Τα ήμερα και τα ανήμερα

 

   

Εκεί, μέσα στην ησυχία της ψυχής, βρίσκεις την αληθινή γαλήνη.

Το πιο όμορφο αγαθό που κράτησα στα χέρια μου, είναι η ταπεινότητα.

Έμαθα πως τα δέντρα αγαπούν τα φύλλα τους, ακόμη κι όταν τα ρίχνουν χάμω.

Πως τα πουλιά αναζητούν γυμνά κλαδιά για να κατοικήσουν.

Πως οι μάνες τυλίγουν με μαντήλι τα μαλλιά τους επειδή έτσι, μπορούνε να κρύψουν τη πίκρα τους.

 

Καθώς σε κοιτάζω, 

καθώς προσπαθώ να απαγκιστρωθώ από το βλέμμα σου, 

καθώς σε φοβάμαι και σε θαυμάζω ταυτόχρονα,

θέλω να μοιραστώ μαζί σου 

πως η λύπη μου μοιάζει με ένα πουλί 

που ταξιδεύει και λαχταρά  - απείρως -

να ξαποστάσει σε μια στοργική γη 

που μυρίζει θυμάρι.

 

Θυμάρι και αλάτι, σαν δυο ερωτευμένοι έφηβοι, που μυρίζουνε παιώνια.

Σαν δυο επαναστάτες που τα λάβαρά τους σκόρπισαν στον άνεμο, επειδή ο έρωτάς τους ήτανε εξέγερση και όχι ανάγκη.

Σαν δυο μικρές τουλίπες που στην κακοκαιρία ενέδωσαν και η βροχή τις περιθάλπει κάτω από το χώμα. 

 

Κι όλα αυτά, 

τα πολλά, 

τα ήμερα και τα ανήμερα,  

όλα, 

τη γαλήνη αποζητούν και σε εκείνη 

χρωστο΄ύν την ανάσα τους!

 

~~ Κική Κωνσταντίνου 

 

Καλημέρα και Καλή Κυριακή, εκφραστικοί μου!

Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!