Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μικρά και Ταλαιπωρημένα

 


 

Τα σπίτια στρατιώτες και η θάλασσα ένα οχυρό.
Κι εγώ στο κάστρο, να προσμένω την Άνοιξη.
Στα σύννεφα σε καρτερώ. 


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στην Αγάπη να δίνεσαι
σαν έρμαιο, σαν ακρογιάλι
να λούζεις με συναίσθημα
την κάθε άτιμη μέρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 
Ναυάγιο γίναμε,
καταφέραμε να σύρουμε τον πλούτο μας, στη Γη.
Αιώνια αγναντεύουμε.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 
Στην γέφυρα θα σκαρφαλώσω να φωνάξω πως
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Κανείς φόβος να μη μείνει.
Άκουσέ με, σε παρακαλώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 
Στα δικά μας Γαλάζια Όρη,
οι άνθρωποι κάνουν καντάδα στα ψάρια της θάλασσας.
Ανεμολόγιο γίνονται και σαν τις ροές του ανέμου χάνονται,
κάπου στο απυρόβλητο σύμπαν που μας ανήκει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 
Με τούτο το Κόκκινο εγώ, με τούτο·
βάφτισα τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αναστολές μου.
τώρα μπορώ να δω όλα τα χρώματα καθαρά


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 
Μεγαλιθικό λατρευτικό κτίσμα, εσύ
μου ανήκεις· σε εκείνο το Όρος, κατοικώ
η Όχη είναι ο ναός μου, γίνομαι σύννεφο

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Καφηρέα μου, πέρασμα της συμφοράς
μην αφήνεις τις αντιξοότητες και τα βάσανα να με ακολουθούν
φιλοξένησέ με,  αγκαλιάζοντάς με 

- είναι που απόψε - 

αιμορραγώ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 
Εσένα σε γνώρισα με λάβες, με ηφαίστειο και με ζεστά νερά
αγρίμι κρύβεις μέσα σου μα εγώ πιο πολύ σε αγαπώ
γιατί παραμένεις ανεξιχνίαστη και φλογερή σαν μοίρα



#εκφράσου

#Κική_Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Καλή σου βδομάδα, Κική μου. Στέλνω το σεβασμό μου σε κάθε σου έκφραση, καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΒΡΕ! :) :)

Εκφραστικοί φίλοι καλημέρα! Καλό μήνα να έχουμε! Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη διότι έχω γενέθλια! Και δεν κάνω πλάκα! ;)  Και πρωτομηνιά και πρωταπριλιά, τί άλλο θέλω; Εμ βέβαια, σαν εκφραστικός άνθρωπος που θα γινόμουν, ήξερα εγώ όταν επέλεγα ημερομηνία; :P Mεσα στα ψέματα έσκασα μούρη στη γη. Ξέρετε, για να κάνω πιο εκφραστικά τα ψέματά μας. ;) Εντωμεταξύ τώρα θυμήθηκα πως στα πρώτα πάρτυ γενεθλιών που έκανα στο Δημοτικό σχολείο δεν είχα βρει προσκλητήρια στο χωριό και καλούσα με το στόμα τους συμμαθητές στο σπίτι και εκείνοι νομιζαν πως τους κορόιδευα. Βεβαια ολοι ήρθανε μετά! Εντάξει, όχι να το παινευτώ αλλά θα το παινευτώ. Κυρίως όταν ήμουν μικρή έκανα πολύ όμορφα πάρτυ γενεθλίων. Τι ωραίες στιγμές. :) Να, ένα τέτοιο πάρτυ θα σας κάνω σήμερα! Τώρα θα μου πείτε 28 χρονών γαιδούρα (διότι τα 28 κλείνω) θες και πάρτυ; Αλλά ναι θέλω, άλλωστε μέχρι τα 100 που έχω σκοπό να φτάσω νεογέννητο θεωρούμε ακόμη. :P Πορτοκαλαδίτσα;  ...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...