ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Τα ήθη και έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα, είναι βγαλμένα από τις ρίζες του πολιτισμού και τις διηγήσεις των γιαγιάδων, έθιμα που κάποια καλά κρατούν με το πέρασμα του χρόνου και κάποια άλλα καλούμαστε να τα αναβιώσουμε. Η Μεγάλη Εβδομάδα, οδηγεί στο θρίαμβο της Ανάστασης, στο θάνατο του θανάτου, τη νίκη της ζωής σηματοδοτώντας παράλληλα το τέλος του χειμώνα και την αρχή της Άνοιξης. Τα ήθη και έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα, είναι βγαλμένα από τις ρίζες του πολιτισμού και τις διηγήσεις των γιαγιάδων, έθιμα που κάποια καλά κρατούν με το πέρασμα του χρόνου και κάποια άλλα καλούμαστε να τα αναβιώσουμε. Στην Κεφαλλονιά λένε: Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα. Μεγάλη Τρίτη, μεγάλη κρίση. Μεγάλη Τετάρτη, μεγάλο σκοτάδι. Μεγάλη Πέφτη, δάκρυο πέφτει. Μεγάλη Παρασκευή, θλίψη πολλή. Μεγάλο Σαββάτο, χαρές γιομάτο. Μεγάλη Λαμπρή, χάσκα μούσκα αυγό κι αρνί.   Μεγάλη Δευτέρα Τη Μεγάλη Δευτέρα σε όλη την Ελλάδα, ξεκινούν οι ετοιμασίες στα σπίτια για τον εορτασμό τ

    Τα όνειρά μου κυνηγούν το γαλάζιο σαν κύμα που μάγεψε την Γη  ενώ εκδιώχθηκε από τον ουρανό. Έτσι σε στεγάζω: Παράλογα. Έτσι σ' αγαπώ: Αποσπώμενα. Έτσι σε προσεγγίζω: Αλληγορικά έξυπνα. Έτσι σε σκοτώνω: Κάνοντάς σε, δημιουργία.    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~     Κι εγώ που γέμισα σελίδες με άχρηστα λόγια,  θέλησα σε έναν φρέσκο βολβό να εξομολογηθώ την υστεροφημία μου. Με διάλεξε!    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~   Του ύπνου τα κρυφά ακρογιάλια, τα κέρδισα σε μια μονομαχία, μεταίχμια. Έκτοτε κυνηγώ την Ελπίδα. Μαξιλάρι και χειρολαβή, έγινε. Με συνοδεύει, με κυνηγά. Τη χρειάζομαι!   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  Είν' η Αγάπη σου, μια αόρατη πεταλούδα, διάφανη. Ένα γλυκό γεμάτο σιρόπι, μια θάλασσα στην οποία επιπλέουν, μαργαρίτες. Μην μου μαρτυρήσεις το συναίσθημα, σε διώκω.   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  Σ' ακολουθώ χωρίς να ξέρω το γιατί. Χωρίς να ζητήσω να μάθω τον προορισμό. Χωρίς να πάρω μαζί μου, καμία αποσκευή. Χωρίς εμπιστοσύνη στο συναίσ

  Ποια είσαι, εσύ; Τι θες; Ποια ψυχική αναλγησία σε φέρνει το βράδυ, τούτο, εδώ;   Τι με κοιτάς; Μη με κοιτάς! Δεν θέλω να με κοιτάς!   Σου φαίνομαι, παράξενος; Απροσπέλαστος; Όμορφος; Τι;   Μήπως το δάφνινο στεφάνι και τα χρυσά φτερά σε παραπέμπουν σε κάτι ξωτικό; Μήπως ακόμη χειρότερα σε ξεγέλασαν και νομίζεις πως είμαι ο γνωστός αγγελιοφόρος, ο Ερμής; Αν τόλμησες να σκεφτείς πως είμαι ο θεός Έρωτας, πραγματικά δεν ξέρω τι κάνεις σήμερα, εδώ.   Ακόμη με κοιτάζεις, έτσι; Συνεχίζεις να με κοιτάζεις. Επίμονα με κοιτάζεις και εγώ, θέλω να φύγεις. Απόστρεψε το βλέμμα, ταξίδεψε κάπου αλλού με τους στίχους και άσε με, μόνο μου.   Μόνο μου! Εδώ και χρόνια, είμαι μόνος μου! Αυτοεξόριστος και απρόθυμα, εριστικός!   Βλέπεις τα πόδια μου;   χμ… Τα πόδια μου!   Τα βλέπεις; Κινούνται, για να γλιτώσουν την ακινησία τους.   Θαμμένος είμαι έρημος τιμωρημένος μόνος πάντα μόνος   ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ! αυτό είμαι, καταραμένος