ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καλημέρα, εκφραστικοί μου!  Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα, έχω κάτι «ιδιαίτερο» να μοιραστώ μαζί σας. Κάτι που ξεκίνησε πριν καιρό, μια σκέψη που γέννησε λέξεις και συναισθήματα, μια προσπάθεια που έκανα με όλη μου την καρδιά -και ναι, ίσως να μην ολοκληρώθηκε όπως φανταζόμουν- αλλά δεν πειράζει. Το σημαντικό είναι ότι τώρα μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας, και αυτό μου αρκεί. Λοιπόν, εδώ και αρκετό καιρό, έχω γράψει ένα πεζογράφημα με μορφή ημερολογίου ή ίσως ένα λογοτεχνικό ημερολόγιο, όπως μου αρέσει να το λέω. Έχει στοιχεία ποίησης, αυτοβιογραφίας, μονολόγου και λογοτεχνίας. Δεν ξέρω ακριβώς πού να το κατατάξω και τώρα που το σκέφτομαι ίσως τελικά να μην χρειάζεται και να το αφήσουμε ως έχει, δηλαδή ένα εκφραστικό μου ιδίωμα, ένα προσωπικό ταξίδι γραφής με όνειρα, μνήμες, συναισθήματα και στόχους. Θα ήθελα, όμως, πριν ξεκινήσω, να σας δώσω λίγο ένα πλαίσιο της δημιουργίας του. Να σας μιλήσω για το πώς γεννήθηκε, τι θέλησα να κάνω με αυτό, και πώς σκοπεύω να το μοιραστώ μαζί...

  Δεν έπεφτε η βροχή. Κρατούσε την ανάσα της, όπως κρατάς ένα μυστικό πριν το εμπιστευτείς στον κόσμο. Ο ουρανός, βαθύς και αμίλητος  ήξερε πως κάποτε, οι σιωπές είναι ιερές. Κι εκείνη... μισή από ουρανό, μισή από όνειρο ξεχασμένο  στεκόταν επάνω στο νερό, σαν να της το ‘χαν τάξει τα άστρα. Δεν βούλιαζε. Ούτε περπατούσε. Αιωρούνταν ανάμεσα σε αυτό που ήταν και σε αυτό που ποτέ δεν ειπώθηκε. Τα μαλλιά της κρατούσαν τη νύχτα όπως κρατά ένα παιδί το τελευταίο του παραμύθι πριν το πάρει ο ύπνος. Και το βλέμμα της  ω Θεέ μου, το βλέμμα της  δεν ζητούσε απαντήσεις. Σε κοίταζε σαν να ήξερες ήδη αυτό που αρνήθηκες να θυμηθείς. Ένα βιολί στο στήθος της, βουβό. Όχι από έλλειψη ήχου, μα από υπομονή. Έτοιμο να ψιθυρίσει τη μουσική που δεν έχει ακόμη γραφτεί. Τη μουσική που γεννιέται μόνο όταν είσαι αληθινά μόνος. Και τα χέρια της  λεπτά σαν προσευχές, δεν έπαιζαν. Ευλογούσαν. Κάθε κίνηση, μια συγχώρεση. Κάθε χορδή, μια λέξη που σώθηκε απ’ τον θόρυβο. Κάθε παύση, μια αγ...

Καλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Μια ποικιλόμορφη δημοσίευση και σήμερα, με πρωταγωνίστρια φυσικά την Ελπίδα! Την Ελπίδα Μέσα Μας! Πιστεύω πως η ελπίδα είναι κάτι που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό το μικρό φως που δεν σβήνει ποτέ, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Μπορεί να "σκοντάφτει", να τρεμοπαίζει, αλλά πάντα κάπου μέσα μας μένει αναμμένο. Κι όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά, η ελπίδα είναι εκεί και μας λέει να μην τα παρατήσουμε. Είναι η φωνή που ψιθυρίζει «θα περάσει» όταν πονάμε, ή «θα τα καταφέρεις» όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο. Είναι η δύναμη που μας κάνει να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε. Η ελπίδα δεν είναι ένα μαγικό ραβδί. Δεν αλλάζει τη ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά μας βοηθά να κρατηθούμε, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Κι όσο προσπαθούμε, κάτι αλλάζει μέσα και γύρω μας. Σίγουρα πάντως κάνει τον κόσμο πιο ζεστό και φωτεινό.  Κάποιες φορές, η ελπίδα βρίσκεται στα πιο...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου. Χρόνια πολλά για τους χθεσινούς εορτάζοντες, να τους χαιρόσαστε! Χρόνια πολλά για την Ελλάδα μας για αύριο!  Ακόμη μία χρονιά θα γιορτάσουμε την Επέτειο του Όχι.  Και πέρα από την ιστορία, πόσο σημαντικό είναι να λέμε όχι τη σωστή στιγμή. Πόσο λυτρωτικό θα έλεγα. Με αφορμή αυτά κι άλλα πολλά, λίγο πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα μικρό διήγημα που έγραψα μέσα στο Σαββατοκύριακο και εύχομαι να σας αρέσει.    Η Επέτειος του Όχι  Η 28η Οκτωβρίου είναι μια μέρα που μας θυμίζει πως η ελευθερία δεν είναι κάτι δεδομένο. Το «Όχι» του 1940 δεν ήταν απλώς μια λέξη. Ήταν μια πράξη θάρρους και αξιοπρέπειας από έναν ολόκληρο λαό που αρνήθηκε να υποκύψει σε μια ξένη δύναμη. Οι Έλληνες στάθηκαν ενωμένοι απέναντι σε έναν πολύ πιο ισχυρό εχθρό, αποδεικνύοντας πως η ψυχή και η πίστη μπορούν να ξεπεράσουν κάθε φόβο. Σήμερα, η επέτειος αυτή δεν είναι μόνο ιστορική ανάμνηση. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε τι σημαίνει να λέμε «όχι» στη...

 23/06/2011 Καλημέρα ολούθε! Τι βρήκα, εκφραστικοί μου! Τι βρήκα! Εντάξει, βρήκα πάρα πολλά παλιά μου γραπτά, παλιές μου προσπάθειες, αλλά αυτό δε γινόταν να μη το μοιραστώ μαζί σας. Θέλω πάρα πολύ να το μοιραστώ μαζί σας, με την αρχική του μορφή. Δεν έχω κάνει καμία επεξεργασία δηλαδή, ούτε στη δομή ούτε πουθενά, το βλέπετε πρώτοι, αυτούσιο. Η ημερομηνία 23/06/2011 είναι η ημερομηνία του ακόλουθου έργου μου, ή μάλλον του ακόλουθου πειραματισμού μου, όπως το βρήκα αποθηκευμένο στο παλιό μου λαπτοπ (σας έχω αναφέρει την ιστορία, το βρήκα στο χωριό και το έφερα σπίτι μου, τι "θησαυρούς" έχει μέσα του, δεν λέγεται).  Ήθελα πολύ να γράψω σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, και αν θυμάμαι καλά πειραματίστηκα σε δυο τρία σενάρια, βέβαια στο πρώτο επεισόδιο έμεινα, αλλά διαβάζοντάς το συγκεκριμένο χρόνια μετά, συγκινήθηκα. Είναι και το πρώτο σενάριο, βέβαια. Θα αλιεύσω και τα άλλα, να σας τα παρουσιάσω εν καιρώ. Συγκινήθηκα, κυρίως γιατί είδα τα όνειρά μου και εντάξει, το να εκφράζο...