Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΕΡΝΕΙΣ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΆΒΥΣΣΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ



" Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε ντύνουν με μαύρα πέπλα και μαύρους μανδύες.
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί μοιάζεις τοσο γαλήνια και αέρινη, μέσα στον τόσο έντονο δυναμισμό που κρύβεις και γεννάς.
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε παρουσιάζουν σαν μια μυστηριώδη, μαυροφορεμένη γυναίκα που συνοδεύετε πάντα από κάποιον τυχάρπαστο τυχοδιώκτη.

Για μένα σήμερα φόρεσες σακάκι μαύρο και πουλόβερ βαρύ!
Έπιασες κότσο ψηλό τα καστανά μαλλιά σου και τα σκέπασες με ένα μεγάλο, μαύρο, δαντελένιο καπέλο.
Με ένα  σκουρόχρωμο παντελόνι φαρδύ φρόντισες να καλύψεις τα λευκά ακροδάχτυλα των ξυπόλητων ποδιών σου.

Βαριά και κουρασμένη δείχνεις καθώς περπατάς και βαδίζεις μέσα και πάνω απο ξένα περβάζια. Δε μπορώ να μη διακρίνω το κόκκινο που στάζουν τα ματωμένα σου δάχτυλα. Οι τρυπημένες πατούσες σου!

Μια κόκκινη γραμμή που λάμπει μέσα στο σκοτάδι σέρνεται ξοπίσω σου και νοιώθω τον πόνο βλέποντας το σώμα σου να τρέμει, να σπαράζει.

Σε κοιτάζω σα θολή εικόνα να ξεμακραίνεις μπροστά μου και νοιώθω να μου κόβεται η ανάσα.

Σε ακολουθώ μηχανικά….

Σε βλέπω να περιπλανιέσαι ανάμεσα σε ξεχασμένα, ερειπωμένα, βρόμικα κτήρια και να κρυφοκοιτάς πίσω από σπασμένα ή ραγισμένα παράθυρα τις ελπίδες των ανθρώπων!

Σε βλέπω να διαβαίνεις ανάμεσα σε ανθρωπινες ψυχές που κάτω είναι ξαπλωμένες και να στέκεσαι από πάνω τους σα να προσπαθείς να φυσήξεις στο στόμα τους και να πλημμυρίσεις με ζωή την αλόγιστη παράδοσή τους.

Σε βλέπω να τους αγγίζεις απαλά, να τους χαϊδεύεις τα μαλλιά, να προσπαθείς να τους αγκαλιάσεις, να τους απεγκλωβίσεις και όταν διακρίνω τα δάκρυα που κυλάνε στο πρόσωπό σου θέλω να τρέξω κοντά σου και να σε αγκαλιάσω! Να σε παρηγορήσω!

Το αίμα όλο και πληθαίνει πίσω σου! Μα εκείνοι δε το βλέπουν! Κάθε φορά που αγγίζεις σπλαχνικά έναν ώμο, βαθύ κόκκινο αναβλύζει από τις πληγές που εξαπλώνονται σε όλο σου το σώμα!

Το βλέπω! Το παρατηρώ! Αρχίζω να φοβάμαι!

Θέλω να τρέξω κοντά σου και με το λευκό μου πουκάμισο να σκουπίσω τις ματωμένες σου πατούσες. Ίσως έτσι πάψουν τα ίχνη σου να μαρτυράνε αφόρητο πόνο!

Μα φοβάμαι! Δε το κάνω!

Ντρέπομαι τόσο πολύ!

Μια αλυσίδα σφιχτά με κρατάει!

Σε παρακολουθώ από απόσταση να βαδίζεις ανάμεσα σε φαινομενικά άψυχα κορμιά και με τα λευκά σου δάχτυλα να αγγίζεις απαλά τις πληγές τους.
Ρίγη συγκίνησης με διαπερνούν καθώς σε βλέπω να σκύβεις και να φιλάς στο μέτωπο ανθρώπους που κάποιοι ονόμασαν στο παρελθόν παράσιτα και περιθωριακά στοιχεία.

Πολλοί σε αγαπήσανε και σε λατρέψανε, Νύχτα μου, μα άλλοι πάλι σε μισήσανε και πονέσανε εξαιτίας σου!

Δεν είναι που σέρνεις σκοτάδι και άβυσσο μαζί σου, έχεις άλλωστε προσωπικό οδηγό το υπέρλαμπρο φεγγάρι και πολλούς συνοδοιπόρους τα χιλιάδες φωτεινά σου άστρα, είναι που η ίδια ξέχασες πως υπάρχεις για το καλό των ανθρώπων και μας άφησες να σε αγγίξουμε, να σε λερώσουμε και να σε μολύνουμε ξανά και ξανά!

Είναι σα να επέτρεψες σε κάποιους να σε χρίσουν κατάχρηση ενώ στην ουσία ξέρεις πως είσαι δικαίωμα, Ελευθερία!

Κανείς δε νοιάζεται που δείχνεις τόσο ταλαιπωρημένη, εξαρτημένη, εξασθενημένη. Νοιάζονται μόνο που δεν είσαι μαζί τους ανεκτική όπως παλιά. Που δεν συγχωρείς τα λάθη τους αλλά τους τα επιστρέφεις!"


Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχo "Νύχτα", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...