoroxoria) .

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια, θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια. Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους, ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους. Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει για να ζυγίσει μια ''ελλιπή'' μερίδα, θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι, κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα. Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης. Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα. Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα. Περπατώντας αργά στην προκυμαία, ''Υπάρχω;'' λες, κ' ύστερα ''δεν υπάρχεις!'' Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία. Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης. Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία... Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία. ~~ Πρέβεζα, Κώστας Καρυωτάκ

Θα αποφασίσω και θα προαναγγείλω, το τέλος μιας ασυνήθιστης εποχής που μόλις άρχισε. Έτσι, δίχως να προλάβει να δει το φώς δίχως να ανάψει ο προβολέας δίχως οι άνθρωποι να επεξεργαστούν τους ρόλους και το κυριότερο, πριν προλάβει ο σκηνοθέτης να αγγίξει την περιβόητη, οικτρή, καρέκλα. Θα κατευθύνω την ανισορροπία των επιμέρους σκηνών του "λευκού" οπτικοακουστικού έργου και με βάση το άγραφο σενάριο, θα μεγαλουργήσω καταστρέφοντας το τέλος που δε πρόλαβε να ρίξει αυλαία, χθές. Τόσο καταστροφικά αγαπώντας το θα το αναδείξω Ουτοπικά αιωρούμενο * Να επισημάνω πως οι λήψεις θα έρθουν από το κοινό, τον θεατή, στην πιο δυσβάσταχτη γωνία. Αναπτύσσοντας το όραμα, αναπτύσσομαι και εγώ, και τα πνευματικά μου δικαιώματα, όλα κι όλα, αφορισμένα. Με άλλους συντελεστές δε θα συνεργαστώ, όλους κι όλα, αποκομμένα Και για μοντάζ μη περιμένεις να μιλήσω, στον αέρα κάθε παρασκήνιο επιτηδευμένης (συν)ύπαρξης, με μόνο κίνδυνο, την έκθεση καθαρής ιδιοσυγκρασίας. Και τέλος

Σαν σε προσωπικό κρεματόριο, στοιβάχτηκαν τα ρούχα στη ντουλάπα. Άδεια για χρόνια, να αιμορραγεί, να ανασαίνει πληγωμένη, γεμάτη αράχνες και σκόρους, να αδημονεί για μια ελπίδα πανάρχαιη. Φαινομενικά ευτυχισμένη, ημιτελής. Πλατωνική εγκατάσταση πλανόδιας ζωής, ευρυματικής. Ευθύνες ακούσιες να υπομένουν μια αφοσιωμένη κατά τα άλλα, ιστορία. Κι ύστερα, με βρήκε η ώθηση. Το σκοινί διψά, να ρουφήξει και την τελευταία ελπίδα. Να κλέψει γρήγορα όλο το οξυγόνο και η φιάλη, κρυμμένη, να παρακαλάει την αρπαγή. Το σκαμνί μαρτυρά προσκύνημα Το λευκό την πλάνη Η θηλιά τη μεσοτοιχία Και η κρεμάστρα τη ζωή Άσπονδη ζωή, πάντα θα κατοικεί σε μια μεσοτοιχία που κατασκευάστηκε από ξύλο ~~ Μεσοτοιχία - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Κούρνιασα, λες και δεν είχα άλλη επιλογή, λες και μόνο, ανάμεσα στις φτερούγες μου, ο απόηχος του κόσμου, σβήνει. Σε αγκάλιασα, μη συνειδητά νομίζω πως κάποτε, σε άγγιξα από φόβο. Ασυναίσθητα, προσπάθησα να σε αγαπήσω και η υποταγή, ήταν μονόδρομος. Η λύση ήταν ένα άδικο φευγιό και η απάντηση , η πιο αμφίβολη δοκιμασία. Τι κι αν ξέρω, αποσκοπώ. Εκείνο το περβάζι, ήταν μαύρο Πάντα μαύρο, μα από μέσα έβγαινε ένα λαμπερό φώς Και κάπου εκεί, στην αμφίδρομη αμφισβήτηση, επαναπαύτηκα. Λοιδορώ μα αναπνέω Το περβάζι - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Στη ζωή μου, ταξίδευα σε βαθιά νερά, κολυμπώντας σε ένα αγιασμένο από πυρομαχικά, θαλάσσιο έδαφος. Λες και συσσωρεύονταν σε άγονες αποθήκες. Λες και τα φυσίγγια μάχης, μου τα είχαν κλέψει από καιρό. Κι όμως, λάτρευα να μισώ τις οβίδες. Σε μια σκηνή που επέπλεε στη θάλασσα, είχαν μεσουρανήσει όλα τα πολεμο(ε)φόδια. Μέσα σε τσίγκινους τενεκέδες, είχε συσσωρευτεί η απόλυτη λάσπη μεταμόρφωσης. Κι επνίγονταν τα ψάρια δύσμοιρες, μικρές αθερίνες. Απόψε στα ανοιχτά, θα απαγγείλω ένα ποίημα, αφιερωμένο στο πετρέλαιο. Αύριο η λεία του, θα έχει ταξιδέψει μακριά. Το μπαρούτι μου, τελείωσε και το λάδι στο φυτίλι, ξεψυχά. Τα δίχτυα της βάρκας που στήθηκε από εκείνη την παράλογη σκηνή, μία νάρκη αλίευσαν. Και επιπλέω.. ~~ Η Νάρκη - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Μην μιλάς, δε θέλω να ακούσω. Η βοή του αγέρα, μηχανικά με κρατά. Δέσμια, σε κάθε χτύπο της καρδιάς, που ηθελημένα δεν άκουσα. Κάνει κρύο κι είναι νωρίς, τα φύλλα της λεβάντας, φαντασμαγορικά να ανθίσουν. Πιο πίσω, μια πεταλούδα μωβ και πιο πίσω, απόμερα, να ακολουθεί η οργιώδη ευθανασία. Κι είχε χιόνι, μα αυτό δεν εμπόδισε τα τριαντάφυλλα να αγγίξουν τα πνευματώδη Όρη. Κι είχε κρύο, ομως αυτό ήταν η αφορμή, λαίμαργο φως να ανάψει, θεόσταλτο και άκρως ειρηνικό. Η γυναίκα που μετράει σιωπές έπαψε να παρακαλάει να ακούσει * Τώρα οι λέξεις, έρχονται σαν σκλάβοι από μακριά. Τα συναισθήματα ξεκάθαρα, πηγαία. Οι αμφιβολίες εξόριστοι και το ένστικτο, θριαμβευτής, βασιλιάς των Πάντων. Ήταν μια λαθραία αγάπη, που μεταφέρθηκε σε ένα μπαούλο γκρι, που θάφτηκε κάτω από χιλιάδες πόντους χιόνι. Τόσο κρύα (; ) Τόσο βαθιά Τόσο κρυφή Και τόσο άσπρη σαν.... Σκόνη ~~ Η Γυναίκα που Μετράει​ Σιωπές - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Δεν μπορείς να συναγωνιστείς αυτό που υπήρξε κάποτε • Όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς. Δέξου το, σαν μια σφαιρική αντίληψη μιας ασυνήθιστης, κατά τα άλλα, καθημερινής επαφής. Τα μάτια δεν ξέχασαν Τα χείλη πάλι συσπώνται Κι οι μορφασμοί, ζωντανεύουν τα νεκρά κυττάσματα. Και χάνουν οι σπηλιές, τα βράχια που τόσο αγαπάνε. Και χάνουν οι ρωγμές, τις πέτρες που δεν στερεώθηκαν. Και σαν ηφαίστειο, ο χρόνος των όσων ζήσαμε, εκρήγνυται Γιατί δεν μπορείς Όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς Αυτό το κάποτε• Υπήρξε Και σε ακολουθεί Και σε ακολουθεί Σε ένα άδειο δωμάτιο, σε φέρνει Και σ' αντικρύζω Σθεναρά σε κοιτώ Και είσαι, ο εαυτός μου ~~ Ο Εαυτός μου - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Διάφανη, σαν οπτασία που πήρε μορφή και ξεράθηκε. Οι φυσαλίδες δεν είναι οξυγόνο, και το πράσινο, δεν είναι ένα απλό χρώμα. Τα φύλλα δεν μαρτυρούν ότι μιλάμε για λουλούδι, ούτε το λευκό, πως αναφερόμαστε σε κάτι αγνό. Η δροσοσταλιά, σπαράζει. Κανείς δεν ακούει. Λες και παρακολουθούν μια εικόνα, σχεδόν εθιμοτυπική. Κοντεύει απόγευμα και κανείς δε διέκρινε το λουλούδι που εμφυτεύθηκε, ανεπιτυχώς, νωρίς. Κι είναι άδικο να μιλάμε για βλάστηση - Διάφανη Βλάστηση - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Επέτρεψέ μου... Θέλω τα χείλη μου, να αγγίξουν τα δικά σου. Θέλω να χορέψω, σαν ο άνεμος να μην υπήρχε ποτέ, σαν ο ήλιος να πείστηκε να αλλάξει τροχιά και στο τέλος, να ανασχηματίστηκε. Πρόσεξέ με... Τα ακροδάχτυλά μου, αποστεώθηκαν. Πέτσα και πέτσα και πέτσα, να αγκαλιάζει ένα μαλακό κόκκαλο. Πόσο να αντέξει, να μην σπάσει; Μικρά πορσελάνινα κομμάτια θα αγκαλιάσουν το χώρο. Απόψε οι πουέντ, έχουν σχήμα οβάλ και οι πιρουέτες, τρέχουν προς κάθε λανθασμένη πορεία. Αναζητώ τον μαέστρο που θα ατενίσει τον κορμό μου, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία, να αντικρύσει ένα αλλιώτικο ηλιοβασίλεμα. Ένα ηλιοβασίλεμα στο οποίο ο ήλιος, σαν ακμαίος ηγέτης, καθοδηγεί σε μία άλλου είδους, μελαγχολική προεδρία. Απόψε ο άνεμος με προκαλεί μα εγώ επιλέγω να χορέψω τάνγκο με τ' αστέρια. Μαέστρο, δεν επαναπαύομαι, διψώ• Περιμένω, δεν αντέχω άλλο αυτή την λειψανδρία. Λες και σε πόλεμο, χαθήκαν όλοι Λες και έμεινες μόνο εσύ, να παράγεις μουσική και κάθε ήχος σου, μία δική

Να 'σαι κι εσύ... Το κλειδί του Σολ ή αλλιώς το κλειδί του βιολιού. Δεν ξέρω γιατί υπερέχεις από τους άλλους δύο γνώμονες. Αναζητώ κάποιον να μου διευκρινήσει, προσπαθώ μόνη, να δημιουργήσω λόγους ιδιαίτερους και ξεχωριστούς, μα λυπάμαι, δεν τα καταφέρνω. Η μουσική σημειογραφία, ας μου δείξει το σημείο επαφής ή ας με αφήσει να δημιουργήσω ένα. Με μαγνητίζουν άλλωστε τα βαθύφωνα μέρη και η νότα έχει, επισκιάσει τη σημασιολογία της από καιρό. Δεν δημιουργώ μουσική, απλώς τοποθετούμαι, ως το τέταρτο κλειδί ενός μουσικού τετραδίου. Ας ονομαστώ, επαίτης ~~ Επαίτης - Κική Κωνσταντίνου # Εκφράσου # Κική_Κωνσταντίνου # Ποίηση # Δημιουργώ

  ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ  ~  Σε ισχύ από Παρασκευή 25/5/2018 ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ BLOGGERS : Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη στο blog μου. Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας στις αναρτήσεις του blog μου. Σας ευχαριστώ που ακολουθείτε το blog μου. Κάνοντας οποιαδήποτε από τις προαναφερθείσες ενέργειες στο blog μου θα υποθέσω ότι έχετε διαβάσει αυτήν την Πολιτική Απορρήτου (Πολιτική Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) και έχετε δώσει τη συγκατάθεσή σας. Εάν δεν συμφωνείτε με το περιεχόμενο, παρακαλώ μην αφήνετε προσωπικά στοιχεία σε αυτό το ιστολόγιο Η εν λόγω Πολιτική Απορρήτου ισχύει για όλο το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου και συμμορφώνεται με τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας των Δεδομένων της ΕΕ (ΓΚΠΔ). Περιεχόμενο ιστολογίου : Είμαι η δημιουργός, η ιδιοκτήτρια και η μοναδική διαχειρίστρια του blog: "Εκφράσου - Κική Κωνσταντίνου"  Ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog είναι δικό μου ή αναφέρω σαφώς την πηγή. Δεν κερδίζω χρήματα μέσω του blog μου. Οι ακόλουθ

Από τους αγαπημένους μου Takis Katerina Mariza Tserentzoulia και τις τρυφερές Ηλιαχτίδες καρδιάς που τόσο ζεστά μας στηρίζουν και μας φιλοξενούν. Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!  Σσσς... Ακου Νύχτα μου, κράζουν τα νυχτοπούλια, τα παιδιά σου σε καλούν. Ακούς ένα μεθυστικό αεράκι που έρχεται από μακριά; Άνθισαν και μοσχοβώλησαν κι απόψε τα νυχτολούλουδα, τα παιδιά σου σε καλούν ...... Μύρισε ζωή σε ένα ακόμη βράδυ ~~ Νύχτα - Τα λάφυρα της ψυχής μου Κική Κωνσταντίνου #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

Η Φθινοπωρινή βροχή την Άνοιξη, με παγιδεύει. Σε έναν ιστό προσδοκώ, τον Ήλιο της Συμφοράς. Περιορισμένη διαθεσιμότητα, η ύψιστη προστασία. Ημερομηνία καταχώρησης των στίχων σου, θα στείλω αύριο το πρωί, θα μυρίζει ακόμα χώμα το πεντάγραμμο. Μ' αρέσει! Σε ένα μισοτελειωμένο κουφάρι, βρήκαν εχθές ένα νεκρό σαλιγκάρι. Το σπίτι του, δεν το άφησε σαν σε μεσοτοιχία, πολέμησε. Νίκησε, καταδιώκοντας τον κατακτητή. Στο χώμα μαράθηκε η στάχτη κι η πολυπόθητη βροχή δεν άνθισε ποτέ. Μια κόκκινη παπαρούνα, το στεφάνι, η δοξασία. Κανείς, δεν το αναζήτησε κανείς. Ήταν ένας πραγματικός κόσμος Αμφίεση• ~~ Το Σαλιγκάρι - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ ___________ Κι εχθές το μεσημέρι, ξαφνικά άρχισε η βροχή..... #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου ________ Γενικότερα, εισπράττω μια μελαγχολία που όμως περνά: Κοίταγα με περιέργεια πώς κάνουν οι πεταλούδες που τις αιφνιδίασε η βροχή στον κήπο. Ματαίως γυ

Η ψυχή μου έκανε έρωτα στην ψυχή σου πολύ πριν συναντηθούν τα σώματά μας. Όταν σε κοίταξα πρώτη φορά σε αναγνώρισα. Στα χέρια σου το μέλλον μου κρατούσες.

Η ελευθερία είναι η μαγική στιγμή, την ώρα της απόφασης - επιλογής, ανάμεσα σε δύο μονοσύλλαβες λέξεις: ναι και όχι... Jorge Bucay

  Πρώτος, έκοψα το νήμα. Λειψός, τερμάτισα. Αποδεχόμενος την κατάσταση, εξισορρόπησα Κι ύστερα, είδα την καρδιά μου να επιπλέει  εις την άμμο. Ήταν αργά…     ___________________     Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενο των "25 λέξεων" που διοργανώνει η Μαρία Νικολάου και το Κείμενό της.   Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους μας, συμμετέχοντες, αναγνώστες και οικοδέσποινα, για το συνολικό αποτέλεσμα αυτής της προτροπής.   Συγχαρητήρια στη νικήτριά μας, Κατερίνα Βερίγκα  και πιο κάτω, σας δίνω το λινκ για όσους από τους αναγνώστες μου θέλουν να ενημερωθούν για το δρώμενο και τις συμμετοχές. Μπορείτε να δείτε και παλαιότερους διαγωνισμούς των "25 λέξεων", όλα αυτά ΕΔΩ!   Την αγάπη μου σε όλους. Να περνάτε όμορφα, φίλοι.

Δεν μου μιλάει κανείς Αυτοτιμωρούμαι σε μια πανσέληνο, δίχως έρωτα δίχως συνομοταξία δίχως όρια Και με ανεξέλεγκτους φραγμούς. Δεν με πιστεύει κανείς Καταδιώκομαι από χιλιάδες Ερινύες Τύψεις Τυχοδιώκτες της στιγμής Κι εξαπολύομαι Φέγγουν οι φάροι Τα κλαριά, μου έκρυψαν το όραμα αναπτερώθηκαν κι απόψε, οι κλέφτες - γλάροι. Υποτίμησαν τα αστέρια το φεγγάρι έγινε σύννεφο Θα βρέξει... Κι είναι νωρίς.... ~~ Το Σύννεφο - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Νύχτωσε Το λουλούδι έγινε άστρο ένα μεγάλο, φωτεινό άστρο ένα άστρο, που έπεσε Και δεν πρόλαβα να κάνω ευχή Το απόγευμα διαπίστωσα πως ξεράθηκαν οι γλάστρες Τα νέα λουλούδια δεν γεννήθηκαν ακόμα Οι βλαστοί δεν πρασίνισαν Το χώμα ξεράθηκε Καφέ, του θαρραλέου ο λόγος Ενθυμούμαι Εκείνη η γλάστρα ήταν δώρο, μα το άνθος, η ανταμοιβή ~~ Το Δώρο - Κική Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου #Ποίηση #Δημιουργώ

Η επιστροφή είναι σαν τον έρωτα. Με ένα έψιλον και μία ανάμνηση ανάμεσά τους. Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος Ένα εξαιρετικό βιβλίο με αγγελικά, σμιλευμένη γραφή. Συγχαρητήρια φίλε μου! Εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2018/04/blog-post_78.html   για να τον γνωρίσετε καλύτερα, μέσα από την εκφραστική μας συζήτηση .

" Μ' ακούς; Άκουσε με...Εγώ σ' ακούω... δυο σιωπές κάνουν μια φωνή κ' ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι.... " - Γιάννης Ρίτσος

Είναι κρίμα που δεν σφυρίζουμε ο ένας στον άλλο όπως τα πουλιά. Τα λόγια είναι παραπλανητικά. Halldór Laxness, 1902-1998, Ισλανδός συγγραφέας [Νόμπελ 1955] __________ Ioanna Constans Papangeli <3 <3 — στην τοποθεσία Ζαγοροχώρια (Zagoroxoria) .