Η ζωή,
τα όνειρα,
ο βιοπορισμός,
μας οδηγούν σε διάφορα μονοπάτια
αλλά το φθινόπωρο,
μας οδηγεί στα σπίτια μας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κι αν νομίζεις πως τα καράβια στέκουν μόνα, ξεχασμένα στην έρημη ακρογιαλιά, σκέψου πως μπορεί να "αισθάνονται" οι πέτρες... !
Είχαν συνηθίσει πολύ περισσότερο τους ανθρώπους
δίπλα και πάνω τους...!
Κι όμως, ποτέ δεν παραπονέθηκαν!
Πάντα ήρεμες, μοναχικές, δεκτικές
σε έναν κόσμο που πάντα κουβαλάει ένα "βαρύ" Χειμώνα
που έχει τις ρίζες του στο πιο "καυτό" Καλοκαίρι..!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το "μαζί" ενώνει και το "εγώ" αφανίζει, είναι γνωστό.
Κάνε ευχές τα όνειρά σου και πράξη, τα έργα σου.
Ανέτειλε σαν άλλος ένας - ολότελα - δικός σου Ήλιος.
Όταν θα έχεις "γεμίσει" με αγάπη, θα καταλάβεις πλήρως τι θέλω να σου πω.
Ευλογημένοι όσοι νιώθουν τη Γαλήνη σήμερα!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όλοι
αυτοί οι τύποι, μου φαίνονται αστείοι. Αστείοι, μέσα στην ματαιόδοξη
μετριότητά τους, που "πλήρωσαν", για να την αποκτήσουν! Εύγε μεγάλο μου,
τίποτα. Αγαπητό μου, κενό. Προσκύνα το "μαύρο" κύμβαλο, το αλαλάζον!
Χαλκός του, είσαι!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το να προσπαθείς να αλλάξεις τις συνήθειες των ανθρώπων είναι σα να προσπαθείς να πας κόντρα στον άνεμο. Και ναι, ως κάποιο σημείο θα μπορέσεις να πας κόντρα, όταν όμως τα μποφόρ «ενωθούν» θα σε αναποδογυρίσουν.
Όταν θες κάτι να αλλάξεις και κυρίως να του επιφέρεις πρόοδο, πρέπει να καταλάβεις ότι αν ο άλλος εισπράττει πως πας να τον αποτελειώσεις και όχι να τον βοηθήσεις, τότε δε θα του αλλάξεις ποτέ τη διάθεση που θα έχει απέναντί σου.
Αν δε του δώσεις εσύ ένα έναυσμα για να ξεκινήσει τη προσπάθεια που θέλεις, τότε να ξέρεις πως δε θα ακούσει ποτέ τη «σφυρίχτρα» της έναρξης. Και φαντάσου πως εδώ, μιλάμε για ένα μονάχα πρόσωπο, πόσο μάλλον όταν περιμένεις να ακούσει αυτόν τον ήχο, ένα ολόκληρο πλήθος….
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πειράζει...
έχω την ανάγκη να γίνω πάλι παιδί;
Που θέλω να γίνω ξανά ξέγνοιαστη όπως τότε;
Που θέλω να παίξω με τις φίλες μου στη παιδική χαρά;
Που θέλω να γυρίσω στο παρελθόν;
Που θέλω να ξαναγεννηθώ;
Που θέλω να γυρίσω πίσω, εκεί που όταν ήμουνα τότε, ήθελα να μεγαλώσω και να πετάξω, ανοίγοντας τα φτερά μου;
Που θέλω να κουρνιάσω στη "φωλιά" μου, κάτω από τα "φτερά" των δικών μου;
Και είναι τόσο περίεργο αυτό το συναίσθημα που με διακατέχει κάποιες στιγμές.....
Όταν ήμουν μικρή, άκουγα συχνά τους μεγάλους να λένε τη φράση: " Ας γινόμουν ξανά παιδί " και αναρωτιόμουνα πως είναι δυνατό να θέλουν κάτι τέτοιο τη στιγμή που εγώ είμαι παιδί αλλά βιάζομαι να μεγαλώσω...
Τώρα πια καταλαβαίνω!
Πολύ όμορφο, Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σαι καλα Γιαννη μου! καλημερα
Διαγραφή