Μισός Άνθρωπος και Μισός Ζώο

 

Ποια είσαι, εσύ;

Τι θες;

Ποια ψυχική αναλγησία σε φέρνει το βράδυ, τούτο, εδώ;

 

Τι με κοιτάς;

Μη με κοιτάς!

Δεν θέλω να με κοιτάς!

 

Σου φαίνομαι, παράξενος;

Απροσπέλαστος;

Όμορφος;

Τι;

 

Μήπως το δάφνινο στεφάνι και τα χρυσά φτερά σε παραπέμπουν σε κάτι ξωτικό;

Μήπως ακόμη χειρότερα σε ξεγέλασαν και νομίζεις πως είμαι ο γνωστός αγγελιοφόρος, ο Ερμής;

Αν τόλμησες να σκεφτείς πως είμαι ο θεός Έρωτας, πραγματικά δεν ξέρω τι κάνεις σήμερα, εδώ.

 

Ακόμη με κοιτάζεις, έτσι;

Συνεχίζεις να με κοιτάζεις.

Επίμονα με κοιτάζεις και εγώ, θέλω να φύγεις.

Απόστρεψε το βλέμμα, ταξίδεψε κάπου αλλού με τους στίχους και άσε με, μόνο μου.

 

Μόνο μου!

Εδώ και χρόνια, είμαι μόνος μου!

Αυτοεξόριστος και απρόθυμα, εριστικός!

 

Βλέπεις τα πόδια μου;

 

χμ…

Τα πόδια μου!

 

Τα βλέπεις;

Κινούνται, για να γλιτώσουν την ακινησία τους.

 

Θαμμένος είμαι

έρημος

τιμωρημένος

μόνος

πάντα μόνος

 

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ!

αυτό είμαι, καταραμένος

σε έναν βούρκο οικτρό να ιχνηλατώ

και  τα βρώμικα νερά,

να με τραβάνε σε ένα απύθμενο τέλος

που μόνος κέρδισα και σαν νεκρό είδωλο,

με ακολουθεί.

 

Ποια είσαι, εσύ;

Τι θες;

Ποια ψυχική αναλγησία σε φέρνει το βράδυ, τούτο, εδώ;

 

Τι με κοιτάς;

Μη με κοιτάς!

Δεν θέλω να με κοιτάς!

 

Φύγε!

Ακόμα εδώ είσαι, εσύ;

Φύγε!

 

Δεν θα δεις το πρόσωπό μου,

ποτέ δε θα γυρίσω εμπρός

και το κυριότερο,

ποτέ τα πόδια μου

δεν θα φύγουν από ’δώ μέσα.

 

Κοιτάς τόση ώρα το δειλινό, που δεν είναι δειλινό, αλλά μια ακέραιη οπτασία και δεν βλέπεις το λασπόνερο, που έγινε κατοικία.

 

Φρόντισαν με τα φτερά και τις δάφνες,

να μου θυμίζουν την κυριαρχία

εκείνη την κυριαρχία -

που να φανταστείς.

 

Μισός άνθρωπος και μισό ζώο!

Άτι, υπερήφανος, κατακτητής!

 

Κατακτητής των πάντων και των Όλων.

χαχαχαχα

 

Τράφηκα με την Αγάπη, τράφηκα, καταλαβαίνεις;

Τη γεύτηκα και την έφτυσα, ξανά και ξανά.

 

Τράφηκα, μπορείς να καταλάβεις;

Πήρα ζωή και μου έδωσαν θάνατο, ζωντανό.

Τιμωρημένος εδώ.

Στάσιμος, με αναμνήσεις, με ερινύες, με συνείδηση.

Άργησε αυτή, η συνείδηση.

Άργησε πολύ.

 

Πότε πότε ντύνω τις Ερινύες μου,

τη μορφή της παίρνουν,

ξωτικό γυμνό γίνεται,

νεράιδα μακρυμαλλούσα

με φτερά αγγέλου έρχεται.

Μ’ αγκαλιάζει, με συγχωρεί.

Μα είναι όνειρο.

Ένα Αγκάθινο όνειρο.

Πάντα αιμορραγεί.

Βαθιά αιμορραγεί, πονάει.

 

Έφυγες,

καλύτερα που έφυγες.

Δεν θέλω να με δεις να κλαίω.

Γιατί εγώ:

 

Μισός άνθρωπος και μισό ζώο!

Άτι, υπερήφανος, κατακτητής!

 

Κατακτητής των πάντων και των Όλων

 

Τράφηκα με την Αγάπη, τράφηκα καταλαβαίνεις;

Την γεύτηκα και την έφτυσα ξανά και ξανά.

 

Αν ακούς, έστω σαν απόηχο, όταν φτάσεις εκεί κάτω,

πες τους να μάθουν να την τιμάνε.

Πες τους πως η αιωνιότητα είναι ένα δύσκολο και αβέβαιο, κελί.

 

Για ’μένα

Για ’μένα

 

Για ’μένα που τράφηκα με την αγάπη.

Την σκότωσα

Την έθαψα

Την έκλαψα

Και αιώνια, την αναζητώ.

 

~~  Μισός Άνθρωπος και Μισός Ζώο - Κική Κωνσταντίνου

 

___________

 

Καλημέρα εκφραστικοί μου, τι κάνετε; 

Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά.

Πριν χρόνια, σε κάτι μαθήματα έκφρασης και δημιουργίας που είχα παρακολουθήσει,  μας είχε βάλει ο δάσκαλος την εξής άσκηση:

Μας είχε ζητήσει να ξαπλώσουμε στο δάπεδο, να κλείσουμε τα μάτια και με καθαρό μυαλό και πνεύμα, ακούγοντας το τραγούδι "Πόνος" που ακολουθεί, να αφήσουμε το μυαλό μας να πλάσει μία εικόνα, την οποία, σε επόμενο μάθημα θα την είχαμε κάνει έργο και θα συζητούσαμε για την ανάλυση/ερμηνεία της.

Ακούστε το τραγούδι και πιο κάτω, θα σας πω τι είχα δει εγώ και έπλασα τον παραπάνω, ποιητικό μονόλογο.

 

Τίτλος:Πόνος 

Άλμπουμ:Είναι δική μας η ζωή μας 

Καλλιτέχνης:Γιάννης Κότσιρας

Στιχουργός:Άρης Δαβαράκης 

Συνθέτης:Ευανθία Ρεμπούτσικα

Ακολουθώντας πλήρως τις οδηγίες του δασκάλου, και έχοντας αφήσει όλες τις αισθήσεις μου να οδηγηθούνε από τους στίχους και τη μουσική, θυμάμαι έντονα πως όταν άνοιξα τα μάτια μου, το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο δάκρυα.

Τι είχα δει λοιπόν...

Βασικά, θυμάμαι σαν τώρα,  το πόσο έντονο ήταν αυτό που έβλεπα αλλά και αυτό που ένιωθα. Ακόμη και τώρα, νιώθω το ίδιο μυρμήγκιασμα..

Βρισκόμουν κάπου χαμηλά και έβλεπα μπροστά μου, ένα μεγάλο βουνό, στο οποίο πρωταγωνιστούσε το χρυσό και το καφέ χρώμα. Αυτό όλο ήταν σαν φόντο πίσω και ακριβώς μπροστά, έβλεπα αυτό που σας περιέγραψα στο έργο και μάλιστα, φέρει και ο τίτλος του. Έβλεπαν λοιπόν έναν άνθρωπο που ήταν μισός άνθρωπος και μισός ζώο. Κάτι σαν τον Κένταυρο δηλαδή, μόνο που η φιγούρα ήταν δαφνοστεφανωμένη και διέθεται φτερά. Δεν έβλεπα όμως το πρόσωπό του (στους περισσότερους ήρωές μου δεν βλέπω τα πρόσωπά τους), έβλεπα κυρίως τις πλάτες του και θυμάμαι πως ότι τον παρακαλούσα να γυρίσει να τον δω καλά και καθαρά.

Ο,τι ακριβώς διαβάσατε επάνω, τα έβλεπα να διαδραματίζονται μπροστά μου, έχοντας όμως μια ασφαλή απόσταση, πάντα. Μάλιστα, θυμάμαι έντονα να τον βλέπω να προσπαθεί να ξεκολλήσει τα πόδια του από κάτι σαν βάλτο και στη συνέχεια, είδα τη νεράιδα τη μακρυμαλλούσα να τον πλησιάζει. 

Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα, τα είπα όλα άλλωστε, απλώς το μόνο που θέλω να συμπληρώσω είναι πως αντί για έναν μονόλογο που έπρεπε να παραδώσουμε στο επόμενο μάθημα, εγώ πήγα με τρεις αλλά δεν διάβασα κανέναν. Μην με ρωτάτε γιατί, έτσι είμαι εγώ. Δεν μου βγήκε, δεν ήθελα τότε.

Ο ένας ήταν από τον μισό άνθρωπο μισό ζώο που απευθυνόταν σε μένα, την παρατηρήτρια, και μου έλεγε την ιστορία του... Πως είχε σκοτώσει την αγαπημένη του, τη μακρυμαλλούσα και η αιώνια τιμωρία του, ήταν αυτή του η θέση.

Ο άλλος, που θα τον μοιραστώ μαζί σας στο μέλλον, ήταν ο μονόλογος της μακρομαλλούσας και ο τρίτος, ήταν ο δικός μου, ως παρατηρήτρια απέναντι σε αυτούς τους δύο πρωταγωνιστές.

Όπως ανέφερα και πάνω, πάω χρόνια πίσω, αν δεν με απατά η μνήμη μου μιλάμε για το 2018, τότε δημιουργήθηκαν αλλά δεν τα διάβασα και δεν τα έδειξα σε κανέναν. Και δεν ξέρω το γιατί, έτσι αισθάνθηκα τότε, έτσι έπραξα. Τώρα, έξι ολόκληρα χρόνια μετά, θέλησα ένα ένα να τα μοιραστώ. 

Αυτά από μένα, εκφραστικοί.

Με συναντάτε πλέον με εξομολογητική διάθεση.....