Η θαλπωρή

 

 

Εχθές σκεφτόμουν το φεγγάρι,
είχε τα μάτια σου.

Προχθές αναπολούσα την κοιλάδα της Χαραυγής,
είχε τα γένια σου.

Σήμερα ονειροπολούσα την ελευθερία ενός μαύρου αλόγου,
είχε τα μαλλιά σου.

Θύμησες,
με τυλίγουν θύμησες.

Ένα πελώριο μαντήλι οι σκέψεις μου:
να διχάζουν και να διχάζονται,
να αποκαλύπτουν και να αποκαλύπτονται.

Στη ζωή μου υπάρχει μια ζωή κρυμμένη.
Ένα παιδί μάχεται για το αύριο.
Ένας ενήλικας παραιτείται από τη ζωή.

Τίποτα αντικρουόμενο,
τίποτα γενναίο.

Όλα βατά,
όλα εύκολα.

Μη τυχόν και πιστέψεις τους στίχους.
Η ζωή μοιάζει με επαναλαμβανόμενη τρέλα
στην οποία οι στίχοι ζητούν θαλπωρή.

Εχθές σκεφτόμουν το φεγγάρι,
είχε τα μάτια μου.

Προχθές αναπολούσα την κοιλάδα της Χαραυγής,
είχε τα γένια μου.

Σήμερα ονειροπολούσα την ελευθερία ενός μαύρου αλόγου,
είχε τα μαλλιά μου.

Θύμησες,
σε τυλίγουν θύμησες.

Ένα πελώριο μαντήλι οι σκέψεις σου:
να διχάζουν και να διχάζονται,
να αποκαλύπτουν και να αποκαλύπτονται.

Στη ζωή σου υπάρχει μια ζωή κρυμμένη.
Ένα παιδί μάχεται για το αύριο.
Ένας ενήλικας παραιτείται από τη ζωή.

Τίποτα αντικρουόμενο,
τίποτα γενναίο.

Όλα βατά,
όλα εύκολα.

Δεν πιστεύω τους στίχους.
Η ζωή μοιάζει με επαναλαμβανόμενη τρέλα
στην οποία οι στίχοι ζητούν θαλπωρή.

Η θαλπωρή – Κική Κωνσταντίνου