Γαλήνη

 

Ψάχνω να σε βρω γαλήνη, μα όλο μ’ αποφεύγεις.

Γαλήνη!

 

Ψάχνω σε λόγγους, σε κοιλάδες, σε βουνά.

Ψάχνω σε κάμπους, σε πεδιάδες, σε λιβάδια.

Μα μήτε εκεί σε βρίσκω,

Γαλήνη!

 

Ψάχνω σε θάλασσες, σε ωκεανούς.

Ψάχνω σε λίμνες, σε ποτάμια μακρινά.

Μα μήτε εκεί σε βρίσκω,

Γαλήνη!

 

Ψάχνω σε σπίτια, σε πολυκατοικίες.

σε ερείπια, σε τούβλα γκρεμισμένα,

σε ξεχασμένους τόπους.

Μα μήτε εκεί σε βρίσκω,

Γαλήνη!

 

Αλαφιασμένη διανύω δρόμους, στενά, οδούς,

μα πάντα σε αδιέξοδο καταλήγω,

Γαλήνη!

 

Ψάχνω να σε βρω γαλήνη, μα όλο μ’ αποφεύγεις.

Γαλήνη!

 

Κουράστηκα να σε αναζητώ,

κουράστηκα να παίζω και να χάνω στο κρυφτό σου

μια γωνιά θέλω να αποκοιμηθώ

κι ας ήταν να ξυπνήσω στο προσκέφαλό σου.

Γαλήνη!

 

Η κούραση κυριεύει το κορμί,

ο φόβος πως δε θα ’ρθεις αγκαλιάζει την ψυχή μου.

Τα μάτια κλείνουν να σε ονειρευτούν,

να λυτρωθεί η ψυχή μου.

Κι όταν ξυπνήσω ας είσαι εκεί,

να με πάρεις να βαδίσουμε μαζί.

Γαλήνη!

 

Στη μεθυστική του ύπνου παραζάλη,

τα βλέφαρα ανοίγω και σαν βροχή

χρυσόσκονη στο χώρο μου εισβάλλει.

 

Μια όμορφη, αέρινη οπτασία

στέκεται μπροστά μου.

Μου μοιάζει, δε μου μοιάζει

δεν μπορώ να καταλάβω.

 

Με πλησιάζει, με κοιτά,

στα μάτια με φωτίζει

και σα φως από την σκιά

μέσα μου αναβλύζει.

 

Μια φλόγα καίει τα σωθικά

μα ξάφνου δροσιά ξεχύνει

Μια ευωδία αποπνέει βιαστικά

και σαν προβολέας,

που χάλασε ξαφνικά,

όλο το φως που υπήρχε σβήνει.

 

Μένω στη γωνιά μου δυο λεπτά

και ξάφνου νιώθω την ανάγκη

να φύγω μακριά.

 

Θέλω να πετάξω, να χαθώ,

να νιώσω σαν αερικό.

Ίσως έτσι να σε βρω,

Γαλήνη!

 

Ψάχνω να σε βρω γαλήνη, μα όλο μ’ αποφεύγεις.

Γαλήνη!

 

Ακόμη κι όταν έρχεσαι

θα ’ναι για λίγο μόνο

Γαλήνη!

 

Γιατί;

Γαλήνη!

 

~~ Γαλήνη - Κική Κωνσταντίνου

Οι Φεγγίτες της Ζωής μου