ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Προχωρούσα... και προχωρούσα…. και προχωρούσα….., χαμένη στον δρόμο, που οδηγούσε στο Εγώ μου.   Ένα φθινοπωρινό φυλλαράκι, που είχε πέσει από κάποιο δέντρο, βρέθηκε στο διάβα μου και με έκανε να σταματήσω, να σκύψω, να το πιάσω, να το δω. Νοσταλγικά θυμάμαι του χαμογέλασα, το άφησα πάλι κάτω και συνέχισα να προχωρώ σε έναν άυλο δρόμο.   Συνέχισα… Συνέχισα.. Για ώρα συνέχισα ανάμεσα σε ξύλινους, καφέ φράχτες, ώσπου έφτασα σε ένα αμπέλι με πολλά σταφύλια που μοσχοβολούσαν και σκέφτηκα να κάτσω να ξεκουραστώ. Έψαξα για νεράκι, αφού «τσακώθηκα» με δυο σφήγκες και αποφάσισα να κοιμηθώ για λίγο κάτω από ένα πεύκο που υπήρχε στο τέλος του συγκεκριμένου χωραφιού.   Ξύπνησα μετά από ώρες. Πεινούσα. Πεινούσα πολύ. Έφαγα ένα τσαμπί πράσινο σταφύλι και ένιωσα πως χόρτασα για πάντα.   Σκέφτηκα να πάρω λίγες ρώγες σταφυλιού σε περίπτωση που πεινάσω στον επόμενό μου δρόμο, μα σκέφτηκα πως θα περάσουν άλλοι τόσοι πεζοπόροι και θα ’ναι κρίμα κι άδικο να μην τους αφήσω

  Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν το πράσινο της ελπίδας κι ας ξέρω πως για μένα πια αυτό το θαυματουργό συναίσθημα έχει κρυφτεί σε κάποιο αμπέλι, που ξερίζωσαν με μανία κάποιοι εξόριστοι, πρώην κατακτητές.   Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν φυσικό φαινόμενο, θα ήσουν ένας ανεμοστρόβιλος που πήρε τη ζωή της ζωής μου και τη στροβίλισε δυνατά καταπνίγοντας και το τελευταίο δάκρυ που προσπάθησε να βρει διαφυγή σε ένα δρόμο, που στρώθηκε από χιλιάδες βάλτους, που συνήθιζα να οραματίζομαι πως είναι καθάριες λίμνες.   Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν ζωγραφιά θα απεικόνιζες ένα κόκκινο γαρύφαλλο στη μέση μίας στάνης! Μίας στάνης να μου θυμίζει πως εκεί γεννήθηκε ο Χριστός και χαμογέλασε μετά τον πρώτο πόνο η Παναγία. Το δικό μου μοναδικό χαμόγελο που ακολούθησε τον πόνο της εκάστοτε Μαρίας. Όλες οι μητέρες μία Παναγιά! Όλος ο πόνος, ο πόνος της δοξασμένης Παναγίας.   Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν βιτρίνα καταστήματος, θα ήσουν ένας κενός, λευκός χώρος με ένα καρτ ποστάλ σε