Γιαγιά Αντιγόνη, Καρμέλα Αντιγόνη Σώρρου, εσύ!

Αγαπημένη μου,

σε συνάντησα πριν χρόνια, ερχόμενη στον κόσμο των blogs και έκτοτε, κατέκτησες μια θέση στην καρδιά μου.

Θυμάμαι τη χαρά που είχα κάθε φορά που επισκεπτόμουν το μπλοκοσπιτάκι σου, για να διαβάσω τις ιστορίες, εκείνες, από το τετράδιο, που ζέσταναν κάθε φορά τη ψυχή μου.

Θυμάμαι τα e mails σου… στην αρχή για το καλωσόρισμα, στη συνέχεια για την αναφορά στα γραπτά μου, για την πίστη σου σε εμένα και το έναυσμα να προχωρήσω.

Θυμάμαι επίσης το e mail σου με την εξομολόγηση της ασθένειάς σου και εγώ ένιωθα, πως η δύναμη που ανέβλυζες, ήταν η ελπίδα για όλους εμάς.

Γιαγιά Αντιγόνη, Καρμέλα Αντιγόνη Σώρρου, εσύ!

Τη βιβλιοθήκη αλλά και την καρδιά μου, στολίζουν τα δύο υπέροχα έργα σου «Οι Αύγουστοι» και «360 μίλια χαμένης αθωότητας».

Θυμάσαι σαν χθες, όταν τα κράτησα στα χέρια μου και το πόσο όμορφα αισθάνθηκα με τις αφιερώσεις/ευχές/εναύσματά σου.

Θυμάμαι επίσης σαν χθες, τα καλοκαιρινά βράδια, όταν βρισκόμουν στο χωριό που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μου έδινες συμβουλές για το τι να προσέξω στον χώρο των εκδόσεων που τόσο ήθελα κι εγώ να βαδίσω.

Στη συνέχεια, γεννήθηκαν και τα δικά μου βιβλία και εσύ, ήσουν εκεί, με λόγια αλλά και με πράξεις να με στηρίξεις.

Και βρέθηκαν στην αγκαλιά σου και συζητήσαμε για αυτά, τα μελετήσαμε, τα αγαπήσαμε, αποφασίσαμε πως θα έρθει σύντομα η στιγμή που θα τα παρουσιάσουμε στην Αθήνα.

Μιλούσαμε για αυτή την παρουσίαση, μιλούσαμε συνεχώς, την ετοιμάζαμε και καμία από εμάς δεν περίμενε πως η μοίρα είχε άλλα σχέδια.

Δύο ημέρες πριν την παρουσίαση που είχαμε ετοιμάσει σε γνωστό βιβλιοκαφέ/βιβλιοπωλείο στην περιοχή των Εξαρχείων, με πήρες τηλέφωνο και μου είπες για το πρόβλημα υγείας που προέκυψε και δυστυχώς δεν θα μπορούσες να παραστείς.

Και ένιωθες τόσο άσχημα για αυτό γλυκιά μου και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω να σε παρηγορήσω.

Θυμάμαι πως σου είπα να μη στεναχωριέσαι, να μην ανησυχείς για μένα, είχα άτομα να με βοηθήσουν και εσύ, να γίνεις καλά και κάποια άλλη στιγμή, θα συναντηθούμε.

Και αυτή η στιγμή δεν άργησε να έρθει, αγαπημένη μου.. τη θέλαμε άλλωστε τόσο πολύ και οι δυο μας.

Σε συνάντησα επιτέλους στη παρουσίαση του βιβλίου "Η Αγάπη Δηλώνει Παρ(ώ)ν" στον όμορφο χώρο του Βυρσοδεψείου στον Πειραιά και ήσουν πανέμορφη, εντυπωσιακή, ευγενική με ήθος, αξιοπρέπεια, τρυφερότητα. Ήσουν όλα όσα είχα τόσο καιρό αισθανθεί.

Σε άκουσα να μιλάς για τα έργα μου, για εμένα, σε άκουσα να διαβάζεις, σε αγκάλιασα, σου κράτησα τα χέρια και αυτές οι στιγμές χαράχθηκαν μέσα μου.

Κάπως έτσι θα σε αποχαιρετήσω σήμερα, κρατώντας σε για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου.

Καλή ανάπαυση στον Παράδεισο, καλό ταξίδι στο Φώς, αγαπημένη, Γιαγιά Αντιγόνη!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου