Σε κάνω ανάμνηση

 

Ένα σύμπαν γεμάτο πληγές ο νους μας, 

η ευχή της συνείδησης,

ο χορός του σκότους, 

του μίσους, της ευλογίας.

 

Έτσι συρρέουν οι Άνθρωποι, 

ως Άνεμοι.

 

~~~~~~~~~~~~~~

 

Κι ενώ πέθαινε μέσα της

κάποιο κομμάτι της, γλυκό σαν Άνοιξη, αναρίγησε και δημιούργησε μια νέα Ελπίδα. Τη βάφτισε, Θέληση!

 

 ~~~~~~~~~~~~~~ 

 

Στη μνήμη και στη λήθη, 

όλα είναι πιθανά.

Ένα φεγγάρι, κήπος

Ένας αστροναύτης, κηπουρός

Ένας κόσμος που στάζει άστρα, που μεριμνά την αλήθεια, που καλλιεργεί την αγάπη,

που αγαπά!

Στη μνήμη και στη λήθη,

όλα είναι πιθανά και ψεύτικα!

 

 ~~~~~~~~~~~~~~

 

Χιλιάδες πρόσωπα

ιερείς κι αδικημένοι

πόρνες και φαντάσματα

άνθρωποι και σώματα

ψυχές και σκλάβοι

Όλοι μέσα μου

με καταπίνουν, 

με γεύονται, 

με μεθάνε.

Τοξικά με μεθάνε,

με κάνουν ανάμνηση.

 

 ~~~~~~~~~~~~~~

 

Για Γαλήνη μίλησες

και σε ένα τοπίο, ήσυχο

θαρρείς και ξεθάρεψε η Γης.

Μέσα σε λησμονημένους παράγοντες,

αναζήτησα την Ευτυχία.

Μέσα σε ξεθωριασμένα έντυπα, φύτρωσαν διχοτομημένες εντολές.

Και χάθηκε το καράβι στην ερημιά.

Και γέννησε η άμμος, μύδια.

Κι ύστερα, το φεγγάρι κρύφτηκε πίσω από μια δαμασκηνιά.

Κι ύστερα, ο βαρκάρης κέρασε γλυκό τον Άδη.

Γη και ουρανός, ένα.

Επιτομή της ολιγαρχίας.

Σ' αναζητώ,

πίσω από ενωμένες, περιστασιακές αγώνων πολιτείες, σε αναζητώ.

Μα δε σε βρίσκω!

Σε χάνω;

 

- Η Αναζήτηση - Κική Κωνσταντίνου

 

 

#Εκφράσου

#Κική_Κωνσταντίνου

#Ποίηση

#Δημιουργώ