Τα χρώματα,
αυτά τα φάλτσα χρώματα, μεσουρανούν.
Και διασχίζουν ούρειους Παραδείσους
και πλέουν, σε βαλτωμένα νερά.
Ένα παγώνι μου γνέφει, την παγωνιά.
Τη γνώριμη εκείνη παγωνιά που χρόνια, σαν σαλιγκάρι εκτρέφεται.
Και αναδεικνύω την ομορφιά μέσα από την απελευθερωμένη ασχήμια.
Και χρήζω ως βασιλιάς, τον πιο φτωχό αλήτη.
Κι αντιλαμβάνομαι
Ποθούμενη αντιλαμβάνομαι, την ψυχρή ομορφιά του μορφωτικού μινιμαλισμού που "εκτελέστηκε" ποτέ από κάποιο παράνομο "στράτευμα" χαρούμενων, υπερθετικά, συντελεσμένων εικόνων.
Η βούρτσα του ελαιοχρωματιστή, έχει εκλείψει από καιρό.
Το πινέλο του καλλιτέχνη, βυθίστηκε σε ένα λευκό πηγάδι.
Και επιστρέφω
Σαν βασιλιάς, παραιτούμαι μαινόμενος.
Τα κρίνη έγιναν τουλίπες
Και το φτερό, Αμαλία
Εξουσιάζομεν
-- Αμαλία - Κική Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποιήματα
#Δημιουργώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ