ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

    Τα μάτια σου για εμένα είναι, ένα μελαγχολικό φθινόπωρο που πασχίζει μέσα από πλημμύρες να αναγεννηθεί.   Η δική μου Εύκρατη Ζώνη  σε πολιορκεί θανάσιμα  και ως Φθινοπωρινή Ισημερία  έχει ορίσει τον ανέλπιστο εκείνο μήνα,  της συμφοράς.   Κανένα χειμερινό ηλιοστάσιο δεν μας παρέδωσε την "φλόγα", όσο κι αν την διεκδικήσαμε εμείς, θανάσιμα.   Όσο η μέρα μειώνεται, τόσο ο ήλιος της καρδιάς μου γεμίζει και όσο η θερμοκρασία της γης πέφτει, τόσο ανεβαίνει η ψυχική μου αναλγησία.   Σαν εποχή της συγκομιδής σε κουβαλάω μαζί μου και αποδομούμαι, σαν το σενάριο εκείνο, το πιο εφιαλτικό.   Τα φυλλοβόλα δέντρα θα χάσουν το φύλλωμα τους και τα αειθαλή θα παρακολουθούν θέλοντας να λάβουν μέρος στην μυσταγωγία της φύσης.    Πάντα θα ρέει μέσα μου, ο αμυντικός μηχανισμός της χλωροφύλλης.    Είναι που η δική μου ρίζα πηγάζει κατευθείαν από την καρδιά  -ως άλλη μία -  άσβηστη φλόγα.   Τα χρώματα και η αρμονία σου,  κάνουν την υφήλιο να μοιάζει  με έναν καφέ παράδεισο. Τον δικό μου Παράδει

  Καθώς βάδιζα σε εκείνη την ανηφόρα είδα έναν κύριο με μαύρα ρούχα. Φορούσε ένα λευκό καπέλο, έμοιαζε να το χρησιμοποιεί για να κάνει μόνο τις "κατάλληλες" υποκλίσεις. Ευλαβικά θαρρώ, σάλεψε τους ώμους του, καθώς μου έγνεψε με ακαταλαβίστικο τρόπο. Το σαγόνι του, τρομακτικό, μα έμοιαζε γεμάτο κατανόηση όταν μου χαμογελούσε. Ορκίζομαι πως μια ουλή κατά μήκος, στα δεξιά του προσώπου του, απλωνόταν κι αυτός χαμογελούσε… Κάθε ουλή και ένα δάκρυ, που ονόμασε χαμόγελο μια πληγή που με μύρο, χιλιάδες φορές είχε αρωματίσει. Κι εκείνη τη στιγμή είδα τις άσπρες κάλτσες. Μέσα σε αυτό το δυσνόητο μαύρο υπήρχε ακόμη, κάτι λευκό. Μόνο οι κάλτσες, το μόνο υλικό που του άνηκε που ακόμη, τον συγκρατούσε. Δε με ξεγέλασε, το καπέλο δεν ήταν δικό του. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Η θέση δίπλα του, ήταν εξαρχής πιασμένη. Η απόφαση ήταν μονόδρομος μα η επιλογή, το αδιέξοδο Συνοδοιπόρος χωρίς επιλογή, δεν ωφελεί. Συμπορεύομαι μα δεν καθοδηγούμαι. Γιατί εγώ ζω για το μονοπάτι για κάθε νέο μο

      Διψάω για σένα. Πεινάω για σένα. Ζω μέσα από σένα.   Σε χρειάζομαι με το ίδιο πάθος, την ίδια αγάπη, τον ίδιο ζήλο που περιπλανιούνται οι άνθρωποι στον κόσμο των ονείρων τους.     #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου      

    Ο Ρομαντισμός είναι ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα που ξεκίνησε στα τέλη του18° αιώνα από την Ευρώπη. Ειδικότερα στην ποίηση, εκφράζει τα προσωπικά συναισθήματα του ποιητή ή του ήρωα, όπου κυριαρχεί στους στίχους η μελαγχολία και η θλίψη για ανεκπλήρωτους ή μοιραίους έρωτες, η νοσταλγία για το παρελθόν, η απαισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον. Στην εποχή μας, εξακολουθεί να προσελκύει και να μαγεύει τον αναγνώστη, ενώ παράλληλα, του ξυπνά αναμνήσεις με έντονο συναισθηματικό φορτίο. Σαράντα επτά ρομαντικές ποιήτριες της σύγχρονης εποχής, σας καλωσορίζουν στο παρόν ανθολόγιο και σας υπόσχονται μια ατέρμονη, όσο και αξέχαστη, ποιητική ρομαντζάδα! Ποιητική Έλξη Χρήστος Χριστόπουλος Το τρίτο ανθολόγιο της ομάδας "Ποιητική έλξη" με τίτλο "Οι Τελευταίες των Ρομαντικών", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΓΛΑΥΚΑ και περιλαμβάνει ποιήματα σε ρομαντικό ύφος από γυναίκες ποιήτριες. Περήφανη που συμμετέχω και εγώ, με τέσσερα ποιήματά μου, στο συλλο

  Αγαπημένη μου, σε συνάντησα πριν χρόνια, ερχόμενη στον κόσμο των blogs και έκτοτε, κατέκτησες μια θέση στην καρδιά μου. Θυμάμαι τη χαρά που είχα κάθε φορά που επισκεπτόμουν το μπλοκοσπιτάκι σου, για να διαβάσω τις ιστορίες, εκείνες, από το τετράδιο, που ζέσταναν κάθε φορά τη ψυχή μου. Θυμάμαι τα e mails σου… στην αρχή για το καλωσόρισμα, στη συνέχεια για την αναφορά στα γραπτά μου, για την πίστη σου σε εμένα και το έναυσμα να προχωρήσω. Θυμάμαι επίσης το e mail σου με την εξομολόγηση της ασθένειάς σου και εγώ ένιωθα, πως η δύναμη που ανέβλυζες, ήταν η ελπίδα για όλους εμάς. Γιαγιά Αντιγόνη, Καρμέλα Αντιγόνη Σώρρου, εσύ! Τη βιβλιοθήκη αλλά και την καρδιά μου, στολίζουν τα δύο υπέροχα έργα σου «Οι Αύγουστοι» και «360 μίλια χαμένης αθωότητας». Θυμάσαι σαν χθες, όταν τα κράτησα στα χέρια μου και το πόσο όμορφα αισθάνθηκα με τις αφιερώσεις/ευχές/εναύσματά σου. Θυμάμαι επίσης σαν χθες, τα καλοκαιρινά βράδια, όταν βρισκόμουν στο χωριό που μιλούσαμε στο τ