Θέατρο Σκιών

 

Άψυχες μαριονιέτες στη σκηνή ανεβαίνουν

πρόβα κινδύνου το νήμα κοινά.

Χοντρά σκοινιά δεμάτων κατεβαίνουν

φωνή κεκλεισμένων θυρών που πονά

 

Αθέατες θεατές ψυχές γυρεύουν

ρόλους να βρουν να μιλούν.

Χτύπους αοράτους χρέη μένουν

Αθόρυβες Περσίδες υμνούν

 

Πρόβα ζωής εισβάλει, σκηνή μαύρη επί γης.

Ουρλιαχτά, ξεσπάσματα ρόλων, η αυγή χαράζει

και κάποιος δυνατά φωνάζει «Μπορείς!»

 

Σήμερα, ο θιασάρχης παράσταση ανεβάζει

οι τίτλοι του τέλους τη νύχτα υμνούν.

Άσπονδοι φίλοι, άκαρδοι ανθρώποι

για χαράς ρολάκι ξεσπούν.

 

Μαριονέτες ψυχών ανεμίζουν

άδεια η σκηνή θα φανεί.

Μνήμες, θύμισες ορίζουν

άδειων λεπτών τη στιγμή.

 

Χειροκροτήματα ανθρώπων δε θα λάβεις

μια αέναη παράσταση ξεκινά

Συγχαρητήρια δε θα ακούσεις

μα όμορφα συναισθήματα το σκηνικό μαρτυρά.

 

Αισθήσεις ανθρώπων θα ξυπνήσουν

αντίλαλος μιας λανθασμένης πλάνης ξεσπά.

Οι ταξιθέτριες άψυχα σώματα θα ξεσκονίσουν

και εσύ κρυμμένος πίσω από ένα πανί να γελάς. 

 

Όταν η αυλαία πέσει, κόκκινο πανί θα ρίξεις στη γη

αποδοκιμασίες, ήχοι, κίνδυνοι θα εμφανίσουν

μα εσύ ξέρεις πως οι άψυχες μαριονέτες

βουβές και έντρομες θα στέκουν εκεί. 

 

Χειροκρότημα και επιφωνήματα δε θα απολαύσουν

ούτε εσύ θα ακούσεις κάτι καλό.

Κοίταξε το απέραντο χάος που απλώνεται μπροστά σου

και δέξου κάτι θετικό. 

 

Οι μαριονέτες είναι ένας ρόλος

ένας ρόλος αθέατων ψυχών.

Τους κάτω ρόλους να φοβάσαι

που κρίνουν εσένα σε ένα θέατρο σκιών. 

 

Μη φοβάσαι τι θα πούνε

ρίξε την αυλαία και άρχισε ξανά

Κι αν παράσταση η ζωή σε ανεβάσει

πως ακόμη ζεις θα μαρτυρά.

 

~~ Θέατρο Σκιών - Κική Κωνσταντίνου

(Οι Φεγγίτες της Ζωής μου)