" Τι φιλοξενούσα για χρόνια εντός μου πριν βρεθώ στο χαντάκι αυτό;
Ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους. Εκατομμύρια ανθρώπους με όσα κουβαλούσαν επάνω και μέσα τους.
Πόσες φορές τους είχα φιλοξενήσει; Αμέτρητες!
Πόσες φορές τους είχα βρει λύσεις στα προβλήματά τους μέσω της τροφής των σκέψεων που τους χάριζα σε όλη μου τη διαδρομή; Αμέτρητες!
Πόσες φορές τους επέτρεψα να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους, όποια κι αν ήταν αυτά, επάνω μου; Αμέτρητες!
Αγαπιόντουσαν; Ζωγράφιζαν καρδούλες!
Χώριζαν; Έγραφαν στιχάκια λύπης!
Υμνούσαν τη φιλία; Χάραζαν τα ονόματά τους!
Ζούσαν τη στιγμή; Φρόντιζαν να μου αφήσουν ενθύμιο την ημερομηνία της!
Και δεν είπα ποτέ μου τίποτα! Τα δέχτηκα όλα με χαρά, γιατί η φιλοξενία μου ήταν κάτι παραπάνω από ουσιώδης. Ήταν αληθινή!
Και συνεχίζω…
Πόσες φορές φιλοξένησα μέσα μου ανθρώπους, που κάποιοι τους εντάσσουν στο περιθώριο; Αμέτρητες! Και ποτέ δεν τους ξεχώρισα από άλλους.
Πόσες φορές τους επέτρεψα να τσακωθούνε εντός μου και άλλες πάλι να αγκαλιάσουν και να μιλήσουν για όσα εκείνη την στιγμή τους ένοιαζε; Αμέτρητες!
Πόσες φορές άφησα τους ανθρώπους να ξεσπάσουν τη μανία και τα νεύρα τους επάνω μου; Αμέτρητες! Και όσο κι αν πόνεσα, δεν παραπονέθηκα ποτέ για το παραμικρό.
Πόσες φορές με βρόμισαν εγκαταλείποντας μέσα μου τα σκουπίδια τους; Αμέτρητες! Και έμαθα να αντέχω τη δυσωδία για χάρη τους.
Πόσες φορές τους άφησα να κουβαλήσουν μέσα μου οτιδήποτε βαρύ προκαλώντας μου φθορές; Αμέτρητες! Και δεν παραπονέθηκα καμία.
Πόσες φορές τους άκουσα να τραγουδούν και να παίζουν μουσική μέσα μου και παρασύρθηκα και εγώ σε αυτήν τη μελωδία; Αμέτρητες! Κι αυτό μου έδινε τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίζω να τους φιλοξενώ και να τους προσφέρω όσα πράγματι επιθυμούσαν.
Πόσες φορές τους είπα «Αντίο» στη στιγμή του αποχωρισμού και μου απάντησαν; Καμία!!!
Καμιά εκτός από εκείνη τη φορά που ένα παιδί με κόκκινο κασκόλ και καφέ σκούφο μου χαμογέλασε και μου έκανε «γεια» με το μικροσκοπικό, λευκό του χέρι. "
~~ Απόσπασμα από το "Είμαι ένα βαγόνι", που συναντά κανείς στο δεύτερό μου βιβλίο, με τίτλο "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου"
Η φωτογραφία μας έρχεται από μία αγαπημένη μπλοκερ, συγγραφέα και ευαισθητοποιημένη προσωπικότητα, Αλεξάνδρα Μητραβέλλα
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ. <3
Ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους. Εκατομμύρια ανθρώπους με όσα κουβαλούσαν επάνω και μέσα τους.
Πόσες φορές τους είχα φιλοξενήσει; Αμέτρητες!
Πόσες φορές τους είχα βρει λύσεις στα προβλήματά τους μέσω της τροφής των σκέψεων που τους χάριζα σε όλη μου τη διαδρομή; Αμέτρητες!
Πόσες φορές τους επέτρεψα να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους, όποια κι αν ήταν αυτά, επάνω μου; Αμέτρητες!
Αγαπιόντουσαν; Ζωγράφιζαν καρδούλες!
Χώριζαν; Έγραφαν στιχάκια λύπης!
Υμνούσαν τη φιλία; Χάραζαν τα ονόματά τους!
Ζούσαν τη στιγμή; Φρόντιζαν να μου αφήσουν ενθύμιο την ημερομηνία της!
Και δεν είπα ποτέ μου τίποτα! Τα δέχτηκα όλα με χαρά, γιατί η φιλοξενία μου ήταν κάτι παραπάνω από ουσιώδης. Ήταν αληθινή!
Και συνεχίζω…
Πόσες φορές φιλοξένησα μέσα μου ανθρώπους, που κάποιοι τους εντάσσουν στο περιθώριο; Αμέτρητες! Και ποτέ δεν τους ξεχώρισα από άλλους.
Πόσες φορές τους επέτρεψα να τσακωθούνε εντός μου και άλλες πάλι να αγκαλιάσουν και να μιλήσουν για όσα εκείνη την στιγμή τους ένοιαζε; Αμέτρητες!
Πόσες φορές άφησα τους ανθρώπους να ξεσπάσουν τη μανία και τα νεύρα τους επάνω μου; Αμέτρητες! Και όσο κι αν πόνεσα, δεν παραπονέθηκα ποτέ για το παραμικρό.
Πόσες φορές με βρόμισαν εγκαταλείποντας μέσα μου τα σκουπίδια τους; Αμέτρητες! Και έμαθα να αντέχω τη δυσωδία για χάρη τους.
Πόσες φορές τους άφησα να κουβαλήσουν μέσα μου οτιδήποτε βαρύ προκαλώντας μου φθορές; Αμέτρητες! Και δεν παραπονέθηκα καμία.
Πόσες φορές τους άκουσα να τραγουδούν και να παίζουν μουσική μέσα μου και παρασύρθηκα και εγώ σε αυτήν τη μελωδία; Αμέτρητες! Κι αυτό μου έδινε τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίζω να τους φιλοξενώ και να τους προσφέρω όσα πράγματι επιθυμούσαν.
Πόσες φορές τους είπα «Αντίο» στη στιγμή του αποχωρισμού και μου απάντησαν; Καμία!!!
Καμιά εκτός από εκείνη τη φορά που ένα παιδί με κόκκινο κασκόλ και καφέ σκούφο μου χαμογέλασε και μου έκανε «γεια» με το μικροσκοπικό, λευκό του χέρι. "
~~ Απόσπασμα από το "Είμαι ένα βαγόνι", που συναντά κανείς στο δεύτερό μου βιβλίο, με τίτλο "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου"
Η φωτογραφία μας έρχεται από μία αγαπημένη μπλοκερ, συγγραφέα και ευαισθητοποιημένη προσωπικότητα, Αλεξάνδρα Μητραβέλλα
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ. <3
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ