Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣημειΩματάριο και Storywits

 

Ευχαριστώ πολύ το λογοτεχνικό περιοδικό "Storywits" για την τιμή της φιλοξενίας.
Τιμή χαρά μου να συνυπάρχω με τόσο αξιόλογους δημιουργούς και τόσο ευαισθητοποιημένα έργα.
Μπορείτε να με συναντήσετε στις σελίδες 24 έως 26 και να ακούσετε την απαγγελία του ποιήματος "Το Φορτίο των Ανθρώπων".
Εδώ, για να ξεφυλλίσεις όλο το τεύχος.
 
 




 
Επίσης, ευχαριστώ το ΣημειΩματάριο για την αναδημοσίευση του ποιήματός μου με τίτλο "Είμαι εγώ", που δημιουργήθηκε ως διαμαρτυρία απέναντι στην κακοποίηση και την βία κατά των γυναικών, που τόσο έντονα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
"Είμαι εγώ,
που ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές σου,
ούτε να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο
όσο κι αν τόσο πολύ το πίστευα ή το θέλησα.
Δεν ακυρώνω την αγάπη που είχα σε εσένα
– όσο αρρωστημένη κι αν ήταν –
επιλέγω όμως να ακούσω την καρδιά μου
που μου φωνάζει “φύγε” και “τόλμησε”.
Είμαι εγώ,
που μπορώ να σταθώ στα πόδια μου
που μπορώ να μεγαλώσω μόνη τα παιδιά μου
που μπορώ να αντιμετωπίσω την κάθε αντιξοότητα
και δύσκολη στιγμή που θα προκύψει.
Είμαι εγώ,
που μπορώ να απαγκιστρωθώ από το παρελθόν
και να φτιάξω ένα ηλιόφωτο μέλλον
που δεν θα ντραπώ να ζητήσω βοήθεια και να με κινητοποιήσω
που θα με οδηγήσω με σωστά βήματα «στο μακριά σου»,
γιατί μου αξίζει ένα καλύτερο αύριο."
 
(απόσπασμα)

Σχόλια

  1. Κική μου σε καμαρώνω, κορίτσι μου. Μπράβο για τις συμμετοχές σου και τη δύναμη του λόγου σου.
    Την καλησπέρα μου, κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα τέτοιες, και καλύτερες επιτυχίες, Κική! Το παραπάνω ποίημα σου αποτελεί μια βαθιά εξομολόγηση από μια γυναίκα, και δικαίως αναγνωρίζεται!
    Να είσαι πάντα δημιουργική και δυνατή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...