-Νίκος Καρούζος, «Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού» “Ουρανέ ολόκληρε ανοίγει το άνθος της φωνής μου ψηλά έφυγαν όλα τα πουλιά, μου τον χειμώνα δεν προσμένω σ’ αυτούς τους τόπους ελευθερώνω αγγίζοντας έρημος το γερασμένο τοίχο της βροχής κι όπως έρχεται απ’ την αύριο με το φάσμα του τρόμου διασταυρώνομαι πάλι. Λεν είναι, πια η Άνοιξη δεν είναι καλοκαίρι μα εγώ ας ανοίξω το βήμα κ’ εδώ λησμονημένος να δείξω την αιωνιότητα. Έχω άλλωστε τα φτερά ταξιδεύω πάνω απ’ τα γλυκύτερα βάσανα του καλοκαιριού την ομορφιά του έαρος. Ακούω τους ήχους των τύμπανων σου Μελλοντικέ όμως λυτρώσου από μας πίσω δεν πάει ο καιρός μονάχα σέβεται το κορμί με τ’ άνθη του ιδού λοιπόν γιατί το συντρίβει. Λησμόνησε μας. Ακούω τη χαρά σου πολιτεία του θεού υπάρχεις αλήθεια και δρόμος αργυρόχρωμα κλαδιά κάτω απ’ τη σελήνη η μυρωμένη η πορτοκαλιά το ρόδι ευτυχισμένο λάλημα του πετεινού. Όταν λαλεί ο πετεινός πώς σχίζει την καρδιά μου τι ερημιά διαλαλεί στο σάπιο μεσ...
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!