Ιδιοσυγκρασία

 

 

Μου είπανε πως είμαι ο ιδιαίτερος τρόπος, που κάποιος αντιδρά και εκδηλώνει τα αισθήματα και τον ψυχικό του κόσμο, μα εγώ απάντησα πως είμαι μια λίμνη με νεκρές πεταλούδες που έζησαν και κατοίκησαν για καιρό στο εσωτερικό μου.

 

Σάμπως κατάλαβαν; Σάμπως προσπάθησαν να καταλάβουν;

Σάμπως τους ένοιαξε; Σάμπως προσπάθησα να με επιβάλω;

 

Νόμιζαν ότι ήθελα να επιβληθώ, μα το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα ήταν να τους αφήσω να με διδάξουν.

 

Ήθελα να πλάσω την ψυχή μου και ήμουνα ένα σφουγγάρι ημιμαθές, που το μόνο που αποζητούσε ήταν τα χέρια ενός ψαρά, για να το ανασύρουν στην επιφάνεια.

Διότι όλοι σε κάποιον πάτο μιας αλμυρής θάλασσας βρισκόμαστε, μέχρι να αναδυθούμε σε εκείνον το φωτεινό κόσμο, που με μια μαύρη κιμωλία σχημάτισε κάποιος σε ένα λευκό χαρτί, που ξέπεσε από κάποιο ξεχασμένο μπλοκ ζωγραφικής.

 

Μου είπανε πως είμαι μια δύναμη, που περιορίζει και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τη συμπεριφορά και τη σωματική και όχι μόνο λειτουργία των ανθρώπων, μα εγώ απάντησα πως είμαι απλώς ένα τούβλο σε έναν τοίχο που έπρεπε να κλείσει μια τρύπα, που είχαν ανοίξει κάποιοι πλανόδιοι «εραστές».

 

Μου είπανε πως είμαι ένας μίμος, που το μόνο πού επιδιώκει είναι να δημιουργήσει πλαστά, αντίγραφα, ρομποτικών ανθρώπων, μα εγώ πίστεψα πως είμαι ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, που στόχο έχει να αναδείξει και να πολλαπλασιάσει τις αρετές όλων των ατόμων, που ξέρω πως υπάρχουν γύρω μου.

 

Σάμπως προσπάθησαν να δουν τι κρύβω πίσω από τη φαινομενικά άψυχη, «λειτουργική» καρδιά μου;

Σάμπως άξιζε να προσπαθήσω να τους δείξω; Σάμπως άξιζε να περιμένω να «φανώ»;

 

Τι να δείξεις άλλωστε σε ανθρώπους, που έχουν ήδη αιχμαλωτίσει τα μάτια τους, τα όμορφα εκείνα μάτια, πίσω από συνηθισμένα μοτίβα συμπεριφορών και πεποιθήσεων;!

Τι να θέλεις να προτείνεις, όταν σε έχουν χίλιες φορές ταυτίσει με μία πλάνη, που δεν προσπάθησαν ποτέ να εξηγήσουν, μα και να ζήσουν μέσα της για ένα μονάχα λεπτό.

Για ένα λεπτό, που θα τους έδειχνα τον κόσμο όλο!

 

Μου είπανε πως λειτουργώ μη συνειδητά και παραπλανώ πολλές φορές τις συμπεριφορές και τις ελπίδες των ανθρώπων, μα εγώ απάντησα πως είμαι μία θετική ενέργεια – δύναμη, που στόχο έχω να ελευθερώσω τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου με τρόπο που ο καθένας μόνος θα ανακαλύψει.

 

Μου είπανε πως προκαλώ διανοητικές διαταραχές, μα απάντησα πως εκείνοι ξεπέρασαν τις αποστάσεις. Είχα πυξίδα – οδηγό, για να τους δείχνω τον δρόμο που έπρεπε να διαβούν για να με συναντήσουν, μα σε μια στιγμή αδυναμίας με πετάξαν και με ποδοπάτησαν με δύναμη στο χώμα. Και εγώ στάθηκα εκεί, σηκώθηκα, όρθωσα το ανάστημά μου και τους έδωσα το χέρι για να με ακολουθήσουν, όμως εκείνοι σαν γνήσιοι, άγριοι εξερευνητές, μου έστριψαν την πλάτη και με άφησαν δεμένη σε έναν κισσό, να τους βλέπω να ξεμακραίνουν.

 

Κι ύστερα!

Ύστερα που χάθηκαν και βρέθηκαν στα προσωπικά τους «ανεξιχνίαστα» και αδιέξοδα μονοπάτια, μου είπαν ότι έφταιγα, που τους άφησα να ζήσουν μακριά μου. Αλλά έτσι είναι. Πάντα τα λάθη και τις ευθύνες τις επιρρίπτουμε σε άλλους, για να μην αντικρίσουμε ποτέ τον εαυτό μας μέσα σε όλα εκείνα που έπρεπε να έχουμε τη δύναμη να αποφανθούμε. Γιατί όλα αυτά ζωή προμηνύουν και αποφάσεις στιγμών, που ανήκουνε σε μια διαδρομή, που είναι τα «φτερά» του προσωπικού μας «λευκού αλόγου».

 

Ας είναι! Το προσπερνώ…

Είμαι εκεί, για να τους δείξω τη μόνη διαδρομή, που οδηγεί στην ανακάλυψη του εαυτού, που παγιδεύτηκε σε έναν ιστό αράχνης, που το ίδιο το μυαλό επέλεξε να δημιουργήσει.

 

Είμαι εκεί!

Κι ας μη με βλέπουνε, είμαι εκεί!

Τους δίνω τη δυνατότητα να θυμηθούνε.

Να ονειρευτούνε ξανά, να ζήσουνε, σαν το μικρό εκείνο ζουζούνι, που ξεμπλέχτηκε από τον ιστό και έχει όλη τη δύναμη και τη χαρά για να πανηγυρίσει για όλα εκείνα που του δόθηκαν και μπορεί για άλλη μια φορά να αναπροσδιορίσει.

 

Και θα το κάνει!

Θα το κάνει, γιατί η δύναμή μου είναι τόση, που μπορεί να επανεκκινεί τους τροχούς του πιο παλιού αμαξιού, που κάποιος πάρκαρε σε ένα μισογκρεμισμένο λεβητοστάσιο, που ονόμασαν παλιά αποθήκη και ξέχασαν πως ο καυστήρας που φιλοξενούσε ήταν ικανός για να αναθερμάνει όλους εκείνους τους ψυχρούς προσωπικούς μας τόπους.

 

Με μελέτησαν πολλές φορές συνειδητά, μα τους είπα πως γεννήθηκα για να προσαρμόζομαι, να ξεχωρίζω, να εμπλουτίζομαι, μα πάνω απ’ όλα να μη χαλιναγωγούμαι.

Το μόνο που επιθυμώ είναι οι άνθρωποι να καταφέρουν να προσδιορίσουν πλήρως τον αληθινό, εσωτερικό μου κόσμο.

Και αυτός ο κόσμος περικλείει και όχι εσωκλείει εκατομμύρια ανθρώπους.

Όλους τους ανθρώπους.

 

Παρόλο που με αδίκησαν και με κατέστρεψαν ξανά και ξανά, είμαι εδώ για να τους δείχνω τον «σωστό» θεωρητικά δρόμο. Θα με παρερμηνεύσουν θαρρώ, μα θα με ανακαλύψουν στην πλήρη διάσταση και πάλι.

Θα είμαι εδώ για να γεννώ και όχι για να πεθαίνω, σα να ‘ταν χθες η μέρα, που το φως της ζωής θα ξεπροβάλει.

Δεν τιμωρώ, προστατεύω. Ας το καταλάβουν, ας με αφήσουν, ας με καλλιεργήσουν πάλι.

 

Είμαι ένα έδαφος και το μόνο που θέλω είναι καλλιεργηθώ.

Δικαίωμά σου να με σπείρεις. Υποχρέωση μου να καλλιεργήσω και να αναδείξω όσα μου έσπειρες. Μονάχα την ώρα του θέρους θέλω να θυμάσαι πως εσύ μου τοποθέτησες της ψυχής τους πανάγαθους «σπάρτες»! 

 

~~ Ιδιοσυγκρασία - Κική Κωνσταντίνου

(Οι Φεγγίτες της Ζωής μου)