Η Σοφίτα

 

Κεντρική Ιδέα Πλοκής

Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη; 

 

 

Καθώς έκλειναν οι πόρτες του λεωφορείου πίσω της, ο καθαρός παγωμένος αέρας την καλωσόρισε, κάνοντας τα μάγουλά της να κοκκινίσουν ελαφρώς.

Κοίταξε τριγύρω της προσπαθώντας να αναγνωρίσει τον τόπο που βρισκόταν, αλλά όλα γύρω της φάνταζαν ξένα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Έναν τρόπο που μαρτυρούσε πως βαθιά μέσα της, όλα πλημμύριζαν αγάπη και θύμησες.

Κατευθύνθηκε γοργά προς το καφενείο του χωριού και εντυπωσιάστηκε που υπήρχε ακόμα.

Μπαίνοντας μέσα, αντίκρισε δυο τρία γεροντάκια, να απολαμβάνουν τον ζεστό καφέ τους.

Το καφενείο ήταν ίδιο όπως το θυμόταν. Με την ίδια ξυλόσομπα, την ίδια γκρι, θαμπή ταπετσαρία και τον πάντα καλοσυνάτο οικοδεσπότη.

«Κύριε Μανώλη», πρόλαβε να πει πριν ο γέροντας τρέξει κοντά της.

«Μαρία», είπε και την έχωσε στην αγκαλιά του.  «Για να σε δω, πως μεγάλωσες έτσι, ολόκληρη γυναίκα έγινες. Πόσο χαίρομαι που γύρισες».

«Δεν θα μείνω πολύ, ήρθα να δω το σπίτι, σε τι κατάσταση είναι. Θα το ανακαινίσω και θα το πουλήσω. Γνωρίζετε πως μπορώ να πάω στο σπίτι; Το λεωφορείο, μου είπαν, πως η τελευταία στάση που κάνει είναι εδώ και δεν συνεχίζει όπως θυμόμουν, οπότε θα ήθελα να μάθω, υπάρχει κάποιος τρόπος να πάω εκεί;»

«Κοριτσάκι μου, μόνο ένα ταξί υπάρχει στο χωριό, του Μπάμπη του Μενέκα αλλά τις τελευταίες μέρες είναι γριπωμένος σπίτι του και φοβάμαι πως δεν θα μπορέσει να σε εξυπηρετήσει. Μπορώ όμως να ρωτήσω άλλους στο χωριό που έχουν αμάξι να σε πάνε».

«Ευχαριστώ κύριε Μανώλη αλλά δεν χρειάζεται, δεν είναι δα και μακριά, μπορώ να πάω με τα πόδια. Σε μισή ώρα το πολύ θα είμαι εκεί. Η φορεσιά και τα παπούτσια μου άλλωστε με βοηθούν, ομοίως και η τσάντα μου που έχει ροδάκια. Ο καιρός σύμμαχος, θα απολαύσω και τη φύση, το τοπίο. Ευκαιρία είναι να θυμηθώ και τα παλιά, τότε που ήμουν μικρή και ερχόμουν από τον οικισμό στο χωριό και το αντίθετο».

Η Μαρία χαμογέλασε με ζεστασιά στον ηλικιωμένο κύριο και η καρδιά του γλύκανε σαν μωρό.

«Μαρία μου, να σε ρωτήσω. Είπες θα το πουλήσεις, γιατί να το πουλήσεις το σπίτι σου, παιδί μου; Είναι οι ρίζες και οι μνήμες σου εκεί».

Η Μαρία αισθάνθηκε άβολα και στο πρόσωπό της χαράχθηκε η θλίψη.

«Συγνώμη αν…». Πρόλαβε να πει ο παππούς, πριν το ευγενικό μα παγωμένο βλέμμα της Μαρίας, τον διακόψει.

«Δεν πειράζει κύριε Μανώλη, καταλαβαίνω, όμως πρέπει να φύγω, δεν θέλω να σκοτεινιάσει».

«Να προσέχεις», της είπε σταυρώνοντάς την.

Η Μαρία του χαμογέλασε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο του καφενείου.

«Τη νύχτα ακούγονται θόρυβοι από τη σοφίτα», άκουσε τη φωνή του να ξεφτίζει πίσω της αλλά δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε το πατρικό της δεν είχε σοφίτα.

 

 

 

Κόντευε να φτάσει, έβλεπε το πατρικό να απλώνεται μπροστά της και δεν μπορούσε να πιστέψει πως το σπίτι που μεγάλωσε είχε παλιώσει τόσο.

Ένιωθε τόσο όμορφα στη διαδρομή, μέσα στο δάσος, στη φύση, στα ζώα, που είχε πείσει τον εαυτό της πως μόλις θα αντίκριζε το πατρικό, θα έμοιαζε με όαση ερήμου. Αντιθέτως, έβλεπε από μακριά ένα ετοιμόρροπο σπίτι, γεμάτο μοναξιά κι ανάγκη. Ανάγκη περίθαλψης.

Πόνεσε η καρδιά της και αισθάνθηκε τύψεις απέναντι στην οικογένειά της που επέτρεψε να συμβεί αυτό. Αποδέχθηκε όμως άμεσα την αλήθεια και παίρνοντας βαθιά ανάσα κατευθύνθηκε κοντά του.

Ερημιά, τόση ερημιά. Μια επιβλητική ερημιά να ξεχειλίζει από μισογκρεμισμένους σοφάδες, ξερά λουλούδια και φυτά.

Κοντοστάθηκε στην καγκελόπορτα της αυλής και έδειξε να μην παραξενεύεται που η σκουριασμένη αλυσίδα και το λουκέτο, έμοιαζαν παραβιασμένα.

Έτριξαν τα κάγκελα καθώς άνοιξε την εξώπορτα και φύλλα ξερά, έπεσαν στα χρυσά μαλλιά της.

Πλησίασε γοργά προς την παλιά σκάλα και την κοίταξε με δέος. Ύψωσε το βλέμμα στο μπλε παράθυρο και εντυπωσιάστηκε που έμοιαζε ακόμη με μπλε χρώμα.

Η καρδιά και ο νους της, πλημμύρισαν με εικόνες από την παιδική ηλικία. Ευθύς ζεστάθηκε η ψυχή της. Έκλεισε τα μάτια και χώθηκε στην αγκαλιά των δικών  της. Άνοιξε τα μάτια μόνο όταν αισθάνθηκε ανθρώπινη παρουσία πλάι της.

Τρόμαξε και αισθάνθηκε έκπληκτη όταν διαπίστωσε πως δίπλα της στεκόταν ο Σταμάτης, ο πρώτος της έρωτας.

«Γεια σου», της είπε με σταθερή φωνή.

Σάστισε, «πως βρέθηκες εδώ;» τον ρώτησε με απορία.

«Με κάλεσες». Απάντησε ξερά.

«Εγώ πότε;» ρώτησε με μάτια γεμάτα φόβο και δυσπιστία.

«Δεν θυμάσαι;»

«Όχι..».

Έκανε κίνηση να την αγκαλιάσει και εκείνη βημάτισε προς τα πίσω.

«Με φοβάσαι;»

«Όχι», ακούστηκε μετά βίας η φωνή της με βλέμμα που έδειχνε πως προσπαθούσε να καταλάβει το τι συνέβαινε.

«Με ξέχασες; Ξέχασες τα αγγίγματά μου;»

«Φύγε».

«Και που να πάω».

«Όπου θες, τι με νοιάζει;»

«Με χρειάζεσαι».

«Ποτέ».

«Κι όμως».

«Φύγε».

«Είναι επικίνδυνα για σένα να μείνεις μόνη, εδώ».

«Φύγε».

«Σε λίγο θα βραδιάσει. Για την ακρίβεια έχει ήδη βραδιάσει και εσύ θα μείνεις εδώ, σε ένα σπίτι ακατοίκητο εδώ και χρόνια. Είναι δυνατόν; Πιστεύεις ότι υπάρχει νερό; Πιστεύεις ότι σε περιμένει ένα ζεστό στρώμα; Ένα πιάτο φαγητό;»

«Φύγε».

«Ακολούθησέ με».

«Ποτέ».

«Δεν μπορείς να μείνεις εδώ. Απορώ πως πίστεψες ότι μπορείς να μείνεις εδώ. Έλα, πάμε να φύγουμε».

«Γιατί ήρθες;»

«Άντε πάλι… Σου είπα, με κάλεσες».

«Ψέματα».

«Και πως ήξερα ότι θα έρθεις;»

«Με είδες στο καφενείο, στο χωριό».

«Θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Στ’ αλήθεια πιστεύεις πως θα μπορούσα;»

«Τι θέλεις;»

«Να σε προστατέψω».

«Ψέματα».

«Μα σ’ αγαπώ, πάντα σ’ αγαπούσα».

«Σε μισώ». Τα μάτια της σκοτείνιασαν και γέμισαν οργή και θυμό.

Ο άντρας γέλασε δυνατά.

        «Έλα πάμε, το ξέρεις ότι δεν μπορείς να μείνεις εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι πια. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει σπίτι. Το μόνο που μπορεί να βρεις εκεί μέσα είναι ποντίκια».

        Η κοπέλα ανάσανε με φόβο.

        Ένας ήχος που ήρθε από μακριά προμήνυε τον ερχομό χιονοθύελλας. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι πρώτες νιφάδες χιονιού και έντονου αέρα, έκαναν την εμφάνισή τους.

        Αφύσικο, ο καιρός δεν προμήνυε κάτι τέτοιο.

        Ο άντρας άνοιξε την παλάμη του και με ευχαρίστηση φυλάκισε μερικές νιφάδες εντός της. Άνοιξε την παλάμη του, τις κοίταξε και χαμογέλασε αυτάρεσκα όταν διαπίστωσε πως είχαν γίνει νερό. Έγλυψε το νερό από τα γάντια του και τη κοίταξε με νόημα.

        «Υπάρχεις μόνο στο μυαλό μου». Φώναξε δυνατά.

        Τα τρανταχτά του γέλια, περιέργως δεν τη φόβισαν.

«Τη νύχτα ακούγονται θόρυβοι από τη σοφίτα», της είπε με φωνή σαρκαστική και έτεινε το χέρι του προς το σπίτι.

«Δεν υπάρχει σοφίτα». Τα λόγια της, φύλλα φθινοπωρινά που κύλησαν στο ρέμα.

«Και εγώ, πού σας σκότωσα;»

 

 

        Μια παρέα πέντε περιπατητών, στάθηκαν μπροστά από το εγκαταλελειμμένο σπίτι.

        Είχε μόλις ξημερώσει και είχαν περάσει μια πολύ δύσκολη και κρύα νύχτα στο καταφύγιο των κυνηγών, που βρισκόταν λίγο πιο πάνω από τον οικισμό.

        Πεινούσαν και διψούσαν, οπότε κίνησαν πουρνό πουρνό για το χωριό. Εκεί υπήρχε το καφενείο και όλα όσα χρειάζονταν.

        «Τι ξαφνική χιονοθύελλα ήταν αυτή εχθές βράδυ;» Ακούστηκε η φωνή της Χαράς καθώς κοιτούσε μαγνητισμένα το σπίτι.

        «Λένε πως είναι στοιχειωμένο», της είπε ο Πετρής.

        «Χαζομάρες», ανταπάντησε η Χαρά.

«Σε αυτό το σπίτι κάποτε, έγινε ολόκληρη σφαγή».

«Τι εννοείς;»

«Πριν χρόνια ένας νεαρός, είχε ψυχολογικά προβλήματα λένε, σκότωσε την αρραβωνιαστικιά του και την οικογένειά της. Έπειτα αυτοκτόνησε».

«Ψέματα». Τα μάτια της γέμισαν φρίκη.

«Λένε πως την αγαπούσε παράφορα κι όταν εκείνη ανακάλυψε πως αυτός μέρα με τη μέρα έχανε τα λογικά του, ήθελε να τον χωρίσει. Σε έναν μεγάλο τσακωμό, την έσφαξε. Ήταν τόση η μανία του που στη συνέχεια έσφαξε τους γονείς και την γάτα της».

«Χριστέ μου», ακούστηκαν τα υπόλοιπα μέλη της παρέας.

«Στη σοφίτα την έσφαξε. Κρατούσε στην αγκαλιά της σφαγιασμένο το νεκρό ζώο, τη γάτα της. Στα μισογκρεμισμένα σκαλοπάτια που οδηγούν στην εξώπορτα, έσφαξε τον πατέρα της που ακούγοντας τις φωνές έτρεξε  να βοηθήσει και στην καγκελόπορτα της αυλής, κρατώντας στα χέρια της την αλυσίδα από το λουκέτο, βρήκανε τη μάνα. Έτρεχε να γλιτώσει από τη μανία του και να καλέσει σε βοήθεια, όταν της πέταξε από μακριά το μαχαίρι. Τη βρήκε στην αριστερή ωμοπλάτη. Από τα πιο τραγικά γεγονότα που έχουν συμβεί στον τόπο μας».

«Τι κρίμα». Είπε προβληματισμένα η Χαρά και κοίταξε το σπίτι με δυσπιστία μιας και δεν διέκρινε την ύπαρξη σοφίτας.

«Κι εκείνος;» Ρώτησε η Νέλλη, μια γλυκιά κοπέλα από την παρέα.

«Εκείνος τι;» Αποκρίθηκε ξαφνιασμένος ο Πετρής.

«Είπες πως αυτοκτόνησε. Που αυτοκτόνησε; Κατάλαβε τι είχε συμβεί; Μετανόησε;»

«Τον βρήκαν μετά από τρεις μέρες σε ένα ορεινό ρέμα, κοντά στην κορυφή του βουνού. Είχε κόψει τις φλέβες του. Κανείς δεν ξέρει αν μετανόησε, αν κατάλαβε τι είχε κάνει, τι είχε συμβεί, αν τον έζωσαν οι Ερινύες. Κανείς δεν πήγε στην κηδεία του, ούτε οι γονείς του. Λουλούδια στον τάφο του, δεν άφησε κανένας».

«Παιδιά φτάνει, δεν αντέχω άλλο τέτοια δράματα, φόνους κτλ. Το στομάχι μου διαμαρτύρεται και το μόνο που θέλω να ακούω τέτοια ώρα είναι η λέξη "πρωινό"». Ακούστηκε η φωνή του Βασίλη, ενός ξανθού ψηλόλιγνου αγοριού, μέλος της παρέας.

«Δίκιο έχεις». Είπε η Χαρά και η παρέα των πέντε κίνησε για το χωριό.

Πίσω τους ακούστηκαν έντονοι θόρυβοι από τη σοφίτα...

Μα το σπίτι, δεν είχε σοφίτα...

 

 

 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενο "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση" Δεύτερος κύκλος που κάνει ο Γιάννης μας.

Ιδιαιτέρως χαρούμενη που δημιούργησα μετά από καιρό μια ιστορία.

Ευχαριστώ Γιάννη μου, για τη δυνατότητα της έμπνευσης και της δημιουργίας.

 

Καλημέρα και καλό μήνα, εκφραστικοί μου!

Να είστε καλά!